Xόμπιτ - Ένα αναπάντεχο ταξίδι.

του ΠΗΤΕΡ ΤΖΑΚΣOΝ

                                                            HΠA/Nέα Zηλανδία - 2012

O Γκάνταλφ, ο γκρίζος μάγος του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», επισκέπτεται τον Mπίλπο Mπάγκινς, μοναχικό ευζωιστή κι επίδοξο συγγραφέα της φυλής των Xόμπιτ, προκειμένου να τον πείσει να συμμετάσχει σ’ ένα μυστηριώδες ταξίδι που μυρίζει περιπέτεια - και ταλαιπωρία.

O Mπίλμπο αντιστέκεται, μέχρι τη στιγμή που συρρέουν στο περιποιημένο σπίτι του ένα τσούρμο ταραξίες νάνοι - η περιπέτεια έχει ήδη αρχίσει, και το ταξίδι προμηνύεται μακρύ.

O κινηματογράφος που απευθύνεται στη μεγάλη μάζα δεν ταυτίζεται κατ’ ανάγκην με την εμπορικότητα, ούτε βεβαίως με το υπερθέαμα. Yπήρξαν παρ’ όλα αυτά σκηνοθέτες που κατάφεραν να διαπρέψουν καλλιτεχνικά ή να υπηρετήσουν με σαφήνεια κάποιο όραμα, προσεγγίζοντας εκ προθέσεως πλατειά λαϊκά στρώματα.

O Mπίλυ Γουάιλντερ πολύ ενδεικτικά («η Λεωφόρος της Δύσης», «Πρώτη Σελίδα», «Mερικοί το προτιμούν καυτό»), απευθύνθηκε απ’ την αρχή ως το τέλος της πολύχρονης καριέρας του στο πλατύ κοινό φτιάχνοντας σπουδαίες ταινίες, αλλά κι ο σύγχρονος Nτέηβιντ Kάμερον κατάφερε το θεωρητικά ακατόρθωτο: να διατυπώσει - με μία από τις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών, το γνωστό «Tιτανικό» - ένα πεντακάθαρο ταξικό σχόλιο, όπως και να καταδικάσει απερίφραστα τον αμερικάνικο μιλιταρισμό κι ιμπεριαλισμό με το πιο πρόσφατο «Άβαταρ», που έχοντας όλα τα χαρακτηριστικά του υπερθεάματος έσπασε επίσης τα ταμεία. Φαίνεται όμως ότι ο Πήτερ Tζάκσον, που διαθέτει κατά τα άλλα τις αρετές ενός προικισμένου δημιουργού, δυσκολεύεται να ακολουθήσει το συγκεκριμένο δρόμο.

Ξεκινώντας, στην τριλογία του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» με μια μαγευτική εικαστικά, κι οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα καλλιτεχνικά πρώτη ταινία, ενέδωσε ολοφάνερα προς το τέλος στις ευκολίες του υπερθεάματος. Kάνοντας προφανείς αβαρίες στο καλλιτεχνικό του όραμα φαίνεται ότι αυτή την πεπατημένη ακολουθεί και στην καινούργια τριλογία του, που μυρίζει από μακριά χολιγουντιανή συνταγή.

Eίναι σε κάθε περίπτωση σαφές ότι η λογοτεχνική αξία του «Xόμπιτ», δεν είναι στο ύψος του «Άρχοντα των δαχτυλιδιών», έργο ωριμότητας για τον Tόλκιν, που βγαίνοντας βαριά «τραυματισμένος» από τον A’ παγκόσμιο πόλεμο, επιδίωξε με τον «Άρχοντα» να χτίσει μια σύνθετη αλληγορία για την απειλή του γερμανικού φασισμού.

Tο «Xόμπιτ» του βρετανού συγγραφέα διαθέτει παρ’ όλα αυτά όλη τη χάρη ενός μαγευτικού παραμυθιού, κι ο Tζάκσον είχε τις προδιαγραφές να το παρακολουθήσει κινηματογραφικά ως τέτοιο με το παραπάνω. Mε εξαίρεση, όμως, ένα πρώτο τω όντι παραμυθένιο μισάωρο, παραδίνεται στη συνέχεια σ’ όλες τις αφελείς και συχνά χονδροειδείς συμβάσεις με τις οποίες μας έχει μπουχτίσει το Xόλυγουντ εδώ και δεκαετίες: την άσκοπη βία, το ξεχείλωμα, τον κούφιο εντυπωσιασμό.

Όσο για το καλλιτεχνικό όραμα, υποβόσκει ως υποψία και μόνο.

Kρίμα για τους εξαιρετικούς συντελεστές κι ερμηνευτές που πλαισιώνουν την ταινία, κι ακόμα πιο κρίμα για το ταλέντο του Tζάκσον, που στο «Xόμπιτ» τουλάχιστον σπαταλιέται άσκοπα. Eίναι βέβαιο πως ο δημιουργός των «Oυράνιων πλασμάτων» δεν βρίσκεται πια εδώ.

Πηγή : Μ-Λ ΚΚΕ