Στην Κοινή Ανακοίνωση για την Οχτωβριανή Επανάσταση σημειώνουν:
«
Ο μεγάλος Οχτώβρης του 1917 και τα μετέπειτα ιστορικά γεγονότα επιβεβαίωσαν την ορθότητα της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας για το αναπόφευκτο της ανατροπής με επαναστατικό τρόπο της δικτατορίας της αστικής τάξης και την καθιέρωση της δικτατορίας του προλεταριάτου για τη νίκη της στην ταξική πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, για την πετυχημένη οικοδόμηση και ανάπτυξη του σοσιαλισμού, ως πρώτης φάσης του κομμουνισμού, με στόχο την περαιτέρω πλήρη εξάλειψη της διαίρεσης της κοινωνίας σε τάξεις, την εξασφάλιση της πλήρους ευημερίας και της ελεύθερης ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας. (...)
Ο δρόμος του σοσιαλισμού, τον οποίο για πρώτη φορά ακολούθησε η Παρισινή Κομμούνα είναι ένας πρωτοπόρος δρόμος. Η θεωρία του επιστημονικού κομμουνισμού και η πρακτική της οικοδόμησης και της ανάπτυξης του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα έδειξαν πειστικά ότι η εξουσία, που εγκαθιδρύεται μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν μπορεί κατ' ουσία να είναι διαφορετική από τη δικτατορία του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι η ουσία του σοσιαλιστικού κράτους. Η μορφή του, όπως έδειξε η πείρα της οικοδόμησης, της ανάπτυξης και της προσωρινής ήττας του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, δεν είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά η δημοκρατία των Σοβιέτ, στην οποία βασική εκλογική μονάδα δεν είναι οι εδαφικές περιοχές, αλλά τα εργοστάσια, οι φάμπρικες. Αυτό εξασφαλίζει τους στενούς δεσμούς του κράτους με τις εργαζόμενες μάζες, την ευκολία και την πρακτική υλοποίηση της ανάκλησης από τους εργαζόμενους των κρατικών υπαλλήλων, που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες. Η εργατική ή σοσιαλιστική εξουσία, ανεξάρτητα από την ονομασία των οργάνων της εξουσίας, διαμορφώνεται μέσα από εργασιακές κολεκτίβες και όχι σε εδαφική βάση, είναι η οργανωτική μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οπως και τα Σοβιέτ στην ΕΣΣΔ, έτσι και οι μελλοντικές μορφές οργάνωσης της εργατικής εξουσίας θα εκφράζουν τη δικτατορία του προλεταριάτου, διότι βασίζουν τη διαμόρφωση και τη δουλειά τους στην αντικειμενική πραγματικότητα, την οργάνωση των εργαζομένων στο προτσές της κοινωνικής παραγωγής. (...)
Η πείρα της ΕΣΣΔ απέδειξε τον αναντικατάστατο ρόλο της επαναστατικής πρωτοπορίας του κόμματος της εργατικής τάξης ως καθοδηγητικής δύναμης της οικοδόμησης και της ανάπτυξης της νέας κοινωνίας. Διατηρεί ανέπαφη τη σημασία της η λενινιστική θεωρία για το κόμμα, η πείρα επιβεβαίωσε τη λενινιστική θέση ότι δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα χωρίς επαναστατικό κόμμα. Τέτοιο κόμμα ήταν το κόμμα των μπολσεβίκων, το κόμμα του Λένιν. Υπό την καθοδήγησή τους στην ΕΣΣΔ επιλύθηκαν πολλά θεμελιώδη, εξαιρετικά σημαντικά προβλήματα, που ποτέ ουσιαστικά δεν έλυσε και δεν μπορεί να λύσει καμία καπιταλιστική χώρα. Αυτό επιβεβαίωσε η πείρα των αδελφών κομμάτων των χωρών της σοσιαλιστικής κοινότητας. Συγκεκριμένα, λύθηκε το πρόβλημα της πλήρους απασχόλησης, εξασφαλίστηκε η δωρεάν μόρφωση, υγεία, η αξιοποίηση των επιτευγμάτων της επιστήμης και του πολιτισμού. Στην ΕΣΣΔ ήταν σχεδόν δωρεάν η κατοικία, οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, οι μεταφορές κλπ., δεν ικανοποιούνταν πραγματικά μοναχά οι βασικές υλικές και πνευματικές ανάγκες όλων των μελών της κοινωνίας, αλλά διαμορφώθηκαν και οι συνθήκες για την ολόπλευρη ανάπτυξη και την τελειοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Σε καμία καπιταλιστική χώρα η ασφάλεια του ανθρώπου δεν ήταν σαν αυτή στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ενωση.
Η πείρα της ΕΣΣΔ έδειξε, επίσης, πειστικά ότι η οικονομική βάση της πραγματοποίησης, της ενδυνάμωσης και της ανάπτυξης της σοβιετικής εξουσίας είναι η κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η σχεδιασμένη, οργανωμένη άμεσα κοινωνική παραγωγή, η παραγωγή αξιών χρήσης, που στόχευε στην εξασφάλιση της πλήρους ευημερίας και της ελεύθερης ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας.
Σκοπός της σοσιαλιστικής παραγωγής δεν είναι η αυτοαύξηση της αξίας, ούτε η υπεραξία, αλλά η εξασφάλιση της ευημερίας και της ολόπλευρης ανάπτυξης όλων των μελών της κοινωνίας. Η απάρνηση αυτού του στόχου, ο προσανατολισμός προς την αγορά οδηγεί στη διάλυση του σοσιαλισμού, εφόσον η εμπορευματική οικονομία της αγοράς βάσει αρχών δεν μπορεί να αποτελεί την οικονομική βάση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η καθολική εμπορευματική οικονομία είναι καπιταλισμός, βάση της δικτατορίας της αστικής τάξης.
Η ανάγκη της εργατικής τάξης για κράτος καθορίζεται από την ανάγκη της καταπίεσης των ταξικών της αντιπάλων και για την οργάνωση των νέων σχέσεων παραγωγής. (...)
Το κράτος της εργατικής τάξης θα απονεκρωθεί πλήρως μόνο όταν επιτευχθούν οι τελικοί στόχοι των κομμουνιστών: με την πλήρη εξάλειψη των τάξεων στην πορεία της ανάπτυξης του σοσιαλισμού, με την ανάπτυξη του σοσιαλισμού σε πλήρη κομμουνισμό, με την εξάλειψη της απειλής της επίθεσης του καπιταλισμού όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και από το εξωτερικό.
Η ιδεολογική και πολιτική μετάλλαξη των ανωτέρων κλιμακίων του κομματικού και κρατικού μηχανισμού οδήγησαν στην αναθεώρηση του μαρξισμού - λενινισμού από το 20όκαι στη συνέχεια το 22ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που απαρνήθηκε το βασικό στο μαρξισμό, τη δικτατορία του προλεταριάτου, και ανακήρυξε τη "παλλαϊκό κράτος", που εξελίχθηκε στη λεγόμενη αντίληψη για τον ανεπτυγμένο σοσιαλισμό και στην πολιτική της "περεστρόικα". Η αποστασία, δηλαδή η αποστασία από τις βασικές αρχές του κομμουνισμού στη θεωρία και στην πράξη οδήγησαν σε αντεπανάσταση και με τη στήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού στην ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και σε διάλυση και αναστήλωση του καπιταλισμού στα κράτη που διαμορφώθηκαν στο έδαφός της.
Ωστόσο, ο τροχός της Ιστορίας μπορεί προσωρινά να γυρίσει πίσω στη μια ή την άλλη χώρα, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει. Ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής που ολοένα και βαθαίνει και δυναμώνει έρχεται σε όλο και πιο οξεία αντίθεση με την ατομική καπιταλιστική μορφή ιδιοποίησης, ως αποτέλεσμα αυτής της βασικής αντίθεσης οξύνονται όλες οι οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις του καπιταλισμού. Γι' αυτό οι κομμουνιστές δηλώνουν τεκμηριωμένα: ότι η επανάσταση δεν μπορεί να σταματήσει! Την αντεπανάσταση ακολουθεί επανάσταση!
Ενισχύεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα δεδομένης της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων ενεργείας.
Η αστική τάξη κάθε χώρας, επιδιώκοντας να ενισχύσει τη θέση της εντείνει την επίθεσή της απέναντι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ιδεολογικά τους όπλα είναι οι νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες για τον κοινωνικό εταιρισμό, την ταξική συνεργασία, την κοινωνική ειρήνη και το ξεπέρασμα των δυνατοτήτων για πραγματοποίηση επανάστασης. Αυτό το οπλοστάσιο συμπληρώνεται από τον αναθεωρητισμό και τον οπορτουνισμό, που αναπτύσσονται στα πλαίσια του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
Ομως, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να αναπτύσσεται και να προοδεύει στη βάση της παραγωγής που βασίζεται στην ατομική ιδιοκτησία. (...)
Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα δυναμώνει στην πάλη και ενισχύει τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά. Στο αστικό σύνθημα περί "παγκόσμιας δημοκρατίας" οι κομμουνιστές δηλώνουν σε όλο τον κόσμο: Μόνο η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό με την προοπτική της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της ανάπτυξής του σε πλήρη κομμουνισμό, μόνο η πορεία που ξεκίνησε με τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση είναι η λεωφόρος που οδηγεί την ανθρωπότητα στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Η αναδιοργάνωση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, η έξοδος από τη σημερινή κατάσταση κρίσης και υποχώρησης, η διαμόρφωση ενιαίας στρατηγικής στα βάση του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού είναι ένα άμεσο καθήκον, την επίλυση του οποίου απαιτούν οι τρέχουσες συνθήκες της πάλης ενάντια στην παγκόσμια ένωση του κεφαλαίου. (...)
Στις επαναστάσεις δεν μπαίνουν περιορισμοί, δεν πραγματοποιούνται με τη θέληση των ηγετών και των κομμάτων, σε αυτές εκφράζεται η αξεπέραστη τάση κάθε προοδευτικής τάξης, των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων λαών να ωφεληθούν από τα προϊόντα του μόχθου τους, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, τη δημιουργία πνευματικών και υλικών αξιών για όλους.
Ας ζουν στους αιώνες οι μεγάλες ιδέες και το έργο του Μεγάλου Οκτώβρη!
Εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι, καταπιεσμένοι λαοί, ξεσηκωθείτε να παλέψετε!
Ζήτω η Σοβιετική Σοσιαλιστική Επανάσταση!
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!».
Τα κόμματα που υπογράφουν
1. Κομμουνιστικό Κόμμα Αζερμπαϊτζάν
2. Ενωση Επαναστατών Κομμουνιστών Γαλλίας
3. Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας
4. Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
5. Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας
6. Κομμουνιστές Λαϊκή Αριστερά - Κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία)
7. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας
8. Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού
9. «Λαϊκή Αντίσταση» της Δημοκρατίας της Μολδαβίας
10. ΚΚ Νορβηγίας
11. Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα
12. Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας
13. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας - Επαναστατικό Κόμμα των Κομμουνιστών
14. Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης
15. Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα
16. Κομμουνιστικό Κόμμα Τατζικιστάν
17. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Φινλανδίας.
Πηγή : www.rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου