Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στη Θεσσαλονίκη .

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στη Θεσσαλονίκη .

«Συντρόφισσες και σύντροφοι

Εργαζόμενοι - εργαζόμενες της Θεσσαλονίκης, όλης της χώρας

Νέοι και νέες

Προχωράμε μπροστά!

Με σιγουριά και εμπιστοσύνη στο δίκιο της τάξης μας, στη νεολαία μας.

Με πίστη στην πρωτοπόρα κοσμοθεωρία μας, στη μεγάλη πείρα του ΚΚΕ.

Με συνειδητή, δημιουργική εφαρμογή στη ζωή, στην πράξη των καινοτόμων επεξεργασιών μας, του Προγράμματός μας, των Πολιτικών μας Αποφάσεων, όλων των καθηκόντων μας που αποφάσισε το 19ο Συνέδριο, που αφορούν και δίνουν απάντηση στο σήμερα και στο αύριο του λαού και της νεολαίας.

Σήμερα, εδώ από τη Θεσσαλονίκη, από τη Βόρεια Ελλάδα, το μήνυμα που θέλουμε να στείλουμε παντού, σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης, είναι ότι:

Μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα.

Μέσα στο σύστημα της σαπίλας.

Των ατέλειωτων προβλημάτων για την εργατική τάξη, για όλο το λαό που υποφέρει.

Της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και των θυσιών για το λαό χωρίς τέλος.

Των κινδύνων πολεμικής εμπλοκής που απειλούν τη χώρα και την περιοχή μας ολάκερη.

Των σκανδάλων και της συστηματικής προσπάθειας χειραγώγησης του λαού και της νεολαίας,

ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ!

Αυτή η διέξοδος από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, προβάλλει μέσα από το ριζοσπαστικό λόγο, τις προτάσεις, την καθημερινή, ακούραστη, γεμάτη αυτοθυσία δράση των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σε όλη τη χώρα, που δίνουν παντού τη μάχη, σε κάθε τόπο δουλειάς, στα εργοστάσια, στα γραφεία, στα μαγαζιά, στο χωράφι, στα σχολεία, στις σχολές, στη γειτονιά, στις πόλεις και τα χωριά.

Δεν έχουμε μάθει να βλογάμε τα γένια μας. Όμως έχουμε τη θέληση να γινόμαστε όλο και καλύτεροι, όλο και αποτελεσματικότεροι, πιο αποφασιστικοί, πιο εύστοχοι.

Το 19ο Συνέδριο άνοιξε νέους δρόμους, μελέτησε τις σύγχρονες εξελίξεις, έδωσε νέα όπλα μέσα από τις αποφάσεις του στο εργατικό κίνημα, στο λαϊκό κίνημα, στη νεολαία, για να έχει η ταξική πάλη αποτελέσματα, όχι εφήμερα, παροδικά, όπως άλλες φορές στην ιστορία αυτού του τόπου, με διάψευση ελπίδων και προσδοκιών, αλλά αποτελέσματα μόνιμα, οριστικής επίλυσης προβλημάτων, που έχουν να κάνουν με την ίδια την ανάγκη για αλλαγή τάξης στην εξουσία, για αλλαγή του σάπιου συστήματος και του κράτους τους εκ βάθρων.

Για να ανοίξει ο δρόμος για το πραγματικό βασίλειο της ελευθερίας και της «πανανθρώπινης φιλίας».

Φίλοι και φίλες

Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε μια κατάσταση που λίγο πολύ κάθε λαϊκή οικογένεια ζει. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε μέτρα και αποφάσεις που κάθε τρεις και λίγο μαγειρεύει και σερβίρει η συγκυβέρνηση με την τρόικα. Κάθε λαϊκή οικογένεια έχει χάσει το μέτρημα, τι ετοιμάζεται, τι ανακοινώνεται, τι ψηφίζεται…

Κάθε νόμος που ψηφίζεται, κάθε αντιλαϊκό, αντεργατικό μέτρο που παίρνεται, κάθε απόφαση ένα και μόνο στόχο υπηρετούν, εξ αντικειμένου: Πώς θα αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών, των μονοπωλίων, πώς τελικά θα πληρώνει την κρίση η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, η λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της.

Είναι φτηνή προπαγάνδα ο ισχυρισμός της συγκυβέρνησης ότι όλα αυτά τα μέτρα που παίρνει το κάνει «για το καλό του κοινωνικού συνόλου». Όπου ακούτε κοινωνικά σύνολα και υποσύνολα, να φεύγετε μακριά.

Για το καλό του κοινωνικού συνόλου πέρασε το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο που οδηγεί σε νέες μαζικές απολύσεις, συγχωνεύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, σε νέες δραματικές αλλαγές στις ήδη απαράδεκτες εργασιακές σχέσεις;

Για το καλό του κοινωνικού συνόλου καταργήθηκαν, στην ουσία, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, το μόνο ουσιαστικά πραγματικό μέσο στοιχειώδους άμυνας του εργάτη, που πουλά την εργατική του δύναμη για να μπορεί να ζει ο ίδιος και η οικογένειά του, ώστε να είναι ικανός και την άλλη μέρα να πάει στη δουλειά του για να βγάλει το μεροκάματο και να μην κινδυνεύει να πάει άκλαφτος;

Τι σόι καλό για το κοινωνικό σύνολο επιδιώκει η κυβέρνηση των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των τραπεζιτών και μεγαλεμπόρων, όταν εκατομμύρια είναι άνεργοι, ανασφάλιστοι, υποαπασχολούμενοι, σύγχρονοι σκλάβοι του 21ου αιώνα; Όταν οι νέοι και οι νέες δεν μπορούν πλέον ούτε να πάνε να σπουδάσουν λόγω του αβάστακτου κόστους για την εργατική λαϊκή οικογένεια; Όταν ακόμα κι αν καταφέρουν να πάρουν ένα χαρτί - πτυχίο το λένε - στα χέρια, πάλι μένουν επί ξύλου κρεμάμενοι, χωρίς δουλειά ή, στην καλύτερη περίπτωση, το όνειρό τους ακουμπά σε 400 ευρώ κι αυτό όχι σίγουρα και σταθερά; Όταν οι νέοι και οι νέες δεν μπορούν πλέον να σκεφτούν να κάνουν οικογένεια, να κάνουν ένα παιδί, αφού δεν έχουν πώς να το ζήσουν;

Τι είδους καλό για το κοινωνικό σύνολο προσφέρουν όλοι αυτοί και σε όλες τις εκδοχές τους, όταν σχεδιάζονται νέες μειώσεις στις ήδη τσεκουρωμένες συντάξεις με τις οποίες σήμερα συντηρούνται ολόκληρες οικογένειες;

Όταν μιλάνε για την εθνική οικονομία, εννοούν την καπιταλιστική, δηλαδή τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ενδιαφέρονται για τους κηφήνες, τους καπιταλιστές και τα κεφάλαιά τους, τα κέρδη τους. Βγάζουν απ’ έξω τη βασική παραγωγική δύναμη, τη μόνη που παράγει, τον εργάτη, τον άνθρωπο, αφού… ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΓΡΑΝΑΖΙ ΔΕΝ ΓΥΡΝΑ ΕΡΓΑΤΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ!

ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ!

Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη να κομπάζουν ότι «οι Έλληνες είναι ήρεμοι, γιατί βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ».

Φως στο βάθος του τούνελ δεν είναι οι εξαγορές και συγχωνεύσεις μονοπωλιακών ομίλων για να υπηρετήσουν αποτελεσματικότερα τα συμφέροντά τους, τα κέρδη τους.

Φως στο βάθος του τούνελ δεν είναι να πωλείται το 26% της «Χόχτιφ» στο αεροδρόμιο της Αθήνας σε καναδέζικη εταιρεία. Και να παίρνουν σειρά για το αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης και άλλα αεροδρόμια της χώρας κινέζικες ή γαλλικές εταιρείες που θα ρίξουν κι άλλο τους μισθούς, που οι εργαζόμενοι θα εργάζονται και θα ζουν σε συνθήκες γαλέρας.

Εργαζόμενοι της Θεσσαλονίκης

Φίλοι και φίλες

Φως στο τούνελ δεν είναι το ξεπούλημα της Εταιρείας Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης, του λιμανιού της. Θα πούμε το νερό νεράκι. Με νέες αυξήσεις τιμολογίων, με μεγάλα προβλήματα στο σύστημα παροχής. Δεν υπάρχει ιδιωτικοποίηση που να μην είχε τέτοιες επιπτώσεις παντού στον κόσμο, όπως και με το ηλεκτρικό, έτσι και με το νερό, αλλά και τα συστήματα αποχέτευσης, επικίνδυνες εξελίξεις και για την υγεία του λαού. Όταν έχεις ως βασικό σκοπό - αποκλειστικό σκοπό - την αύξηση της κερδοφορίας, τότε το κεφάλαιο πίνει το αίμα του λαού, στάζει αίμα από παντού.

Και τι να πει κανείς και για κάποιους ανανεωτές, δήθεν εκσυγχρονιστές, οι οποίοι, με τις θέσεις τους για κοινωνική διαχείριση μέσω συνεταιρισμών της γειτονιάς, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η απάτη της αυτοδιαχείρισης και της συμμετοχής των εργαζομένων μέσα από την ιδιωτικοποίηση φέρνει την εξουσία στο λαό! Και μόνο το γεγονός ότι αυτό θυμίζει την Θάτσερ, που ήθελε οι πολίτες να συμμετέχουν μαζικά στη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης μέσω αγοράς μετοχών, δείχνει το πόσο «αριστερή», ριζοσπαστική, φιλολαϊκή είναι αυτή η εκδοχή της διαχείρισης, το άλλο μείγμα της.

Ήδη οι εργαζόμενοι, ο λαός της Θεσσαλονίκης πληρώνει τα μέχρι τώρα μέτρα που κινούνται στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, όπως αύξηση τιμολογίων, χειροτέρευση της ποιότητας των υπηρεσιών, διακοπές στην υδροδότηση σε λαϊκά νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν το λογαριασμό.

Μοναδική λύση είναι να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Αποκλειστικά δημόσια, με αποκλειστικό κριτήριο λειτουργίας της τις λαϊκές ανάγκες για φτηνό και καθαρό νερό, δηλαδή κοινωνικοποίηση της ΕΥΑΘ, άρνηση υλοποίησης των κατευθύνσεων της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.

Φως στο τούνελ δεν είναι η αύξηση των τιμών στα φάρμακα. 69 ήδη πολύ ακριβά σκευάσματα και απαραίτητα σε ειδικές κατηγορίες ασθενών, αυξήθηκαν από χτες με βάση τα νέα δελτία τιμών, ενώ τα άλλα 70 που μειώθηκαν, λόγω λήξης της πατέντας τους, δεν μπορούν πλέον να τα αγοράσουν οι 6 στους 10 ασθενείς. Και οι κυβερνώντες έχουν το θράσος να δηλώνουν ότι είναι ευνοϊκή ρύθμιση για τους ασφαλισμένους γιατί λέει δεν θα υπάρχουν εκβιαστικές αποσύρσεις φαρμάκων από την αγορά. Ομολογούν δηλαδή ότι τους εκβιάζουν οι φαρμακοβιομήχανοι κι αυτοί τους στρώνουν το χαλί της νέας εκτίναξης των κερδών τους, σε βάρος του «κοινωνικού συνόλου», που κατά τα άλλα το στηρίζουν.

Το φως στο τούνελ της ανάκαμψης από την κρίση θα έχει περισσότερα χειρουργεία, ΜΕΘ, νοσοκομεία, κλινικές, χωρίς τα στοιχειώδη, χωρίς γάζες, επιδέσμους και οινόπνευμα, χωρίς αντιδραστήρια, χωρίς υγειονομικό και ορθοπεδικό υλικό.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες

Δεν χρειάζεται να πούμε ότι σαν Κόμμα επιβεβαιωθήκαμε: Η θύελλα που προειδοποιούσε το ΚΚΕ δεν ήταν ούτε καταστροφολογία, τρομοκρατία, όπως μας κατηγορούσαν πολλοί, ήταν κάτι παραπάνω από απλή πρόβλεψη, σαφής προειδοποίηση, που απαιτούσε μέτρα προετοιμασίας, ετοιμότητας του εργατικού λαϊκού κινήματος μπροστά στην καπιταλιστική κρίση – που με τη μορφή της θύελλας σαρώνει κατακτήσεις και δικαιώματα.

Θύελλα είναι και οι χιλιάδες απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, θύελλα είναι και τα χωρίς τέλος χαράτσια, η φοροληστεία, το χτύπημα του κατώτατου μισθού, οι ατομικές και επιχειρησιακές συμβάσεις. Θύελλα είναι και η πείνα, η φτώχεια και η εξαθλίωση.

Η θύελλα για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν είναι τίποτα άλλο από την επιλογή, τη μοναδική επιλογή που έχει σήμερα το κεφάλαιο στην προσπάθειά του να βγει αλώβητο από την κρίση για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε τι άλλο και πώς θα το χάσουμε, μπορούμε όμως να συζητήσουμε τι και πώς θα το αλλάξουμε… Κι αυτή τη συζήτηση ανοίγει πλατιά το ΚΚΕ και μετά το 19ο Συνέδριό του.

Το ΚΚΕ, σ’ αυτές τις συνθήκες που ο καθένας μπορεί να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, που κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει, που η αισιοδοξία για το μέλλον ακούγεται ως υπερβολή, σ’ αυτές τις συνθήκες, το ΚΚΕ λέει καθαρά, αποφασιστικά, κατηγορηματικά: Υπάρχει φιλολαϊκή λύση εξόδου από την κρίση κι αυτή είναι η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, η μόνη ρεαλιστική που συμφέρει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τη λαϊκή πλειοψηφία που σήμερα υποφέρει.

Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση με μονομερή διαγραφή του χρέους και των μνημονίων, με βασική προϋπόθεση: Ο λαός – η κυβέρνησή του - η εξουσία του να έχει στα χέρια του τα εργαλεία εκείνα που θα ανακόψουν τον κατήφορο και την καταστροφή και θα δημιουργούν προϋποθέσεις για τη λαϊκή ευημερία:

Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση με μονομερή διαγραφή του χρέους και των μνημονίων, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, επιστημονικό πανεθνικό σχεδιασμό, εργατικό λαϊκό έλεγχο για να ικανοποιηθούν διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, να προωθηθεί η αμοιβαία επωφελής ισότιμη συνεργασία με άλλες χώρες.

Το ΚΚΕ λέει καθαρά, αποφασιστικά, κατηγορηματικά: Μπορούμε να καθυστερήσουμε επώδυνα αντιλαϊκά μέτρα, μπορούμε να φρενάρουμε άλλα, κυρίως μπορούμε να ανοίξουμε το δρόμο για ριζικές αλλαγές αύριο. Το θέμα τελικά όμως είναι να τα ανατρέψουμε υπέρ του λαού. Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα εμείς και οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας, μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας.

Τη βεβαιότητα αυτή την αντλούμε από τη μεγάλη εμπιστοσύνη που έχουμε στην εργατική τάξη, από την ακλόνητη πίστη στο δίκιο του αγώνα μας. Αυτή τη συζήτηση γύρω από την πολιτική πρόταση διεξόδου του Κόμματός μας θέλουμε να ανοίξουμε με ένα πλατύ πολιτικό άνοιγμα παντού, στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές να συζητήσουμε το τι χρειάζεται να γίνει και πώς θα το πετύχουμε.

Δεν φτάνουν σήμερα μόνο συνθήματα, όπως «Με αγώνες κατακτάμε τα δικαιώματά μας», χωρίς να αναδεικνύεται συγκεκριμένα σε κάθε χώρο δουλειάς το τι σημαίνει στις σημερινές συνθήκες«κατακτάμε», τι σημαίνει και τι εννοεί ο καθένας «αγώνα», τι ακριβώς εννοεί ως «δικαίωμα». Κι εδώ οφείλουμε να πούμε ότι η κάθε πολιτική δύναμη, η κάθε παράταξη, αλλά και η κάθε κατηγορία, ομάδα εργαζομένων, ακόμα και ολόκληροι κλάδοι αλλιώς ή διαφορετικά εννοούν αυτά.

Σήμερα όμως, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται να διαμορφωθεί η απαραίτητη ενιαία αντίληψη μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, πρώτα από όλα γιατί ενιαία είναι τα ταξικά συμφέροντα, άρα και ο δρόμος για την επίλυσή τους.

Όσο δεν συνειδητοποιείται ευρύτερα ότι το πρόβλημα δε λύνεται ούτε με ευχές, ούτε με γενικές αναφορές στην ανάγκη αγώνα, ούτε στην ψευδαίσθηση ότι κάποιος άλλος - αντιπρόσωπος, εκπρόσωπος - θα μου λύσει το πρόβλημα, χωρίς εγώ να βάλω πλάτη ή να θυσιάσω έστω κάτι από τον εαυτό μου, ό,τι μπορεί ο καθένας.

Το να προτάσσεις οξυμένα προβλήματα και τα αντίστοιχα αιτήματα και στόχους πάλης, είναι ένα το κρατούμενο.

Όμως δεν μπορεί λόγω των δύσκολων συνθηκών να παγιώνονται και με ευθύνη των συνδικαλιστικών ηγεσιών η συνεχής υποχώρηση, η μείωση συνεχώς των απαιτήσεων, σε μια περίοδο που επιδιώκουν ανάκαμψη, βάζοντας «ταφόπλακα» σε όλα τα βασικά εργατικά λαϊκά δικαιώματα.

Σε αυτήν την καλλιέργεια και την αποδοχή μειωμένων απαιτήσεων πατάει η τρικομματική κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, για να εμφανίζουν ως «ρεαλισμό» την υποχώρηση και την ενσωμάτωση στις απαιτήσεις της μεγάλης καπιταλιστικής εργοδοσίας, να κλείνουν το μάτι στον ΣΕΒ και τους άλλους ομοτράπεζους, να περιδιαβαίνουν σε Συνέδρια και Φόρουμ, να χαριεντίζονται με «αριστερούς του γλυκού νερού», του σταρ σύστεμ, να αναζητούν προστάτες και υμνητές από κάθε εγχώριο και διεθνή αστέρα που ανήκει στο διεθνές τζετ σετ της προσκυνημένης αριστεράς, που το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να αναζητεί έναν καπιταλισμό δήθεν πιο ανθρώπινο, τύπου Δημοκρατικών των ΗΠΑ, μήπως και καταφέρουν να πάρουν το χρίσμα του κυβερνητικού εταίρου, για το ποιος θα καθίσει στη θέση του χαλίφη, δηλαδή, «τι είχες Γιάννη μ΄ τι είχα πάντα».

Η στάση και η ευθύνη εδώ είναι μεγάλη. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος σε «κοινωνικούς διαλόγους», σε διαπραγματεύσεις των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων με τον ΣΕΒ, τις εργοδοτικές οργανώσεις, σε παρακάλια προς τον ΣΕΒ να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τις συλλογικές συμβάσεις και άλλα.

Σήμερα χρειάζεται να ανοίξει η συζήτηση πλατιά και για τις μορφές πάλης και για το περιεχόμενο του αγώνα.

Είναι τεράστιες και πρωταρχικές οι ευθύνες των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων για την κατάσταση στα σχολεία, για τα νέα μέτρα που ψήφισαν και οδηγούν σε μαζικές απολύσεις αναπληρωτών, σε νέα υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου που υπάρχει.

Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί να μην παίρνει κανείς υπόψη ότι η πρόταση της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ για απεργία διαρκείας μέσα στις πανελλήνιες εξετάσεις, ήρθε ύστερα από μια μεγάλη ουσιαστικά περίοδο αγωνιστικής ανομβρίας μέσα στο σχολείο, ήρθε σε μια στιγμή που δυστυχώς λαθεμένα θεωρείται ως η πιο κρίσιμη μάχη της ζωής των γονιών και των παιδιών τους, καθώς αρκετοί βλέπουν ως μια λύση για το μέλλον να πάρει ένα πτυχίο το παιδί, άσχετα από το γεγονός για το τι αντίκρισμα θα έχει αυτό το πτυχίο στη μετέπειτα ζωή του, την επαγγελματική του αποκατάσταση, στο να βρει έστω μια δουλειά.

Το πρόβλημα δεν είναι οι μορφές πάλης, αλλά πώς αυτές οι μορφές και οι πιο ανεβασμένες από αυτές χρησιμοποιούνται, με τι στόχους, όταν οι δυναμικές μορφές πάλης υλοποιούνται από την αγωνιστική πλειοψηφία. Όταν το ζήτημα δεν ανοίγει όλα τα χρόνια μέσα στο σχολείο, μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία, μέσα στο κίνημα, για το είδος των εξετάσεων, σε τι εξετάζονται τα παιδιά και πώς προετοιμάζονται και από το σχολείο και από τα φροντιστήρια, αν δεν συζητήσεις και δεν ανοίξεις τα ζητήματα για τα αναλυτικά προγράμματα διδασκαλίας, το ζήτημα της υποβάθμισης και της ταξικότητας της μόρφωσης των παιδιών μας, της υποκρισίας των εξετάσεων ως αξιολόγησης της πραγματικής γνώσης και ικανότητας των παιδιών.

Τέτοιες προϋποθέσεις βρίσκονται στον κοινό αγώνα, όχι μόνο πάνω σε ένα αίτημα πάλης, αλλά στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, στο πολυνομοσχέδιο, στο νέο σχολείο ΑΕ, στην αξιολόγηση - χαφιεδισμό, στο νέο πειθαρχικό δίκαιο, στη μισθολογική καθήλωση, στο δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Σημαίνει ότι πρέπει με συνέπεια και σταθερότητα να παλέψεις και να βοηθήσεις να ξεπεραστεί η διστακτικότητα, η φοβία, η ανασφάλεια, η τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, να πρωτοστατείς σε αυτό, όπως κάνουν οι κομμουνιστές.

Στη βάση αυτή θα πρέπει να βλέπουμε και την αποτελεσματικότητα και την κλιμάκωση των αγώνων. Το κάθε σχολείο και με ευθύνη των εκπαιδευτικών να γίνει κάστρο πάλης, αντίστασης στην πνευματική φτώχεια, στο αντιεπιστημονικό περιεχόμενο των βιβλίων, στις μεθόδους διδασκαλίας, μαζί με τον αριθμό των μαθητών, τις συγχωνεύσεις τμημάτων, τις λειψές αίθουσες διδασκαλίας, την υλικοτεχνική υποδομή του σχολείου κ.λπ.

Καταδικάζουμε την επιστράτευση των καθηγητών, την άρνηση της κυβέρνησης να συζητηθεί σήμερα η Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ για άρση της επιστράτευσης των εκπαιδευτικών, αλλά και τα νέα μέτρα καταστολής που ετοιμάζει η κυβέρνηση, το δόγμα «νόμος και τάξη».

Είναι επικίνδυνη η κυβερνητική αντίληψη ότι τα αιτήματα και οι κινητοποιήσεις πρέπει να καθορίζονται με βάση τις δικαστικές αποφάσεις. Είναι επικίνδυνη η προσπάθεια να ταυτιστούν οι μαζικές κινητοποιήσεις ακόμα και με προβοκατόρικες ενέργειες, όπως η πρόσφατη στις Σκουριές. Αυτές οι ενέργειες αξιοποιούνται για τη συκοφάντηση του αγώνα του λαού της Χαλκιδικής, παίζουν το παιγνίδι αυτών που επιδιώκουν τη δυσφήμηση και την καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων. Χρησιμοποιούνται από επιχειρηματικά συμφέροντα στους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, τα έργα που γίνονται είναι η αντικειμενική ανάγκη που υπηρετεί την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων, στο σχεδιασμό ανάπτυξης όλων των τομέων και όχι με ένταση της ανισομετρίας και δυσαναλογίας, βεβαίως και το περιβάλλον. Στις συνθήκες βέβαια του καπιταλισμού δεν μπορεί να γίνει τέτοιος συνδυασμός, αφού και όταν χρειάζεται αντικειμενικά ένα έργο, επωφελείται πάντα το κεφάλαιο, από τους οδικούς άξονες μέχρι το χρυσό της Χαλκιδικής.

Ο λαός με καλά οργανωμένους, μαζικούς και περιφρουρημένους αγώνες να παλέψει για το δίκιο του. Το εργατικό λαϊκό κίνημα έχει τη δύναμη, τη δυνατότητα και την πείρα να απομονώσει όσους επιδιώκουν να συκοφαντήσουν την πάλη του, να βάλουν εμπόδια στην κοινωνική λαϊκή συμμαχία, στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης.

Φίλοι και φίλες

Ξέρουμε καλά και υπολογίζουμε πως η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού είναι σε εξέλιξη κι αυτή η αναμόρφωση μπορεί να γίνει βασικό όπλο στα χέρια της αστικής τάξης για να εγκλωβίζει συνειδήσεις, να ανακόψει το ριζοσπαστισμό και φυσικά να δημιουργεί αναχώματα απέναντι στη ριζοσπαστική ανατρεπτική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Ταυτόχρονα όμως δε μας διαφεύγει ότι και το ίδιο το γεγονός αυτό είναι στοιχείο αδυναμίας και δυσκολίας του συστήματος να κουμαντάρει τα πράγματα. Μπορεί το σύστημα να έχει ακόμα εναλλακτικά σενάρια, όμως έχει και αδυναμία να έχει σταθερές αυτοδύναμες κυβερνήσεις όπως τις προηγούμενες δεκαετίες. Ο λαός να αξιοποιήσει τις δυσκολίες αυτές, να μη στοιχηθεί σε ένα από τα σενάρια συμμαχιών είτε με κορμό τη ΝΔ, είτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η διαμόρφωση του δίπολου ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να δημιουργείται στη φάση αυτή, μπορεί να εξυπηρετήσει τους βασικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης για χειραγώγηση του λαϊκού κινήματος. Από μόνη της, όμως δεν φτάνει, χρειάζονται και διάφοροι δορυφόροι για να απορροφούν τους κραδασμούς, να μαζεύουν τις απώλειες από το δίπολο. Τέτοιο ρόλο μπορούν να παίξουν και οι κινήσεις τύπου Αλαβάνου με το Σχέδιο Β, αλλά και διάφορα άλλα που ξεπηδούν, βλέπε Κόμμα της δραχμής, με κινήσεις τύπου Γκρίλο στην Ιταλία, αλλά και το κόμμα των βιομηχάνων στη Γερμανία για έξοδο από το ευρώ.

Ήδη είναι σε εξέλιξη νέοι σχηματισμοί-τσόντες, τύπου Κατσανέβα, Λοβέρδου, Ζώη και έπεται συνέχεια…

Η ιδεολογική τρομοκρατία, οι εκβιασμοί και οι απειλές της ΝΔ με το φόβο της εξόδου από την Ευρωζώνη, της χρεοκοπίας, ταιριάζουν γάντι με τις αυταπάτες για κατάργηση - επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων, τη λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση της αριστεράς που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί και οι δύο συγκατοικούν στο ίδιο αντιδραστικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί και οι δύο την καπιταλιστική κρίση θέλουν να διαχειριστούν, γι’ αυτό δεν αμφισβητούν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του κεφαλαίου, δεν αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Ακόμα κι αν καταργηθεί το μνημόνιο, δεν σημαίνει καθόλου αυτόματη κατάργηση και όλων των αντιλαϊκών νόμων που αυτό έφερε και που αφορούν το σύνολο της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του συστήματος και την αποτελεσματικότερη λειτουργία του αστικού καπιταλιστικού κράτους. Ακόμα και το ζήτημα του νομίσματος είναι ξεπερασμένο πλέον, αφού εντάσσεται σε ένα από τα πιθανά σενάρια εξέλιξης της ΕΕ. Από αυτή τη σκοπιά εμείς θέτουμε το ζήτημα εξόδου από την ΕΕ με όρους πάλης για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Τα περί εθνικής υπόθεσης - θυσιών που πιάνουν τόπο - της ανάκαμψης που έρχεται το 2014, δεμένα με τα περί ανταγωνιστικότητας επενδύσεων, που θα δώσουν δουλειά, θα μειώσουν την ανεργία και θα βάλουν τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, προβάλλονται από τα κυβερνητικά στελέχη.

Τα ίδια κυβερνητικά στελέχη από τη μια προσπαθούν να καλλιεργήσουν κλίμα ευφορίας και από την άλλη να καθησυχάσουν ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο κοινωνικής έκρηξης, γιατί οι εργαζόμενοι κατανοούν, οι άνεργοι υπομένουν... όμως οι καπιταλιστές μπορούν να αισιοδοξούν και να χαίρονται.

Ο εργαζόμενος, ο άνεργος που θέλει να δει τι σημαίνει ανάπτυξη, ας σκεφτεί: Ποιος κέρδισε από τις επενδύσεις των μονοπωλίων στη χώρα μας; Οι εργαζόμενοι ή τα μονοπώλια; Ποιος κέρδισε από την επένδυση της «Χόχτιφ» στο Αεροδρόμιο, της COSCO στο Λιμάνι του Πειραιά, ποιος θα κερδίσει από την εκμετάλλευση των μεταλλευμάτων χρυσού στη Χαλκιδική, στη Θράκη; Τα μονοπώλια κέρδισαν, οι γιγάντιες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που ληστεύουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Διαλύουν το ΙΓΜΕ, το συρρικνώνουν, ακριβώς γιατί στόχο έχουν την παράδοση στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο του ορυκτού πλούτου, του νερού, της Ενέργειας, όλων των βασικών πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, που θα 'πρεπε να αποτελούν την ατμομηχανή της ανάπτυξης.

Η ανάπτυξη είναι καπιταλιστική ανάπτυξη, η ανταγωνιστικότητα είναι ανταγωνιστικότητα μονοπωλιακών ομίλων, που δεν θα δώσει φτηνά προϊόντα για το λαό, αλλά μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο.

Η καλλιέργεια αυταπατών, εύκολων λύσεων στη λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί σήμερα να καλλιεργεί προσδοκίες, δεν πρέπει όμως να κρύψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίσσεται στον άλλο πόλο της αστικής διαχείρισης, τη σοσιαλδημοκρατία, που όσο είναι στην αναμονή μαζεύει συστάσεις ανά τον κόσμο από τους ιμπεριαλιστές, δίνει εξετάσεις στους μεγαλοεπιχερηματίες, κάνει ό,τι μπορεί για να τσακίσει το κίνημα, το εργατικό κίνημα, με τη λογική του εφικτού, προσαρμογής σε συνθήκες κρίσης. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν το ‘χει και σε τίποτα να συνεργαστεί και κυβερνητικά ακόμα και με εθνικιστές τύπου Καμμένου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κ. Τσίπρας μίλησε για διαγραφή των κόκκινων χρεών των επιχειρηματιών, δηλαδή τους χαρίζει χρέη ο χουβαρντάς, που φόρτωσαν ήδη και έχει πληρώσει ο λαός γι’ αυτά, είναι χρέη δικά τους και όχι του λαού. Μίλησε επίσης για φορολογική μεταρρύθμιση και για το πρόβλημα της Ενέργειας, χωρίς τίποτε συγκεκριμένο, αντίθετα έδωσε να καταλάβουν ότι είναι κοντά στα αιτήματα των βιομηχάνων για μείωση φορολογίας και κόστους ενέργειας.

Ευτυχώς για το εργατικό λαϊκό κίνημα και δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τα λόγια, υπάρχει και η πράξη, η αμείλικτη πραγματικότητα που αποκαλύπτει το πραγματικό περιεχόμενο της πολιτικής του όχι μόνο ως αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και ως διοίκησης εκεί όπου ήδη έχει ήδη αναλάβει ρόλο διαχειριστή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι διοίκηση σε δήμους, δηλαδή στα κρατικά όργανα που υπάρχουν σε τοπικό επίπεδο, είναι όμως διοίκηση και σε εργατικά σωματεία. Στους δήμους υλοποιεί κατά γράμμα την κυβερνητική πολιτική, υλοποιεί δηλαδή και το πρώτο και το δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο. Οι απολύσεις συμβασιούχων είναι χρόνια μόνιμο καθεστώς, οι κοινωνικές υπηρεσίες υπολειτουργούν, χρόνο με το χρόνο περιορίζεται η κρατική χρηματοδότηση…

Το ίδιο ακριβώς κάνει, μνημόνια εφαρμόζει σε βασικούς κλάδους, όταν υπογράφει μείωση αποδοχών, προσαρμογή στις απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας… Αυτά δηλώνει η πρακτική αυτή - κατάργηση ή αναστολή των μνημονίων - για να θυμηθούμε και μια από τις γνωστές κωλοτούμπες, βασικό χαρακτηριστικό των καιροσκόπων.

Το αντιδραστικό δόγμα «Νόμος και Τάξη» της συγκυβέρνησης με κορμό τη ΝΔ, γιατί αυτό απαιτούν σήμερα οι επιχειρηματίες στους τόπους δουλειάς, τρομοκρατία και τα «κεφάλια μέσα», τι διαφορά έχει από αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα στηρίξει την υγιή επιχειρηματικότητα, δηλαδή τους επιχειρηματίες που θα εφαρμόσουν τους νόμους; Ποιους νόμους, αυτούς τους μνημονιακούς νόμους που ψηφίστηκαν – και που υποτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει – τους νόμους που διαμορφώνουν συνθήκες εργασιακής γαλέρας στους τόπους δουλειάς.

Δίνουμε μάχη να μην εγκλωβιστεί ο λαός μας στο δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στη μία ή στην άλλη εκδοχή διαχείρισης της κρίσης…. Και οι δύο έχουν κοινή αφετηρία και κοινή κατάληξη: Τα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη μη αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Και από τα δύο έχει μεγάλη αρνητική πείρα ο λαός μας. Όποιο μείγμα, όποια συνταγή κι αν επιλεγεί, είναι παρμένη από τον ίδιο τσελεμεντέ της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, με τα ίδια βασικά συστατικά των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.

Από κοντά εμφανίζονται διάφορα σχήματα τύπου Αλαβάνου, Κατσανέβα, άλλων ΠΑΣΟΚογενών του Λοβέρδου, των αποχωρησάντων από τους Ανεξάρτητους Έλληνες κι είμαστε στην αρχή ακόμα. Όλοι τους σχηματισμοί ίδιας κοπής, πρόθυμοι να συνδράμουν σε μια οποιαδήποτε κυβέρνηση «αριστερά και δεξιά», οικουμενικά και άλλα τινά, ή αλλιώς ό,τι ήθελε προκύψει…

Ξέρουμε καλά και υπολογίζουμε το πλούσιο ιδεολογικό οπλοστάσιο της πλουτοκρατίας: Τι αφήνει η ιδεολογική επίθεση – η ιδεολογική τρομοκρατία που εξαπολύει ο αντίπαλος στην εργατική συνείδηση… στη συνείδηση των παιδιών της λαϊκής οικογένειας…

Τα περί «κατοχής», «γερμανικής μπότας» που πάνε κι έρχονται από διάφορους, από εθνικιστές μέχρι οπορτουνιστές «επαναστάτες», στόχο έχουν να βγάλουν λάδι την ελληνική αστική τάξη, που με τη θέλησή της κάνει συμφωνίες γιατί ωφελείται απ’ αυτές, ή στην καλύτερη περίπτωση θέλουν η εργατική τάξη να μπει ανάμεσα στη διαμάχη μερίδων της αστικής τάξης, να βλέπει τη μια καπιταλιστική συμμαχία και όχι την άλλη, για να μη δει το σύστημα σαν σύστημα στο σύνολό του που γεννά κρίσεις.

Το πραγματικό πρόγραμμα της πρότασής τους είναι μια παραλλαγή αυτής του ΣΥΡΙΖΑ. Εμφανίζονται να υιοθετούν θέσεις ακόμα και αποδέσμευσης σταδιακά, με ελαφρά πηδηματάκια, θεωρώντας ότι θα πιάσουν στον ύπνο την Μέρκελ και τα μονοπώλια, τους τραπεζίτες της ΕΕ. Πλασάρουν θέσεις όπως για εθνικοποίηση τραπεζών, λες και δεκαετίες τώρα στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα δεν στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε ο καπιταλισμός στον κρατικό τομέα, τόσο με εθνικοποίηση- «κοινωνικοποίηση» τραπεζών όσο και βιομηχανιών, μεγάλων εταιρειών, όταν οι ιδιοκτήτες τους ιδιώτες αποφάσισαν να πάνε να επενδύσουν αλλού, με μεγαλύτερη κερδοφορία. Παίζουν με τις λέξεις, ενώ ξέρουν ότι έτσι ή αλλιώς βαφτίζονται τα πάντα, χωρίς να αλλάζουν στην ουσία, όπως λέμε όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν.

Πιάνουν μια πλευρά της θέσης για εργατικό λαϊκό έλεγχο μόνο και μόνο για να θυμίζουν και λίγο ΚΚΕ και την ίδια ώρα αυτό που προτείνουν είναι κάτι ανεξάρτητες δήθεν αρχές σαν κι αυτές που στελεχώνει στους θεσμούς του χρόνια τώρα το αστικό κράτος, με πλήθος λαμόγιων να συνωστίζονται για να πάρουν μερτικό από την κουτάλα της εξουσίας.

Ξέρουμε καλά και υπολογίζουμε τι αφήνει στη συνείδηση παιδιών της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων ο αντικομμουνισμός, η αντισοσιαλιστική προπαγάνδα σε παιδιά που γεννήθηκαν μετά την αντεπανάσταση, δεν γνώρισαν, δεν άκουσαν τι πρόσφερε, τι έλυσε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, που δεν έμαθαν ότι στις χώρες του σοσιαλισμού η ανεργία, η φτώχεια, η αμορφωσιά ήταν άγνωστες λέξεις.

Ξέρουμε καλά και υπολογίζουμε τι έχει αφήσει το «έξω τα κόμματα» – «έξω τα συνδικάτα», δηλαδή το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, απ’ τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τους τόπους δουλειάς.

Φίλοι και φίλες

Δεν υποτιμούμε καθόλου ότι ρόλο στην αναμόρφωση του σκηνικού σε αντιδραστική κατεύθυνση παίζει και η προβολή και αξιοποίηση της Χρυσής Αυγής. Τη Χρυσή Αυγή τη στηρίζει, τη θρέφει και την αξιοποιεί αυτό το σύστημα. Η Χρυσή Αυγή και με τη θέση και με τη δράση της υπηρετεί τα ίδια συμφέροντα που υπηρετεί και το αστικό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Είναι η ακραία φωνή του. Στήνει δουλεμπορικά γραφεία για εργαζόμενους με 18 ευρώ μεροκάματο, μιλάει για φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, επιτίθεται σε βάρος μεταναστών και εργαζομένων που αγωνίζονται. Προσπαθεί να διαχωρίσει τους εργαζόμενους για να μείνει στο απυρόβλητο η πλουτοκρατία.

Η Χρυσή Αυγή δεν αντιμετωπίζεται μαζί με τα κόμματα που έχουν ευθύνη για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού. Με αυτούς που μιλάνε π.χ. για μετανάστες – εισβολείς, αναπαράγοντας όλη τη χρυσαυγίτικη φρασεολογία. Ούτε με επίκληση του συνταγματικού τόξου ή με βάση τους λεγόμενους αντιρατσιστικούς νόμους της ΕΕ. Γιατί πίσω από τέτοιες επικλήσεις κρύβεται η επίθεση στις ριζοσπαστικές ιδέες. Η περίπτωση του αντιρατσιστικού νόμου είναι χαρακτηριστική. Τι κρύβεται όμως από πίσω; Κρύβεται η ενσωμάτωση μιας αντιδραστικότατης απόφασης της ΕΕ που τσουβαλιάζει μαζί με το ρατσισμό και την ταξική πάλη. Ο βαθύτερος στόχος είναι να απαγορεύσουν την προπαγάνδα ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Η Χρυσή Αυγή δεν αποτελεί βέβαια τέτοιο «κίνδυνο» γι’ αυτούς.

Τη Χρυσή Αυγή μπορεί να την απομονώσει το εργατικό-λαϊκό κίνημα, τα σωματεία, οι μαζικοί φορείς, οι σύλλογοι της νεολαίας. Όπως και γίνεται και πρέπει να γίνει ακόμη περισσότερο για να μην περάσει το ρατσιστικό-ναζιστικό δηλητήριο στις λαϊκές συνειδήσεις.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Οι πρόσφατοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί του Ισραήλ στη Συρία αποδεικνύουν αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι οι ανταγωνισμοί μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, μεταξύ παλιών και ανερχόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους για τους λαούς, κινδύνους εμπλοκής σε πολέμους. Ιδιαίτερα στην περιοχή μας, στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής, που έχει γίνει το θέατρο αυτών των ανταγωνισμών για το μοίρασμα των αγορών και των ενεργειακών δρόμων, αυτοί οι κίνδυνοι είναι ακόμη μεγαλύτεροι.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη όχι μόνο γιατί υιοθετεί τα προσχήματα μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης κατά της Συρίας και του Ιράν, αλλά και γιατί αναβαθμίζει τις σχέσεις και τις συνεργασίες με το Ισραήλ, όπως δείχνει και η πρόσφατη απόφαση για κοινή αεροναυτική άσκηση. Η στρατηγική της αναβάθμισης του ρόλου της αστικής τάξης της Ελλάδας στην περιοχή, της συμμετοχής στη λεία και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς οδηγεί τον ελληνικό λαό σε τεράστιους κινδύνους. Το ίδιο και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που μιλάει για πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική, ενώ πριν λίγο καιρό ο κ. Τσίπρας συναντούσε τον Πέρες από το Ισραήλ και τους αξιωματούχους των ΗΠΑ.

Ο ελληνικός λαός  επιβάλλεται να είναι σε ετοιμότητα, να καταδικάσει την ιμπεριαλιστική επίθεση κατά της Συρίας και την απαράδεκτη εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης,  εκφράζοντας την αλληλεγγύη του στο συριακό λαό και υποστηρίζοντας τη θέση ότι οι εξελίξεις στη Συρία είναι υπόθεση του λαού της.

Αναδεικνύει το ψεύτικο προπαγανδιστικό επιχείρημα για χρήση χημικών από το καθεστώς Άσαντ, τη στιγμή που έχει αποκαλυφθεί ότι τέτοια χημικά έχουν χρησιμοποιήσει μόνον οι αντικαθεστωτικοί - υποχείρια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Ζητάμε:

Να μη συρθεί η Ελλάδα στους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που ετοιμάζονται σε βάρος της Συρίας και του Ιράν, οι οποίοι θα έχουν τραγικές συνέπειες για τους λαούς της περιοχής και της χώρας μας.

Να υπάρξει άμεση απεμπλοκή, να μην τηρηθεί οποιαδήποτε «συμβατική υποχρέωση» και συμφωνία με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που άμεσα ή έμμεσα εμπλέκει τη χώρα.

Να μη χρησιμοποιηθεί, να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας και όλες οι στρατιωτικές βάσεις του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα!

Να επιστρέψουν όλα τα ελληνικά στρατεύματα που βρίσκονται εκτός συνόρων.

Να ακυρωθούν τα στρατιωτικά γυμνάσια και όλες οι συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ.

Να δυναμώσει η πάλη για την αποδέσμευση από αυτούς τους σχεδιασμούς και το ΝΑΤΟ.

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες,

Νέοι και νέες

Το κάλεσμα που απευθύνουμε για συμπόρευση με το ΚΚΕ - δεν αφορά στενά την εκλογική στήριξη του ΚΚΕ - σημαίνει πρώτα απ’ όλα συμπόρευση στο κίνημα με το περιεχόμενο που πρέπει σήμερα να έχει ο αγώνας.

Για τον καθένα και την καθεμιά υπάρχει θέση: Στο κίνημα, στα εργατικά σωματεία, στους αγροτικούς συλλόγους, στις αντιμονοπωλιακές συσπειρώσεις των ΕΒΕ, στην Παναγροτική Συσπείρωση, στο Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, στην Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, στις Λαϊκές Επιτροπές στις γειτονιές.

Στο κίνημα που πρέπει να ανασυνταχθεί, να προσελκύσει νέες εργατικές λαϊκές μάζες, αυτό που σήμερα είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις, στο κίνημα που πρέπει να πετάξει έξω από τα όργανά του τις συμβιβασμένες ηγεσίες.

Στο κίνημα, στη γενική συνέλευση, εκεί που ο εργάτης μπορεί να δει ποιος είναι μαζί του και ποιος απέναντι, να ξεπεράσει τους φόβους και την ανασφάλεια, μπορεί να καταλάβει ότι ο πραγματικός στόχος δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ χτες, η ΝΔ σήμερα, η συγκυβέρνηση, αλλά μαζί τους και τα μονοπώλια και η εξουσία τους και κει πρέπει να στοχεύσει, να κατευθύνει την πάλη του, για να ‘χει και αποτελέσματα ο αγώνας του, για να μην απογοητεύεται, για να αντέχει...

Καλούμε σε συμπόρευση με το ΚΚΕ – δεν απαιτούμε την πλήρη συμφωνία με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.

Καλούμε σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, στήριξη της Λαϊκής Συμμαχίας που σήμερα μπορεί να αγκαλιάσει την πλειοψηφία του λαού μας που ανήκει στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, που πρέπει να οργανώσει την αλληλεγγύη, να υπερασπίσει το εργατικό λαϊκό εισόδημα, να αντικρούσει τα βάρβαρα μέτρα.

Η Λαϊκή Συμμαχία υπερασπίζεται δικαιώματα, παλεύει για κατακτήσεις, έχει όμως σαφή αντικαπιταλιστικό και αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, η πάλη της κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Γι’ αυτό συγκεντρώνει τα πυρά του αντιπάλου η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, γιατί κινείται στο δρόμο της σύγκρουσης και της ρήξης με την εξουσία των μονοπωλίων.

Γι’ αυτό ενοχλούνται. Θέλουν ένα ΚΚΕ μεταλλαγμένο – να βάλει πλάτη στην αντιλαϊκή αστική διαχείριση με τη συμμετοχή σε τέτοιου είδους κυβερνήσεις, που όπως κι αν τις ονομάζουν δεν μπορούν να μετατραπούν σε φιλολαϊκές. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να τους σαρώσει όλους αυτούς το τσουνάμι της λαϊκής οργής, των εξεγερμένων καταπιεσμένων.

Γι’ αυτό λένε το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό ή αυτά που λέει το ΚΚΕ είναι για τη «Δευτέρα Παρουσία». Όμως, από την ίδρυση του Κόμματός μας, οι ορκισμένοι αντίπαλοί μας, στη στρατηγική, στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ επικέντρωναν αυτό τους πονούσε, τους έτσουζε: Το 1918, που ιδρύθηκε το Κόμμα, έλεγαν «ο σοσιαλισμός θα μας πάρει τα σπίτια, τις γυναίκες», τώρα το άλλαξαν, αφού εν έτει 2013 αυτό φαντάζει γελοιότητα ακόμα και σε μικρά παιδιά, γι’ αυτό το άλλαξαν και λένε «το ΚΚΕ τα παραπέμπει όλα στο σοσιαλισμό, στο απώτερο μέλλον».

Την απάντηση σε αυτό τη δίνει η καθημερινή δράση του ΚΚΕ, του κάθε κομμουνιστή μέλους, φίλου, συνεργαζόμενου με το ΚΚΕ, παντού. Στο γραφείο, στην επιχείρηση, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά για να οργανώσει την πάλη για τα καθημερινά, τα επείγοντα ζητήματα που αφορούν στη ζωή της λαϊκής οικογένειας.

Την απάντηση τη δίνουν οι άνεργοι, που συσπειρώνονται στις Επιτροπές Ανέργων, που παίρνουν τρόφιμα, ιατρικές συμβουλές, γίνονται μαθήματα για τα παιδιά τους.

Την απάντηση τη δίνουν οι δεκάδες οικογένειες που διεκδικήσαμε και καταφέραμε να κερδίσουμε την επανασύνδεση του ρεύματος …

Η επίθεση στην πολιτική του ΚΚΕ στόχο έχει το ΚΚΕ να βάλει το σοσιαλισμό στο εικονοστάσι. Γιατί θέλουν να πείσουν ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι για το τώρα, δεν είναι επίκαιρος, δεν είναι αναγκαίος, είναι για τη «Δευτέρα Παρουσία».

Ε, αυτό το χατίρι δεν θα τους το κάνουμε.

Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε, σήμερα, τώρα. Ο σοσιαλισμός έδωσε και μπορεί να δώσει πρωτόγνωρες κατακτήσεις στην εργατική τάξη, στο λαό μας.

Η Ελλάδα δεν είναι ψωροκώσταινα: Έχει συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, γιγαντιαίες επιχειρήσεις, πολυάριθμο ικανό εργατικό δυναμικό, επιστημονικό δυναμικό, δυνατότητα να θρέψει το λαό της, έχει πλουτοπαραγωγικές πηγές. Άλλη εξουσία χρειάζεται, εργατικό λαϊκό κράτος χρειάζεται, δημοκρατία στους χώρους δουλειάς χρειάζεται, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό, ανάπτυξη σε όφελος του λαού.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Νέοι και νέες

Βρισκόμαστε σε μια εποχή, όπου η εργατική τάξη, τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να αφήσουν να σέρνουν άλλοι το χορό. Ο χορός του λαού σήμερα δεν μπορεί να είναι απλά σε ρυθμούς αργούς, σε ρυθμούς μπλουζ ή ταγκό. Ακόμα κι ο τσάμικος, που μπορεί να είναι περήφανος χορός, να δείχνει την παλικαριά του χορευτή, κυρίως του πρώτου που οι άλλοι τον ακολουθούν, σήμερα δεν αρκεί, άλλωστε ποτέ δεν ήταν αρκετός. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι να περάσουμε μαζικά και συνολικά ως Κόμμα, ως κίνημα, στους ρυθμούς του πυρρίχιου.

Για όσους έχουν ερωτηματικά ή δεν γνωρίζουν τι εστί πυρρίχιος, ας ρωτήσουν, ας απευθυνθούν στους γείτονές τους που κατάγονται από τον Πόντο.

Γεια σας.

Θα τα καταφέρουμε να ανοίξουμε αυτόν το δρόμο.

Έχουμε τη δύναμη και τη θέληση.

Να βγούμε μπροστά, ακόμα πιο μπροστά.

Με αποφασιστικότητα και ορμή. Με ρεαλισμό, αλλά και αισιοδοξία.

ΕΜΠΡΟΣ ΛΑΕ ΜΗ ΣΚΥΒΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΕ ΤΟ ΚΚΕ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΗ».

Πηγή : 902.gr