Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Εξέπληξε πολλούς το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να διεκδικήσει εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική κληρονομιά της ιδρυτικής Διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη 1974. Αρκετοί μάλιστα τη θεώρησαν μια «ρετρό» μάχη άνευ σημασίας. Ποιος ενδιαφέρεται, λένε, για μια πολιτική διακήρυξη που έγινε σχεδόν σαράντα χρόνια πριν;
Πόσω μάλλον που τα θεμελιώδη σημεία της δεν τα εφάρμοσε ούτε καν αυτός που έγραψε τη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ανέλαβε την εξουσία επτά μόλις χρόνια αργότερα, όχι σαράντα που έχουν περάσει μέχρι σήμερα!
Ένα παρόμοιος τρόπος σκέψης μπορεί να δείχνει λογικοφανής, είναι όμως επιφανειακός και δεν λαμβάνει υπόψη του βαθύτερες διεργασίες.
Ας πάρουμε καλύτερα τα πράγματα από την αρχή. Στη βαθύτατη κρίση που οδήγησε τα κόμμα εξουσίαςΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., η μνημονιακή πολιτική, ο Αλέξης Τσίπρας πρότεινε με επιμονή ως φορέα διεξόδου από την κρίση την ενότητα της Αριστεράς. Όλα τα κόμματα της Αριστεράς αρνήθηκαν την πρότασή του.
Οι εκλογές του Μαΐου όμως έδωσαν το ένα τρίτο των ψήφων στην Αριστερά, το ένα τρίτο στη Ν.Δ. καιΠΑΣΟΚ και το υπόλοιπο ένα τρίτο στα άλλα κόμματα, με προεξάρχοντα εκείνα της αντιμνημονιακής Δεξιάς του Πάνου Καμμένου (10,6%) και της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής (7%) επίσης αντιμνημονιακής, τουλάχιστον φραστικά.
Τα κόμματα της Αριστεράς αρνήθηκαν εκ νέου την πρόταση Τσίπρα για ενότητα πριν από τις εκλογές του Ιουνίου, καθιστώντας πασιφανές στα μάτια του ελληνικού λαού ότι αριστερή λύση δεν υπάρχει στον πολιτικό ορίζοντα της χώρας. Αυτό είχε πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις από όσο αντιλαμβάνεται κάποιος απλώς κοιτάζοντας τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουνίου.
Η Αριστερά συνολικά παρέμεινε μεν λίγο κάτω από το ένα τρίτο των ψήφων, αλλά όλο σχεδόν το ποσοστό της πέρασε στον ΣΥΡ1ΖΑ (27%), με το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να χάνουν το μισό έως τα δύο τρίτα, κατά περίπτωση, των δυνάμεων τους. Επί σαράντα ολόκληρα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και τα πρόδρομα αυτού σχήματα (ΣΥΝ, ΕΑΡ, ΚΚΕ Εσωτερικού) ουδέποτε κατόρθωσαν να προσεγγίσουν το ποσοστό του ΚΚΕ και ξαφνικά βρέθηκε το ΚΚΕ να έχει το ένα... έκτο (!!!) της εκλογικής απήχησης τουΣΥΡΙΖΑ (4,5% έναντι 26,9%).
Πρόκειται για κοσμογονική κυριολεκτικά αλλαγή στον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων της Αριστεράς, με κατακλυσμιαίες συνέπειες.
Παράλληλα, αν προσθέσει κανείς στο 4,6% που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2009 το 5% που πήρε τον Ιούνιο από το ΚΚΕ και αριστερά μικρά κόμματα, διαπιστώνει ότι ποσοστό άνω του15% του συνολικού εκλογικού σώματος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ.
Με δεδομένο όμως ότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ πήρε μόλις 12,3%, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα άκρως εντυπωσιακό και ανατρεπτικό γεγονός: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τώρα περισσότερους ψηφοφόρους ΠΑΣΟΚικής προέλευσης από όσους έχουν μείνει στο ΠΑΣΟΚ!
Έχοντας ήδη αποσπάσει από τα άλλα αριστερά κόμματα όσους ψηφοφόρους μπορούσε και έχοντας τα οδηγήσει σε... εκλογική χρεοκοπία (όλα μαζί έχουν πλέον μετά βίας συνολικό ποσοστό 5%) με αποτέλεσμα να μην παρουσιάζουν εκλογικό ενδιαφέρον για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, δικαιολογημένα ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να διεκδικήσει την περαιτέρω εκλογική λεηλασία του ΠΑΣΟΚ.
Η ιδέα του ήταν απλή: Αντί να επιδιώξει να πείσει την εναπομείνασα βάση του ΠΑΣΟΚ για την ορθότητα της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, να διεκδικήσει απευθείας τη συνέχεια της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, η οποία βρίσκεται απείρως αριστερότερα από τη σημερινή γραμμή του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα να μην μπορεί σε καμιά περίπτωση να την οικειοποιηθεί ουσιαστικά ο Ευάγγελος Βενιζέλος!
Ο Τσίπρας δηλαδή θέλει να απευθυνθεί στους ΠΑΣΟΚτζήδες με ΠΑΣΟΚική γλώσσα, μέσα από την πολιτική παράδοση του ΠΑΣΟΚ, με ένα κείμενο μάλιστα το οποίο -ειρήσθω εν παρόδω- είναι σε αρκετά σημεία σαφώς αριστερότερο και από τη σημερινή γραμμή του... ΣΥΡΙΖΑ!
ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ - ΠΑΣΟΚΟΓΕΝΗΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ
Η προσέλκυση μεγάλου τμήματος της ΠΑΣΟΚικής βάσης στον ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει αναπότρεπτα, αργά ή γρήγορα και στην πολύ μεγαλύτερη προσέλευση στο κόμμα αυτό στελεχών που θα εγκαταλείπουν το ΠΑΣΟΚ. Απολύτως φυσιολογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εντάσσει στις γραμμές του πολλά από τα στελέχη αυτά. Το θεμελιώδες ερώτημα είναι κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετριάζει τον ριζοσπαστισμό των θέσεών του μέσα από τη διαδικασία αυτή προκειμένου να συνεχίσει να προσελκύει ΠΑΣΟΚογενείς ψηφοφόρους σε τέτοιο βαθμό ώστε μέσω αυτών να διεκδικήσει την εξουσία. Θα ενσωματώνει δηλαδή στην Αριστερά την πλημμυρίδα των ψηφοφόρων και στελεχών ΠΑΣΟΚικής προέλευσης ή όχι; Οψόμεθα.
*Δημοσιεύθηκε στο «Έθνος» την Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου