Για το ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου

Οι Θέσεις της ΚΕ αναφέρονται στη σημερινή πραγματικότητα της βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής κρίσης και στην τακτική που ακολουθεί το Κόμμα αφενός για να προχωρήσει παραπέρα η εργατική Λαϊκή Συμμαχία και αφετέρου να ενστερνιστούν και να παλέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα τμήματα της σύγχρονης εργατικής τάξης την εναλλακτική μας πρόταση, την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Ανάμεσα σ' άλλα καθήκοντα πρέπει να προετοιμαστούμε πρώτα και κύρια τα μέλη του Κόμματος, και ο λαός για το ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου. Τα παρακάτω στοιχεία στηρίζουν αυτήν τη θέση.

1. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις έχουν οξυνθεί αφάνταστα και όλα συνηγορούν ότι θα οξυνθούν παραπέρα και αν δεν τα «βρουν» μεταξύ τους σε πολιτικό επίπεδο τα σημερινά ιμπεριαλιστικά κέντρα, που έχουν διευρυνθεί συγκριτικά με το παρελθόν, τότε τα όπλα έχουν το λόγο, όπως η Ιστορία διδάσκει.

Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, θα ισχυριστεί κάποιος. Σωστά, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος π.χ. με τους τότε ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς (τριπλή συμμαχία - τριπλή συνεννόηση) δεν μπορεί να επαναληφθεί με εκείνη τη μορφή και περιεχόμενο, ωστόσο οι αντικειμενικές συνθήκες που τον προκάλεσαν όπως και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τους κατά περιόδους περιφερειακούς πολέμους, υπάρχουν και, το κυριότερο, οξύνονται ιδίως τα τελευταία χρόνια.

2. Οι αιτίες των πολέμων στην Ιστορία είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης εκμεταλλευτικών κοινωνιών, της ταξικής διάρθρωσης και είναι τρόπος λύσης των διαφορών που δημιουργούνται στη βάση αντιτιθέμενων οικονομικών συμφερόντων. Παρόλο που και στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα υπήρχαν διαμάχες ανάμεσα σε γένη - φυλές. Ανεξάρτητα αν πρόκειται περί δίκαιων ή άδικων πολέμων.

Σήμερα, σε πολύ κόσμο υπάρχει η αντίληψη ότι λόγω ακριβώς του «σπασίματος» του μονοπωλίου των πυρηνικών οπλικών συστημάτων (πυρηνικά διαθέτουν σήμερα 8 χώρες, ενώ αρχές 10ετίας του '50 διέθεταν μόνο ΗΠΑ - ΕΣΣΔ) ένας Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος δε θα επιχειρηθεί διότι αυτό θα σήμαινε το τέλος της ανθρωπότητας. Αυτή η αντίληψη δεν είναι σωστή. Σήμερα, τα οπλικά συστήματα έχουν τέτοια εξέλιξη και αποτελεσματικότητα που όποια χώρα ή ιμπεριαλιστικός σχηματισμός επιχειρήσει το «πρώτο χτύπημα» στον αντίπαλο εξαρθρώνοντας σε πολύ λίγο χρόνο τα αμυντικά, ενεργειακά, βιομηχανικά και τηλεπικοινωνιακά κέντρα, έχει κερδίσει το παιχνίδι. Βέβαια, τα θύματα δε θα μετριούνται σε μερικά εκατομμύρια αλλά σε εκατοντάδες ίσως και δισεκατομμύρια, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στο περιβάλλον, αλλά ωστόσο δε θα έρθει και η συντέλεια του κόσμου που ισχυρίζονται οι παπάδες.

3. Προς την κατεύθυνση του «πρώτου χτυπήματος» τα τελευταία χρόνια εντείνονται οι νέου τύπου εξοπλισμοί, όπως η στρατικοποίηση του Διαστήματος (άρχισε τη 10ετία του '80 επί Ρίγκαν στις ΗΠΑ), συνεχίστηκαν με την «Αντιπυραυλική Ασπίδα» και το πρόσφατο πρόγραμμα AEGIS. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το αντίστοιχο πρόγραμμα της Ρωσίας «S-500», που αναχαιτίζει βαλλιστικούς πυραύλους και στόχους στα όρια της στρατόσφαιρας. Πρόσφατα, στο 18ο Συνέδριο του «Κ»Κ Κίνας αποφάσισαν να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός των Ενόπλων Δυνάμεων με αντίστοιχα συστήματα ΗΠΑ - Ρωσίας για ενίσχυση της «Εθνικής Αμυνας», ενώ για πρώτη φορά η κινεζική ηγεσία προχώρησε σε ναυπήγηση αεροπλανοφόρων.

Θα αντιτάξει κανείς ότι και στο παρελθόν υπήρχε κυνήγι και ανταγωνισμός σε οπλικά συστήματα δίχως αυτό να οδηγήσει σε πόλεμο και μάλιστα γενικευμένο. Να μην ξεχνάμε ωστόσο ότι τα όπλα φτιάχνονται για να χρησιμοποιηθούν όταν κρίνεται «αναγκαίο» και όχι μόνο για εκφοβισμό του αντιπάλου.

4. Οι ιμπεριαλιστικοί γενικευμένοι πόλεμοι του 20ού αιώνα αντικειμενικό στόχο είχαν το μοίρασμα των αγορών, την απόκτηση σφαιρών επιρροής, την κατοχή και εκμετάλλευση των πρώτων υλών, τους «ζωτικούς χώρους». Σήμερα, η τάση για παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, σε συνδυασμό με την κρίση, αποτελεί όρο ζωής για τα μονοπώλια και τις ενώσεις τους για ολοένα και μεγαλύτερα μερίδια στη διεθνή καπιταλιστική αγορά. Τα οποία ανταγωνίζονται μεταξύ τους, δημιουργώντας ταυτόχρονα ανάλογες συμμαχίες που εμπλέκουν ισχυρότερες χώρες, αλλά και αδύνατες που στηρίζουν τη μια ή την άλλη πλευρά του ανταγωνισμού, π.χ. ένωση BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική). Ανταγωνισμοί που αναπόφευκτα φέρνουν στο προσκήνιο τα όπλα.

Πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει προετοιμασία για το ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου σε δύο επίπεδα.

• Πρώτο: Σε ιδεολογικό επίπεδο. Γιατί σ' αυτή την περίπτωση θα επιχειρηθεί απ' το αστικό κράτος, αλλά και απ' τους οπορτουνιστές η απόσπαση του εθνικού απ' το ταξικό. Να οδηγηθεί ο λαός, η εργατική τάξη να στηρίξει την αστική τάξη στο όνομα της υπεράσπισης της πατρίδας. Οι αστοί, όπως είναι γνωστό, όταν μιλούν για υπεράσπιση της πατρίδας εννοούν την υπεράσπιση της τσέπης τους. Να θυμηθούμε εδώ τον ποιητή που λέει «εκείνος που για εχθρό μιλά είναι ο ίδιος ο εχθρός».

Από τώρα πιο έντονα να αποκαλύψουμε στην εργατική τάξη τις συνέπειες απ' τη συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο (το '22 δεν είναι δα και μακριά). Να αναδείχνουμε το χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγή των λαών για το μοίρασμα των αγορών.

Να δείχνουμε ότι οι ίδιοι που απομυζούν τον ιδρώτα της εργατικής τάξης σε καιρό ειρήνης είναι οι ίδιοι που στέλνουν τα παιδιά της να σκοτωθούν για τα συμφέροντά τους, ενώ συνήθως οι ίδιοι «ξενιτεύονται» σε Κάιρο και Λονδίνο. Ταυτόχρονα, να ανοίξουμε μέτωπο, ώστε να απομονωθούν φασιστικές και άλλες εθνικιστικές επιρροές που θα επιχειρήσουν να διαμορφώσουν φιλοπόλεμο κλίμα.

• Δεύτερο: Αν η χώρα δεχθεί στρατιωτική επίθεση και εμπλακεί σε πόλεμο, να αναδείξουμε στην περίπτωση αυτή τις ευθύνες της εγχώριας αστικής τάξης, γιατί η επίθεση αυτή θα αποτελεί τη συνέχεια της πολιτικοοικονομικής διείσδυσης στις αγορές των Βαλκανίων, Παρευξείνιων και χωρών της Β. Αφρικής και της ενεργητικής συμμετοχής στις ΝΑΤΟικές επεμβάσεις σε Ιράκ - Βοσνία - Κόσσοβο - Αφγανιστάν. Να αναδείξουμε ταυτόχρονα ότι η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε ιμπεριαλιστική χώρα. Μικρή αλλά ιμπεριαλιστική. Εξαγωγές κεφαλαίων γίνονται, ελληνικά μονοπώλια υπάρχουν και μάλιστα σε νευραλγικό τομέα, όπως στην Ενέργεια, στρατιωτικές επεμβάσεις στα πλαίσια των ΝΑΤΟ - ΟΗΕ κάνει. Το να χαρακτηριστεί μια χώρα ιμπεριαλιστική δεν είναι μοναδικό κριτήριο το μέγεθός της, πληθυσμιακό, οικονομικό, στρατιωτικό.

Το εργατικό κίνημα και κατ' επέκταση το Κόμμα δε θα μείνει βέβαια αδιάφορο, καταγγέλλοντας μόνο την επίθεση - εισβολή. Αντίθετα, όπως αναφέρουν οι Θέσεις, «το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε αυτή να συνδεθεί με τον αγώνα για ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό Μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο».

Μαν. ΠΕΡΡΑΚΗΣ

ΠΗΓΗ - ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ