Στη μάχη των εκλογών Να ενισχυθεί η κατεύθυνση της Αντίστασης, η ελπίδα της λαϊκής προοπτικής

Καθώς ο λαός επιμένει ακόμη να κρατά ατόφια την οργή του και την εκτεταμένη άρνησή του στους κυρίαρχους πολιτικούς εκπρόσωπους του συστήματος της ληστείας και της υποτέλειας, αυξάνει η ένταση των αντιδραστικών βομβαρδισμών. Ο Προβόπουλος με απόλυτα «τεχνοκρατικά» επιχειρήματα διακήρυξε και απαίτησε την υπερψήφιση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ως τη μόνη δυνατότητα «σωτηρίας» της χώρας. Η Κομισιόν και το ΔΝΤ, σε απανωτές «διευκρινίσεις» τους, εξήγησαν ότι «οδηγούμαστε σε αδιέξοδα» αν δεν στηρίξουμε τα ντόπια ενεργούμενά τους. Ο Παπαδήμος μας υπενθύμισε τις "υποχρεώσεις" μας. Μάλλιασε η γλώσσα και άναψε η χρυσοπληρωμένη πένα των «έγκυρων αναλυτών» να μας τονίζουν ότι οι εκλογές γίνονται για να βγάλει η χώρα «σταθερή κυβέρνηση» - αυτή που οι εργοδότες τους είπαν πως πρέπει να βγει. Άλλοι, για να σβήσουν τη λαϊκή οργή, μας «εξηγούν» πως το ενδεχόμενο εκλογής Ολάντ στη Γαλλία θα… ανακόψει-καταργήσει την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και θα σώσει και τον λαό μας!
Είναι βέβαιο πως μέχρι την τελευταία στιγμή το σύστημα, τα κόμματά του και τα κάθε λογής κανάλια του, θα ασκήσουν κάθε δυνατό εκβιασμό, θα επιχειρήσουν κάθε πιθανή μανούβρα, για να σύρουν τον λαό στην εκλογική-πολιτική υποταγή, για να νομιμοποιήσουν την κλιμάκωση της βαρβαρότητας που ετοιμάζουν για την επόμενη μέρα.

«Δεν έχουμε ούτε μια μέρα για χάσιμο» λένε οι υπηρέτες του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και τα αποκόμματά τους. Και απαιτούν την ψήφο του λαού για να εξασφαλίσουν «κυβερνητική σταθερότητα» και «ασφάλεια», αφού αυτοί θα εφαρμόσουν και με το παραπάνω τη δανειακή σύμβαση, τα μνημόνια, όλες τις επιταγές υποδούλωσης της χώρας και του λαού στο κεφάλαιο και στον ιμπεριαλισμό. Ουσιαστικά ζητάνε από τον λαό να νομιμοποιήσει στην κάλπη την σφαγή του! «Θέλουμε να είμαστε μέρος της λύσης» λένε οι λεγόμενοι αντιμνημονιακοί -δεξιοί και «αριστεροί»- και ζητάνε από τον λαό να τους «δώσει δύναμη» για να αποκτήσουν πολιτικό ρόλο μέσα στο σύστημα της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της τρομοκρατίας και της υποτέλειας.
Και είναι επίσης βέβαιο πως στο παρασκήνιο οργιάζουν τα μαγειρεία των κέντρων εξουσίας για το πώς θα στηθεί το μετεκλογικό σκηνικό, για τους ρόλους που θα μοιράσουν σε εφεδρείες και αναχώματα, για το πώς θα στήσουν τη μετεκλογική τρομοκρατία τους με βάση την οποία θα επιδιώξουν το βάθεμα και την επιτάχυνση των πολύπλευρα αντιδραστικών επιλογών τους.

Η μάχη του λαού

Όμως ο λαός παραμένει αρνητικός, παραμένει απέναντι στις δυνάμεις του συστήματος ακόμα και τώρα, που διεξάγονται οι εκλογές, που είναι έτσι κι αλλιώς το πιο προνομιακό πεδίο των κυρίαρχων δυνάμεων. Αυτή η πρωτόγνωρη -τουλάχιστον για τις τελευταίες δεκαετίες- «εκλογική κατάσταση», έχει τη βάση της στην ίδια την κοινωνική κατάσταση, στα τεράστια αδιέξοδα που έχει φέρει στη ζωή των εργατών και του λαού η επέλαση των τροϊκανών αφεντικών και του ντόπιου κεφαλαίου. Η αποστοίχιση των λαϊκών μαζών από τα κόμματα του συστήματος ή αντίστροφα η αδυναμία του συστήματος να περάσει τη γραμμή των αντιδραστικών διλημμάτων του, έχει ως βάση της αυτή την κοινωνική πραγματικότητα. Ταυτόχρονα είναι αναμφίβολα μεγάλη και σημαντική η εμπειρία που εργάτες και εργαζόμενοι αποκόμισαν από τους αγώνες και τους ξεσηκωμούς της τελευταίας περιόδου, όπου συνάντησαν απέναντί τους ένα πάνοπλο και απόλυτα εχθρικό κράτος που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει ωμή βία και μαζική τρομοκρατία για να επιβάλει την πολιτική των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου. Με βάση αυτά τα δεδομένα, το σύστημα σχεδιάζει και επιδιώκει να περάσει τον «κάβο» των εκλογών και να στερεώσει το πολιτικό του σκηνικό, αξιοποιώντας την πολιτική του υπεροπλία. Ή, πιο σωστά, αξιοποιώντας το «πολιτικό έλλειμμα» του λαού, της πάλης του, του κινήματός του. Ένα «έλλειμμα» που προέκυψε και διαμορφώθηκε από την ήττα του κινήματος και την ανάδειξη και κυριαρχία για δεκαετίες μέσα στον λαό και στις γραμμές της πάλης, της γραμμής της ταξικής συνεργασίας, της υποταγής, της συμμόρφωσης στο σύστημα. Της ρεφορμιστικής γραμμής. Ένα έλλειμμα που τροφοδοτείται και σήμερα από την ίδια γραμμή της κοινοβουλευτικής -και όχι μόνο- Αριστεράς, σε πολλαπλές παραλλαγές αλλά με τον ίδιο τελικά πυρήνα. Μιας Αριστεράς που αρνείται να θέσει στον λαό τη γραμμή της σύγκρουσης-ανατροπής του πλέγματος εξάρτησης της χώρας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ. Και όταν τη «θέτει», «ξεχνάει» τους μισούς από αυτούς, γιατί στην πραγματικότητα δεν τη θέτει στον λαό. Την προτείνει στην («ιμπεριαλιστική»!) αστική τάξη, την οποία «πιέζει» να «διαπραγματευτεί» με τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα -σαν αντάλλαγμα για τη στήριξη που θα της παρέχει το κίνημα- της ζητά να «παρέχει» δικαιώματα στον λαό και στους εργάτες. Από εκεί και πέρα ο δρόμος για την αποθέωση των εκλογικών αυταπατών είναι πολύ σύντομος, αφού λίγο-πολύ, με μια τέτοια πρόταση μπορούμε να φτιάξουμε «αριστερές» -έστω «αντιφατικές»- συγκυβερνήσεις με τους αστούς. Κάπως έτσι γέμισε ο τόπος με αφίσες που καλούν τον λαό να στείλει από την κάλπη «πανευρωπαϊκό μήνυμα». Ακριβώς γιατί τελικά οι αναζητήσεις αυτής της Αριστεράς έχουν ως πεδίο τους αυτό που ορίζει η αστική τάξη και τελικά ο ιμπεριαλισμός. Σε τελική ανάλυση, η οικοδόμηση μιας «άλλης ΕΕ» για την οποία μοχθεί η «ευρωπαϊκή Αριστερά» συναντιέται και προϋποθέτει τη «διάλυση» της «παρούσας ΕΕ», που προβάλλουν οι θεωρούμενες «αντιευρωπαϊκές» δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά.
Με αυτούς τους όρους είναι αναμφίβολο ότι ο λαός μας δίνει μια δύσκολη εκλογική μάχη. Όχι βέβαια μια μάχη για να καταφέρει να βρει την «κυβερνητική λύση», που έστω σε ένα μικρό βαθμό θα τον ανακουφίσει από τα τεράστια δεινά του. Τέτοια λύση δεν υπάρχει στις σημερινές κάλπες!
Δίνει τη μάχη της απόρριψης της λογικής πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς δυνάστες. Πως δικαιούται και μπορεί να παλέψει για την ανεξαρτησία της χώρας του, για το σπάσιμο των δεσμών της εξάρτησης. Πως μπορεί να γίνει ο ίδιος αφέντης στον τόπο του, απαλλαγμένος από τα ξένα και ντόπια αφεντικά.
Δίνει τη μάχη να μην εκχωρήσει, να μην «επενδύσει» την οργή του σε κανέναν από τους ποικιλώνυμους «σωτήρες» που του ζητούν να το κάνει. Τη μάχη να αποφασίσει πως ο ίδιος ο λαός στηριγμένος στις δικές του δυνάμεις θα ανοίξει τον δρόμο του. Συγκροτώντας την ιδεολογία του, την πολιτική του γραμμή, τα όργανα πάλης του κινήματός του, την επαναστατική πολιτική του έκφραση.
Στη βάση αυτή δίνει την μάχη της 7ης Μάη. Τη μάχη της προετοιμασίας των νέων εργατικών-λαϊκών-νεολαιίστικων αγώνων. Γιατί ο εκβιασμός για την κυβέρνηση «που πρέπει να εκλεγεί» από τον λαό αυτή μόνο την απάντηση έχει από τον λαό: Σκοτούρα του συστήματος είναι οι κυβερνητικές λύσεις που θα δώσει για να κλιμακώσει την επίθεσή του.
Ο λαός όχι μόνο δεν θα βοηθήσει σε αυτό, αλλά πρέπει να «φροντίσει» τους αγώνες του, τις αντιστάσεις του και τη συνένωσή τους, ώστε να αντιπαλέψει αυτή την επίθεση και να καταφέρει νίκες και ανατροπές.Με όλα αυτά αναμετριέται ο λαός μας σήμερα.

Αυτό είναι και το περιεχόμενο της πολιτικής μάχης που δίνει η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) με το ΜΛ-ΚΚΕ. Μέσα στον λαό, μαζί με τον λαό.