1. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από ένα παγκόσμιο τυφώνα. Η χρεοκοπία της δεν αποτελεί «ελληνική εξαίρεση» ούτε καν εκδήλωση της κρίσης κρατικής υπερχρέωσης στον χώρο της Ευρωζώνης μόνο: συμπυκνώνει με ένα ιδιαίτερο τρόπο όλες τις καταστροφικές δυνάμεις που εξαπολύθηκαν με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση που με αφετηρία την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην ίδια την παραγωγή και την αναζήτηση διεξόδου στη παγκοσμιοποίηση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας, ξέσπασε το 2007 με την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς ακινήτων, την διεθνή πιστωτική κρίση και την ενδόρρηξη του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, με εμβληματικό σταθμό την κατάρρευση του κολοσσού Λήμαν Μπράδερς τον Σεπτέμβριο του 2008 και την Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε σε πλανητική κλίμακα.
Αυτήν την παγκοσμιότητα της κρίσης και τις επαναστατικές συνέπειες αναγνωρίζουν τα πιο συνειδητά τμήμα της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας αλλά όχι η γραφειοκρατικοποιημένη καθεστωτική «Αριστερά» κι οι κεντριστικοί δορυφόροι της στην λεγόμενη «ριζοσπαστική αριστερά», με ακραίο παράδειγμα πάλι την Ελλάδα. Η βαθύτερη πολιτική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εθνοκεντρική μυωπία αυτών των δυνάμεων και το ΕΕΚ βρίσκεται στο γεγονός ότι η επαναστατική τροτσκιστική οργάνωση αναγνωρίζει την πρωταρχικότητα και τον καθοριστικό ρόλο της παγκόσμιας κατάστασης πάνω στις εθνικές ιδιοτυπίες και συνεπώς της πορείας της παγκόσμιας επανάστασης πάνω στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης σε κάθε χώρα. Η σχέση παγκόσμιου /εθνικού δεν είναι γραμμική, είναι διαλεκτική σχέση αλληλεπίδρασης αλλά αυτό δεν εξαφανίζει την πρωταρχικότητα του ενός πόλου σε μια διαλεκτική ενότητα αντιθέτων.
« Η παγκόσμια επανάσταση απαιτεί μια παγκόσμια συνείδηση» τόνιζε, τον καιρό της Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Βελιμίρ Χλιέμπνικοφ. Η παγκόσμια συνείδηση δεν εξαντλείται στη συνείδηση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, των συνεπειών της και των πολιτικών επαναστατικών καθηκόντων που απορρέουν από αυτήν, όσο κρίσιμα και ζωτικά κι αν είναι όλα αυτά. Απαιτεί την ριζική ρήξη με τα ίδια τα ιδεολογικά θεμέλια και τις φετιχιστικές αυταπάτες του κόσμου της καπιταλιστικής παρακμής που καταρρέει, την σύλληψη της φύσης της ιμπεριαλιστικής εποχής, της μεταβατικής εποχής στον παγκόσμιο κομμουνισμό όχι σαν αφηρημένης γενικότητας αλλά όπως αυτή εκδηλώνεται στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, την επικαιροποίηση, ανάπτυξη και πραγμάτωση της θεωρίας της Διαρκούς Επανάστασης, του ανεκπλήρωτου προτάγματος των καιρών μας και του Μεταβατικού Προγράμματος κινητοποίησης των μαζών που απορρέει από αυτήν.
Η απουσία μιας τέτοιας παγκόσμιας συνείδησης και του υλικού φορέα που την αναπτύσσει, της πολιτικής οργάνωσης της διεθνούς προλεταριακής επαναστατικής πρωτοπορίας σε Παγκόσμιο Κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι αδιαχώριστη από τις τραγικές εμπειρίες του 20ου αιώνα, τις προδοσίες της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού, τις καταρρεύσεις του 1989-91 και της στροφή προς την καπιταλιστική παλινόρθωση πάνω στα ερείπια της ΕΣΣΔ και στην Κίνα. Το καθήκον μιας αναγέννησης, σε ανώτερο επίπεδο, της παγκόσμιας επαναστατικής κομμουνιστικής συνείδησης πέφτει πρώτα απ’ όλα στους ώμους εκείνων που πιάνοντας το κόκκινο νήμα του Οκτώβρη του 1917 και μένοντας πιστοί στον ορίζοντα που αυτός άνοιξε, δεν ρίχνουν την επαναστατική κληρονομιά στα σκουπίδια ούτε την παραδίδουν στους δεινόσαυρους μιας ξοφλημένης σταλινικής γραφειοκρατίας αλλά την διασώζουν μέσα από τις καταστροφές , αναπτύσσοντάς την σαν όπλο για το νέο στάδιο της παγκόσμιας επανάστασης που ανοίγει τώρα η ιστορική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, με την οποία έκλεισε η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και φώτισε ο δικός μας Δεκέμβρης, το ολοκαύτωμα του Μωχάμεντ Μπουαζίζι στη Τυνησία κι η επαναστατική Άνοιξη των λαών της Μέσης Ανατολής .
Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας επαναστατικής κομμουνιστικής συνείδησης κι οργάνωσης μέσα στους καταπιεσμένους και τους εξεγερμένους, με φορέα μιαν επαναστατική Διεθνή της Διαρκούς Επανάστασης , την Τέταρτη Διεθνή, είναι το πιο επείγον καθήκον των επαναστατών όπου γης, μαζί και στην Ελλάδα. Είναι το πρώτο και πιο επείγον καθήκον που θέτει και το 11ο Συνέδριο του ΕΕΚ. Δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κόμμα σε μια χώρα χωρίς να ξεκινάει από την οικοδόμηση της Διεθνούς των κολασμένων της γης.
2. Καθώς η παγκόσμια κρίση μπαίνει στο πέμπτο έτος, η θύελλα που σάρωσε τα διεθνή χρηματιστήρια τον Αύγουστο του 2011 ήρθε να επαληθεύσει και μάλιστα ταχύτατα τις βασικές προβλέψεις που το ΕΕΚ έκανε ελάχιστες εβδομάδες πριν, στα τέλη Ιουλίου, στην 6η Μαρξιστική Κατασκήνωσή του(το υψηλότερο σημείο της προετοιμασίας του 11ου Συνεδρίου, μαζί με την Συνδιάσκεψη του Μαΐου 2011): την αποτυχία των αποφάσεων της ΕΕ στις 21 Ιουλίου και συνεπώς και του δεύτερου πακέτου «διάσωσης», δηλαδή της λεγόμενης «επιλεκτικής ή ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της Ελλάδας, το φιάσκο της διαμάχης για την άνοδο της οροφής του δημόσιου χρέους στις ΕΠΑ, το άμεσο ενδεχόμενο πιστοληπτικής υποβάθμισης της Αμερικής, την παραπέρα κατολίσθηση στην παγκόσμια ύφεση και την προοπτική μιας νέας διαλυτικής έκρηξης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, χειρότερης από εκείνη που ακολούθησε την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008.
Ο αυγουστιάτικος καταποντισμός των χρηματιστηρίων εκφράζει το σοκ και δέος των λεγόμενων «αγορών» μπροστά όχι μόνο σε μια νέα, αναπόφευκτη επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης αλλά προπαντός μπροστά στην ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ταυτόχρονη οικονομική και πολιτική χρεοκοπία του καπιταλιστικού συστήματος στα μητροπολιτικά του κέντρα, σε Αμερική, Ευρώπη και Ιαπωνία.
Ό,τι θεωρούνταν αδιανόητο έγινε πιθανό, το αδύνατο- το χρεοστάσιο της Αμερικής, της ισχυρότερης καπιταλιστικής χώρας του κόσμου- δυνατό. Η κρίση μαζί και το δικέφαλο τέρας του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος των ΕΠΑ έχουν πάρει τέτοιες κολοσσιαίες διαστάσεις που ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Το ισχύον δικομματικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί ακόμα και να τα διαχειριστεί. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα με πολιορκητικό κριό το φασιστικό Tea Party έδειξε ότι δεν διστάζει ακόμα κι ένα χρεοστάσιο της χώρας φτάνει να περάσει τα σχέδιά του για συντριβή των εργαζομένων. Από την άλλη, ο Ομπάμα και το Δημοκρατικό Κόμμα ξεπούλησαν κάθε προσδοκία που έθρεψαν στο λαό αναζητώντας συμβιβασμό με τους Ρεπουμπλικάνους. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσουν την τελευταία στιγμή, στις 2 Αυγούστου, σε μια «συμφωνία» που δεν είναι ουσιαστικά συμφωνία καθώς παραπέμπει όλα τα φλέγοντα ζητήματα στις μελλοντικές διαβουλεύσεις μιας δικομματικής επιτροπής. Η απώλεια του περιβόητου ΑΑΑ κι η υποβάθμιση της Αμερικής από την Standard and Poor’s τρεις μέρες μετά, στις 5 Αυγούστου αποτελεί την συμβολική επισφράγιση της προοπτικής ενός χρεοστασίου που ξεπερνούσε μέχρι τώρα κάθε φαντασία
Η πολιτική παράλυση αυτή δεν είναι παρά έκφραση κρίσης της ίδιας της πολιτικής εξουσίας, οξύτατης καθεστωτικής κρίσης. Η ίδια αδυναμία διακυβέρνησης με άλλες μορφές εκδηλώνεται και στην ΕΕ που παραδέρνει πάνω από ένα χρόνο σε μια διαρκώς επιδεινούμενη κρίση υπερχρέωσης. Το βάθος της συστημικής κρίσης είναι τέτοιο που όχι μόνο δεν επιτρέπει μια διέξοδο χωρίς την κολοσσιαία καταστροφή της τεράστιας μάζας πλεοναζόντων κεφαλαίων σε πλανητική κλίμακα αλλά και υπονομεύει ακόμα και τις προσπάθειες διαχείρισης της κρίσης που μετατρέπονται σε σύντομο χρονικό διάστημα σε μπούμερανγκ και πυροδότες της οικονομικής και πολιτικής κρίσης.
Μετά το σοκ της κατάρρευσης της Λήμαν Μπράδερς, κινητοποιήθηκαν ποταμοί ρευστότητας τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να αποφευχθεί η διάλυση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Το ιδιωτικό χρέος τραπεζών και επιχειρήσεων μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος, πυροδοτώντας την χωρίς προηγούμενο δημοσιονομική κρίση. Μεταφέροντας το πρόβλημα στο ίδιο το Κράτος, μετάτρεψε την οικονομική σε άμεσα πολιτική κρίση, επιταχύνοντας ταυτόχρονα τους ρυθμούς της ταξικής πάλης διεθνώς.
Με την επαναφορά του Κράτους στη θέση κεντρικού ρυθμιστή των οικονομικών εξελίξεων και την αποτυχία του πλέον να παίζει αυτό τον ρόλο όπως αυτή εκφράζεται στην δημοσιονομική κρίση, στην κρίση κρατικής υπερχρέωσης, στην επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης αλλά και στην διόγκωση της διαφθοράς, την δραματική διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων τα υπερκέρδη μιας μερίδας της χρηματιστικής ολιγαρχίας σε συνθήκες κοινωνικής καταστροφής, οι πολικές συνέπειες είναι εκρηκτικές κι ανεξέλεγκτες. Ο διχασμός ανάμεσα σε Κράτος και κοινωνία των ιδιωτών έρχεται στην επιφάνεια με βίαιο τρόπο συμπαρασύροντας όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς. Μερίδες αστών, η συντριπτική πλειοψηφία των μικροαστικών στρωμάτων, οι μάζες των εργατών ρίχνουν την ευθύνη της καταστροφής στο Κράτος( και τα άλλα εθνικά κράτη), τις κυβερνήσεις , στους πολιτικούς, το Κοινοβούλιο, τα κόμματα που η πολιτική τους δεν διαφέρει πια. Ο εθνικισμός, οικονομικός και πολιτικός, δεξιός, ακροδεξιός, δημοκρατικός, «αριστερός» φουντώνει, με πρώτο στόχο-θύμα τους μετανάστες και τις μειονότητες- χωρίς όμως να μπορεί να ανοίξει, έστω και προσωρινά, όπως στη δεκαετία του 1930, κάποια προσωρινή διέξοδο με το «ισχυρό», ακόμα κι «ολοκληρωτικό κράτος», ακριβώς λόγω της παρακμής του κράτους έθνους σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Από την άλλη, οι διεθνοποιημένοι καπιταλιστικού θεσμοί αλληλοσυγκρούονται, όπως στην πρόσφατη σύγκρουση της ηγεσίας του ΔΝΤ που ζητά δια στόματος Λαγκάρντ την επείγουσα, ακόμα κι αναγκαστική επανακεφαλαιοποίηση του ετοιμόρροπου ευρωπαϊκού τραπεζιτικού συστήματος, στη σύγκρουση μέσα κι ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ, μέσα κι ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις πολιτικές κυβερνήσεις της ΕΕ( πρώτα-πρώτα με την ηγεμονική Γερμανία, βλ και παραίτηση Γιούνκερ Σταρκ) κλπ. Δεν μπορεί η Ευρώπη να γυρίσει στο καθεστώς της Βεστφαλίας του 17ου αιώνα αλλά και το ξεπερασμένο ιστορικά κράτος-έθνος δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσα στον καπιταλισμό. Τα εθνικά καπιταλιστικά συμφέροντα συγκρούονται με τους διεθνοποιημένους θεσμούς χωρίς, όμως να μπορούν πια να γυρίσουν πίσω το ρολόι της Ιστορίας, να καταργήσουν την κυρίαρχη διεθνή οικονομική και πολιτική αλληλοσύνδεση. Έτσι σύσσωμη η λεγόμενη «κοινωνία των ιδιωτών ή πολιτών» αγανακτεί και ξεσηκώνεται ενάντια σε μια δαιμονοποιημένη παγκοσμιοποίηση, ενάντια στους ξεπουλημένους πολιτικούς διαχειριστές του κράτους, ενάντια στα κόμματα. Η ταξική ασάφεια δεν μπορεί να κρύψει για πολύ σε συνθήκες ταξικής πόλωσης ούτε την ετερογένεια των «πολιτών», μαζί και των «αγανακτισμένων της πλατείας» που εκδηλώνουν την κατάρρευση των μικροαστικών στρωμάτων σαν ερεισμάτων της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων και που απαιτούν «πραγματική» ή «άμεση δημοκρατία» αλλά κι ούτε την διαφορά κι αντίθεση των συμφερόντων τους με τον ιδιώτη καπιταλιστή που βλέπει το κεφάλαιό του να καταστρέφεται ως πλεονάζον ή με το ακραίο δείγμα αστικής «αγανάκτησης», τo Tea Party των ΕΠΑ που προωθεί την κοινωνική σφαγή στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου.
Ο διχασμός κρατικής εξουσίας, και κοινωνίας, πολιτικής και οικονομικής σφαίρας, κοινωνία και ατόμου δεν μπορεί να ξεπεραστεί όσο δεν ανατρέπεται ο καπιταλισμός και δεν συντρίβεται το κράτος του, όσο η εξουσία των Συμβουλίων της εργατικής τάξης, στηριγμένης από τα μάζες των καταστρεφόμενων κι αγανακτισμένων μικροαστικών μαζών, δεν οργανώνει το «σβήσιμο» του κράτος και κάθε εξουσιαστικής σχέσης στην χώρα και διεθνώς. Η απάντηση στο Κράτος των καπιτα-ληστών και στην παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσης τους δεν είναι η «πραγματική» ή «άμεση δημοκρατία» των μικροαστών που σαν κράτος υποτίθεται του Δήμου παραμένει κράτος αλλά η εργατική εξουσία, η Κομμούνα των εργατών με την οποία σβήνει το κράτος κι ανοίγει ο δρόμος στην πανανθρώπινη αταξική, α-κρατική, αν-εξουσίαστη κοινωνία, τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
3. Η αποτυχία της γιγαντιαίας κρατικής παρέμβασης μετά το 2008 και η ραγδαία επιδείνωση της Μεγάλης Ύφεσης, η διαρκής απειλή χρεοκοπίας τραπεζών, επιχειρήσεων και χωρών έχει γενικεύσει την κρίση σε όλες τις διαστάσεις της και όλους τους θεσμούς που προασπίζουν διεθνοποιημένα, εθνικά και ατομικά συμφέροντα. Γι’ αυτό κι η αποσταθεροποίηση, η κρίση πολιτικής εξουσίας διεθνοποιείται.
Οι προσπάθειες διάσωσης του συστήματος τα τρία τελευταία χρόνια όχι μόνον απέτυχαν οικονομικά, αλλά και πυροδότησαν τις φυγόκεντρες τάσεις και την κρίση ακυβερνησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ταυτόχρονα την επαναστατική αφύπνιση στην Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.
Η Ελλάδα είναι το σημείο σύνδεσης των εκρηκτικών εξελίξεων σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή τόσο λόγω στρατηγικής θέσης όσο και λόγω των ιδιαιτεροτήτων του κοινωνικού της σχηματισμού που την κατέστησαν τον «αδύναμο κρίκο» της διεθνούς κι ευρωπαϊκής αλυσίδας
Παρόλες τις ενέσεις απίθανων ποσοτήτων ρευστότητας, η διεθνής ύφεση φαινομενικά συγκρατήθηκε για λίγο τον Ιούνιο του 2009, όταν έγινε λόγος, πρώτα στις ΕΠΑ, για « ανάκαμψη με ανεργία»(jobless recovery) -κυριολεκτικά μια αντίφαση εν τοις όροις. Στην πραγματικότητα, παρά τα σχέδια «διάσωσης» και τις «ποσοτικές χαλαρώσεις» (quantitative easing Q1 και Q2)δύο χρόνια μετά συνεχίζονται στις ΕΠΑ η κατάρρευση της αγοράς ακινήτων και καλπάζει η ανεργία. ΕΠΑ και Γερμανία ακόμα και στις καλλίτερες επιδόσεις τους δεν έφτασαν παρά στο ίδιο σημείο αύξησης του ΑΕΠ που είχαν στις αρχές της κρίσης. Γι αυτό, όπως παρατήρησε στα τέλη Αυγούστου κι ο Martin Wolf στους Financial Times (31/8/11), απαντώντας σε όσους φοβούνται ένα δεύτερο κύμα ύφεσης (double dip recession), αυτό δεν θα υπάρξει γιατί απλούστατα δεν τέλειωσε ποτέ η Μεγάλη Ύφεση( Great Recession) που άρχισε το 2008-2009.
Ο περιβόητος Νουριέλ Ρουμπινί, σε άρθρο του στους Financial Times θεωρεί την αποφυγή της επιδείνωσης της παγκόσμιας ύφεσης σαν «ανέφικτη αποστολή»(mission impossible), ενώ σε συνέντευξή του στο Wall Street Journal στις 18 Αυγούστου αναγνωρίζει ότι …(ο Μαρξ είχε δίκιο» κι «ο καπιταλισμός έχει μπει σε μια αυτοκαταστροφική διαδικασία»!
Ο ίδιος αναλυτής θεωρεί ότι τώρα εξαντλήθηκαν πια όλα τα πολεμοφόδια που ρίχτηκαν στη μάχη μετά το σοκ της Λήμαν Μπράδερς το 2008 . Τα πρωτοφανή τότε μέτρα μαζικής και συγχρονισμένης παρέμβασης κρατών και κεντρικών τραπεζών αποδείχτηκαν τελικά, όπως έγραψε ο Satyalit Das( Financial Times 11/8/11) “Botox economics”, οικονομική επέμβαση καλλωπισμού!
Λύση δεν μπορούν να δώσουν νέες ενέσεις ρευστότητας: γιατί π.χ. ένα Q3 να πετύχει εκεί που απέτυχαν παταγωδώς το Q2 και το Q1; Το νέο πρόγραμμα των 447 δις. δολαρίων που εξήγγειλε ο Ομπάμα για την τόνωση της οικονομίας και την αύξηση των θέσεων εργασίας έχει πολύ λιγότερες πιθανότητες να είναι αποτελεσματικότερο από τα τρισεκατομμύρια που δόθηκαν το 2008 από τον Μπους και στη συνέχεια από τον ίδιο τον Ομπάμα κι αντιμετωπίζεται με βαθύ σκεπτικισμό.
Λύση προσωρινή στην εντατικοποίηση της Μεγάλης Ύφεσης δεν μπορεί να δώσει, όπως το 2008-2009, η αύξηση της παραγωγής στις λεγόμενες «αναδυόμενες αγορές», και προπαντός η Κίνα: η τελευταία αν και έριξε κι αυτή ποταμούς ρευστότητας μετά το 2008 αντιμετωπίζει τώρα, γι’ αυτόν τον λόγο, σοβαρούς κινδύνους από τις ισχυρές πληθωριστικές πιέσεις στο νόμισμά της, οι κινεζικές τράπεζες βουλιάζουν από τα βουνά απλήρωτων δανείων, ιδιαίτερα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κι οι κερδοσκοπικές φούσκες στην αγορά ακινήτων και το χρηματιστήριο βρίσκονται σε διαδικασία ρήξης.
Συν τοις άλλοις, ο θυελλώδης Αύγουστος κλόνισε εκ θεμελίων τον μύθο για μια Κίνα που θα μπορούσε να πάρει την πρωτοκαθεδρία από την Αμερική στον 21ο αιώνα, όπως η τελευταία διαδέχτηκε την Βρετανία στον 20ο αιώνα. Παρόλες τις δραματικές εξελίξεις στις ΕΠΑ με την υποβαθμισμένη πια πιστοληπτική ικανότητα, μέσα στην φουρτούνα το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο αναζήτησε καταφύγιο ξανά κυρίως στα αμερικανικά κρατικά χρεόγραφα ( και κατά δεύτερο λόγο στα γερμανικά δημόσια ομόλογα), Μετά από αυτό το λιμάνι δεν έβρισκε άλλο, τελευταίο καταφύγιο από εκείνο του χρυσού που εκτινάχτηκε κοντά στα 2000 δολάρια η ουγγιά. Η εκτίναξη της τιμής του χρυσού, της ενσάρκωσης του χρήματος ως «καθολικού ισοδύναμου»(Μαρξ) δείχνει ξανά την αδυσώπητη λειτουργία του νόμου της αξίας που παραμένει η ρυθμιστική αρχή του συστήματος – αλλά και που αδυνατεί πια να παίξει τον ρυθμιστικό της ρόλο και γίνεται καθολικό ισοδύναμο της καθολικής κρίσης
Πρέπει να δούμε πίσω από τα νούμερα και τα οικονομικά μεγέθη την ιστορική κίνηση του καπιταλισμού: η Αμερική δεν είναι απλώς η ισχυρότερη καπιταλιστική χώρα αλλά και το υψηλότερο σημείο ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού στο τελευταίο ιστορικό του στάδιο της ιμπεριαλιστική παρακμής. Η παρακμή της Αμερικής αναδεικνύεται από την χωρίς προηγούμενο παρούσα παγκόσμια κρίση ως το υψηλότερο- ή το χαμηλότερο- σημείο παρακμής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι η παρακμή του συστήματος το αξεπέραστο εμπόδιο για να υπάρξει καπιταλιστική χώρα-διάδοχος της Αμερικής. Όπως έγκαιρα, προέβλεψε ο Τρότσκυ την κυριαρχία του Αμερικανισμού μπορεί να την διαδεχτεί μονάχα ο παγκόσμιος Σοσιαλισμός, ο κομμουνισμός της απελευθερωμένης ανθρωπότητας.
4 Η Ευρώπη, η ιστορική κοιτίδα του καπιταλισμού, επιχείρησε με κάθε μέσο, σε όλη την διάρκεια της εποχής της καπιταλιστικής παρακμής, να ξανακερδίσει την παγκόσμια ηγεμονία που βρίσκονταν πια στα χέρια της Αμερικής. Αυτό τον στόχο επιδίωκε με το σχέδιο Μπριάν για τις λεγόμενες «Ενωμένες (καπιταλιστικές) Πολιτείες της Ευρώπης» στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και προπαντός μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με τα διαδοχικά βήματα προς την καπιταλιστική ολοκλήρωση από την Ευρωπαϊκή Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα στην Κοινή Αγορά, την ΕΟΚ και τελικά με την ΕΕ με το κοινό ευρωνόμισμα.
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και του υπαρκτού σοσιαλισμού» στην Ανατολική Ευρώπη ανανέωσε τις ελπίδες της ευρωπαϊκής , πρώτα-πρώτα της γαλλικής και γερμανικής μπουρζουαζίας ότι θα πετύχαινε αυτή την φορά την ενοποίηση της ηπείρου για να διεκδικήσει ξανά την παγκόσμια ηγεμονία στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο. Αυτή η στρατηγική βλέψη βρίσκεται πίσω από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και την ΟΝΕ – κι είναι αυτή η στρατηγική προοπτική που τινάχτηκε στον αέρα από την παρούσα κρίση δείχνοντας την αξεπέραστη ιστορική αδυναμία των αστικών τάξεων της Ευρώπης να ξεπεράσουν τα εθνικά καπιταλιστικά συμφέροντα και τα όρια του αστικού Κράτους-Έθνους και να ενοποιήσουν την ήπειρο σε καπιταλιστικές βάσεις. Αυτό που μαίνεται στην ήπειρο δεν είναι απλώς μια κρίση κρατικής υπερχρέωσης. Η δεδομένη χρεοκοπία της Ελλάδας, η εξάπλωση της επαπειλούμενης χρεοκοπίας σε Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία και τώρα Ιταλία, συνολικά η κρίση υπερχρέωσης κρατών, επιχειρήσεων, ιδιωτών στην Ευρώπη, τα δημοσιονομικά ελλείμματα, η ύφεση, το ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι τα συμπτώματα μιας βαθύτερης ιστορικής και θανάσιμης ασθένειας σε ένα γερασμένο κοινωνικό οργανισμό. Η ιμπεριαλιστική ΕΕ μετατράπηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα από κοιτίδα σε ανοιχτό τάφο του συστήματος που περιμένει τον νεκροθάφτη του - την ευρωπαϊκή εργατική τάξη.
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια δεν υπάρχουν περιθώρια αναζήτησης ουτοπικών αντιδραστικών «λύσεων» σε μία μόνο χώρα κι εντός του παγκοσμιοποιημένου πλέον συστήματος. Το ΕΕΚ παλεύει για να κοπεί ο Γόρδιος Δεσμός που στραγγαλίζει τον ελληνικό λαό με τα Μνημόνια και τα Μεσοπρόθεσμα κλπ. με την άμεση, μονομερή διαγραφή όλου του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, χωρίς να ψάχνουμε να βρούμε το απεχθές και μόνο τμήμα του χρέους όπως κάνει η αποπροσανατολιστική Πρωτοβουλία για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου(ΕΛΕ). Όλο το χρέος είναι απεχθέστατο. Πρέπει άμεσα να διαγραφεί και ταυτόχρονα να εθνικοποιηθεί το τραπεζιτικό σύστημα κι όλοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας για να προστατευτεί ο λαός από την φυγή των κεφαλαίων των καπιτα-ληστών και να αναδιοργανωθεί η οικονομία σε νέες κοινωνικές βάσεις, κάτω από εργατικό έλεγχο, εργατική διαχείριση, εργατική εξουσία.
Η ρήξη με την ΕΕ και με το ευρώ είναι αναπόφευκτη. Το να καλλιεργεί, όμως, κανείς αυταπάτες ότι αρκεί μια έξοδος από την ΕΕ και μια επιστροφή στη δραχμή σε μια λεηλατημένη, κατεστραμμένη και πάντα καπιταλιστική Ελλάδα θα λύσει το πρόβλημα είναι εγκληματικό. Στο κάτω-κάτω ακόμα κι ο Σόιμπλε αφήνει να κρέμεται σαν απειλή αλλά και πιθανότατο ενδεχόμενο μια εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και τελικά την ΕΕ. Θα το είχαν κάνει προ πολλού εάν δεν φοβόντουσαν τις συνέπειες στις δικές τους τράπεζες και στο όλο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα.
Η έξοδος από την ΕΕ απαιτεί την έξοδο από το καπιταλισμό, την ανατροπή του, την εργατική εξουσία, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Ελλάδα, στην περιοχή, στην Ευρώπη κι όλο τον κόσμο.
Το πραγματικό δίλημμα είναι το εξής: ή θα αφήσουμε την καταρρέουσα ΕΕ να μας θάψει πρώτους κάτω από τα ερείπιά της ή μια κοινωνική επανάσταση στην Ελλάδα θα δώσει το έναυσμα σε μια Ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και την ενοποίηση της ηπείρου από τους εργάτες της στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, προανάκρουσμα για μια Παγκόσμια Σοσιαλιστική Ομoσπονδία.
Η ανισόμερη και συνδυασμένη ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού έχει κάνει την καπιταλιστική Ελλάδα να συνδυάζει τα βασικά χαρακτηριστικά της παγκόσμιας καπιταλιστικής χρεοκοπίας στον ιδιαίτερο κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό της. Εάν παντού μιλάνε για τράπεζες-ζόμπι, ή και για κράτη-ζόμπι, η χρεοκοπημένη Ελλάδα του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, του επ’ αόριστον κοινωνικού κανιβαλισμού έχει υποβιβαστεί μέσα σε δύο χρόνια σε ένα Κράτος-ζόμπι, με μια κυβέρνηση-ζόμπι, με τράπεζες-ζόμπι, στα νύχια μιας ΕΕ-ζόμπι, με το αίμα του λαού της να το πίνει αχόρταγο το παγκόσμιο κεφάλαιο επιβεβαιώνοντας την ονομασία που του έδωσε ο Μαρξ: βαμπίρ.
Ο βαμπιρισμός του κεφαλαίου φτάνει στα πιο ακραία του όρια όταν το κεφάλαιο από τις ίδιες τις εσωτερικές του αντιφάσεις έχει μπει σε διαδικασία αυτο-καταστροφής. Η τελευταία δεν σημαίνει καθόλου κι αυτόματη κατάρρευση. Ο Τρότσκυ είχε προειδοποιήσει, μιλώντας στο 2ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ότι είναι ακριβώς την ώρα του πιο θανάσιμου κινδύνου που η αστική τάξη αναπτύσσει το «άνθος της αντεπαναστατικής της στρατηγικής». Οι τραγικές εμπειρίες του 20ου αιώνα επιβεβαίωσαν την προειδοποίηση. Αυτή, όμως, πρέπει να ειδωθεί διαλεκτικά στο φως της παρούσας κρίσης του 21ου αιώνα: η κεφαλαιοκρατία είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει το «άνθος της αντεπαναστατικής στρατηγικής» της σε συνθήκες που έχουν αποτύχει οριστικά οι δύο διεθνείς οικονομικές εναλλακτικές στρατηγικές που ανέπτυξε κι εφάρμοσε για να αναχαιτίσει την εργατική τάξη την εποχή της καπιταλιστικής παρακμής, ο Κεϋνσιανισμός κι ο λεγόμενος «νεοφιλελευθερισμός». Οι ίδιες οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, οι απόπειρες διεξόδου από τα ερείπια του νεοφιλελευθερισμού με διεύρυνση των δημόσιων ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους- μια κλασσική συνταγή για τους Κεϋνσιανούς, απέτυχαν οικτρά, ενώ είναι εξίσου αδύνατη να συνεχιστεί η χρεοκοπημένη στρατηγική διέξοδος του νεοφιλελευθερισμού. Οι διάφοροι συνδυασμοί θραυσμάτων των δύο στρατηγικών έχουν επίσης αποτύχει. Απομένει στην κυρίαρχη τάξη μόνο ο συνδυασμός κοντοπρόθεσμων παρεμβάσεων με εντελώς εφήμερα αποτελέσματα κι η ανοιχτά αντεπαναστατική πολιτική στρατηγική με την εντεινόμενη τάση προσφυγής στην χρήση εξωοικονομικής βίας, την κρατική καταστολή, τον κοινωνικό πόλεμο ή και την ανοιχτή στρατιωτική ιμπεριαλιστική επέμβαση, σε συνδυασμό με την χειραγώγηση , όπως στη Λιβύη.
Είναι αυταπάτη κι αντιδραστική ουτοπία να περιμένει κανείς στην Ελλάδα ή κι οπουδήποτε αλλού ότι μέσα σ’ αυτές τις ιστορικές συνθήκες θα βρεθούν φιλολαϊκές λύσεις με την άσκηση απλώς μαζικής πίεσης στους καπιταλιστές και την κυβέρνησή τους, μονοκομματική, δικομματική ή «εθνικής ανάγκης», με όποιο χρώμα κι αν αυτή μπογιατιστεί, πράσινο, μπλε, φαιό ή και ροζ με τόνους κόκκινου. Από αυτή την σκοπιά, είναι αποπροσανατολισμός να ζητά ή να περιμένει λύση μέσα από τις εκλογές στο δυσφημισμένο αστικό Κοινοβούλιο, με τον σχηματισμό μετωπικής κυβέρνησης με πυρήνα την Αριστερά, όπως λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ή μια «λαϊκή κυβέρνηση κι εξουσία» α λα ΚΚΕ, χωρίς επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, ή, ακόμα την άσκηση μαχητικής αντιπολίτευσης σε μια κεντροαριστερή ή «αριστερή» κυβέρνηση με αυτό που ορισμένοι στην «ριζοσπαστική αριστερά» ονομάζουν «μαζικό λαϊκό εκβιασμό».
Η διέξοδος μπορεί να ανοίξει με την αυτο-οργάνωση των εργατικών και λαϊκών μαζών και την συνειδητοποίηση τους μέσα από τους αγώνες τους, και με την συνειδητή παρέμβαση της πρωτοπορίας τους, σε ρήξη ανοιχτή με τον καπιταλισμό κι οποιαδήποτε κυβέρνηση του κεφαλαίου-βαμπίρ, για την ανατροπή τους. Απαιτείται η οργάνωση της μετάβασης από την σημερινή εκρηκτική κατάσταση της μαζικής λαϊκής οργής κι αγανάκτησης σε μια ανοικτά επαναστατική κατάσταση διεκδίκησης της εξουσίας από την εργατική τάξη. Αυτή η μετάβαση δεν είναι το σύνολο μιας γραμμικής σειράς ρήξεων κι επιμέρους κατακτήσεων. Αντίθετα, οι όποιες νίκες δεν είναι παρά το επιμέρους αποτέλεσμα μιας συνολικής, μ’ όλα τα ζιγζαγκ και τις στροφές της, παρατεταμένης αναμέτρησης ανάμεσα σε επανάσταση κι αντεπανάσταση σε εθνική και διεθνή κλίμακα.
5. Ήδη η παγκόσμια κρίση, η αποτυχία των κρατικών παρεμβάσεων για την αναχαίτισή της κι η τωρινή επιδείνωσή της πυροδότησαν κοινωνικές επαναστάσεις, όπως αυτή που απρόσμενα ξέσπασε στην αραβική Ανατολή με την ανατροπή των δικτατόρων Μπεν Αλί και Μουμπάρακ. Η αναμέτρηση επανάστασης κι αντεπανάστασης στην Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή κάθε άλλο παρά σταμάτησε. Η ντόπια αντίδραση κι ο ιμπεριαλισμός έχουν αντεπιτεθεί προσπαθώντας να πνίξουν την επανάσταση είτε σφίγγοντας την στην αγκαλιά τους στο όνομα της δημοκρατίας είτε με πολεμική παρέμβαση ή και με τα δυο.
Η επανάσταση ξέσπασε μέσα από την αλληλεπίδραση της παγκόσμιας καπιταλιστική κρίσης με τις ιστορικές εθνικές ιδιαιτερότητες που ενοποιούν και διαφοροποιούν τον αραβικό κόσμο, μέσα από την διαλεκτική των «σύγχρονων και μη σύγχρονων αντιφάσεων» ( Ερνστ Μπλοχ). Οι σύγχρονες αντιφάσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης είναι πρωταρχικές χωρίς αυτό να εξαλείφει την σημασία των μη σύγχρονων αντιφάσεων που στα αραβικό-μουσουλμανικό κόσμο παίρνουν την μορφή αντιθέσεων ανάμεσα σε αρχαϊκές φυλετικές δομές ή εθνοτικές( Κούρδοι Βέρβεροι κλπ.) και θρησκευτικές ( Σουνίτες-Σιίτες, Χριστιανοί- Μουσουλμάνοι κλπ) ταυτότητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου