ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ:
Να εκφράσω κι εγώ τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του αγαπημένου μου συντρόφου, ο οποίος πράγματι έφυγε μαχόμενος. Υπέστη ένα καρδιακό επεισόδιο λίγο πριν ανέβει στο βήμα να συμβάλει κι αυτός με τις απόψεις του στο διάλογο, τον προβληματισμό μας για να συγκροτήσουμε σε ακόμα πιο στέρεες βάσεις αυτή την προσπάθεια που έχουμε ξεκινήσει, για να δώσουμε απαντήσεις και λύσεις στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και ο τόπος αυτές τις δύσκολες ώρες.
Να σας ευχαριστήσω για την παρουσία σας. Κάνουμε σήμερα μια συνέντευξη Τύπους σε ώρες εξαιρετικά κρίσιμες, λίγες ώρες πριν συνεδριάσουν στις Βρυξέλλες οι ηγέτες των χωρών της Ε.Ε. Ηγεσίες που έχουν αποδειχθεί πολύ κατώτερες των περιστάσεων όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία συγκαλείται η Ευρωπαϊκή Σύνοδος Κορυφής για τα προβλήματα του χρέους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ζοφερή.
Η Ελλάδα ήταν ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα μιας πρωτοφανούς κρίσης.
Και σήμερα με τον πιο περίτρανο τρόπο όλοι διαπιστώνουμε ότι το πρόβλημα είναι δομικό, είναι συστημικό.Και τώρα αποδεικνύεται με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι όλα όσα μας έλεγαν ενάμισι χρόνο τώρα η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, ο τότε υπουργός Οικονομιών κ. Παπακωνσταντίνου, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Προβόπουλος, όλοι οι κυβερνητικοί επιτελείς και μερίδα των ΜΜΕ ότι για την κρίση ευθύνονται οι «διεφθαρμένοι» Έλληνες, οι «τεμπέληδες» Έλληνες, οι κοπρίτες δημόσιοι υπάλληλοι -έτσι τους είχε πει ο κ. Πάγκαλος- ότι όλες αυτές οι ανοησίες είχαν μοναδικό στόχο τη δημιουργία κλίματος συλλογικής ενοχής στον ελληνικό λαό και πειθαναγκασμού για να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα, τα πιο αντιλαϊκά μέτρα που έχουν εφαρμοστεί από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά σε ευρωπαϊκή χώρα.
Εμείς είχαμε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή:
Α) Ότι το πρόβλημα, παρά τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής παραγωγικής βάσης- δεν ήταν ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό, δομικό συστημικό με παγκόσμιες διαστάσεις και προεκτάσεις.
Β) Ότι με τα μέτρα της άγριας λιτότητας των μνημονίων όχι μόνο δεν απομακρύνεις την πιθανότητα της χρεοκοπίας αλλά τη φέρνεις πιο κοντά, αν εφαρμοστούν.
Βέβαια, όταν εμείς διατυπώναμε αυτές τις απόψεις υπήρχε κλίμα τρομοκρατίας στο δημόσιο λόγο και σε μερίδα των ΜΜΕ.
Θέλω να θυμίσω ότι αρχικώς, όποιος τολμούσε να πει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, όποιος τολμούσε να αντιμιλήσει και να πει ότι χρειάζεται επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, ότι χρειάζεται διαγραφή του χρέους, ότι αυτό το χρέος δεν οφείλει να το πληρώσει ο ελληνικός λαός γιατί δεν το δημιούργησε, εθεωρείτο τυχοδιώκτης που επενδύει στην καταστροφή της χώρας, ότι ενδεχομένως διαπλέκεται με συμφέροντα που έχουν να κάνουν με τα ασφάλιστρα κινδύνου και άλλα πολλά. Τώρα, το γεγονός ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, δεν αντιμετωπίζεται, δεν μπορεί να αποπληρωθεί μέχρι το τελευταίο ευρώ, όπως έλεγε ο πρωθυπουργός, το αναγνωρίζουν και το παραδέχονται όλοι. Δεν υπάρχει κανείς, καμιά πολιτική δύναμη, κανένας δημοσιογράφος, κανένας σχολιαστής των δημόσιων πεπραγμένων που να μην συμφωνεί σ΄ αυτή την παραδοχή.
Θα σας θυμίσω επίσης ότι ένα χρόνο πριν όποιος έλεγε ότι το μνημόνιο είναι φάρμακο χειρότερο από την ασθένεια, εθεωρείτο γραφικός, ουτοπικός, παρωχημένος διότι προφανώς για όλους τότε οι επιλογές ήταν μονόδρομες, τις κόκκινες γραμμές για βάζουν οι ισχυροί -έτσι μας έλεγαν - και βεβαίως κάποιοι πήγαιναν ακόμα πιο μακριά και έλεγαν ότι το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο.
Σήμερα, το γεγονός ότι η ύφεση που προκλήθηκε από την εφαρμογή αυτών των μέτρων του μνημονίου είναι ανεξέλεγκτη, το γεγονός ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν το παραδέχονται όλοι. Ακόμα και οι τοποτηρητές του ΔΝΤ.
Επίσης θέλω να σας θυμίσω ότι όταν αργότερα -περίπου τον Μάρτιο- η κυβέρνηση και μερίδα του Τύπου θριαμβολογούσε ότι τη λύση θα φέρει η περίφημη επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου της τρόικας και όποιος μιλάει για αναδιάρθρωση θέλει το κακό της χώρας και της πατρίδας, είναι προδότης, εμείς πάλι λέγαμε ότι αυτό είναι ημίμετρο, ότι δεν λύνει το πρόβλημα και μας έλεγαν μεμψίμοιρους και Κασσάνδρες.
Και, τέλος, να θυμίσω, αυτό δεν χρειάζεται να το θυμίσω, είναι πολύ πρόσφατο στη μνήμη μας γιατί έγινε 15 μέρες πριν, ότι η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας, το δεύτερο μνημόνιο που λέμε εμείς, και θέλησε να το επιβάλει εκβιάζοντας και τρομοκρατώντας το λαό και τους βουλευτές ότι αν δεν ψηφιστεί θα επέλθει η τρομοκρατία και θα έρθουν μαζί της και τα τανκς. Και βεβαίως εμείς είμαστε αυτοί που λέγαμε ότι η ψήφιση και η εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου θα μας φέρει πιο κοντά στην χρεοκοπία.
Και δεκαπέντε μέρες μετά, οι ίδιοι που μας εγκαλούσαν ότι μη ψηφίζοντας το μεσοπρόθεσμο φέρνουμε τη χρεοκοπία, είναι οι ίδιοι που μιλούν για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας. Βέβαια το ονομάζουν επιλεκτική, αλλά για μας μικρή σημασία έχει, γιατί θέλω να θυμίσω ή να γνωστοποιήσω σε όσους δεν το γνωρίζουν, ότι στην Αργεντινή, για παράδειγμα, ένα μήνα μετά την επιλεκτική χρεοκοπία γενικεύτηκε η χρεοκοπία και οδηγήθηκε η χώρα σε στάση πληρωμών. Και καμία στάση πληρωμών δεν ξεκινά από γενικευμένη στάση αποπληρωμής των ομολόγων, αλλά από επιλεκτική.Να έρθω όμως στα άμεσα ζητήματα.
Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά πηγαίνει στην Σύνοδο Κορυφής κρίσιμη, κρισιμότατη, που αφορά πρωτίστως τη χώρα, χωρίς θέσεις και χωρίς καμιά διαπραγματευτική στρατηγική.
Πηγαίνει στη σύνοδο με γραμμή το ό,τι προαιρείσθε, δώστε και σώστε.
Αυτή δεν είναι σοβαρή θέση διεκδίκησης. Αυτό είναι ολέθριο για τη χώρα.
Σε όλες τις προηγούμενες Συνόδους πήγαινε με τα χέρια ψηλά, παραδομένη.
Σήμερα, όμως, ακόμα χειρότερα, πηγαίνει με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα.
Με υπογεγραμμένο το Μεσοπρόθεσμο και με συμφωνημένο το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, είναι η μόνη κυβέρνηση από τις 27 που θα κάτσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης που εκ των προτέρων θα έχει δεσμευτεί σε όλα. Και αυτά τα όλα, δυστυχώς για όλους μας, είναι η διάλυση της κοινωνίας και το ξεπούλημα της χώρας.
Με βάση αυτά τα δεδομένα, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για λύση ουσιαστική για τη χώρα, για το λαό, για την κοινωνία στη σύνοδο την αυριανή. Κυρίως όμως δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι γιατί σήμερα στην Ευρώπη κυριαρχεί η αντίληψη του κατευνασμού των αγορών. Αλλά την ίδια στιγμή έχει πλέον αποδειχτεί ότι οι αγορές εκλαμβάνουν την προσπάθεια κατευνασμού τους ως αδυναμία και γίνονται ακόμα επιθετικότερες.
Όλες οι λύσεις που προτείνονται, στο βαθμό που δεν αναθεμελιώνουν την αρχιτεκτονική της ΟΝΕ και δεν παρακάμπτουν τις αγορές, είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τις δύο επικρατέστερες προτάσεις στο τραπέζι της Συνόδου Κορυφής.
Α) Η μία είναι για επαναγορά των ομολόγων. Η άλλη είναι η συμμετοχή των ιδιωτών.
Η επαναγορά των ομολόγων είναι ένα αδιέξοδο σχέδιο, γιατί τα λεφτά του μηχανισμού μπορεί να αρκούν σήμερα για την Ελλάδα, σε καμία περίπτωση όμως δεν αρκούν, δεν θα αρκούν όταν θα εξελιχθεί αυτό το ντόμινο της χρεοκοπίας που σήμερα δεν ακουμπά μονάχα την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, αλλά και την Ιταλία που είναι μια τεράστια οικονομία. Το χρέος όλο της Ελλάδας είναι ένα μικρό ποσοστό των ομολόγων που άμεσα λήγουν για την Ιταλία. Πόσο δε μάλλον αν ακουμπήσει κι άλλες χώρες που έχουν υψηλό χρέος, όπως η Γαλλία, το Βέλγιο. Συνεπώς είναι ένα αδιέξοδο σχέδιο.
Β)Η άλλη πρόταση που ακούγεται από την πλευρά της κυρίας Μέρκελ, για συμμετοχή ιδιωτών στα δάνεια του προσωρινού και του μόνιμου μηχανισμού αποτελεί μια ρύθμιση που δίνει τη δυνατότητα σε ιδιώτες να δανείζουν το μηχανισμό και σε περίπτωση χρεοκοπίας να πληρώνονται τελευταίοι.
Αυτό προεξοφλεί εκ των προτέρων τη σημαντική άνοδο των σπρεντ, δηλαδή θα προεξοφλούν το ρίσκο και τη διακινδύνευση των χρημάτων που θα καταθέτουν στον μηχανισμό. Άρα θα προκαλέσει ενδεχομένως μεγαλύτερα προβλήματα απ΄ αυτά τα οποία υποτίθεται ότι θα έλυνε.
Επομένως και οι δύο προτάσεις που συγκρούονται είναι αδιέξοδες και σε κάθε περίπτωση βραχύβιες και αποσπασματικές.
Γιατί; Γιατί αυτό που έχουν στο μυαλό τους όλοι όσοι συζητάνε σενάρια λύσης είναι πρωτίστως να διασώσουν ό,τι μπορούν από τα συμφέροντα των δανειστών και των τραπεζών, και κατόπιν να δρομολογήσουν οτιδήποτε άλλο.
Υπάρχει βέβαια και το χειρότερο σενάριο απ΄ όλα, το σενάριο της μη συμφωνίας. Αν αύριο καταλήξει η Σύνοδος σε φιάσκο -εμείς θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους- είναι υπαρκτός ένας κίνδυνος που ούτως ή άλλως τον διαβλέπουμε σε βάθος χρόνου, αλλά είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να έρθει πιο κοντά, άμεσα, ο κίνδυνος ενός χρηματοπιστωτικού κραχ, αυτό που ονομάζουμε αργεντινοποίηση.
Και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης που όλο αυτό το διάστημα δεν έχει πάρει κανένα μέτρο, δεν έχει προβεί σε κανένα οχυρωματικό έργο, απέναντι στο ενδεχόμενο μιας τέτοιας πλημμυρίδας.
Λειτούργησε η ελληνική κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα ως αναμεταδότης του σήματος των αγορών, της επιχειρηματολογίας των πιστωτών, ως εκτελεστικό όργανο των πιο σκληρών και αντικοινωνικών αποφάσεων που έχουν ληφθεί ποτέ σε ευρωπαϊκό επίπεδο από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Αλλά τη στοιχειώδη πρόνοια να δημιουργήσει μια ασπίδα προστασίας να διεκδικήσει μέτρα εγγύησης και προστασίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο των λαϊκών αποταμιεύσεων ή των ασφαλιστικών ταμείων, ουδέποτε διεκδίκησε και ουδέποτε εξασφάλισε ενάμιση χρόνο τώρα, παρά το γεγονός ότι ψήφιζε στο ελληνικό Κοινοβούλιο ό,τι ακριβώς τις ζητούσαν η τρόικα και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Επανέρχομαι όμως στην αναζήτηση λύσης στο αδιέξοδο και στη βασική αιτία της απαισιοδοξίας μου.
Οι ηγεσίες της Ε.Ε. είναι εγκλωβισμένες στο αδιέξοδο νεοφιλελεύθερο μοντέλο οργάνωσης της οικονομίας που οι ίδιες δημιούργησαν και μέχρι σήμερα αποθεώνουν. Και σήμερα, αυτό το μοντέλο καταρρέει κάτω από τις αντιφάσεις του. Παρουσιάζει σημάδια αυτοκαταστροφής. Η εντροπία του συστήματος αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς και το οδηγεί στην αυτοδιάλυσή του.
Συνεπώς, η λύση δεν μπορεί να προκύψει χωρίς δομικές ανατροπές. Χωρίς επιλογές ακύρωσης και παράκαμψης των αγορών και όχι κατευνασμού τους.
Η ευρωπαϊκή Αριστερά, με την συμβολή και των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, έχει καταλήξει σε κοινές θέσεις γύρω από το ζήτημα της κρίσης χρέους, σε θέσεις που έχουν τον παρονομαστή της ακύρωσης των αγορών.
Και θα ήθελα με την ευκαιρία της σημερινής συνέντευξης Τύπου να μεταφέρω κι ένα μήνυμα. Πήγα την προ-προηγούμενη εβδομάδα στη Γερμανία, μίλησα στην ειδική συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του Die Linke, την προηγούμενη βδομάδα ήμουνα στην Ιταλία, συζητήσαμε ένα σχέδιο εναλλακτικής πρότασης απέναντι στην κρίση στην Εκτελεστική Επιτροπήτ ου Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και θα ήθελα να μεταφέρω από τους συντρόφους μας ένα μήνυμα αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό. Ένα μήνυμα που δεν μπορεί να φέρει ούτε ο κ. Παπανδρέου από τον Σόκρατες και τον Θαπατέρο, ούτε ο κ. Σαμαράς από την κα Μέρκελ και τον Σαρκοζί. . Ούτε βέβαια, η κα Μπακογιάννη από τον σύντροφό της Όλι Ρεν. Είναι ένα μήνυμα ότι ο ελληνικός λαός δεν χρωστάει. Μάλιστα ήταν συγκινητικό Μ. Γλέζο ότι στη Γερμανία ο Γκρέγκορ Γκίζι στην προσφώνησή μου στην ειδική συνεδρίαση ανέφερε ότι και η Γερμανία χρωστάει στην Ελλάδα ακόμα από το κατοχικό δάνειο και από τις μεγάλες ζημιές που προκάλεσε η ναζιστική κατοχή στην ελληνική κοινωνία. Μεταφέρω όμως κι ένα μήνυμα αλληλεγγύης καθώς κι ένα μήνυμα συμπόρευσης με τον εξεγερμένο ελληνικό λαό. Γιατί τούτη την ώρα οι ευρωπαίοι πολίτες ολοένα και αντιλαμβάνονται ότι ο ελληνικός λαός που εξεγείρεται και διαδηλώνει είναι η εμπροσθοφυλακή όλων των λαών της Ευρώπης. Γιατί το πείραμα που διεξάγεται στην Ελλάδα θα εξαχθεί με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε όλη την Ευρώπη.
Η ευρωπαϊκή αριστερά έχει καταλήξει σε κάποιες θέσεις, προτάσεις. Βασικός άξονας η ακύρωση των αγορών. Είναι κοινός τόπος σε όλη την αριστερά στην Ευρώπη, ότι λύση που να κατευνάζει τις αγορές δεν υπάρχει. Η λύση, για να είναι λύση πρέπει να τις παρακάμπτει. Να τις στενοχωρεί.
Χρειάζεται λοιπόν μια άμεση λύση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όχι εις βάρος των λαών, αλλά εις βάρος των κερδοσκόπων:
• Διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους, με βελτίωση του χρόνου αποπληρωμής και των επιτοκίων για το υπόλοιπο.
• Απευθείας δανεισμός των κρατών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και όχι μονάχα των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών με χαμηλό επιτόκιο..
• Μεταφορά μεγάλου κομματιού του χρέους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και έκδοση ευρωομολόγου.
• Ανάπτυξη με κοινωνικά χαρακτηριστικά. Γιατί ακούστηκε κάτι, κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό, ότι τούτη την ώρα απαιτείται το σθένος από την πλευρά των ευρωπαϊκών ηγεσιών να προχωρήσουν σε ένα σχέδιο αντίστοιχο του σχεδίου Μάρσαλ για τις χώρες της περιφέρειας και όχι σε σχέδια λιτότητας και συρρίκνωσης της οικονομίας.
• Κυρίως όμως θεωρούμε ότι χρειάζονται και μέτρα που θα αναδιανέμον τον πλούτο και το εισόδημα, που θα καταστέλλουν αυτόν τον εγκληματικό ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο, μέτρα δηλαδή που έχουν να κάνουν και με την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, τον δημόσιο κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών, την εθνικοποίηση των κερδοφόρων τραπεζών, όπως η Deutche Bank, που μέσα απ΄ αυτή την κρίση θέλουν να βγάλουν κιόλας ακόμα περισσότερα κέρδη
• Τη φορολόγηση του πλούτου και των υψηλών εισοδημάτων και βεβαίως
• Αναθεώρηση όλων των συνθηκών που εδραιώνουν τον μονεταρισμό και τον νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη.
Θέλω να κλείσω με δυο σημεία. Μίλησα στην αρχή της συνέντευξής μου για τα αναγκαία οχυρωματικά έργα τα οποία δεν έχει λάβει η κυβέρνηση. Νομίζω ότι είναι κρίσιμο. Εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για τις τράπεζες. Το έχουμε αποδείξει. Αλλά δεν είναι οι τράπεζες οι μέτοχοι των τραπεζών. Αυτοί ας βάλουν το χέρι στην τσέπη. Αν δεν έχουν, τι να κάνουμε, να περάσουν στο ταμείο. Στις τράπεζες σήμερα όμως υπάρχει ο μόχθος μιας ολόκληρης ζωής εκατομμυρίων συμπολιτών μας, υπάρχουν λαϊκές αποταμιεύσεις.
• Το πρώτο που θα έπρεπε λοιπόν να συζητηθεί και να κατοχυρωθεί απ αυτή τη σύνοδο Κορυφής είναι η ευρωπαϊκή εγγύηση αυτών των λαϊκών αποταμιεύσεων. Γιατί η απόλυτη εξίσωση της χρεοκοπίας είναι το γεγονός ότι μέσα στο 2010 επιβαρυνθήκαμε με 38 δις δάνεια από την τρόικα και φύγανε 40 δις από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, εγχώριος πλούτος δηλαδή, και πήγαν προς το ευρωπαϊκό με την ευρύτερη έννοια χρηματοπιστωτικό σύστημα στις ελβετικές τράπεζες, στις τράπεζες της Αυστρίας, του Λουξεμβούργου. Για μας αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
• Και κάτι ακόμα που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Πιστεύουμε ότι πρέπει να διασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα των Ταμείων, να σταματήσει κάθε σκέψη για εκποίηση κερδοφόρων οργανισμών και να δούμε πώς αυτοί οι κερδοφόροι οργανισμοί θα βοηθήσουν, θα γίνουν εργαλείο ώστε να εξασφαλιστεί μια στοιχειώδης ρευστότητα στα ασφαλιστικά ταμεία προκειμένου να μην μείνουν οι συνταξιούχοι χωρίς συντάξεις.
• Και, τέλος, επιτέλους πρέπει στη χώρα μας να προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς αυτό που ονομάζουμε φορολόγηση του πλούτου. Φορολόγηση των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. . Να γίνει υποχρεωτική η δήλωση κινητού πλούτου και αποταμιεύσεων Ελλήνων στο εξωτερικό -μιλάμε για 600 δις. Να γίνει περιουσιολόγιο, προκειμένου να προχωρήσουμε με γοργά βήματα σε μια προσπάθεια να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν και κέρδισαν και όχι ο ελληνικός λαός.
Για όλα αυτά όμως που είπα προαπαιτούμενο η κατάργηση του μεσοπρόθεσμου, η κατάργηση αυτού του προγράμματος που υποθηκεύει το μέλλον των επόμενων γενιών και λεηλατεί τη χώρα.
Μ’ αυτές τις σκέψεις και προτάσεις θα ήθελα να δώσουμε το λόγο στον Μανώλη Γλέζο που με τη μεγάλη του εμπειρία την ιστορική, έχει ζήσει κι άλλες ιστορικές στιγμές, στιγμές τομής, παρόλα αυτά όταν ο Μανώλης Γλέζος λέει ότι τώρα αυτή την ιστορική ευκαιρία να αλλάξουμε τα πράγματα, εγώ αυτή την πρόταση την άκουσα με πολύ μεγάλη προσοχή -την είπε στη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ- και θα ήθελα να του δώσω τον λόγο να αναλύσει αυτή τη σκέψη.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ:
- Α. Καβαδία (ΝΕΤ): Σας ακούσαμε να λέτε ότι η λύση δεν μπορεί να έρθει χωρίς ανατροπές. Η διακήρυξη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς αναφέρει ότι τάσσεται υπέρ ενός νέου μοντέλου ευρωπαϊκής οικοδόμησης και μπορεί να σας κατηγορήσει κανείς ότι κάνετε εκ του ασφαλούς προτάσεις και ότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός πάει στις Βρυξέλες και πρέπει να κάνει συγκεκριμένες προτάσεις. Όλα αυτά δεν είναι πολύ θεωρητικά;
Αλ. Τσίπρας: Δεν είναι θεωρητικά. Η πολιτική λύση την οποία εμείς επιδιώκουμε είναι αποτέλεσμα μιας Συνόδου Κορυφής που μπορεί να διαρκέσει 12 ώρες το πολύ. Για παράδειγμα, το αν η ΕΚΤ θα λειτουργεί μονάχα προς όφελος των μεγάλων τραπεζικών ομίλων ή θα αλλάξει πολιτική και θα δέχεται και θα δανείζει χαμηλότοκα κράτος ή αν θα εκδόσει ευρωομόλογο ή αν θα εκδόσει χρήμα, κάτι το οποίο κάνει η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, το κάνει η Κεντρική Τράπεζα τις Μεγάλης Βρετανίας. Αυτές δεν είναι λύσεις οι οποίες χρειάζονται χρόνια, μήνες για να εφαρμοστούν. Όμως, είναι λύσεις οι οποίες αν αποφασιστούν ανοίγουν άλλες προοπτικές και άλλους δρόμους. Ανοίγουν προοπτικές αναθεμελίωσης, υπέρβασης του νεοφιλελεύθερου δογματισμού. Το πιο κρίσιμο όμως είναι ότι αυτές οι λύσεις είναι πολιτικές, δηλαδή δεν υπάρχει άλλος δρόμος αυτή τη στιγμή. Όλα τα άλλα είναι ημίμετρα, είναι σαν κάποιος να έχει μια πολύ βαριά ασθένεια και να παίρνει ασπιρίνη για να του περάσει ο πόνος. Ο πόνος θα περάσει αλλά η ασθένεια δεν θα ιαθεί. Εμείς λέμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η αιτία του προβλήματος και η αιτία του προβλήματος σήμερα είναι ότι οι αγορές είναι ανεξέλεγκτες, οι αγορές είναι πάνω από την πολιτική και τις αγορές δεν τις κατευνάζεις αλλά τις ακυρώνεις.
Προτείνουμε τρείς βασικούς πυλώνες. Ο πρώτος πυλώνας έχει να κάνει με την άμεση διαγραφή και το είπαμε επιλεκτική και όχι οριζόντια γιατί υπάρχουν και τα ασφαλιστικά ταμεία.Να διαγραφεί το χρέος, κουρευτεί το χρέος αλλά όχι οριζοντίως αλλά στοχευμένα γιατί αλλιώς θα μεγάλωναν τοα ομόλογα που κρατάνε οι μεγάλοι τραπεζικοί όμιλοι. Να παίξει ένα σοβαρό ρυθμιστικό ρόλο η ΕΚΤ, παίρνοντας υπό τη δική της εγγύηση και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου χρέους στο χώρο της περιφέρειας, δίνοντας την εγγύηση και τη σταθερότητα που έχει το χαρτοφυλάκιο της ΕΚΤ. Ο τρίτος σημαντικός πυλώνας είναι οι δημόσιες επενδύσεις. Δεν αντιμετωπίζεται μια κρίση με λιτότητα. Ποτέ αντιμετωπίστηκε μια κρίση με λιτότητα και αυτό είναι από τα πρώτα μαθήματα που κάνουν οι φοιτητές των οικονομικών σπουδών.
Πως αντιμετωπίστηκε η κρίση του ΄29; Πως αντιμετωπίστηκε η ανοικοδόμηση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Αυτή η νεοφιλελεύθερη αντίληψη είναι που μας έχει οδηγήσει ως εδώ. Βεβαίως, λοιπόν, εγώ κατανοώ ότι αυτές οι πολύ απλές αποφάσεις που χρειάζονται μια συνεδρίαση για να αποφασιστούν ανοίγουν μια προοπτική και ένα δρόμο αναθεμελίωσης της ευρωπαϊκής οικοδόμησης και της ΟΝΕ, της αρχιτεκτονικής της και γι’ αυτό λέμε ότι δεν αρκούν οι αποφάσεις να ληφθούν σε μια Σύνοδο Κορυφής αλλά πρέπει να στηριχθούν από τους αγώνες των λαών και τα κινήματα και την αλλαγή των συσχετισμών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Αυτό είναι που παίρνει χρόνο.
- Γ. Κατσίγιαννης (Αθήνα 9,84): Μπορείτε να μας πείτε ποιο ήταν το κλίμα από αυτά που σας είπε ο κ. Παπανδρέου στη συνομιλία που είχατε και τι θα πει στη Σύνοδο Κορυφής;
Αλ. Τσίπρας: Αυτά που σας είπα στην εισήγησή μου τα είπα και στον πρωθυπουργό. Το γεγονός ότι η χώρα δεν έχει στρατηγική διεκδίκησης και ότι δεν διατυπώνει προτάσεις, ότι δημόσια τουλάχιστον φαίνεται να είναι απούσα από αυτή την διαπραγμάτευση που την αφορά. Και, βεβαίως, όταν του περιέγραψα τις θέσεις και τις προτάσεις που κατά καιρούς έχει διατυπώσει η Ευρωπαϊκή Αριστερά, κάθε μια από αυτές και ο ίδιος ο πρωθυπουργός τις θεωρούσε λογικές. Και όταν του απαντούσα γιατί δεν τις διεκδικείς, η απάντηση ήταν ότι ήταν αρνητικοί οι συσχετισμοί στην ΕΕ. Ναι, αλλά τους συσχετισμούς παλεύεις να τους αλλάξεις. Η Ελλάδας 1,5 χρόνο τώρα δεν έχει διαμορφώσει την παραμικρή συμμαχία με άλλες χώρες της ΕΕ που βρίσκονται στην ίδια μοίρα. Η Ελλάδα δεν έχει αξιοποιήσει αυτό το οποίο λέμε όλο αυτόν τον καιρό. Το υπερόπλο ας το πούμε έτσι. Να αντιστρέψει τον εκβιασμό. Διότι, ολοένα και περισσότερο κατανοούμε από τις εξελίξεις ότι δεν τους έπιασε ο πόνος για την Ελλάδα για να κάνουν τη Σύνοδο Κορυφής. Αν ήταν τόσο απλό να την αφήσουν να χρεοκοπήσει και να ξεμπερδέψουν μαζί της, να είστε σίγουροι ότι θα το είχαν κάνει από την πρώτη στιγμή. Βλέπουν όμως αυτό που λέγαμε και εμείς από την πρώτη στιγμή ότι είναι δομική, συστημική κρίση, χτυπάει την πόρτα της Ιταλίας και αυτό είναι που τους τρομάζει.
Συνεπώς, η αντιστροφή του εκβιασμού θα έπρεπε να είχε γίνει από την πρώτη στιγμή, έστω και τώρα, έστω και την ύστατη στιγμή να γίνει προκειμένου να διεκδικηθεί δομική, ουσιαστική λύση απέναντι στο πρόβλημα και όχι ημίμετρα.
- Δ. Σφέτσα (Αυγή): Αυτές οι λύσεις που προτείνετε αν η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να τις διεκδικήσει. Από το βήμα της συδιάσκεψης απευθύνατε μια ανοιχτή πρόσκληση σε πολιτικές δυνάμεις με στόχο να εφαρμόσετε ένα μίνιμουμ πλαίσιο για να αποτρέψετε το δρόμο του μνημονίου και να φέρετε τη χώρα σε μια νέα πορεία. Χθες η Δημοκρατική Αριστερά μέσω του Γραμματέα της είχε αρνητική στάση. Εκτιμάτε ότι υπάρχει πολιτική ωριμότητα για μια τέτοια συμμαχία. Θεωρείτε ότι υπάρχουν οι όροι αυτή τη στιγμή;
Αλ. Τσίπρας:Υπάρχει ιστορική αναγκαιότητα να προχωρήσουμε σε μια τέτοια συμμαχία. Το αν υπάρχει ωριμότητα στις πολιτικές δυνάμεις αυτό μένει να το δούμε. Όμως, και οι επιφυλάξεις και οι αμφιβολίες θα ήταν θεμιτές αν η χώρα δεν βρισκόταν μπροστά σε ένα ιστορικής σημασίας αδιέξοδο. Ορισμένες στιγμές η ίδια η ιστορία είναι αυτή που βάζει τις μεγάλες διαχωριστικές γραμμές. Υπάρχουν πολλές διαχωριστικές γραμμές στη ζωής μας και διαχωριστικές γραμμές, διαφωνίες έχουμε ακόμα και αυτοί που βρισκόμαστε σε αυτό το πάνελ και συζητάμε. Οι μεγάλες όμως διαχωριστικές γραμμές μπαίνουν από την ιστορία. Στη γενιά του Μανώλη Γλέζου τη διαχωριστική γραμμή την έθεσαν τα τανκς του κατακτητή που ήρθαν και υποδούλωσαν την Ελλάδα και τότε η διαχωριστική γραμμή πέρα όλων των άλλων ήταν ανάμεσα στην αντίσταση, την ελευθερία, την εθνική απελευθέρωση και την ανοχή του κατακτητή. Αυτή ήταν η μεγάλη διαχωριστική γραμμή. Αργότερα, όταν είχαμε την Χούντα των Συνταγματαρχών, μια άλλη διαφορετική στιγμή για τη χώρα, η διαχωριστική γραμμή ήταν ανάμεσα στη διεκδίκηση της δημοκρατίας και στην ανοχή της δικτατορίας. Σήμερα έχουμε μια αντίστοιχου ιστορικού μεγέθους διαχωριστική γραμμή που έρχεται όχι βεβαίως από τα τανκς και τις οβίδες αλλά από έναν άλλο πόλεμο χρηματοπιστωτικό αυτή τη φορά που μπορεί να μην έχει θύματα νεκρούς, αλλά να έχει θύματα εκατομμύρια απελπισμένους φτωχούς, κοινωνικά αποκλεισμένους. Σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή που από την μια πλευρά είναι η ανοχή, υποταγή στην κυρίαρχη λογική που θέτει η τρόικα, το ΔΝΤ και από την άλλη η αντίληψη ότι μπορούμε να βρούμε διέξοδο και να ανατρέψουμε αυτή την λογική, να υπερασπιστούμε τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική συνοχή. Νομίζω ότι αυτή είναι η μεγάλη διαχωριστική γραμμή των ημερών μας και απέναντι σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή οφείλουμε να τοποθετηθούμε όλοι και πιστεύω ότι η πρόταση αυτή μπορεί να είναι ρεαλιστική. Εμείς δεν την λέμε για να πούμε κάτι και να κερδίσουμε πόντους. Η πρόταση μπορεί να είναι ρεαλιστική και μπορούμε να κάτσουμε σε ένα τραπέζι όλες οι δυνάμεις και ακόμα περισσότερες και να κουβεντιάσουμε πάνω σε αυτά που μπορούν να μας ενώσουν για να βρούμε ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση που θα δώσει ελπίδα και προοπτική στο λαό μας. Αν δείτε όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών τι μαρτυρούν; Μαρτυρούν ότι ο δικομματισμός καταρρέει και ότι αν η αριστερά σήμερα μπορούσε να βρει σημεία κοινού βηματισμού θα ήταν πρώτη δύναμη και θα έπαιρνε και τις 50 έδρες που κλέβει ο εκλογικός νόμος. Θα μπορούσε να δημιουργήσει μια προοπτική ελπίδας και ανατροπής και να κυβερνήσει τη χώρα με μοναδικό σκοπό να μας βγάλει από το Μνημόνιο της χρεοκοπίας και να σταματήσει αυτή τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και της κοινωνίας. Νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη πάνω στην οποία μπορούμε να αναμετρηθούμε.
- Λαουτάρης (ΠΡΙΝ): Στη Συνδιάσκεψη σας άκουσα να κάνετε, εκτός από την Δημοκρατική Αριστερά, πρόσκληση και στον σοσιαλιστικό χώρο, με μια συνάντηση που όπως είπατε μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη δυναμική. Με δεδομένο ότι η λογική αυτή στο παρελθόν συνάντησε σοβαρές ενστάσεις και έγινε διάσπαση στις εκλογές. Ποια συμμαχία τελικά προτείνετε με τη ριζοσπαστική αριστερά ή με τον σοσιαλιστικό χώρο;
Αλ. Τσίπρας: Ακριβώς αυτό εξήγησα πριν. Ότι η διαχωριστική γραμμή είναι μετατοπισμένη. Όλες οι άλλες διαχωριστικές γραμμές είναι δευτερεύουσας σημασίας σήμερα. Συνεπώς, όταν το ερώτημα που τίθεται είναι μνημόνιο ή απεμπλοκή από το μνημόνιο, εμείς θεωρούμε ότι την απάντηση απεμπλοκή από το μνημόνιο μπορούν να την δώσουν πραγματικά και όχι ο καθένας μόνος του αν όλοι μαζί που συμφωνούμε σε αυτή την προοπτική ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Συνεπώς, η απάντηση στο ερώτημά σας είναι με όλους. Μια πλατιά συμμαχία που δώσει τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να δημιουργηθεί ένας νέος συνασπισμός εξουσίας, ένα μπλοκ εξουσίας που θα εκφράζει πρωτίστως κοινωνικές ανάγκες και θα εκπροσωπεί τα κοινωνικά συμφέροντα. Τα κοινωνικά συμφέροντα των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των άνεργων, των μεσαίων στρωμάτων που ξεκληρίζονται και βεβαίως θα είναι ενάντια και σε άλλα συμφέροντα όπως των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου και του πλούτου που βρίσκει αυτή την κρίση ως ευκαιρία να κερδίσει ακόμη περισσότερα.
- Κ. Αργυρόπουλος (Ραδιόφωνο Σκαϊ): Η απόφαση της ΚΠΕ που μιλούσε για άμεση παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα με τη συγκρότηση ενός δημόσιου πυλώνα. Το προηγούμενο σαββατοκύριακο στην απόφαση της Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται λόγος για εθνικοποίηση – κοινωνικοποίηση όλου τραπεζικού συστήματος με κρατικό και κοινωνικό έλεγχο. Η κρίση σας οδήγησε σε ποιο ριζοσπαστικές προτάσεις; Και στην ίδια απόφαση γίνεται λόγος για αθέτηση πληρωμών; Θα μπορούσε η αθέτηση πληρωμών να αποτελέσει ευρωπαϊκή λύση, τη στιγμή που ακόμα και η επιμήκυνση θεωρείται απειλή από κάποιους;
Αλ. Τσίπρας: Σε αυτό τον 1,5 χρόνο η κρίση είναι ένα θεωρητικό πράγμα που κυκλοφορούσε στην κοινωνία και δεν είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα; Ενάμισι χρόνο τώρα λοιπόν έχουν δοθεί στις τράπεζες, αν υπολογίσουμε από τον Αλογοσκούφη και μετά, 105 περίπου δις σε ρευστό και εγγυήσεις. Με αυτά τα χρήματα αν αντί για προνομοιούχες μετοχές ήταν κοινές μετοχές το ελληνικό δημόσιο θα είχε όλο στράφι, δυο φορές. Άρα όταν βλέπουμε αυτή τη διαδικασία της κλοπής, αυτή τη διαδικασία της ληστείας που παίρνουν πλούτο από τον φορολογούμενο, τον μισθωτό, τον συνταξιούχο για να καλύψουν τις ανάγκες των τραπεζών και οι μέτοχοι δεν βάζουν ούτε ένα ευρώ. Τι θέλετε λοιπόν να πούμε; Λέμε κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και υπό ορισμένες συνθήκες αυτό δηλ το να έχεις ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα λειτουργεί προς όφελος του λαού και όχι των μετόχων θα μπορούσε αποτελέσει και βασικό κεφάλαιο για την ασπίδα προστασίας των ανθρώπων που αποταμίευσαν.
Όταν πηγαίνει κάποιος στον πόλεμο ή στην επανάσταση ή όπου αλλού, ο όποιος στρατηγός εκπέμπει ένα μήνυμα. Ότι θα πέσουμε όλοι, μέχρι και ο τελευταίος, προκειμένου να υπερασπιστούμε τις ιδέες μας, την πατρίδα μας, τα ιδανικά μας και αυτό είναι το μήνυμα του στρατηγού. Ο στρατηγός δεν θέλει να πέσει και ο τελευταίος στρατιώτης και δεν το εύχεται αυτό, δεν είναι η επιθυμία του. Το λέει για να δώσει ένα μήνυμα στο αντίπαλο ότι δεν θα περάσει αλώβητος υπόψη του. Έτσι και εμείς όταν μιλάμε για αθέτηση πληρωμών δεν είναι η επιθυμία μας, δεν είναι ο στόχος μας όμως είναι στη φαρέτρα των επιχειρημάτων μας για να κατανοήσουν οι αντίπαλοί μας σε αυτόν τον πόλεμο ότι δεν θα περάσουν αλώβητοι. Αν αυτό ήταν ως στοιχειώδες μήνυμα στη λογική της κυβέρνησης, δεν θα είχαμε υποστεί ούτε το πρώτο Μνημόνιο ούτε το δεύτερο Μνημόνιο και δεν θα είχαμε πετσοκόψει τους μισθούς και τις συντάξεις διότι θα διαπραγματευόταν ισχυρά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν έκανε τίποτε από όλα αυτά. Πέρασε όλα τα μέτρα και τώρα μας κατηγορούσε εμάς ότι θέλουμε την αθέτηση πληρωμών και τη στάση πληρωμών, τη χρεοκοπία και τώρα πάνε οι ίδιοι στη χρεοκοπία και προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι και ότι δεν είναι ακριβώς χρεοκοπία αλλά κάτι άλλο. Εμείς θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα όπλα προκειμένου να διεκδικήσουμε το δίκαιο του λαού και το δίκαιο είναι ότι αυτό το χρέος δεν το δημιούργησε ο λαός και να το πληρώσουν αυτοί που το δημιούργησαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου