Κρίσιμη εβδομάδα για το φοιτητικό κίνημα!

Απάντηση στους «ανεξάρτητους του facebook» και προτάσεις για τη συνέχεια

Του Νίκου Κανελλή

Το Φοιτητικό Κίνημα βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή. Οι καταλήψεις μπαίνουν στην 4η εβδομάδα και η κυβέρνηση, με την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ που την στηρίζουν, προχωρά σε αντεπίθεση με στόχο να σταματήσουν οι καταλήψεις. 

Το κίνημα του facebook

Το υπουργείο (διάλυσης της) παιδείας απειλεί ότι θα χαθεί το εξάμηνο αν συνεχιστούν οι καταλήψεις. Ταυτόχρονα οι κονδυλοφόροι του συστήματος προσπαθούν να παρουσιάσουν τις διάφορες σελίδες που έχουν δημιουργηθεί στο facebook για «ανοιχτή σχολή», των λεγόμενων «ανεξάρτητων» φοιτητών, σαν πλειοψηφικό ρεύμα. 

Προσπαθούν να πολώσουν το κλίμα, να παρουσιάσουν όσους αγωνίζονται σαν φοιτητο-πατέρες ελεγχόμενους από τα συμφέροντα των κομμάτων τους, οι οποίοι μάλιστα επιβάλλουν με τη βία (!) την άποψή τους. Από την άλλοι όσοι θέλουν να σταματήσουν τις καταλήψεις είναι οι «σώφρονες» φοιτητές που νοιάζονται για το μέλλον τους.
Τα ίδια παπαγαλίζει και μερίδα καθηγητών που απαιτεί να ανοίξουν οι σχολές γιατί οι καταλήψεις «υποβαθμίζουν» δήθεν το πανεπιστήμιο.

Καταρχήν σε ότι αφορά το ρεύμα του facebook απαντάμε: οι αποφάσεις για καταλήψεις παίρνονται με ψηφοφορία μέσα από πολύ μαζικές συνελεύσεις, όπου ακούγονται όλες οι απόψεις. Κανένα facebook και καμιά ιστοσελίδα δεν μπορεί να ακυρώσει αυτές τις διαδικασίες!

Οι συνελεύσεις των επόμενων ημερών

Στις συνελεύσεις των επόμενων ημερών η πίεση από την πλευρά του υπουργείου θα μεταφερθεί στα αμφιθέατρα και οι «ανεξάρτητοι» (που πολύ συχνά είναι πρώην υποψήφιοι της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ) με επιχείρημα το χαμένο εξάμηνο θα προσπαθήσουν να «ανοίξουν» κάποιες μεγάλες σχολές για να αντιστρέψουν το κλίμα. Η βασική τους επιδίωξη θα είναι να πείσουν τους «ενδιαμέσους» φοιτητές που από τη μια είναι ενάντια στον νόμο από την άλλη όμως φοβούνται πραγματικά για το εξάμηνο. Για αυτό χρειάζονται καθαρές και δυνατές απαντήσεις στα «επιχειρήματα» του υπουργείου, των ΜΜΕ και των «ανεξάρτητων».

Ποιος υποβαθμίζει το πανεπιστήμιο;

Λένε ότι οι καταλήψεις υποβαθμίζουν το πανεπιστήμιο και τις σπουδές. Τους απαντάμε ότι υποβάθμιση είναι να κλείνει η Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ το Μάη του 2011 επειδή δεν έχει επαρκή αριθμό καθηγητών για να διδάξουν τα μαθήματα. Υποβάθμιση είναι να κλείνει το ΤΕΙ Αθήνας επανειλημμένα τη χρονιά 2010-2011 επειδή δεν έχει αρκετά χρήματα για να καλύψει λειτουργικά του έξοδα (ΔΕΗ κλπ). Υποβάθμιση είναι να καταργούνται μαθήματα σε δεκάδες σχολές επειδή το υπουργείο δεν κάνει τον απαραίτητο διορισμό μελών ΔΕΠ και δεν δίνει αρκετά χρήματα για την πρόσληψη έστω των συμβασιούχων διδασκόντων 407. Τέλος οριστική υποβάθμιση θα είναι το πανεπιστήμιο που ονειρεύεται η Διαμαντοπούλου, με τους ιδιώτες να ελέγχουν τη διδασκαλία και την έρευνα και τους φοιτητές πελάτες σε ταχύρρυθμα προγράμματα κατάρτισης και μάλιστα επί πληρωμή για να βγούνε σε ένα μέλλον ανεργίας ή ελαστικής υποαπασχόλησης. Αυτή είναι η πραγματική υποβάθμιση και όχι ο αγώνας των φοιτητών για την υπεράσπιση της δημόσιας-δωρεάν παιδείας. Για αυτό η επιλογή πρέπει να είναι: αγώνας και ας χαθεί και το εξάμηνο!

«Θέλω να πάρω το πτυχίο μου»     

Αυτό επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους οι «ανεξάρτητοι». Απαντάμε: όλοι οι φοιτητές θέλουν να πάρουν το πτυχίο τους και ειδικά οι πιο φτωχοί. Όμως τι να το κάνουμε το πτυχίο όταν αύριο δεν θα βρίσκουμε δουλειά ή όταν θα πληρωνόμαστε 400 ή 500 ευρώ; Τι μέλλον έχει η δική μας γενιά αν αφήσουμε αυτή την κυβέρνηση (ή όποια άλλη έρθει αύριο) να διαλύσει (όπως κάνει ήδη) κάθε δικαίωμα στην εργασία, την παιδεία, την υγεία, τις κοινωνικές παροχές.   Γιατί στο τέλος, τέλος ο αγώνας των φοιτητών δεν αφορά μόνο την παιδεία αλλά συνολικά το βιοτικό επίπεδο της δικής μας και των επόμενων γενιών.

Καθήκοντα για την αριστερά και τους αγωνιστές φοιτητές

Πέρα από αυτές τις απαντήσεις όμως, για να αποκρουστεί η προσπάθεια «ανοίγματος» των σχολών πρέπει να δοθεί απάντηση και σε ένα ακόμη πιο κρίσιμο ερώτημα. Με ποιο τρόπο μπορεί το φοιτητικό κίνημα να νικήσει την κυβέρνηση; Αυτό το ερώτημα απασχολεί χιλιάδες φοιτητές οι οποίοι μετράνε τις πιθανότητες. Αν θεωρήσουν ότι είναι απίθανο το κίνημα να νικήσει την κυβέρνηση τότε θα επιλέξουν να σταματήσουν τις καταλήψεις για να σώσουν τουλάχιστον το εξάμηνο. Αν από την άλλη δουν ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις νίκης τότε δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν και ένα και δυο εξάμηνα.

Σχέδιο κλιμάκωσης

Και εδώ η στάση και οι προτάσεις της αριστεράς θα κρίνουν το που θα γύρει η πλάστιγγα. Για αυτό χρειάζεται άμεσα ένα σχέδιο κλιμάκωσης. Και το πρώτο βήμα κλιμάκωσης είναι να βγουν και οι μαθητές στο δρόμο και να προχωρήσουν σε καταλήψεις των σχολείων τους. Βέβαια, η ηγεσία της ΚΝΕ (το ΣΑΣΑ…) κάνει ότι μπορεί για να διαιρέσει μαθητές και φοιτητές καλώντας σε μαθητικό συλλαλητήριο την Τρίτη 20 Σεπτέμβρη αντί σε κοινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 22 Σεπτέμβρη, μέρα πανελλαδικού συλλαλητηρίου των φοιτητικών συλλόγων, το οποίο στηρίζει και η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ. Η απαράδεκτη αυτή στάση, που εντέλει βοηθά την κυβέρνηση, δεν είναι έκπληξη.

Το κρίσιμο όμως δεν είναι τι κάνει η ΚΝΕ αλλά τι κάνει το Φοιτητικό Συντονιστικό για να συμπαρασύρει τους μαθητές και για να χτίσει κατόπιν το πανεκπαιδευτικό μέτωπο.
Και μπορεί να κάνει πολλά.

• Να βγάλει δική του προκήρυξη την οποία να μοιράσει μαζικά στα σχολεία και να καλεί τους μαθητές σε καταλήψεις και σε συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 22/09

• Να καλέσει άμεσα σε συνάντηση τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων με στόχο τον κοινό βηματισμό. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες των ομοσπονδιών (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ) δεν έχουν καμιά διάθεση για σοβαρό και μαχητικό πανεκπαιδευτικό αγώνα. Όμως πέρα από αυτούς υπάρχουν και οι πρωτοβάθμιοι σύλλογοι και οι αγωνιστές της βάσης. Ήδη το Σάββατο 17 Σεπτέμβρη έγινε μια σημαντική συνάντηση πάνω από 100 μελών ΔΕΠ από 25 ιδρύματα με στόχο το συντονισμό των δικών τους αντιδράσεων. Άρα ο συντονισμός μπορεί να προχωρήσει και σε επίπεδο τοπικών συλλόγων δασκάλων, τοπικών ΕΛΜΕ, συλλόγων ΔΕΠ και συλλόγων εργαζομένων συγκεκριμένων ιδρυμάτων κοκ.

• Να προχωρήσει σε πολύμορφες κινητοποιήσεις εν μέσω καταλήψεων στις σχολές όπως καταλήψεις σε δημόσια κτίρια (υπουργεία, εφορίες κλπ), άνοιγμα των διοδίων, συναυλίες κλπ. Τέτοιες κινήσεις θα συσπειρώσουν φοιτητές και μπορούν να κερδίσουν την υποστήριξη από μαζικά κομμάτια της κοινωνίας.

• Για να γίνουν αυτά το Φοιτητικό Συντονιστικό χρειάζεται να παίξει το ρόλο του, δηλαδή το σχεδιασμό και συντονισμό του κινήματος. Για αυτό πρέπει να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του και να γίνει δημοκρατικός. Χρειαζόμαστε συντονιστικό εκλεγμένων και ανακλητών αντιπροσώπων (βλέπε: www.xekinima.org/arthra/view/article/foititiko-syntonistiko-eklegmenon-anakliton-antipro/).