Δεν συμμερίζομαι καθόλου τους πανηγυρισμούς όταν έχεις έναν ελληνικό λαό που τον τελευταίο ενάμισι χρόνο του έχεις φορτώσει τόσα πολλά βάρη
• Η ουσία είναι ότι για άλλη μια φορά οι ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης δεν κατάφεραν να δώσουν μια συνολική, ριζική, δομική λύση σ΄ ένα δομικό συστηματικό ευρωπαϊκό πρόβλημα.
• Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι επί μέρες διεξάγεται μια συζήτηση γύρω από τη βιωσιμότητα των τραπεζών και γύρω από την ταμειακή ρευστότητα για να μπορούν να αποπληρώνονται τα χρέη και όχι γύρω από τη βιωσιμότητα της κοινωνίας. Καμιά συζήτηση για το ζήτημα της ανεργίας, για το κοινωνικό κράτος που καταρρέει,
• Οι ηγέτες της Ε.Ε. -κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα- συμπεριφέρονται περισσότερο ως λομπίστες συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού τομέα και λιγότερο ως εκφραστές των συμφερόντων των λαών που εκπροσωπούν
• Στο πρώτο σχέδιο του κειμένου που παρουσιάστηκε το μεσημέρι υπήρχε μια αναφορά σ΄ ένα σχέδιο Μάρσαλ. Στο τελικό κείμενο φάνηκε ότι ήταν μια ευχή η οποία πνίγεται πίσω από τα δισεκατομμύρια των δανείων. Αν δεν υπάρξει ανάπτυξη, αν δεν χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη από την Ε.Ε., αν δεν υπάρξουν δημόσιες επενδύσεις, η ελληνική οικονομία δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της
***********************
- Θα ζητήσω το πρώτο σχόλιο που αφορά μια συμφωνία, που διαβάζω σήμερα στον Τύπο, ακούω πολιτικούς αλλά και οικονομικούς αναλυτές από τη μία να έχουν κάποιοι, και κυρίως στο κυβερνών κόμμα, μια πανηγυρική διάθεση, από την άλλη κάποιοι μπαίνουν σε μια λογική ότι αυτή τη συμφωνία μπορεί να την πάρει κανείς να την πετάξει και στα σκουπίδια. Η αλήθεια, έχω μάθει από μικρός, ότι συνήθως είναι κάπου στη μέση…
Σωστά έχετε μάθει από μικρός. Από την άλλη όμως έχω τον πειρασμό να κάνω το εξής σχόλιο. Η κυβέρνηση ακόμη και θετικά αποτελέσματα να είχε από μια σύνοδο κορυφής δεν θα μπορούσε να τα παρουσιάσει ως θετικά και να πείσει τον κόσμο, γιατί, αν δεν κάνω λάθος, έξι ή εφτά φορές έχει έρθει πανηγυρίζοντας από τις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός για αποφάσεις οι οποίες, όχι μόνο δεν έδωσαν καμία λύση, αλλά επέτειναν το πρόβλημα. Έτσι θα την πατήσει κάποια στιγμή σαν τον λύκο με τα πρόβατα, τη γνωστή παροιμία.
Δεν συμμερίζομαι καθόλου τους πανηγυρισμούς και αυτό θα ήθελα να κάνει και μια σοβαρή κυβέρνηση, γιατί δεν είναι σοβαρό να πανηγυρίζει κανείς όταν έχεις έναν ελληνικό λαό που τον τελευταίο ενάμισι χρόνο του έχεις φορτώσει τόσα πολλά βάρη, τόσες θυσίες, που το λιγότερο που θα μπορούσε κανείς να κάνει ήταν να βρίσκεται σε περίσκεψη και επί της ουσίας να συζητά για το πώς θα μπορούσε να βγούμε κάποια στιγμή απ΄ αυτόν τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, της λιτότητας, της κοινωνικής διάλυσης. Γιατί αυτή είναι η ουσία κι αυτό που θέλει να ακούσει ο κόσμος. Έχει κουραστεί να ακούει νούμερα και αριθμούς για το χρέος. Θέλει να ακούσει πώς αυτά τα νούμερα και οι αριθμοί μεταφράζονται στην πραγματική του ζωή.
Ποια είναι η ουσία; Η ουσία είναι ότι για άλλη μια φορά οι ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης δεν κατάφεραν να δώσουν μια συνολική, ριζική, δομική λύση σ΄ ένα δομικό συστηματικό ευρωπαϊκό πρόβλημα. Το λέω αυτό γιατί νομίζω ότι η απάντηση -γιατί δεν είναι λύση- την οποία έδωσαν είναι μια απάντηση η οποία έχει τα εξής χαρακτηριστικά. Πρώτον, δεν θέλει να στεναχωρήσει τις αγορές. Δεν θέλει να στεναχωρήσει τις τράπεζες. Δεν θέλει να δημιουργήσει χασούρα στους πιστωτές. Όταν λοιπόν ξεκινάς απ΄ αυτό, νάμαστε σίγουροι ότι η απάντηση η οποία δίνεται δεν είναι η καλύτερη δυνατή για τους λαούς.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν έχει το στοιχείο της συνολικότητας. Όλοι κατανοούμε ότι η επίσπευση της συνόδου κορυφής της προχθεσινής έγινε ακριβώς γιατί στο χορό μπήκε και η Ιταλία πριν μια βδομάδα. Δεν έγινε επειδή ξαφνικά είδαν το πρόβλημα της Ελλάδας. Το πρόβλημα της Ελλάδας το ήξεραν μήνες τώρα. Ο τρόμος και ο πανικός τους …
- Είναι να μην εκδηλωθεί το ντόμινο….
.. όταν είδαν ότι διευρύνεται η κρίση σε άλλες χώρες της περιφέρειας, με πολύ μεγαλύτερα μεγέθη από τα δικά μας. Το χρέος της Ιταλίας είναι κοντά στο 1,5 τρις και παραπάνω, το δικό μας είναι γύρω στα 350 δις. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι ο τρόμος ήταν δικαιολογημένος.
Όταν λοιπόν το πρόβλημα είναι συνολικό, δομικό, ευρωπαϊκό και η απάντηση που δίνεται είναι αποσπασματικά για την Ελλάδα, αντιλαμβάνεστε ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει στην απάντηση αυτή.
Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών, αλλά θα ήθελα να εκτιμήσω ότι αυτή η σπουδή των «17» να επικεντρώσουν στην Ελλάδα και να μην κάνουν ούτε μία αναφορά στις υπόλοιπες χώρες, δηλαδή να μην κάνουν καμία αναφορά στη λύση που δίνουν ότι θάναι και λύση που θα μπορεί να εξυπηρετήσει και τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης οι οποίες βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού, στο χείλος της χρεοκοπίας και είναι έρμαιο των οίκων αξιολόγησης.
- Τι λέτε ότι κρύβει λοιπόν αυτή η σπουδή;….
..Αυτή η σπουδή είναι ένα ανεκτίμητο δώρο στους κερδοσκόπους. Πολύ φοβάμαι ότι σε δύο-τρεις μήνες θα ξαναχρειαστεί μια εσπευσμένη σύνοδος κορυφής για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της Ιρλανδίας -ελπίζω και όχι το πρόβλημα της Ιταλίας, το οποίο θα είναι μια μεγάλη καταστροφή.
Τώρα στην ουσία των αποτελεσμάτων.. Ο ελληνικός λαός έχει υποστεί απίστευτες θυσίες όλο αυτό το χρονικό διάστημα και η ελληνική οικονομία έχει ξεκινήσει εδώ και δυο χρόνια από ένα χρέος της τάξης του 110% του ΑΕΠ και έχει φτάσει κοντά στο 150% του ΑΕΠ. Και ταυτόχρονα όλο αυτό το χρονικό διάστημα έχει δανειοδοτηθεί η χώρα μας με περίπου τα 110 δις και τα προστιθέμενα τώρα.. συνολικά γύρω στα 174 δις €…
- Ξεχρεώνονται ποτέ αυτά τα λεφτά;….
Ακριβώς αυτό θέλω να πω. Δηλαδή την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός μιλάει για βιωσιμότητα του χρέους, εδώ και ενάμισι χρόνο η ελληνική οικονομία, ο ελληνικός λαός δηλαδή φορτώνεται με δάνεια από τους εταίρους, με σχετικά υψηλό επιτόκιο, φορτώνεται με δάνεια 174 δις. Δηλαδή τα 2/3 του αρχικού χρέους. Πώς μπορούμε να μιλάμε για βιωσιμότητα του χρέους;
Αν το χρέος μας, το οποίο μέσα σε ένα χρόνο, το 2010, ανέβηκε πάνω από 50 δις, αποχρεώνεται κατά 26 δις, την ίδια στιγμή που από τους εταίρους μας δεχόμαστε ένα δάνειο καινούργιο της τάξης των 109 δις, αντιλαμβάνεστε ότι δεν έχουμε εδώ καμιά ουσιαστική βιωσιμότητα του χρέους ή αποχρέωση όπως λένε…
- Στα θετικά στοιχεία ωστόσο πολλοί λένε ότι είναι -δεν ξέρω αν συμφωνείτε, ότι μπορεί να δει κανείς το θέμα του μειωμένου επιτοκίου και το θέμα της επιμήκυνσης του χρόνου της πληρωμής που δίνουν μια ανάσα εν πάση περιπτώσει…
Το θέμα της επιμήκυνσης.. Γιατί η μείωση του επιτοκίου, το μεσοσταθμικό επιτόκιο θα είναι 5%. 5% δεν είναι μικρό επιτόκιο. Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής είναι μια ανάσα για μας τώρα, αλλά μεταφέρει αυτό το μεγάλο βάρος στις επόμενες γενιές. Εγώ έχω ένα γιο που είναι ενός έτους. Με τις αποφάσεις που λήφθηκαν προχθές μέχρι να γίνει 40 χρονών ο γιος μου θα πρέπει η χώρα να βρίσκεται υπό το διεθνή οικονομικό έλεγχο και θα πρέπει να ξεπληρώνει αυτά τα χρέη που δημιούργησαν μέσα σε λίγα χρόνια οι τελευταίες κυβερνήσεις. Κι αυτό δεν είναι καθόλου δίκαιο για τις επόμενες γενιές.
- Είναι αυτό που με άλλα λόγια ρώτησα χθες κάποιον καθηγητή… του είπα, φέρνοντας κι εγώ παράδειγμα το τρίτο από τα παιδιά μου, την κόρη μου και του είπα ότι αν υπολογίσουμε ότι θέλει 5 χρόνια δουλειά στο σχολείο, 4 χρόνια στο πανεπιστήμιο αν περάσει, να κάνει τα μεταπτυχιακά, να συνεχίσει τις σπουδές.. σε 15 χρόνια θα μπορεί να βρει μια δουλειά αυτό το παιδί χωρίς να κρεμάσει ό,τι πτυχίο έχει μαζέψει στον τοίχο, όπως κάνουν σήμερα τα νέα παιδιά….
Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα.. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι επί μέρες διεξάγεται μια συζήτηση, μπαίνουν και διάφορες κόκκινες γραμμές, συζητάνε οι αρχηγοί των κρατών και όλη η συζήτηση γίνεται γύρω από τη βιωσιμότητα των τραπεζών και γύρω από την ταμειακή ρευστότητα για να μπορούν να αποπληρώνονται τα χρέη και όχι γύρω από τη βιωσιμότητα της κοινωνίας. Καμιά συζήτηση για το ζήτημα της ανεργίας, για το κοινωνικό κράτος που καταρρέει, που εν πάση περιπτώσει η Ευρώπη είχε ένα κεκτημένο κοινωνικό μετά τον πόλεμο, ήταν πρωτοπόρος στη δημιουργία ενός κοινωνικού κράτους προστασίας το οποίο διαλύεται σήμερα. Καμιά συζήτηση για τη νέα φτώχεια, καμιά συζήτηση για την κοινωνική διάλυση. Και ακούμε σήμερα ότι αυτή η λύση, που εγώ λέω ότι δεν είναι λύση, κάποιοι μπορούν να πουν ότι είναι μια ανάσα, αυτό το πράγμα που αποφασίστηκε θα συνοδευτεί με νέα σκληρά μνημόνια από τον Σεπτέμβρη. Αυτό είναι το ζητούμενο. Γιατί οι ηγέτες της Ε.Ε. -κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα- συμπεριφέρονται περισσότερο ως λομπίστες συμφερόντων του χρηματοπιστωτικού τομέα και λιγότερο ως εκφραστές των συμφερόντων των λαών που εκπροσωπούν. Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα των καιρών μας. Είναι κατώτερες των περιστάσεων.
- Θέλω να σας ρωτήσω αν τίθεται κι ένα θέμα πολιτικό απ΄ αυτή την ιστορία, όπως κάποιοι ήδη σπεύδουν να καταθέσουν ως άποψη, με την έννοια ότι αφορά πολλά χρόνια μπροστά το ότι συμφωνείται και υπογράφεται και ψηφίζεται. Τουτέστιν, μπορεί αυτή η κυβέρνηση, χωρίς να έχει κάνει εκλογές, λένε κάποιοι, να δεσμεύσει την επόμενη, την μεθεπόμενη;….
Θέσατε ένα καίριο ζήτημα. Το ζήτημα της δημοκρατικής νομιμοποίησης της σημερινής κυβέρνησης να προχωρά σ΄ αυτές τις επιλογές.. Και εγώ θα έλεγα όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και του Κοινοβουλίου. Το Κοινοβούλιο έχει μια σύνθεση η οποία δημιουργήθηκε από τις εκλογές του 2009. Το κλίμα στην ελληνική κοινωνία το 2009 και τα διακυβεύματα πάνω στα οποία ζητήθηκε η ψήφος του ελληνικού λαού ήταν τελείως διαφορετικά. Νομίζω ότι πρώτο μεγάλο θύμα αυτής της μεγάλης κρίσης που βιώνει ο ελληνικός λαός είναι η δημοκρατία. Και νομίζω ότι είναι και το πρώτο που θα έπρεπε να προστατεύσουμε.
Ο πρωθυπουργός, αντί να πανηγυρίζει για πολλοστή φορά , έχω χάσει τον αριθμό, κάθε φορά που πήγαινε στις Βρυξέλλες γύρναγε νικητής.. αλλά ο λαός έβγαινε νικημένος. Αντί να πανηγυρίζει, καλό θα ήταν να επισπεύσει μια διαδικασία προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία.
- Μπορεί να σας το επιφυλάσσει ως έκπληξη. Δεν το ξέρετε αυτό… Μπορεί να προκηρύξει τον Σεπτέμβριο εκλογές -λένε κάποιοι στην ανάλυσή τους, δεν ξέρω αν συμμερίζεστε αυτή την προσέγγιση- με διακύβευμα εκλογικό το νέο μνημόνιο και να αποφασίσει ο λαός…
Εάν το κάνει, θα το κάνει μα διακύβευμα ότι δήθεν έσωσε τη χώρα από τη χρεοκοπία..
- Το δίλημμα θα είναι έτσι.. χρεοκοπία ή αυτό….
… .. και με διακύβευμα την περιβόητη επόμενη δόση, γιατί έχουμε γίνει σαν τους ναρκομανείς πια, περιμένουμε την επόμενη δόση πώς και πώς. Το ζήτημα είναι να αποτοξινωθούμε από τις δόσεις και όχι να παίρνουμε τις δόσεις μας. Το ζήτημα είναι να μπορέσει η ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της, να μπορέσει να έχει ανάπτυξη. Αυτή τη λέξη την ξεχάσαμε. Τα μέτρα αυτά τα οποία έχουμε πάρει είναι που μας οδηγούν στην ύφεση. Απ’ όλα όσα συζητήθηκαν το προηγούμενο διάστημα στις Βρυξέλλες, στο πρώτο σχέδιο του κειμένου που παρουσιάστηκε το μεσημέρι υπήρχε μια αναφορά σ΄ ένα σχέδιο Μάρσαλ. Στο τελικό κείμενο φάνηκε ότι ήταν μια ευχή η οποία πνίγεται πίσω από τα δισεκατομμύρια των δανείων. Αν δεν υπάρξει ανάπτυξη, αν δεν χρηματοδοτηθεί η ανάπτυξη από την Ε.Ε., αν δεν υπάρξουν δημόσιες επενδύσεις, η ελληνική οικονομία δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Αυτή είναι η μαγική λέξη. Η ανάπτυξη. Κι εγώ θα προσέθετα με κοινωνική δικαιοσύνη. Γιατί τα μέτρα δεν είναι μόνο αναποτελεσματικά. Είναι και άδικα και επιβαρύνονται τα συνήθη υποζύγια, δηλαδή οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι, την στιγμή που κάποιοι άλλοι βγάζουν τα ωραία τους δισεκατομμύρια στις τράπεζες της Ελβετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου