Ολα σε θυμίζουν...

Όλα σε θυμίζουν... κι ας πέρασαν 29 χρόνια από τη μέρα του αναπάντεχου φευγιού σου. Ο χρόνος αδυσώπητος, η απουσία σου πικρή... Παντοτινή συντροφιά μας - τα τραγούδια, οι ακριβές μελωδίες σου, που συνεχίζουν να κάνουν τις καρδιές κάθε γενιάς να φτερουγίζουν, να πάλλονται πιο δυνατά, να δίνουν μερτικό στο όνειρο...«Αχ χελιδόνι μου», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Τσιμινιέρα», «Το μερτικό μου απ' τη χαρά», «Η μέρα εκείνη δε θ' αργήσει», «Το νανούρισμα», «Ο γέρο νέγρο Τζιμ», «Τέλι τέλι», «Γερνάς και σκοτεινιάζει», «Πρώτη Μαΐου», «Τσε», «Σ' ακολουθώ», «Μη με ρωτάς», «Η κουτσή κιθάρα», «Ο δρόμος», «Τρίτος παγκόσμιος», «Ολα σε θυμίζουν», «Τίποτα δεν πάει χαμένο»...

Είκοσι εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τον Μάνο Λοΐζο. Κι όμως ο μελωδός της ψυχής μας είναι πάντα εδώ, μέσα από όλα αυτά που θυμίζουν την υπέροχη δημιουργία του και την αγωνιστική στάση ζωής του. Ηταν σαν σήμερα, όταν η πικρή είδηση του θανάτου του συντάραξε τις χιλιάδες φίλους των τραγουδιών του, τους συντρόφους του στους αγώνες, τους παραβρισκόμενους στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στο Περιστέρι. Ο ταλαντούχος και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης είχε αφήσει την τελευταία του πνοή, σε νοσοκομείο της Μόσχας, στο οποίο με τη φροντίδα του ΚΚΕ είχε μεταφερθεί και νοσηλευόταν, βαριά άρρωστος, με την ελπίδα να σωθεί από το βέβαιο θάνατο.

Ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε μια από τις σημαντικότερες δυνάμεις του νεοελληνικού τραγουδιού και στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να μας αφήσει πληθώρα εξαιρετικών τραγουδιών, μια μουσική δημιουργία που παραμένει μοναδική και αξεπέραστη, καταφέρνοντας πολλά χρόνια μετά το θάνατό του να συγκινεί, να συναρπάζει, όχι μόνο παλιότερες γενιές, αλλά και πολλούς νέους ανθρώπους. Λάτρης του λυρισμού ο Μάνος Λοΐζος, δε ζήτησε από τη μουσική τίποτα άλλο εκτός από την ψυχή της. Το έργο του, δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα έμπνευσης αλλά και επίπονης προσπάθειας για την εύρεση της ιδανικής μελωδικής λύσης, που έψαχνε πάντα με επιμονή σε κάθε τραγούδι του. Με την ανεξάντλητης ευαισθησίας μουσική του, παράλληλα, υπηρέτησε αληθινά την ιδεολογία του, προκαλώντας μέσα από τα τραγούδια του γνήσια αισθητική απόλαυση. Πίστευε ότι η στρατευμένη τέχνη όχι μόνο μπορεί να γεννήσει αριστουργηματικά έργα, αλλά και ότι είναι «ένας ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά». Ας θυμηθούμε τα «Τραγούδια του δρόμου», «Τα νέγρικα», «Τα τραγούδια μας»...

Πηγή:www.rizospastis.gr