Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν είναι γεγονότα εν κενώ. Είναι τα συμπτώματα μιας βαθειάς συστημικής κρίσης. Μιας κρίσης η οποία δοκιμάζει την νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας.
Η κρίση αυτή ξεκίνησε το 2008 ως κρίσης των αγορών και του τραπεζικού τομέα.
Τζογάρισαν στον μαζικό δανεισμό κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία την ίδια στιγμή το σύστημα εξωθούσε προς την φτώχεια. Και βεβαίως ήρθε η στιγμή που η φούσκα αυτή έσπασε.
Στη συνέχεια η κρίση μετατράπηκε σε κρίση κρατών, αφού οι τράπεζες απαίτησαν και κέρδισαν την στήριξη τους από τους δημόσιους κρατικούς προϋπολογισμούς.
Τώρα είμαστε στην τρίτη φάση.
Τα κράτη και οι αγορές μεταφέρουν το κόστος της κρίσης πάνω στις κοινωνίες. Και το κάνουν με απροκάλυπτα επιθετικό τρόπο, κατεδαφίζοντας το κοινωνικό κράτος, ξηλώνοντας την προστασία πάνω στη εργασία και ιδιωτικοποιώντας δημόσια αγαθά.
Είναι λοιπόν προφανές ότι το περίφημο σύστημα των ελεύθερων αγορών βρίσκεται υπό κατάρρευση.
Διαψεύδεται πανηγυρικά η περίφημη υπόσχεση των αρχών της δεκαετίας του 90, ότι το κεφάλαιο, αν αφεθεί ελεύθερο και ασύδοτο μπορεί να οδηγήσει τον πλανήτη στην πρόοδο και την ευημερία.
Σήμερα, το ασύδοτο κεφάλαιο, επιτίθεται στις κοινωνίες και το περιβάλλον.
Μπλεγμένοι με τα δικά μας, δεν το προσέξαμε, αλλά η τελευταία σύνοδος των G20, δεν κατάφερε τίποτα άλλο, πέραν του να καταγράψει την ανικανότητα των πιο ισχυρών κυβερνήσεων του κόσμου να ελέγξουν στοιχειωδώς την κατάσταση.
Και δεν είναι τυχαίο ότι από την μια άκρη του πλανήτη ως την άλλη, από το κέντρο της Νέας Υόρκης ως τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του κόσμου, ένα μαζικό πολύμορφο κίνημα αγανάκτησης και αντίστασης εκδηλώνεται.
Αυτό το κίνημα, το κίνημα του 99% συμπυκνώνει μέσα του την απόγνωση, αλλά και την ελπίδα για έναν άλλο κόσμο.
Η κρίση αυτή δοκιμάζει και την Ευρώπη, η οποία οικοδομήθηκε ακριβώς πάνω σε αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο.
Πριν από ενάμιση χρόνο, οι περίφημες αγορές, δηλαδή τα διεθνή κυκλώματα αδίστακτης κερδοσκοπίας, έπεσαν να φάνε την Ελλάδα.
Σήμερα, έχουν φάει ήδη την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, επιτίθενται στην Ιταλία και προγράφουν μια σειρά επόμενα θύματα, διεισδύοντας όλο και βαθύτερα στον πυρήνα της Ένωσης.
Απέναντι στην επίθεση αυτή, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, στέκονται αμήχανες και πανικόβλητες.
Διότι ο συνασπισμός δεξιάς και μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας που οικοδόμησε την σημερινή Ευρώπη, δεν θέλει, ούτε μπορεί να κάνει αυτό που πρέπει. ΝΑ βάλει φρένο στην απληστία των αγορών και του κεφαλαίου.
Το ένα σχέδιο, λοιπόν, διαδέχεται την παταγώδη αποτυχία του άλλου.
Όλα αυτά τα σχέδια διάσωσης της Ευρώπης, δεν προβλέπουν τίποτα άλλο, πέραν του να πετιούνται οι αδύναμοι κρίκοι στον Καιάδα.
Αλλά όταν οι ευρωπαϊκές οικονομίες είναι δεμένες με σκοινί σαν τους αναρριχητές, μια τέτοια λύση είναι καταστροφική για όλους.
Και η απάντηση των αμήχανων ηγεσιών είναι να κάνουν ότι δεν βλέπουν το πρόβλημα.
Άλλη μια παρομοίωση προς χάριν της συζήτησης: Η Ευρώπη είναι σήμερα μια βάρκα που μπάζει νερά.
Κάποιοι έχουν πάρει τους κουβάδες και αδειάζουν. Κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ανοίξουν περισσότερο την τρύπα, γιατί έχουν στοιχηματίσει ότι η βάρκα θα βουλιάξει.
Και ο καπετάνιος, αντί να επέμβει για να κλείσει την τρύπα, μαστιγώνει αυτούς που αδειάζουν τα νερά, για να υπερβούν τον εαυτό τους. Αυτή ακριβώς είναι σήμερα η κατάσταση.
Στην Ελλάδα, η πολιτική των Μνημονίων και της ύφεσης είχε τρομακτικά αποτελέσματα.
Ένα ευρύτατο κομμάτι της κοινωνίας εξωθείται στην φτώχεια κα την ανασφάλεια.
Και αυτό χωρίς να υπάρχει καμιά προοπτική διεξόδου. Τα μέτρα προκαλούν ύφεση, η ύφεση προκαλεί ανάγκη για νέα μέτρα, και τα νέα μέτρα οξύνουν ακόμα περισσότερο την ύφεση.
Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν προκαλεί μόνο τεράστια κοινωνικά προβλήματα χωρίς τέλος. Προκαλεί και θυμό.
Το κίνημα κοινωνικής αντίστασης μεγαλώνει, όπως επίσης και οι αυθόρμητες εκδηλώσεις αγανάκτησης.
Η τρομακτική αυτή αποτυχία, και η τεράστια κοινωνική κατακραυγή, οδήγησε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στο αδιέξοδο των προηγούμενων ημερών και στην φαρσοκωμωδία του δημοψηφίσματος.
Και φτάσαμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, με την στήριξη των δύο κομμάτων και τους απολογητές της χούντας.
Τι κρύβεται πίσω από αυτά;
Πρώτα από όλα ο φόβος μπροστά στην ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης.
Οι εκλογές μπορεί να ανατρέψουν το σκηνικό και να διαμορφώσουν νέες συνθήκες.
Το ενδεχόμενο αυτό τρομοκράτησε τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρώπης. Και επίσης, ώθησε το κόμμα του Μνημονίου σε ταχύτατες διαδικασίες αναδιάταξης.
Το κόμμα του Μνημονίου συγκροτείται σήμερα από συγκεκριμένες πολιτικές ομάδες των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, από τους τυχοδιώκτες του ΛΑΟΣ, αλλά επίσης από τράπεζες, από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, κανάλια, μεγαλοκαταθέτες της Ελβετίας και εκλεκτούς διαμορφωτές σκέψης.
Όλοι αυτοί αποφάσισαν να βγάλουν τον κ. Παπαδήμο σαν λαγό από το καπέλο τους.
Βάφτισαν την αποτυχία της πολιτικής τους αποτυχία των πολιτικών. Και έφεραν έναν τεχνοκράτη, να καλύψει το κενό. Με την εντολή να συνεχίσει την ίδια ακριβώς αδιέξοδη και αποτυχημένη πολιτική.
Όχι πια με την υπόσχεση ενός συγκεκριμένου χρονικού ορίζοντα, αλλά με ωμούς εκβιασμούς για αποβολή την χώρας μας από την Ευρωζώνη και για την επερχόμενη κοινωνική καταστροφή.
Να λοιπόν που μέσα στα συνθήκες κρίσης, η Δημοκρατία γίνεται πρόβλημα.
Οι ψηφοφόροι που επέλεξαν ΠΑΣΟΚ, κυβερνώνται σήμερα από τραπεζίτες και ακροδεξιούς.
Οι πολίτες που πίστεψαν στην αντιμνημονιακή ρητορική του κ. Σαμαρά, βλέπουν σήμερα την αξιωματική αντιπολίτευση να προσχωρεί στο μνημονιακό μέτωπο χωρίς προσχήματα.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό αποτελεί πλέον παρελθόν.
Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κόμματα. Το κόμμα του Μνημονίου από την μια. Και από την άλλη το κόμμα των κοινωνικών αντιστάσεων. Των μαζικών αγώνων, των κινητοποιήσεων, των πλατειών, των δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης.
Κάνουν μεγάλο λάθος αν νομίζουν ότι η διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σημαίνει και πλειοψηφία στην κοινωνία.
Είναι τραγική μειοψηφία. Και το ξέρουν πολύ καλά.
Γι’ αυτό ακριβώς προσπαθούν να αποφύγουν τις εκλογές με κάθε τρόπο.
Γι’ αυτό ακριβώς αποφάσισαν ότι η Δημοκρατία βλάπτει, και ότι το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη είναι εθνικά επικίνδυνο.
Ποια είναι η προοπτική της νέας κυβέρνησης;
Υποσχέθηκαν στην κοινωνία που απειλείται ευθέως πλέον από την φτώχεια και την εξαθλίωση ότι στο τέλος του 2020 το χρέος θα βρίσκεται στα επίπεδα του 2009.
Δηλαδή θα μας έχουν επαναφέρει εκεί από όπου μας ξεκίνησαν, φέρνοντας εδώ την τρόικα και το διεθνές νομισματικό ταμείο. Αν όλα πάνε καλά.
Δηλαδή αν τους αφήσουμε ήσυχους να ξεπουλήσουν τον δημόσιο πλούτο, να καταργήσουν κάθε εργασιακό δικαίωμα, να ευθυγραμμίσουν τις δημόσιες δαπάνες με αυτές των χωρών της υποσαχάριας Αφρικής, να καταργήσουν την κοινωνική ασφάλιση, να στείλουν εκατομμύρια εργαζόμενους από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στην ανεργία, να ιδιωτικοποιήσουν και το τελευταίο δημόσιο αγαθό.
Αλλά τα πράγματα δεν θα πάνε καλά.
Πρώτον γιατί αν ήταν να πάνε καλά, θα είχαν πάει μέχρι τώρα, και οι Κασσάνδρες της ανεύθυνης αριστεράς, θα είχαν διαψευστεί.
Πέντε φορές σε ενάμιση χρόνο αναθεώρησαν τις προβλέψεις τους.
Και σε κάθε αναθεώρηση, απαιτούν και πρόσθετα μέτρα μερικών δισεκατομμυρίων από το κοινωνικό απόθεμα.
Γι’ αυτό χρειάζονται τεχνοκράτη επικεφαλής, για να μπορούν να ανακοινώνουν τις αποτυχίες τους με άψογο τεχνοκρατικό τρόπο.
Αλλά το βασικότερο πρόβλημα είναι το μέγεθος της κρίσης.
Η επόμενες δόσεις του δανείου δεν είναι καθόλου εξασφαλισμένες.
Όχι γιατί οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και δεν θέλουν να πληρώσουν. Αλλά γιατί τα σχέδια διάσωσης (εντός πολλών εισαγωγικών) τινάζονται στον αέρα το ένα μετά το άλλο, εξαιτίας του ρυθμού με τον οποίο επεκτείνεται η κρίση χρέους.
Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα λοιπόν στον κόσμο: Αρκετά με τον Μπαμπούλα της χρεωκοπίας και της εξόδου από το ευρώ.
Ο ασφαλέστερος δρόμος προς την χρεωκοπία και την έξοδο από το ευρώ, είναι ο δρόμος στον οποίο μας οδηγούν σήμερα.
Είναι ο δρόμος της ύφεσης και της κοινωνικής ισοπέδωσης. Και έχουν το θράσος να απαιτούν την συναίνεση της κοινωνίας.
Υπάρχει εδώ ένα τεράστιο θέμα, που ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει.
Η νέα δανειακή σύμβαση, η οποία καταρτίζεται με βάση τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, προβλέπει ότι οι νομικές ρυθμίσεις για το σύνολο του ελληνικού χρέους περνούν στο αγγλοσαξονικό δίκαιο.
Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα αφοπλίζεται από κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης με την οποία θα μπορούσε να αποτρέψει την αποπομπή της από το Ευρώ.
Σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη, αν τα ομόλογα ήταν ενταγμένα στο ελληνικό δίκαιο η χώρα μας θα μπορούσε να πετύχει σημαντική απομείωση του χρέους.
Η υπαγωγή του χρέους στο αγγλοσαξονικό δίκαιο τους θωρακίζει απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και αυτό τους δίνει πια τη δυνατότητα να απαιτήσουν την συνολική υποθήκευση τα χώρας, καθώς και των μελλοντικών μας πόρων, αλλά ταυτόχρονα και να μας απαγορεύσουν οποιαδήποτε προσφυγή σε εναλλακτικές πηγές δανεισμού.
Ο κ. Παπαδήμος δεν ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή.
Ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από τις τράπεζες και τους δανειστές μας.
Το πρόσωπό του αποτελεί εγγύηση ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε ούτε κατ ελάχιστο.
Λίγους μήνες πριν, είχε σπεύσει να δηλώσει ότι οποιαδήποτε αναδιάρθρωση χρέους θα ήταν καταστροφική για την χώρα. Δείχνοντας έτσι την αντίληψη του, ότι η χώρα της οποίας είναι πρωθυπουργός κατοικείται από τράπεζες.
Στις προγραμματικές του δηλώσεις απέφυγε να αναφερθεί στο ζήτημα της ανακεφαλαιοποίησης και στα ζητήματα που εκκρεμούν.
Όπως το αν οι μετοχές που θα αγοράσει το κράτος, πληρώνοντας για μια αγορά ακόμα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, θα είναι κοινές ή προνομιούχες.
Απέφυγε να αναφερθεί στο ποιο όριο κοινωνικής εξαθλίωσης, ανεργίας και φτώχιας είναι ανεκτό, προκειμένου να μην χάσουν τα λεφτά τους οι δανειστές μας.
Απέφυγε να αναφερθεί στο που θα βρεθούν τα χρήματα, τα οποία οι πολίτες αυτής της χώρας πρέπει να πληρώσουν με τα επόμενα πακέτα οικονομικών μέτρων.
Απέφυγε να αναφερθεί στο ποιες θα είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις από την διάλυση του κοινωνικού κράτους και την δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών.
Όλα αυτά γιατί ο κ. Παπαδήμος ζει σε έναν κόσμο που κατοικείται αποκλειστικά από τραπεζίτες.
Δεν υπάρχουν άνεργοι, ούτε παιδιά που λιποθυμούν στο σχολείο, ούτε συνταξιούχοι που ψάχνουν στα σκουπίδια, ούτε νοικοκυριά που θα βγάλουν τον χειμώνα χωρίς θέρμανση.
Δεν υπάρχουν ούτε εναλλακτικές λύσεις, έξω από την θέληση του κεφαλαίου.
Η μόνη προοπτική που υπάρχει στο μυαλό του κ. Παπαδήμου είναι να συνεχίσουμε ακάθεκτοι και με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς την πολιτική η οποία μας έχει καταστρέψει.
Το ίδιο σκέφτονται επίσης και ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς.
Οι ελιγμοί τους, προκειμένου να διατηρηθούν σε επαφή με την εξουσία έχουν ξεφύγει από κάθε όριο αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας.
Και η εικόνα ενός πανίσχυρου μέχρι πρότινος δικομματικού πολιτικού συστήματος, να προσπαθεί να ξεφορτώσει πολιτικό κόστος στον τεχνοκράτη, να επιστρατεύει ακόμα και τον Καρατζαφέρη χωρίς να τον έχει ανάγκη, και να κάνει εκπτώσεις στις διακηρυγμένες δημοκρατικές του αρχές, είναι μια εικόνα ολοκληρωτικής κατάρρευσης.
Απέναντι σε μια κρίση που βαθαίνει ανεξέλεγκτα, είναι η ώρα την εναλλακτικής διεξόδου. Και αυτό είναι σήμερα η μεγάλη ευθύνη της Αριστεράς.
Οι συσχετισμοί κρίνονται τόσο σε εθνικό επίπεδο όσο και σε ευρωπαϊκό.
Η Αριστερά οφείλει να δράσει και στα δύο μέτωπα.
Η χειραφέτηση των κοινωνιών από το κεφάλαιο και τον καταναγκασμό του κέρδους είναι σήμερα αίτημα τόσο εθνικό όσο και πανευρωπαϊκό.
Ο αγώνας για μια άλλη Ευρώπη είναι κοινή υπόθεση των Ελλήνων, των Ιταλών, των Πορτογάλων, των Γερμανών, όλων των ευρωπαίων εργαζομένων.
Η πολιτική της διαίρεσης και των ανταγωνισμών, ανάμεσα σε τεμπέληδες και εργατικούς είναι μια πολιτική προσχηματική, υποκριτική και κακόβουλη. Θα καταρρεύσει όσο αποκαλύπτονται τα βαθύτερα σχέδια των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κύκλων, να εφαρμόσουν το ελληνικό υπόδειγμα κοινωνικής κατεδάφισης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Τα σχέδια αυτά θα σαρωθούν από αγώνες κοινωνικής αντίστασης και αλληλεγγύης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη κλυδωνίζεται.
Το μέλλον είναι η δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη, μια Ευρώπη υποταγμένη στη θέληση των λαών και όχι του κεφαλαίου.
Ο αγώνας μας είναι αγώνας για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Είναι ένας αγώνας στους δρόμους, τις πλατείες, τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές παντού.
Είναι ένας αγώνας ενωτικός και ασυμβίβαστος, απέναντι σε ένα σύστημα που καταρρέει μέσα στην απληστία του, και αναζητά σωσίβια έξω από το παραδοσιακό δημοκρατικό πλαίσιο.
Ο κατήφορος της εκτροπής θα σταματήσει κάτω από το βάρος της κοινωνικής κατακραυγής, πριν μας γυρίσει δεκαετίες πίσω.
Η κρίση αυτή είναι κρίση του κεφαλαίου. Δεν θα την πληρώσουν οι κοινωνίες.
Η κρίση χρέους πρέπει να αντιμετωπιστεί τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο με ουσιαστικούς φραγμούς στην απληστία των αγορών.
Το άμεσο αίτημα γύρω από το οποίο συσπειρώνονται οι κοινωνικές δυνάμεις είναι να μπει φραγμός στην ασυδοσία των αγορών, να υπάρχει αποτελεσματική ευρωπαϊκή παρέμβαση για το χρέος, να φορολογηθεί ο πλούτος και να μπουν οι τράπεζες υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο.
Η αντίσταση στην επίθεση είναι το πρώτο βήμα.
Από εκεί και πέρα, πρέπει να ανοίξουν οι εναλλακτικοί δρόμοι για την έξοδο από την κρίση.
Με ένα εναλλακτικό μοντέλο ανάπτυξης που θα αντιστοιχεί στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στην ακόρεστη διάθεση των αγορών για κέρδη.
Ένα πρότυπο ανάπτυξης που θα βασίζεται στην σταθερή και μόνιμη δουλειά, την διεύρυνση των κοινωνικών αγαθών, την στήριξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος.
Έχουμε πει εδώ και καιρό, ότι το όπλο που διαθέτουμε για να προχωρήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ενότητα.
Η εκλογική συνεργασία της Αριστεράς, των προοδευτικών αντιμνημονιακών δυνάμεων, και τους τεράστιου πολύμορφου κινήματος κοινωνικών αντιστάσεων σε έναν Νέο πολιτικό και κοινωνικό Συνασπισμό Εξουσίας.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Απέναντι σε μια βαθειά και επικίνδυνη κρίση, τα προσχήματα, είτε κοινωνικά είτε πολιτικά, καταρρέουν.
Μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση, το χρέος της Αριστεράς είναι να βρεθεί στην πρώτη γραμμή ενός γιγάντιου κοινωνικού κινήματος που θα κάνει επιτέλους τον νεοφιλελευθερισμό παρελθόν.
Το μήνυμά μας πρέπει να είναι σαφές: η ώρα για κάτι τέτοιο έχει έρθει.
Η ώρα να αλλάξουμε το μέλλον είναι τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου