Γεννήματα της άνοιξης...Της Λιάνας Κανέλλη.

Πήρε να φουντώνει η άνοιξη με τα αναμενόμενα και πάντα ερμηνευμένα υποκειμενικά, σκαμπανευάσματά της. 

Σα να φεύγει η μυρουδιά της ναφθαλίνης, βαριά αλλά πάντα με κείνη την οικεία θαλπωρή της οικειακής στοργής. Ο πολιτισμός ενός λαού επιμένω πως φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις συμφορές, τις φυσικές καταστροφές, τις ήττες, αλλά κυρίως τις νίκες του.

Και του μεμονωμένου ανθρώπου η κουλτούρα αναδύεται από τον τρόπο που τελετουργεί εσωτερικά κι εξωτερικά στο πένθος, την αρρώστια και τον πόνο του.

Ο νόμος με την πρωταρχική του σημασία, είναι σύντροφοί μου σύμβαση που συνάπτουν μεταξύ τους τα πολιτικά ζώα, δηλαδή οι άνθρωποι κατά την Αριστοτέλεια επισήμανση. Είναι σχέση. Αλληλεξάρτησης κι αλληλεπίδρασης. Κοινωνία. Είναι μέτρο κρίσιμο και άθροισμα βουλήσεων, όχι επιθυμιών. Ισορροπία. Μαγική λέξη. Ισον και ροπή.

Σε περιόδους φθοροποιούς, επιβιωτικά κρίσιμους, όταν η βαρβαρότητα γίνεται τρέχουσα πρακτική κι αισθητική επιλογή, η εξίσωση που λύνει τον κόμπο του σκοταδιού, το φως, απαιτεί όλες τις πράξεις και τον κόπο των ανθρώπων να μείνουν στην πλευρά του ωραίου. Η θύελλα, η καταιγίδα, η κακοκαιρία, το απέραντο νερό που γίνεται χιόνι και βαραίνει τις κεφαλές των ψηλότερων βουνών, δίνει την άνοιξη χειμάρρους και ποτάμια οργίλα, φουσκωμένα θεριά, ικανά να εξαφανίσουν πόλεις και χωριά κάτω από τη βραχολάσπη που απομένει. Το μεγαλείο του συλλογικού ανθρώπου, είναι αυτό που φτιάχνει τα φράγματα. Που σκάβει κι αρδεύει. Που φτιάχνει πλεούμενα από ξύλο αλλά κι από βαρύ μέταλλο, θρέφεται και ταξιδεύει, μοιράζεται πλούτο και γνώση για να μπορεί να φτιάχνει Λόγο και Μουσική.

Ο νόμος του δίκιου του εργάτη ισορροπεί τη δύναμη με την ανάγκη. Κάπου εκεί, στο ξεχώρισμα του δικαιώματος από την κατάχρηση δικαιώματος, στη διάκριση της άμυνας από την υπέρβαση του ορίου αμύνης, κάπου ανάμεσα στο λάθος που πληρώνεις ο ίδιος κι αυτό το μοιραίο για τους άλλους, εκεί στέκεται ο ωραίος αγώνας. Ακόμα και μετά τον πόλεμο, τη μάχη, τη νίκη ή την ήττα, αυτός ο νόμος δεν καταπατιέται χωρίς τη βεβαιότητα ότι ο ήλιος της δικαιοσύνης είναι νοητός. Αλλά χωρίς δρεπάνι και σφυρί γεννήματα του ήλιου δεν υπάρχουν. Καλή σοδιά σύντροφοι στο Δέκατο Ενατο, με νου και καρδιά υψωμένη σε γροθιά.

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Πηγή : ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ