Όνειρο θεριστικής νυκτός - Της Λιάνας Κανέλλη.

Κοιμήθηκα βαριά και ξύπνησα πανάλαφρα. 

Στο όνειρό μου, χώρα μου, η γλώσσα μου, στις αμμουδιές του Ομήρου αναστημένη, είχε ...σωθεί. Ο μισός πληθυσμός είχε υπακούσει στην προτροπή της καπιταλιστικής δημογεροντίας και είχε αποδεχτεί την οικειοθελή αποχώρηση από τη ζωή. Ακολουθώντας τέσσερα πέντε μοντελάκια εφαρμοσμένης απελπισίας και οργανωμένης κατάθλιψης, πήδηξαν από μπαλκόνια ή πυροβολήθηκαν σε πλατείες και τρίστρατα. Κάποιοι λίγο πιο τυχεροί, πήδηξαν απ' τις κουπαστές των πλοίων της άγονης γραμμής και έθρεψαν τα ψάρια.

Το κρατικό προεδρικό διάταγμα που απαγόρευε τη δημοσιοποίηση των προσωπικών δραμάτων δεν είχε εφαρμοστεί στην πράξη και οι στατιστικολόγοι υπολόγισαν την εκπληκτική οικονομία στον προϋπολογισμό από τη επικράτηση της φριχτής αλλά χρήσιμης στην εξουσία, μόδας. Γιατί όπως ανέλυσαν και οι ειδικοί των καναλιών, η αυτοκτονία είναι η πεμπτουσία της πολιτικής και ανθρώπινης ελευθερίας ως επιλογή. Πρότειναν μάλιστα και την καθιέρωση φοροαπαλλαγής για τους κληρονόμους των ηρωικών αυτοχείρων. Στον ύπνο μου, η πολιτεία το σκεφτόταν πολύ ενωρίτερα γιατί είχε σχεδιάσει με βάση τη νέα ανθρωπιστική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος τη μείωση του πληθυσμού κατά τα δύο τρίτα.

Η εκκλησία χειμαζόμενη από τη φτώχεια, κήδευε αβέρτα αυτόχειρες και πολλοί πολιτικοί, γνωστοί για την έντεχνη διγλωσσία τους, καταδίκαζαν δημόσια τις αυτοκτονίες αλλά άδραχναν και την ευκαρία να διαφημίζουν τα οφέλη από την εθελουσία έξοδο από τα βάσανα της σύγχρονης εργασίας και ζωής. Το ΙΚΑ, στον ύπνο μου, είχε θεσπίσει ειδική αναμνηστική πλακέτα και μια στήλη αναθηματική στην πλατεία Κοτζιά, όπου ανέγραφε τα ονόματα όσων αυτοκτονούσαν σε ηλικία μάλιστα που δεν εδικαιούντο σύνταξη οι συγγενείς τους. Για τους αλλοδαπούς αυτόχειρες, εμφανώς λιγότερους, οι βουλευτές της χρυσόμαυρης πρωτοπορίας είχαν απαιτήσει, και επιτύχει, το στήσιμο μιας μαύρης στήλης για εγκληματίες στη θέση του αγάλματος του Τρούμαν. Σ' αυτήν, τα τυχαία ονόματα των αλλοδαπών που αυτοκτονούσαν - ιδιότυπα είναι η αλήθεια, πέφτοντας πάνω σε χέρια με στειλιάρια και μαχαίρια, πάνω σε τοίχους των υπνοδωματίων τους κ.λπ. - αναγράφονταν σε γλώσσα εξωγήινων, ώστε να μη συγχέεται με την ελληνική.

Τα παιδιά εγγράφονταν ευκολότερα στα σχολεία αν έφερναν βεβαίωση ότι ο ένας ή και οι δύο γονείς τους θα αυτοκτονούσαν στο άμεσο μέλλον. Ο ΣΕΒ και οι συναφείς εταίροι προσλάμβαναν με περισσή ευκολία και ευγένεια όσους δήλωναν πρόθυμοι να ενταχθούν σε προγράμματα εκ περιτροπής αυτοκτονούντων. Η κατανόηση και η ακαδημαϊκή διανόηση περίσσευαν στη χώρα μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε χωρίς ιδιαίτερη πίεση, επιτεύχθηκε η παροχή δωρεάν εισόδου στον Ιερό Βράχο, σε μέσα μαζικής μεταφοράς και κρατικές κολόνες της ΔΕΗ και του ΟΤΕ όπου είχαν τυχόν απομείνει για όσους είχαν την πρόθεση να αυτοκτονήσουν υπέρ του κράτους. Μόνον οι γιατροί και ειδικώς οι ψυχίατροι δεν είχαν πετύχει επιδότηση για τη διευκόλυνση των αυτοκτονιών, επειδή το ανώτατο ειδικό δικαστήριον δεν είχε αποφανθεί για την επικαιροποίηση του όρκου του Ιπποκράτη...

Το όνειρο δεν ήταν θερινής αλλά θεριστικής νύχτας. Ξύπνησα στο σήμερα με την αναγούλα της πολιτισμικής κατάντιας. Οι πολλαπλασιαμένες αυτοκτονίες, προσωπικά και κοινωνικά και οικογενειακά δράματα, έχουν γίνει, σύντροφοι, δυστυχώς μια κακοφορμισμένη παντιέρα λαϊκισμού που συνοδεύει κάθε πολιτική ανάλυση για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη ζωή των πολιτών. Οι αυτόχειρες διασύρονται χωρίς τον παραμικρό σεβασμό και μπαίνουν στο σακούλι της επιχειρηματολογίας του κάθε δημοσιολογούντος. Ως κι ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές του δηλώσεις είπε ότι δεν αντέχει να βλέπει τόσην «επιτυχία» του σχεδίου σωτηρίας της χώρας...

Οταν οι αυτοκτονίες γίνουν όπως διαφαίνεται, πολιτικό ζήτημα, τότε το όνειρο δεν είναι παρά ο εφιάλτης της σύγχρονης πραγματικότητας. Και κάθε αυτοκτονία βαλμένη στο σακί μιας μιντιακής γενίκευσης κρύβει και θα κρύβει το πρόσωπο και την πολιτική των φονιάδων των λαών και των εξανδραποδιστών της ζωής δι' ίδιον όφελος. Και μάλιστα με τις ιδιαζόντως ειδεχθείς παραμέτρους διάχυσης στην κοινωνία αισθημάτων ενοχής χωρίς αιδώ. Το ...παραμυθάκι «ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» θα αντικατασταθεί με το σλόγκαν «με σκοτώνω και με κάνω πιο δυνατό απ' τον ζωντανό» . Το εμβατήριο για το νέο φασισμό κάπως έτσι θ' αρχίζει. Για να καμφθεί η αντίσταση και να πεθάνουν οι ήρωες που γεννιούνται και περνούν στην αθανασία μόνον όταν θυσιάζουν τη ζωή τους για κοινό και μηδέποτε ατομικό σκοπό. Φαιά προπαγάνδα εν πλήρει δράσει ενόψει.

Της

Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ