Αυτό που εν τέλει απέδειξε η πραγματική ζωή, και όχι τα προεκλογικά προγράμματα, οι διακηρύξεις ή ακόμη και η ψήφος, είναι τα όρια της «εντός των τειχών» πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Τα όρια της ίδιας της κυβέρνησης που, όπως κι αν τη βαφτίζει κανείς, αποδέχεται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» (δηλαδή το σιδερένιο πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ), και τους «διεθνείς κανόνες» λειτουργίας του δόγματος «ανήκουμε στη Δύση» (δηλαδή, την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, τον ΟΟΣΑ, ΟΑΣΕ, ΠΤ, ΠΟΕ και τους λοιπούς ληστρικούς οργανισμούς του δυτικού ιμπεριαλισμού. Τα όρια δηλαδή που επιβάλλουν οι διεθνείς σχέσεις κυριαρχίας που οικοδομούν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Και όχι βέβαια περί… ανισόρροπης ιμπεριαλιστικής αλληλεξάρτησης και καπιταλιστικής αλληλοεκμετάλλευσης (δηλαδή, για εξυπνάδες του τύπου «με έχει και εμένα όμως ανάγκη το αφεντικό!»).
Αυτή λοιπόν η «χαρμόσυνη» παρέα και ατμόσφαιρα που με χαμόγελα και φιλοφρονήσεις στην αρχή, με αγριάδες και χλευασμούς στη συνέχεια, αυτοαποκαλείται Γιούρογκρουπ και ΔΝΤ, ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ομάδα νεοαποικιοκρατών απέναντι σε λαούς που θεωρούν «ημιάγριους ιθαγενείς», κατέληξε στο κλασικό «αποικιοκρατικό» εκβιασμό: υποταγή ή κατάρρευση και καταστροφή. Και στην περίπτωση που υποταχθούμε, θα διασωθούν τουλάχιστον οι «αρχηγοί μας». Δηλαδή, η ελληνική κεφαλαιοκρατία και η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές (αυτά είναι τα όρια της «δημοκρατίας»).
Κατά τα άλλα, η διεθνής κοινότητα των ιμπεριαλιστών και των «παγκοσμιοποιημένων» οργανισμών και θεσμών διακηρύσσει την οικονομική σύγκλιση και υπέρβαση των ανισοτήτων, την ισόμετρη ανάπτυξη και ευημερία, την κοινοτική αλληλεγγύη και την κατάργηση των εθνικών προκαταλήψεων και αγκυλώσεων. Για ορισμένες νεορεφορμιστικές- νεοτροτσκιστικές- ψευτοεπαναστατικές απόψεις, αυτά αποτελούν μια αντικειμενική διαδικασία «ολοκλήρωσης-παγκοσμιοποίησης» (ολοκληρωτικός ή παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός), που αργά ή γρήγορα θα επέλθει «αθέλητα» (θα μας δώσουν το σκοινί για να τους κρεμάσουμε!), με λιγότερη ή περισσότερη επανάσταση και ανατροπή. Εμπρός, λοιπόν, για μια διαρκή διεθνή επανάσταση! Άλλωστε, τη μισή δουλειά την έκανε ήδη ο καπιταλισμός! Μέχρι στιγμής, πάντως, η «αντικειμενική διαδικασία» επιφέρει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα: την ιμπεριαλιστική ανισόμετρη ανάπτυξη και κυριαρχία, την απόκλιση των οικονομιών, την όξυνση των ανταγωνισμών, τη διάλυση χωρών, την κατάργηση των συνόρων μόνο από την μεριά των ιμπεριαλιστών που επεμβαίνουν (οικονομικά, στρατιωτικά, πολεμικά), εκεί όπου πρέπει να… καταργηθούν τα σύνορα και οι εθνικές αγκυλώσεις για χάρη του… ιμπεριαλισμού.
Όλοι βέβαια θα συμφωνήσουμε ότι τόσο οι ιμπεριαλιστικές σχέσεις κυριαρχίας, ανταγωνισμού και εξάρτησης όσο και οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και εκμετάλλευσης δεν είναι «κατασκευάσματα» που μπορούν να καταργηθούν με το «έτσι θέλω» των ανθρώπων ή με κομματικά προγράμματα.
Πράγματι, πολλές φορές όσοι αναφερόμαστε στον κομμουνισμό μοιάζει σα να τα βάζουμε με την ίδια την πραγματικότητα, με την ίδια την κοινωνία, τα «ανθρώπινα» ήθη και έθιμα και τις «ανθρώπινες» σχέσεις (κι έτσι είναι), ότι επιδιώκουμε την κατάργηση του εμπορίου, των αγορών, των εθνικών ιδιαιτεροτήτων, ενώ «απλώς» εναντιωνόμαστε στις αστικές εκφράσεις τους. Για να το πούμε καλύτερα και όπως το έλεγε ο Μαρξ: «όπως για τον αστό η κατάργηση της ταξικής ιδιοκτησίας σημαίνει και την κατάργηση της ίδιας της παραγωγής, έτσι και η κατάργηση της ταξικής μόρφωσης είναι για τον αστό ταυτόσημη με την κατάργηση της μόρφωσης γενικά».
Όλοι αναγνωρίζουμε ότι όλα αυτά που «συνηθίσαμε να συμβαίνουν» είναι προϊόντα μιας μακράς ιστορικής διαδικασίας και όχι μια εφεύρεση της στιγμής που μπορεί να καταργηθεί στη βάση της θέλησης και της επιθυμίας (όπως λόγου χάρη υποστηρίζουν διάφορα αντιεξουσιαστικά και αναρχικά ρεύματα).
Θα πρέπει λοιπόν να αποδείξουμε την υπεροχή των αναγκαίων νέων σχέσεων και συνθηκών απέναντι στις «κανονικές» παλιές σχέσεις και συνθήκες (εργαζόμενος- εργοδότης, δανειστές- δανειολήπτες, ικανοί- ανίκανοι). Την υπεροχή δηλαδή του λαϊκού εργατικού κινήματος και των οργανώσεων του για «νέες σχέσεις και συνθήκες» απέναντι στη… σχέση και συνθήκη της κεντρικότητας του «χρέους» και του «κέρδους» που καθορίζει την ζωή μας, όπως μας λένε οι δανειστές και όσοι θεωρούν ότι πρέπει (ηθικά; οικονομικά; πολιτικά;) να εκπληρώσουμε αυτό το χρέος απέναντί τους.
Θα περιοριστούμε στην ιδεολογική προσέγγιση του θέματος με όλους τους κινδύνους να γίνουν λάθη. Ποιοι και σε ποιο βαθμό αντιλαμβάνονται σήμερα τη βασική σχέση εκμετάλλευσης, κοινωνικής αδικίας και καταπίεσης; Είναι ένα ερώτημα που ρυθμίζει τη ζωή και την συμπεριφορά μας. Θα αντισταθούμε; Θα υποχωρήσουμε; Θα υποταχτούμε; Πώς θέλουμε να ζήσουμε; Οι «ταξικά υποψιασμένοι» επιδιώκουν μια άλλη απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, δηλαδή μια αλλαγή των σχέσεων και συνθηκών στην εργασία και στη ζωή τους. Συνεπώς και μια αλλαγή στη σχέση με τον άλλον εργαζόμενο. Δηλαδή, επιδιώκουν τον σοσιαλισμό, χωρίς αναγκαστικά να τον ονοματίζουν. Εδώ, το εποικοδόμημα (οι σχέσεις) δεν έπεται ούτε προηγείται από την οικονομική βάση (συνθήκες), αλλά συμβαδίζουν, όσο και αν έχει ανάγκη το ένα να προηγείται το άλλο (σωστά, να αλλάξουμε τις συνθήκες). Μπορεί οι τάξεις και η ταξική πάλη να υπάρχουν παρά την θέλησή μας αλλά… πόσο «υπάρχουν» πραγματικά όσο δεν γίνονται αντιληπτά; Αλλιώς και χοντροκομμένα: η Γη ήταν πάντα «στρογγυλή» αλλά πόσο «στρογγυλή» ήταν όσο θεωρούσαμε ότι ήταν επίπεδη;
Επομένως, χωρίς ταξική συνείδηση, δεν υπάρχει πραγματική ταξική πάλη ούτε τάξη για τον εαυτό της. Πώς αποκτιέται η ταξική συνείδηση; Μα, με την… (ταξική) πάλη, τον αγώνα που δεν εκλαμβάνεται στην αρχή ως ταξικός. Αποκτιέται δηλαδή με ό,τι θα έπρεπε να είναι το πρώτιστο (όχι μοναδικό) καθήκον της «οργανωμένης και ταξικά συνειδητοποιημένης Αριστεράς».
από τη στήλη Προσεγγίσεις της Προλεταριακής Σημαίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου