Αίγυπτος, δυόμιση χρόνια συγκρούσεων

Δυόμιση χρόνια τώρα ο λαός της Αιγύπτου βρίσκεται στους δρόμους και αιματοκυλιέται. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τις εξεγέρσεις και τις διαδηλώσεις σαν τη μάχη μεταξύ των αντιμαχόμενων παρατάξεων. Στρατός και κοσμικοί από τη μια, Αδελφοί Μουσουλμάνοι και ισλαμιστές από την άλλη. Προφανώς και υπάρχει η διαπάλη μεταξύ των μερίδων της αστικής τάξης για το ποιος τελικά θα καθορίζει τις τύχες της χώρας, δεν το αρνείται κανείς αυτό. Παρατηρώντας όμως τα ελάχιστα βίντεο με δηλώσεις ανθρώπων που συγκρούονται με τις δυνάμεις της καταστολής, ανεξάρτητα από το ποια πλευρά στηρίζουν στη συγκυρία, αυτό που βλέπει και ακούει είναι ότι εκφράζουν ένα κοινό. Την ανάγκη τους για μια καλύτερη ζωή, την ανάγκη να ξεπεραστεί η φτώχεια και η εξαθλίωση που έχουν επιβάλει στον Αιγυπτιακό λαό εδώ και δεκαετίες καθεστώτα είτε «πατριωτικά» είτε ανοιχτά φιλοαμερικάνικα.
Αυτή η θέληση του Αιγυπτιακού λαού, που δεν τον αφήνει να ικανοποιηθεί απλά και μόνο με την πτώση του Μπουμπάρακ, ούτε με την εκλογή του Μόρσι αλλά ούτε και με το (πυροσβεστικό - προληπτικό;) πραξικόπημα, ζορίζει το αιγυπτιακό κατεστημένο ανεξάρτητα από το τι διαλέγει ή επιβάλλει κάθε φορά. Ζορίζει και τους ιμπεριαλιστές που απ’ ότι φαίνεται παρά τη δύναμή τους δεν είναι παντοδύναμοι και δεν διαθέτουν το μαγικό ραβδάκι με το οποίο θα δρομολογούν τις εξελίξεις όπως του βολεύει.
Έτσι εξηγούνται και οι διάφορες «αντιφάσεις». Οι ίδιες δυνάμεις από τη μια να παρουσιάζονται ως φιλολαϊκές, εθνικοπατριωτικές και με διάθεση «ανεξαρτητοποίησης» από τους ιμπεριαλιστές και από την άλλη να προσβλέπουν στη στήριξή τους και να σφάζουν τον ίδιο λαό που πριν υποτίθεται ότι στήριζαν.
Το ανάλογο γίνεται και από την πλευρά των ιμπεριαλιστών. Σε μια κατάσταση ιδιαίτερα ρευστή στην Ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, όπου οι ανταγωνισμοί τους μαίνονται, μοιάζουν να μην μπορούν να επιβάλουν λύσεις τέτοιες που να τους βολεύουν στους σχεδιασμούς τους. Η μέθοδος των άμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων δεν αρκεί, είναι μάλλον πιθανότερο να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις όχι μόνο από τους αντίπαλους ιμπεριαλιστές αλλά και από τους αραβικούς, και όχι μόνο, λαούς που δεν ξέχασαν την «αραβική άνοιξη», δεν ικανοποιούνται με κυβερνητικές εναλλαγές, ανεξάρτητα με τη μορφή που αυτές γίνονται. Προσπαθούν έτσι να επέμβουν με άλλα μέσα αναζητώντας, κυρίως οι Αμερικάνοι, εκείνη τη λύση που θα είναι έστω πιο κοντά στις επιδιώξεις τους. Πως αλλιώς να εξηγηθεί η κατ’ ανάγκη στήριξή τους στη κυβέρνηση Μόρσι, με πολύ ενεργό ρόλο της εκεί πρέσβειράς τους, από τη μια, αλλά και η «ουδέτερη» υποστήριξή τους στο πραξικόπημα από την άλλη; Πως εξηγείται η «καταδίκη» της καταστολής, με υπεράσπιση του δικαιώματος στη διαδήλωση(!) από τον Ομπάμα, η ακύρωση των κοινών στρατιωτικών γυμνασίων αλλά και οι δηλώσεις του υπουργού Άμυνας για συνέχιση της στρατιωτικής συνεργασίας και του προγράμματος στρατιωτικής βοήθειας ύψους αρκετών δις δολαρίων;
Αλλά και για τις ηγετικές δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Ανεξάρτητα από το τι υποστηρίζουν για το ρόλο της χώρας τους. Μια χώρα που και μόνο από τη θέση της παίζει σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο και από τις εξελίξεις σε αυτή, σε μια περίοδο που οι λαοί μπορούν να βγουν στους δρόμους με την «παραμικρή» αφορμή, θα εξαρτηθούν και οι εξελίξεις σε πολλές χώρες του λεγόμενου αραβικού τόξου. Αν όχι σε όλες. Οι αντιμαχόμενες πλευρές εκφράζονται κυρίως από το στρατό και από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Οι διαφορές έχουν να κάνουν με το ρόλο που επιδιώκουν να παίξει η Αίγυπτος στο διεθνές περιβάλλον. Με το βαθμό πρόσδεσής της στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, κατά πόσο θα τον διαπραγματευθεί. Απέναντι στο λαό δεν έχουν και μεγάλες διαφορές. Αλλά και αυτά τα στρατόπεδα δεν μπορούν να είναι ενιαία. Ισλαμιστές στήριξαν το στρατό και το πραξικόπημά του, αλλά και υποστηρικτές του, σαν τον Μπαραντέι, αναγκάζονται να διαφοροποιούνται.
Πολλά λοιπόν συμβαίνουν στην Αίγυπτο και γύρω από αυτή. Όλες οι εξελίξεις όμως δείχνουν ότι ούτε η ντόπια αστική τάξη και οι μερίδες της, ούτε οι ιμπεριαλιστές μπορούν να δρομολογήσουν εξελίξεις χωρίς να υπολογίζουν τον παράγοντα λαό. Ένα λαό που δεν λέει να ησυχάσει αν δεν βρει – πετύχει – αυτό που θέλει. Που με την μαζική κινητοποίησή του έριξε τον Μουμπάρακ, που «ανέδειξε» τον Μόρσι για να τον ξαναρίξει και τώρα συγκρούεται με τον στρατό ο οποίος πλέον δεν μπορεί να κρατάει μια φαινομενικά ουδέτερη στάση ή να μπαίνει ανάμεσα στις δυνάμεις της καταστολής και τους διαδηλωτές, όπως έκανε σε προηγούμενες περιπτώσεις! Οι ίδιοι που δικάζουν τον Μουμπάρακ, για δολοφονίες κατά τη διάρκεια της εναντίον του εξέγερσης, τώρα σκοτώνουν μαζικά και ψυχρά χωρίς να λογαριάζουν τίποτα! Ανησυχούν ιδιαίτερα μη χαθεί ο έλεγχος.
Προσπαθούν οι ηγετικές δυνάμεις της χώρας να διχάσουν αυτό το λαό για να δρομολογήσουν τις εξελίξεις με βάση τις δικές τους επιδιώξεις. Μπορεί ως ένα βαθμό να το καταφέρνουν. Για πόσο θα το δούμε.
Οι εξελίξεις δεν είναι ούτε εύκολες ούτε γραμμικές ούτε απόλυτα ελεγχόμενες. Για μια καμιά πλευρά. Ούτε για τους ιμπεριαλιστές που φοβούνται μια νέα «αραβική άνοιξη», ούτε για το ντόπιο κατεστημένο, ούτε για το λαό που ακόμη δε φαίνεται να έχει βρει, να έχει δημιουργήσει, εκείνη, ή εκείνες, τις πολιτικές δυνάμεις που θα τον τραβήξουν σε εξελίξεις πραγματικά προς όφελός του. Που όμως δεν διστάζει να δώσει πραγματικές μάχες και να σκοτωθεί προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει, που δεν είναι άλλο από αυτό που αναφέραμε στην αρχή. Μια άλλη, μια καλύτερη ζωή.
Γραμμικές και με έτοιμες συνταγές δεν μπορεί να είναι ούτε οι αναλύσεις. Ιδιαίτερα αυτών που αναφέρονται στην αριστερά και υποτίθεται ότι βλέπουν τα πράγματα από τη σκοπιά των λαών.
Είναι γεγονός ότι η έλλειψη αριστεράς στην Αίγυπτο, τουλάχιστον η έλλειψη δυνατότητας καθοριστικής της παρέμβασης, σε αυτή τη φάση βάζει την αρνητική της σφραγίδα. Αλλά και εδώ το ζητούμενο είναι για το τι αριστερά μιλάμε. Για μια αριστερά που, όπως έγραψε δικός μας αριστερός αναλυτής, θα είναι …τσαντισμένη γιατί παρά την (όποια) σημαντική της συμβολή στην εξέγερση δεν πήρε σημαντικά ποσοστά στις εκλογές; Ή για μια αριστερά που σκοπός της θα είναι να αντιπαλέψει τις συστημικές προσπάθειες χαλιναγώγησης, της οργής του λαού και των αντιδράσεών του, δείχνοντας τον πραγματικό δρόμο ενός παρατεταμένου αγώνα ανατροπής πολιτικών αλλά και του ίδιου του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης.
Δουλειά δική μας είναι ναι μεν να παρακολουθούμε τις εξελίξεις προσπαθώντας να βγάλουμε τα αναγκαία, ακόμη και για το δικό μας κίνημα, συμπεράσματα να κρίνουμε ίσως και να επικρίνουμε, όχι όμως για να καταλήξουμε στην περίπου καταδίκη του αιγυπτιακού λαού και της εξεγερσιακής του διάθεσης ή για να πούμε ότι χωρίς τη σωστή ταξική και επαναστατική κατεύθυνση τα πάντα είναι καταδικασμένα, οπότε και ιμπεριαλιστές και ντόπιοι εξουσιαστές ελέγχουν τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά για να αναδείξουμε αυτό που χρόνια υποστηρίζουν οι κομμουνιστές. Ότι η ιστορία χωρίς την πάλη των λαών δεν προχωρά, ότι η ταξική πάλη είναι πάντα εδώ και δεν τελείωσε, δεν καταργείται, ότι χωρίς αυτή την πάλη τίποτα δεν μπορούμε να προσδοκούμε. Όσο σκληρή και αν είναι. Για να στηρίξουμε τον αγώνα του αιγυπτιακού, όπως και κάθε άλλου, λαού στη πάλη του για μια καλύτερη ζωή με κάθε μέσο που έχουμε. Και πρωτ’ απ’ όλα δημιουργώντας εκείνες τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις ώστε και ο δικός μας λαός να βγει στους δρόμους αντιστεκόμενος στις πολιτικές που τον εξαθλιώνουν και αυτόν.

πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές