Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ζώνη υπόδουλη στον ιμπεριαλισμό η Ελλάδα!
Νέα κύματα πάλης και ελπίδας ξεσηκώνουν λαός και νεολαία

Ανοδικό σπιράλ ακολούθησε η πορεία συσσώρευσης αδιεξόδων για το σύστημα αλλά βέβαια και για τη χώρα και το λαό, όλο το διάστημα που μεσολάβησε από την απόφαση «διάσωσης» της χώρας στο πλαίσιο της ΕΕ στις 21-22/7. Στο επίσημο πολιτικό σκηνικό κανείς «δεν θέλει να θυμάται» τους εκβιασμούς, τη βία και το αίμα με τα οποία το σύστημα και η κυβέρνησή του αντιμετώπισαν την κορύφωση του λαϊκού ξεσηκωμού ενάντια στην ψήφιση του μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου, υποστηρίζοντας πως αυτά αποτελούσαν το «διαβατήριο» για να «ορθοποδήσουν» και να «σταθεροποιηθούν» η χώρα και η οικονομία. Κι όμως, μόλις δύο μήνες μετά η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη, ακόμα και από τη σκοπιά των υπολογισμών και των εκτιμήσεων που παριστάνουν ότι έχουν η κυβέρνηση και συνολικά τα κόμματα και οι δυνάμεις του συστήματος!
Το πλαίσιο που καθόρισε και καθορίζει αυτή την εξέλιξη είναι η συνολική κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος, τα κύματα επέκτασής της που ζήσαμε τον περασμένο Αύγουστο και οι λυσσαλέοι ανταγωνισμοί που προκαλεί, τροφοδοτεί και την τροφοδοτούν σε όλα τα επίπεδα. Σ' αυτό το πλαίσιο, εξάλλου, ματώνουν και σφαγιάζονται οι εργάτες, οι λαοί και τα δικαιώματά τους, από την Ιταλία μέχρι την Κίνα και από τη Χιλή μέχρι τη Λιβύη και τη Συρία. Σ' αυτή τη βάση γίνεται, πια, παγκόσμια φανερό πως βρισκόμαστε σε εποχή μεγάλων αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Από τη μια η μανιασμένη επίθεση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου, που αναζητά τη διέξοδο στην επαναποικιοποίηση του πλανήτη και στη μετατροπή της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων μαζών σε σύγχρονους δούλους, η οποία φέρνει αιματηρές περιφερειακές επεμβάσεις, ακόμα και την απειλή ενός γενικευμένου μακελειού. Από την άλλη οι αντιστάσεις των λαών και των εργατών, που υποχρεώνονται μαζικά να ξεσηκωθούν για την υπεράσπιση των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους και να αναζητήσουν στη βάση αυτής της αντίστασης και της πάλης τους όρους μιας συνολικής αντιπαράθεσης, τη συγκρότησή τους στο επίπεδο που απαιτείται για τη νικηφόρα πορεία τους, δηλαδή για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.
Γι' αυτό μεγαλώνουν και θα γίνουν ακόμα βαρύτερα το επόμενο διάστημα τα αδιέξοδα του εξαρτημένου καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας. Ήδη, η περιβόητη συμφωνία της 21ης Ιούλη είναι στον αέρα, διάτρητη από τις αντιπαραθέσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ, ακόμα και από τις αντιθέσεις που η κρίση προκαλεί εντός των κομμάτων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως στην περίπτωση του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος στη Γερμανία. Το δίδυμο της «επιτυχίας» Παπανδρέου–Βενιζέλος αποδεικνύεται κλοτσοσκούφι των ενδοευρωπαϊκών και αμερικανοευρωπαϊκών αντιθέσεων, σε τέτοιον βαθμό που εκλιπαρεί για την τήρηση μιας συμφωνίας που προβλέπει την υπαγωγή-υποδούλωση της χώρας στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα για δεκαετίες! Το Μεσοπρόθεσμο  όμως «δεν βγαίνει» ούτε από την άποψη των ιλιγγιωδών ποσών (6,5 δισ. μέχρι το τέλος του 2011!!), που πρέπει να στραγγιστούν από τον εργαζόμενο λαό, ούτε όσον αφορά το πακέτο των 50 δισ. από το ξεπούλημα των λεγόμενων αποκρατικοποιήσεων, καθώς τα ιμπεριαλιστικά αρπακτικά φρόντισαν να βυθίσουν στα τάρταρα τη χρηματιστηριακή αξία των επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα οι ιδιώτες «δεν ανταποκρίνονται» όσον αφορά τη συμμετοχή τους στο πρόγραμμα του κουρέματος που αποφασίστηκε τον Ιούλιο, ενώ το τραπεζικό σύστημα, πλήρως υποθηκευμένο και εξαρτημένο στους Ευρωπαίους και τους Αμερικάνους, έφτασε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Το βάρος αυτής της απειλής και η επερχόμενη εξέταση των «κόκκινων δανείων» από την black rock («μαύρος βράχος»!) των ιμπεριαλιστών οδήγησε στη συγχώνευση της Alpha με την Eurobank, κίνηση που όχι μόνο δεν πρόκειται να δώσει ανάσα στην πραγματική οικονομία –αυτό ούτε οι ίδιοι δεν το ισχυρίζονται- αλλά που επιπλέον ενισχύει ακόμα περισσότερο, μέσω … Κατάρ, τον οικονομικό και πολιτικό έλεγχο που ασκούν οι ιμπεριαλιστές στο σύστημα. Σ' αυτό το φόντο η Γερμανίδα υπουργός Εργασίας –και αντιπρόεδρος του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος της Μέρκελ- έφτασε να ζητά «χρυσό και μετοχές κρατικών επιχειρήσεων» ως υποθήκη για όποιο νέο δάνειο, οι δε «οίκοι» να εκτιμούν πτώχευση της χώρας μέχρι το τέλος του 2011…
Θα ήταν λάθος, ωστόσο, αν θεωρηθεί ότι όλα τα παραπάνω συνιστούν «αποτυχία» της κυβερνητικής πολιτικής, που τάχα «δεν αντιλαμβάνεται» τη διάλυση της χώρας, της όποιας παραγωγής της και των υποδομών της και τη συντριβή των εργαζομένων  στην οποία οδηγούν τα Μνημόνια και το σύνολο των αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων που θεσπίζει και υλοποιεί. Και θα ήταν δέκα φορές λάθος αν θεωρηθεί πως όλα τα προηγούμενα συνιστούν μια «λάθος κατεύθυνση» που υποδεικνύουν και επιβάλλουν οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές για τη χώρα, στην οποία «δογματικά» και «κοντόθωρα» έχουν προσκολληθεί! Αυτού του τύπου η «κριτική», που σε διάφορους τόνους και παραλλαγές ασκείται από ένα πολύ μεγάλο φάσμα δυνάμεων ( από τη ΝΔ και το «αριστερό», «διαφοροποιούμενο» ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις), ποικίλει βέβαια ως προς τα «χρώματα» που χρησιμοποιεί («εθνικά», «πατριωτικά», «αριστερά» ακόμα και «ανατρεπτικά») και ως προς τις πραγματικές αφετηρίες, στοχεύσεις, ακόμα και ιδεοληψίες του καθενός που την ασκεί. Το κύριο, όμως, που τελικά επιτυγχάνει μια τέτοια «κριτική», ακόμα και ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, είναι να διαστρεβλώνει και να αποκρύπτει από το λαό και τη νεολαία το πραγματικό ταξικό και πολιτικό ζήτημα που έχουν να αντιμετωπίσουν βρισκόμενοι απέναντι στον ιμπεριαλισμό και την υποτελή σε αυτόν αστική τάξη της χώρας.
Οι λεγόμενες, λοιπόν, «αποτυχίες» της πολιτικής των Μνημονίων και των προγραμμάτων «διάσωσης» της χώρας είναι  σημαντικές επιτυχίες των ιμπεριαλιστών που στοχεύουν και προωθούν αυτό που ακριβώς εξελίσσεται: Τη λεηλασία κάθε πλούτου και υποδομής της χώρας, τη διαρκή υποβάθμισή της από κάθε άποψη, ώστε να είναι δυνατή η πλήρης υποδούλωσή της, πολιτική, οικονομική και στρατιωτική, στα συμφέροντά τους. Αυτό επιτάσσουν η κρίση και ο ανταγωνισμός τους, αυτό κάνουν σε όλον τον πλανήτη, εκεί βρίσκεται για τον καθένα τους η πραγματική διέξοδος. Για παράδειγμα, στην τελευταία παρέμβασή του για το αν και πώς μπορεί να υπάρξει το περίφημο ευρωομόλογο, ο Σόιμπλε ήταν αρκούντως σαφής. Ουσιαστικά δήλωσε ότι μπορεί να υπάρξει με την προϋπόθεση της «απώλειας της εθνικής κυριαρχίας» των «δημοσιονομικά απείθαρχων χωρών», με την υπαγωγή των αποφάσεων για τη δημοσιονομική πολιτική τους πλήρως και άμεσα στο, ας πούμε, «ιμπεριαλιστικό κέντρο». Ανάλογη είναι βέβαια και η γαλλική θέση και ασφαλώς παραμένει ερώτημα προς επίλυση -μέσα από το γαλλογερμανικό αλλά και διεθνή ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό- το αν και πώς μπορεί να συγκροτηθεί αυτό το «ιμπεριαλιστικό κέντρο». Μια πρώτη απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνουν τα σχέδια διαμόρφωσης «ειδικών επενδυτικών ζωνών» στην Ελλάδα που διεκδικεί για λογαριασμό του το μονοπωλιακό γερμανικό κεφάλαιο. Δηλαδή ζώνες απόλυτης ασυδοσίας με εργαζόμενους-σκλάβους, χωρίς καμία φορολογική υποχρέωση και χωρίς κανέναν έλεγχο του ελληνικού κράτους σ' αυτές. Βέβαια το αν και πώς θα προχωρήσουν αυτές οι «γερμανικές ζώνες» - και παρ' όλο που τα κυβερνητικά στελέχη έσπευσαν να τις υποδεχτούν σαν μηνύματα της δυνατότητας «ανάπτυξης» της χώρας- θα κριθεί από το συνολικότερο ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Προς το παρόν, το αμερικανοευρωπαϊκό «συμβόλαιο» που προέκυψε από το 1974 προβλέπει την ενιαία υπαγωγή-υποτέλεια της χώρας και στις δύο πλευρές και οι ΗΠΑ έχουν πολλούς λόγους -και ακόμα περισσότερες δυνατότητες- να διατηρήσουν και να ενισχύσουν τη δική τους παρουσία και επικυριαρχία στη χώρα. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, όπως διακήρυξαν και οι απεσταλμένοι της τρόικας την προηγούμενη εβδομάδα, οι ιμπεριαλιστές ομονοούν πως η Ελλάδα θα είναι ζώνη υποδούλωσης στα δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η κυνική και δημόσια απαίτησή τους για γενίκευση των επιχειρησιακών συμβάσεων και για καθολική εφαρμογή  των ελαστικών εργασιακών σχέσεων είναι ακριβώς ένα κρίσιμο βήμα σε αναφορά με τους πραγματικούς στόχους της επίθεσής τους. Βήμα από το οποίο φυσικά προσδοκά κέρδη και το ντόπιο κεφάλαιο αλλά και συνολικά ενίσχυση της εξουσίας της η αστική τάξη απέναντι στο λαό.
Το πολιτικό ζήτημα και το κίνημα
Η μεγαλοαστική τάξη της χώρας γνωρίζει βέβαια το πλαίσιο της υποτέλειας μέσα στο οποίο συνειδητά λειτουργεί με στόχο τη διάσωσή της, την αναπαραγωγή της πολιτικής της εξουσίας στη χώρα με τις ιμπεριαλιστικές πλάτες και τη διαφύλαξη κάποιων ρόλων της (οικονομικών και πολιτικών) για λογαριασμό των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Έναντι αυτών των στόχων της υποθηκεύει τη χώρα και το λαό στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αποδέχεται ακόμα και την υποβάθμισή της και δέχεται πλήγματα στο «έχειν της». Ο λόγος είναι απλός: Δεν διαθέτει κανέναν οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό όρο που θα της επιτρέψει σαν τέτοια να ανταγωνιστεί τις γαλλικές, γερμανικές, αμερικάνικες επιδιώξεις και επιταγές. Πολύ περισσότερο που η «θερμή» περιοχή, όπου βρίσκεται η χώρα μας, τελεί υπό την κυριαρχία του «διαίρει και βασίλευε» που έχουν διαμορφώσει οι Αμερικανονατοϊκοί έναντι, κυρίως, του βασικού ανταγωνιστή της, της Τουρκίας. Αυτός ο ανταγωνισμός την κάνει ακόμα πιο αντιδραστική απέναντι στο λαό μας και τους λαούς της περιοχής, γιατί την κάνει πιο «πρόθυμη» σε αποστολές και επιχειρήσεις που χρειάζονται οι Αμερικανονατοϊκοί σε κάθε θερμό τυχοδιωκτισμό που υποδεικνύουν ή καλλιεργούν οι ιμπεριαλιστές.
Στις σημερινές συνθήκες αυτή η σχέση υποτέλειας αποτυπώνεται ανάγλυφα στους χατζηαβατισμούς της κυβέρνησης, στους σαλταδορισμούς και τα πέρα δώθε συνολικά των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Προκαλεί διαρκώς τρικυμίες –σαν την πρόσφατη με τον Παμπούκη- εξ αιτίας των αλληλοσυγκρουόμενων απαιτήσεων των ιμπεριαλιστών που παράγουν οι πολιτικές της γρήγορης λεηλασίας (fast truck). Επιπλέον, η καταστροφή των μεσαίων στρωμάτων, που πάλι προκύπτει στη βάση της λεηλασίας και της υποδούλωσης της χώρας, δημιουργεί αισθητές και σημαντικές αναστατώσεις στους όρους με τους οποίους ασκεί το σύστημα την εξουσία του, προκαλεί τριγμούς και ρήξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Τέλος, αλλά κυρίως, η αδυσώπητη επίθεση οξύνει και διογκώνει καθημερινά την αντίθεση των εργατών, της νεολαίας, όλων των λαϊκών στρωμάτων με την πολιτική αυτή, τους φορείς της και το σύστημα που υπηρετούν. Η ανεργία, η φτώχεια, το φάσμα της εξαθλίωσης, η συντριβή των κοινωνικών δικαιωμάτων που απέμειναν, το μαύρο αύριο γέννησαν ήδη και θα γεννήσουν ακόμα μεγαλύτερα στο αμέσως επόμενο διάστημα κύματα λαϊκών, εργατικών, νεολαιίστικων, ξεσηκωμών, ξεσπασμάτων, συγκρούσεων.
Όλα αυτά τα ζητήματα διαθλώνται και διαστρεβλωμένα εκφράζονται στην επίσημη πολιτική φιλολογία, με την «εκλογολογία», τη «συναινεσιολογία» κ.ο.κ. Δείχνουν να διαμορφώνουν ένα είδος «αδιεξόδου» σχετικά με το πώς θα συνεχιστεί η πολιτική διακυβέρνηση του συστήματος. Η επιλογή των εκλογών το πιο πιθανό να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που εντελώς προσωρινά θα αντιμετωπίσει. Η «οργανική» ένταξη της ΝΔ και των προθύμων (ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη) στην κυβερνητική διαχείριση για να αντιμετωπιστεί η «μοναξιά» του κυβερνητικού επιτελείου θα «κάψει» όχι μόνο τη ΝΔ του Σαμαρά (ο οποίος σταθερά αρνείται μια τέτοια πρόχειρη και σύντομη χρήση του) αλλά συνολικά τις ελπίδες του συστήματος για μια διάδοχη κατάσταση κάποια στιγμή στο μέλλον.
Αν λοιπόν η κατάσταση προσεγγιστεί με βάση τα «στάνταρ» της περιόδου από το 1974 ως σήμερα, στη διάρκεια της οποίας το σύστημα είχε τη δυνατότητα με εκλογές, εναλλαγή των δύο κομμάτων ή και με την κυβερνητική χρήση του ρεφορμισμού να διασφαλίζει ένα πολιτικό-κυβερνητικό πρόσωπο απέναντι στο λαό, φαίνεται αδιέξοδη! Τόσο που να φουντώνουν οι κρυφές και φανερές ελπίδες-αυταπάτες των δυνάμεων του κυβερνητισμού και του ρεφορμισμού ότι έρχεται η ώρα τους!
Φυσικά, το σύστημα δεν θα αρνηθεί καμία προσφορά υπηρεσιών από οποιονδήποτε, με την απαράβατη όμως προϋπόθεση ότι αυτή θα υπηρετεί απαρεγκλίτως τη γραμμή της σφαγής των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Αυτό ακριβώς ανέδειξε η σύσσωμη αστική συμπαράταξη στη βουλή για την κατάργηση του Ασύλου, που δεν επέτρεψε ούτε καν στη ΔΗΜΑΡ να εκφράσει μια κάποια «εποικοδομητική συνέργεια»!
Σ' αυτή τη γραμμή και τη λογική θεωρούμε ότι βρίσκεται η απάντηση του συστήματος για το επόμενο διάστημα σε σχέση μ' αυτό που εμφανίζεται σαν «αδιέξοδο». Ο ιμπεριαλισμός και κατά συνέπεια η υπόδουλη σε αυτόν μεγαλοαστική τάξη δεν προτίθενται να «μετριάσουν» τη βάρβαρη επίθεση τους, να «εξορθολογίσουν» την πολιτική τους. Το σύστημα θα χρησιμοποιήσει όλους τους πολιτικούς συνδυασμούς και τις δυνατότητες που του παρέχει η πολιτική του εξουσία για να επιμείνει σ' αυτή τη γραμμή, που αντικειμενικά δεν μπορεί να προωθείται με τις «κανονικότητες» και την «ομαλότητα» της προηγούμενης περιόδου.
Η απάντηση, λοιπόν, βρίσκεται εκεί που πάντα υπήρχε: Στις  μάζες του λαού και της νεολαίας, στον πολιτικό και αγωνιστικό ξεσηκωμό τους, στη γραμμή της σύγκρουσης με την πολιτική του συστήματος της υποτέλειας σε όλα τα μέτωπα. Ο ξεσηκωμός αυτός πρέπει να γίνεται με όρους συγκρότησης των μαζών, με όρους λαϊκής αυτοοργάνωσης και στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός Μετώπου Αντίστασης και Πάλης. Για να ενισχύεται η δυνατότητα επιμέρους νικών και ανατροπών αλλά και για να διαμορφώνονται όροι συγκρότησης των εργατικών - λαϊκών μαζών σε δύναμη συνολικής αντιπαράθεσης και ανατροπής του συστήματος.  Είναι φανερό πως βήματα κοινής δράσης για τη συγκρότηση ενός τέτοιου Μετώπου είναι πιεστικά αναγκαίο και αντικειμενικά ώριμο να γίνουν, όχι μόνο σε επίπεδο κοινωνικών αλλά και πολιτικών δυνάμεων. Στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που διαφαίνονται άμεσα οι δυνατότητες μιας μεγάλης μάχης, συνολικά στην εκπαίδευση, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στις πλατείες και στους δρόμους. Όλα αυτά απαιτούν, ωστόσο, μια βασική πολιτική συμφωνία, έναν κεντρικό συντονισμό των δυνάμεων που συμμερίζονται το δίκιο των μαζών, τη δυνατότητά τους να αγωνιστούν και να νικήσουν!  Το ΚΚΕ(μ-λ) πλάι στην ολόπλευρη συμμετοχή του στους αγώνες που ξεκινούν και συνεχίζουν το νήμα της πάλης του προηγούμενου διαστήματος θα καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να υπηρετηθεί η αναγκαιότητα της αναβάθμισης των ελπίδων και των δυνατοτήτων που αυτή η πάλη φέρνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: