Το απόσπασμα αυτό από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα σε συνέδριο με θέμα «Μπορεί να διασωθεί η ευρωζώνη;» αποτελεί μία ξεκάθαρη τοποθέτηση που εντάσσει με τον πιο «επίσημο» τρόπο την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας που συνδέουν την τύχη της με το βαθμό εξάρτησής της από τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Συντάσσεται με τις δυνάμεις που ενάντια σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε εστία αντίστασης του εργαζόμενου λαού επισείουν τον μπαμπούλα των δανειστών, τις συμφωνίες-θηλιά του μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων. Πέρα από όλα τα άλλα, η τοποθέτηση αυτή του Αλ. Τσίπρα στέκεται ενάντια και υπονομεύει τους αγώνες των εργαζόμενων και όλου του λαού ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται από την κυβέρνηση, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Ο Αλ. Τσίπρας και συνολικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν πολύ καλά ότι για να έχουν το «πράσινο φως» για την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης, από αυτούς που κάνουν πραγματικά κουμάντο στις πολιτικές εξελίξεις στην χώρα μας, πρέπει να δώσουν όλες τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις ότι δεν θα κινηθούν «εθελοντικά» εκτός των δοσμένων πλαισίων της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Και πράγματι έχει «ενδιαφέρον» ότι μία τέτοια τοποθέτηση γίνεται από τις ΗΠΑ και όχι από τις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο. Και πράγματι έχει «ενδιαφέρον» που ο Αλ. Τσίπρας «αναλαμβάνει» (;) να διαμορφώσει πολιτική–οικονομική κατεύθυνση για όλη την Ευρώπη από το…Τέξας.
Η προσπάθεια «αξιοποίησης» των ενδοϊμπεριαλστικών ανταγωνισμών από τη μεριά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει και τα όριά της που δεν αφορούν μόνο τους ευρωπαίους αλλά και τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Γιατί είναι άλλο πράγμα να συντάσσεσαι με τον Ομπάμα «ενάντια στη λιτότητα που επιβάλλει η Μέρκελ στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη» και άλλο πράγμα η έμπρακτη αμφισβήτηση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, έστω και αν ο «αντίπαλος» αποτελεί βασικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ. Και προφανώς η τοποθέτηση αυτή εκπέμπει προς την ντόπια αστική τάξη της χώρας τη σιγουριά που χρειάζεται σε «δύσκολους καιρούς» για το ρόλο και τα συμφέροντά της, ότι δεν θα μπει σε κίνδυνο ο στρατηγικός προσανατολισμός της ολόπλευρης εξάρτησης από τα δεσμά του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου και ακόμη περισσότερο δεν υπάρχει η πρόθεση να μπει σε περιπέτειες από μία ανατροπή του συμβιβασμού των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ΗΠΑ-ΕΕ για την κυριαρχία στη χώρα μας.
Δεσμεύεται η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν σκοπεύει να θίξει το πλέγμα της εξάρτησης στο οικονομικό, άρα και στο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, ότι δεν σκοπεύει να συγκρουσθεί μετωπικά με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αλλά «διεκδικεί» να επιστρέψουν η Ευρώπη και η Ελλάδα «στις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της Ευρώπης». Τις «παραδοσιακές αξίες» που ανακάλυψε ο Αλ. Τσίπρας στις ιδρυτικές προσπάθειες της «ενωμένης Ευρώπης» τις ορίζει ως: « όχι άλλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι, καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα, ισχυρό κοινωνικό συμβόλαιο, σταδιακή σύγκλιση του βιοτικού επιπέδου». Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι ηγέτες τους που αποφάσισαν να συγκροτήσουν την «ενωμένη Ευρώπη» της ΕΟΚ, της ΕΕ και της ΟΝΕ για μεγαλύτερη καταπίεση και εκμετάλλευση των εργατών και των λαών εντός και εκτός Ευρώπης, για να σφίξουν ακόμα περισσότερο τα δεσμά της εξάρτησης και παραρτημοποίησης χωρών, για να μπουν ακόμα πιο δυνατά στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για παγκόσμια κυριαρχία, βρήκαν στο πρόσωπο του Αλ. Τσίπρα έναν ακόμα «αριστερό» απολογητή και υπέρμαχο.
Η γρήγορη μετάλλαξη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ από μία ρεφορμιστική αριστερή δύναμη σε έναν «κλασικό» σοσιαλδημοκρατικό πόλο αποτελεί σημείο των καιρών της επίθεσης και της συνολικής δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού, για να ανταποκριθεί σε αυτή την επίθεση. Φιλοδοξώντας όχι μόνο να καλύψουν το κενό του «κεντρώου χώρου» στο αστικό πολιτικό σύστημα αλλά και να εμποδίσουν τις όποιες προσπάθειες ανασύστασής του, σχεδόν τρέχουν να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας πολιτικής μετάλλαξης. Πιθανόν αυτή τη «γρηγοράδα» να μην την επιδίωξε τόσο έντονα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλα τα συνθήματα για «άμεση πτώση της κυβέρνησης» και για «αυτοδύναμη κυβέρνηση της Αριστεράς», αλλά να επιβλήθηκε από το αδιέξοδο των εξελίξεων, σαν αποτέλεσμα της έντασης των ανταγωνισμών των «προστατών» μας σχετικά με τη «βιωσιμότητα του χρέους» και το «φρακάρισμα» των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με την τρόικα. Ταυτόχρονα προέρχεται και από την ανησυχία των δυνάμεων του συστήματος μέσα και έξω από τη χώρα ότι χρειάζεται η «γρήγορη ωρίμανση» μιας εναλλακτικής λύσης-αναχώματος απέναντι στον κίνδυνο να εκδηλωθεί άμεσα πολιτική και κοινωνική έκρηξη από τη μεριά του λαού.
Αυτά τα μηνύματα φαίνεται πως δημιούργησαν και το ανάλογο κλίμα στη διάρκεια της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή για την πρόταση δυσπιστίας στην κυβέρνηση, με την προσπάθεια Σαμαρά–Πάγκαλου να «αποδομήσουν» τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, με άξονα τις δηλώσεις στο Τέξας, όχι τόσο απέναντι στο λαό αλλά κυρίως στις δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα που αποφασίζουν για τις «λύσεις» και προκρίνουν «επιλογές».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο καθορίζει και τα όρια του «κινήματος ανατροπής» η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα σε σχέση με τους πραγματικούς του εχθρούς και να το περιορίσει στην κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στους «μερκελιστές» που ακολουθούν «νεοφιλελεύθερη» κατεύθυνση. Είναι πλέον φανερή η συνειδητή προσπάθεια να καλυφθεί ο βάρβαρος χαρακτήρας του καπιταλιστικού συστήματος και της σημερινής του ιμπεριαλιστικής διάστασης που γεννά κρίσεις, εξαθλίωση και πολέμους. Οι διορθωτικές κινήσεις για την «παραγωγική ανασυγκρότηση» και την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» αποτελούν ένα πρόγραμμα που κοιτάει προς τα πίσω, στον «παλιό καλό καιρό» και στις «παλιές αρχές» που κάποιες «μυστήριες» δυνάμεις παραβίασαν και οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση.
Με αυτό το βασικό προσανατολισμό και πολιτικό φορτίο δεν είναι καθόλου τυχαία η γρήγορη προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στα σημερινά και πραγματικά δεδομένα, αποδεικνύοντας για άλλη μία φορά ότι ο ρεφορμιστικός «ρεαλισμός» αποτελεί το σίγουρο διαβατήριο για να βρεθούν οι οπορτουνιστές «μας» στην αγκαλιά του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Είναι προφανές ότι αυτή η «γρήγορη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό σε μεγάλο τμήμα αριστερού κόσμου που θεώρησε ότι το σύνθημα «καμία θυσία για το ευρώ» θα μπορούσε να αποτελέσει έναν άξονα πάλης ενάντια στα δεσμά της εξάρτησης που πολλαπλασιάζουν την ένταση και τις συνέπειες της επίθεσης στο λαό. Από την άλλη πλευρά όμως δεν μπορεί από κανέναν να διαφεύγει το γεγονός ότι ο χώρος αυτός που κατά βάση έχει συγκροτήσει, σήμερα, τον ΣΥΡΙΖΑ έχει γαλουγηθεί για δεκαετίες με τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό». Από την άποψη αυτή, οι όποιες εσωτερικές διεργασίες και αντιθέσεις που έτσι ή αλλιώς έχουν τη σημασία τους κινούνται και αυτές «εντός ορίων» και έτσι θα κινηθούν και το επόμενο διάστημα, ανεξάρτητα από «κορόνες» και «πόζες».
Είναι σίγουρο ότι η «γρήγορη ωρίμανση» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τους συσχετισμούς στο πλαίσιο του κινήματος και δημιουργεί αρνητικά δεδομένα στους συσχετισμούς, στην πάλη του λαού με τις δυνάμεις του συστήματος. Ανεξάρτητα από το αν «εμείς τα λέγαμε», η εξέλιξη αυτή θα βαρύνει ακόμα περισσότερο στο αγωνιστικό δυναμικό που όλη την προηγούμενη περίοδο αναβάθμισε την πολιτική του συγκρότηση σε μια σειρά μάχες που δόθηκαν απέναντι στη βάρβαρη επίθεση. Από αυτή την άποψη, ο απεγκλωβισμός αριστερού κόσμου αλλά και ευρύτερα εργατικών-λαϊκών δυνάμεων από αυταπάτες κάθε είδους καθώς και λογικές «κριτικής υποστήριξης» αποτελεί ένα κρίσιμο ζήτημα της περιόδου. Η διαδικασία αυτή δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα στο πεδίο της πάλης που σήμερα είναι αναγκαία για να μπει φραγμός στη νέα βάρβαρη επίθεση που είναι σε εξέλιξη και κλιμακώνεται γοργά.
Στην κατεύθυνση αυτή της πάλης ενάντια στην επίθεση, στην αποκάλυψη των πραγματικών εχθρών του λαού, στη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων στο επίπεδο που απαιτεί η εποχή μας, στο άνοιγμα ενός πραγματικού δρόμου για τη λαϊκή υπόθεση, οι δυνάμεις της Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερή Ανιιμπεριαλιστική Συνεργασία είναι υποχρεωμένες να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου