Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Δε χωράει παρανόηση...Άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στον Ριζοσπάστη.


 Δε χωράει παρανόηση

Από την πρώτη στιγμή των μνημονίων, πριν από τις εκλογές, μετά τις εκλογές, τώρα με αφορμή τις εξελίξεις στην Κύπρο, αρκετοί μιλούν για «ειδικές συνθήκες» τις οποίες διέρχεται η Ελλάδα.
Λόγω αυτών των «ειδικών συνθηκών», λένε, πρέπει να καθοριστεί και να επανακαθοριστεί η στάση των κομμάτων τόσο απέναντι στα πράγματα, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις.
Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε σε μεγάλο βαθμό από το ΣΥΡΙΖΑ, που προεκλογικά (και όχι μόνο) καταδημαγώγησε με τα περί «συνεργασίας με το ΚΚΕ», για να καταλήξει μετεκλογικά να οικοδομεί «κοινό τόπο» με τους Ανεξάρτητους Ελληνες, τον Ομπάμα και τους καπιταλιστές - «επενδυτές» (πλην «Πειρατών»...).

Αλλά ας δούμε ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες» και τι πραγματικά επιβεβαιώνουν:
*
Διαπίστωση πρώτη: Η βαρβαρότητα που με μνημόνια ή χωρίς μνημόνια εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στον κόσμο, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης.
Αλλά αυτή η κρίση έχει όνομα, έχει αιτία και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη
καπιταλιστική κρίση.
Η πρώτη και κύρια, λοιπόν, «ειδική συνθήκη» που επικρατεί και στην Ελλάδα είναι αυτή ακριβώς: Η κρίση του καπιταλισμού.
Το συμπέρασμα, επομένως, που προκύπτει από τούτη την κομβική διαπίστωση δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:
Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -
είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη»
που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι
η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε και στην Ελλάδα, δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος)
προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή. Μέσα από τον κοινωνικό αφανισμό. Βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κλπ.).
*
Διαπίστωση δεύτερη: Επειδή ακριβώς όσα βιώνει ο ελληνικός λαός δεν είναι παρά οι συνέπειες της ομηρίας του στα δεσμά της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, εκείνο που προκύπτει, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος όπου εξουσιάζουν τα μονοπώλια, είναι ότι:
Χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,
καμία «βελτίωση»,
καμία «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,
καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.
Να λοιπόν που μέσα σε αυτές τις συνθήκες
- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -
τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι
«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,
ισχύουν χίλιες φορές.
*
Διαπίστωση τρίτη: Ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:
Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει, και κυρίως τα όσα εννοεί, προσδιορίζονται, αποκαλύπτονται, από ένα πράγμα:
Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν αυτά και εκείνα που υπόσχεται.
Θα γίνουν εντός ή εκτός του καπιταλισμού των κρίσεων, της αντιλαϊκής «ανάπτυξης» και της βαρβαρότητας; Θα γίνουν με ρήξη ή με... «διαπραγμάτευση» με το σύστημα της βαρβαρότητας; Θα γίνουν εντός ή εκτός των μηχανισμών της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Θα γίνουν εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κλπ.);
***
Αυτά είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία προκύπτει
- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -
το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»
ή το πόσο δημαγωγικός, οπορτουνιστικός και απατηλός
είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.
Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα, μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!
***
Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ).
Ετσι πρέπει να κριθούν αυτοί που καταγγέλλουν τάχα την Κόλαση, όμως όχι για να καταργήσουν την Κόλαση, αλλά για να υποσχεθούν ότι άμα «διαπραγματευτούν» αυτοί με τους «διαβόλους», τότε ο λαός θα έχει να... ελπίζει, σε τι; Σε μια «καλύτερη θέση» - (πού;) - μέσα στο καζάνι της Κόλασης!
Ομως το ζήτημα δεν είναι η «διαχείριση» της Κόλασης. Δεν είναι μια «καλύτερη» θέση στην Κόλαση. Εδώ δε χωράει καμία παρανόηση: Τέτοια «καλή» θέση δεν υπάρχει. Το ζήτημα, που τίθεται επιτακτικά, το υπερώριμο αίτημα του καιρού μας, είναι η κατάργηση της Κόλασης!
Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινείται ο αγώνας του λαού, που για να είναι νικηφόρος απαιτείται η συμμαχία των «κολασμένων» απέναντι στους εκμεταλλευτές τους. Η συμμαχία του λαού. Η κοινωνική συμμαχία των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, η κοινωνική συμμαχία από τα κάτω. Μια συμμαχία που όχι μόνο αρνείται, όχι μόνο αποκαλύπτει, αλλά και ακυρώνει τις πολιτικές συμμαχίες από τα πάνω, τα κομπρεμί, τη δημαγωγία, όσων θέλουν, ξεκάθαρα, να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, για να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη».
Αυτή η συμμαχία, η κοινωνική συμμαχία, η λαϊκή συμμαχία, είναι μονόδρομος, ειδικά σήμερα.
Σήμερα που - και λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του καπιταλισμού. Υπέρ της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Υπέρ του σοσιαλισμού.



Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


6 σχόλια:

RATM είπε...

ο μπογιοπουλος εχει γινει αιχμη στο χτυπημα του κκε με το αρθρο του στον προσυνεδριακο...αυτο θα επρεπε να το ξερει απο πριν..το οτι εδω και μερες εκθιαζοντας τον ιδιο τα αστικα ΜΜΕ ,Λαζοπουλοι,συριζοανταρσυες μεχρι και φασιστες χτυπουν το κκε θα επρεπε να ειχε παρει απαντηση απο τον ιδιο...το οτι δεν βγαινει να απαντησει και να βαλει στη θεση τους ολους αυτους προκαλει ερωτηματικα...το κειμενο του στο ριζοσπαστη δεν ειναι απαντηση οταν ο λαζοπουλος προαναγγελει τον αποκεφαλισμο του και διαβαζει αποσπασματα απο την τοποθετηση του για να χτυπησει τη στρατηγικη του κομματος...

Αντιφών είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Αντιφών είπε...

Σιγά μην κάθεται να απαντάει στον καθένα ξεχωριστά. Ο Λαζόπουλος κάνει σάτιρα -ακόμη και χυδαία για κάποιους-. Πρέπει να νομιμοποιήσει ο Μπογιόπουλος ρόλους ή να δώσει βήμα-έναυσμα για περαιτέρω διάλογο, απαντώντας και ανταπαντώντας προς όλους αυτούς; Ο Νίκος ό,τι είχε να πει το είπε -μάλιστα ξεκάθαρα!-, από κει και πέρα τα ερωτηματικά είναι για τους «προβληματισμένους» ή προβληματισμένους.


Υ.Γ. Κακεντρεχής ίσως, ίσως και όχι, αλλά απορία σίγουρα: Σε όλα τα άρθρα του Μπογιόπουλου, έχουμε, συνήθως, διψήφιο αριθμό «Συναρπαστικών» κλικ με καθόλου ή αμελητέο αριθμό «Αδιάφορων» (1 το πολύ 2). Στην κριτική του στον Προσυνεδριακό βλέπουμε, παραδόξως, πολλά «Αδιάφορα». Μήπως όποιος χαϊδεύει ώτα είναι αρεστός και όποιος όχι το αντίθετο;

Red Star είπε...

Αντιφών για την παρατήρηση σου, όντως είναι η πρώτη φορά που παίρνει τόσα αρνητικά ανάρτηση του Μπογιόπουλου. (Το αδιάφορο εμπεριέχει όλες τις αρνητικές κριτικές και όσους γενικά δεν τους αρέσει τόσο ένα άρθρο).

Πιστεύω ότι ο Μπογιόπουλος απάντησε εμμέσως (αλλά άμεσα χρονικά) την Τρίτη στον Ριζοσπάστη και από κει και πέρα έχει τις απόψεις που έχει ,που είναι αντίθετες μεν από τις Θέσεις της ΚΕ του Κ.Κ.Ε αλλά δεν μπορούμε να τον εγκαλούμε για επικοινωνιακούς λόγους να απαντήσει στον καθένα κακοθελητή.

Μετά το συνέδριο θα ξεκαθαρίσουν όλα και όσοι είμαστε προβληματισμένοι με το ένα ή με το άλλο πολιτικό πρόσωπο(ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΞΑΝΑΛΕΩ) θα βγάλουμε τα συμπεράσματα μας.


ΣΠΥΡΟΣ είπε...

Το ότι η αστική τάξη και τα φερέφωνά της θα επιχειρούσαν να διαστρεβλώσουν και διογκώσουν τον όποιο αντίλογο και τις όποιες διαφωνίες (που είναι ό,τι πιό ελπιδοφόρο για το μέλλον του τιμημένου ΚΚΕ), να συκοφαντήσουν, να σπείρουν τη διχόνοια, και τελικά να υπονομεύσουν και τη διαδικασία και την ουσία του προσυνεδριακού διαλόγου και των θέσεων της ΚΕ, ήταν αναμενόμενο, άλλωστε αυτό το βρώμικο ρόλο έχουν αναλάβει "εξ επαγγέλματος" και αυτόν εκτελούν μια ζωή... Επομένως, μας είναι παντελώς αδιάφορο τα γραφόμενα από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης... Ενώ η ουσία παραμένει : Είχε ή δεν είχε ο σ. Μπογιόπουλος (και ο κάθε Μπογιόπουλος...) το καταστατικό ΔΙΚΑΙΩΜΑ αλλά και την υποχρέωση, ως Κομμουνιστής που σέβεται τον εαυτό του και την αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του, ώστε να επηρεάσει και άλλους, οι οποίοι τυχόν έχουν τις ίδιες απόψεις, προς τον σκοπό να διορθώσει και να βελτιώσει τα κατά την κρίση του "κακώς κείμενα" στην τακτική του Κόμματος;;; Αυτός δεν είναι ο σ κ ο π ό ς διεξαγωγής του προσυνεδριακού δ ι α λ ό γ ο υ ;;; Αλλιώς τι σόϊ διάλογος θα ήταν χωρίς διαφωνίες, για τη διατύπωση των οποίων προϋποτίθεται η ε λ ε υ θ ε ρ ί α έκφρασης. Εάν το συνέδριο συλλογικά επεξεργαστεί τέτοιες θέσεις και τις απορρίψει με τις προβλεπόμενες καταστατικές διαδικασίες, τότε ο σ. Μπογιόπουλος (και ο κάθε Μπογιόπουλος...) έχει την κομματική υποχρέωση, κατ'εφαρμογή της αρχής του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, να τις εφαρμόσει, ακόμη κι άν προηγουμένως διαφωνούσε, γιατί αυτή θα είναι η δεσμευτική απόφαση της π λ ε ι ο ψ η φ ί α ς... Αλλιώς, θα ελεγχθεί (τ ό τ ε) και θα κριθεί η στάση του σύμφωνα με τις καταστατικές αρχές του Κόμματος...Δεν είναι απολύτως ξεκάθαρα α υ τ ά και απολύτως αυτονόητα ;;; Και άν αυτό το δικαίωμα, που απορρέει από θεμελιώδη Κομμουνιστική Αρχή, κατοχυρωμένη και στη συνείδηση των Κομμουνιστών και το καταστατικό του Κόμματος, είναι ΔΕΔΟΜΕΝΟ, τ ό τ ε γιατί όλος αυτός ο αλαλαγμός, οι φοβέρες και οι απειλές κατά των συντρόφων, που άσκησαν το αναφαίρετο δικαίωμά τους να εκφράσουν τις όποιες διαφωνίες τους προσυνεδριακά ;;; Γιατί, επιτέλους, σύντροφοι, δεν υπάρχει χειρότερη λασπολογία και συκοφαντία και βαρύτερο πλήγμα κατά της φυσιογνωμίας και του κύρους του Κόμματος από το να βγαίνουν μέλη της ίδιας της ηγεσίας του και να διαλαλούν ότι στις τάξεις του, μεταξύ των οργανωμένων μελών του, έχουν παρεισφρύσει "εχθροί" και "υπονομευτές" του Κόμματος, οι οποίοι μάλιστα "ανακαλύπτονται" ως τέτοιοι μόλις στις παραμονές του 19ου Συνεδρίου... Και δεν αντιλαμβάνονται τα μέλη της απερχόμενης ΚΕ με την ενορχηστρωμένη πρόσφατη αρθρογραφία τους, ότι με τα γραφόμενά τους ΔΙΚΑΙΩΝΟΥΝ κατ'ουσία τους πραγματικούς εχθρούς του Κόμματος, αφού η σφοδρότητα των χαρακτηρισμών κατατείνει προφανώς στη "φίμωση", στον εκφοβισμό και στην καταπάτηση κάθε έννοιας εσωκομματικής δημοκρατίας, που αποτελεί την πεμπτουσία του πρώτου σκέλους της αρχής του "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού" ;;; Επιτέλους, δεν αντιλαμβάνονται, ότι έτσι έμπρακτα απογοητεύουν και απομακρύνουν πλήθος φίλων και οπαδών που αιφνιδιάζονται να ανακαλύπτουν ένα τόσο αποκρουστικό προσωπείο που δεν ταιριάζει ούτε με την Ιστορία ούτε με τις Αρχές του τιμημένου ΚΚΕ ;;; Αλλά καλύτερα να σταματήσουμε εδώ, να περιμένουμε τα αποτελέσματα του Συνεδρίου του Κόμματός μας και μετά να κρίνουμε και να πάρουμε κι εμείς τις αποφάσεις μας. Οψόμεθα.
Σπύρος

Unknown είπε...

Κύριε Μπογιόπουλε οι θέσεις σας είναι ολίγον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ολίγον ΣΥΡΙΖΑ για κυβερνητικές λύσεις εντός του καπιταλισμού. Είναι λάθος απόψεις που δε βοηθούν ούτε το κίνημα, ούτε πολύ περισσότερο το επαναστατικό κίνημα!