Η αστική τάξη γνωρίζει καλά πως έχει πραγματικό αντίπαλο στις επιδιώξεις της. Το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.

Περασμένες εννιά το βράδυ, το δελτίο του «Mega», που είχε αρχίσει στις οκτώ, τελειώνει, έχει παρελάσει απ' αυτό κάθε «Χατζηαβάτης». Παίρνουν σκυτάλη στον ΣΚΑΪ με το ίδιο περιεχόμενο. Στο «Mega» δίνουν μερικά δευτερόλεπτα πριν τη λήξη για να ακουστεί μια δήλωση της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ. Στον ΣΚΑΪ σταθεροί στον αχταρμά: Μιλούν για τους «αγανακτισμένους μηχανόβιους» και πασπαλίζουν το θέμα με ολίγον από την πρωινή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ.

Εξω στο δρόμο, σε δεκάδες πόλεις, εργάτες με όνομα και επώνυμο, με γραμμένο φαρδιά - πλατιά στα πανό τους το όνομα του αντίπαλου διαδηλώνουν. Ούτε λέξη στα δελτία για το περιεχόμενο της κινητοποίησης. Τι ζητάνε; Τι τους βγάζει στο δρόμο; Πώς το παλεύουν; Αυτοί οι διαδηλωτές, οργανωμένοι κάτω από τη σημαία του ΠΑΜΕ, δεν είναι χρήσιμοι στο σύστημα.

Κι επειδή αυτοί οι διαδηλωτές επιμένουν όχι μόνο να δείχνουν τον ένοχο αλλά παλεύουν και για συγκεκριμένη διέξοδο, το σύστημα έχει κάψες. Τρέχει να προλάβει την εξέλιξη.

Εχει λόγο: Τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση έχουν κερδισμένους και χαμένους: Κέρδη τρελά για το κεφάλαιο, απύθμενο χάσιμο για την εργατική τάξη.

Αυτή η πολιτική, που κύριος χώρος εφαρμογής της είναι οι χώροι δουλειάς, δεν μπορεί να περάσει έτσι. Αυτή η πολιτική απαιτεί απάντηση στην πηγή της: Μέσα στους χώρους δουλειάς. Εκεί που ο εργάτης απαιτείται να ορθώσει ανάστημα στο ίδιο το αφεντικό του. Εκεί που θα καταργηθεί αυτή η πολιτική. Εκεί που ο εργάτης διαμορφώνει συνείδηση και για τον αντίπαλο και για τη δική του δύναμη.

Αυτήν την αντιπαράθεση προσπαθεί να προλάβει η αστική τάξη. Αυτήν την αντιπαράθεση θέλει να προβοκάρει η αστική τάξη. Και σ' αυτήν την επιδίωξη παίζουν όλα.

Η αστική τάξη έχει ανάγκη επειγόντως νέο πολιτικό προσωπικό, νέα σχήματα που θα εμφανιστούν με όρους «καθαρά χέρια». Αυτό που δεν μπορούν να κάνουν με εισαγγελείς, όπως στην Ιταλία, επιχειρούν να το κάνουν με μια καρικατούρα αντιπαράθεσης, που ξεκινά απ' την πλατεία με σύνθημα «έξω τα κόμματα» και κλείνει τον κύκλο της στα κανάλια με προειδοποιήσεις για «μη ομαλές πολιτικές εξελίξεις».

Θέλουν το λαό φοβισμένο. Να νιώθει ότι θα πάθει κακό.

Θέλουν οι εργάτες να μη σηκώνουν κεφάλι εκεί που γίνεται η πραγματική αντιπαράθεση.

***

Η αστική τάξη γνωρίζει καλά πως έχει πραγματικό αντίπαλο στις επιδιώξεις της. Το οργανωμένο ταξικό εργατικό κίνημα, την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.

Τι ήτανε, λοιπόν, να τολμήσει το ΚΚΕ να χαλάσει τη σούπα της «εθνικής αγανάκτησης», βγήκαν απ' τα λαγούμια τους το ένα μετά το άλλο διάφορα ζαγάρια. Από κείνους που με το ψευδεπίγραφο «πραγματική δημοκρατία» αξιώνουν να μην εμφανίζονται τα κόμματα στο Σύνταγμα, ως τους μαρτυριάρηδες που σπεύδουν να παπαγαλίσουν ό,τι πει το αφεντικό (χτες η κεντρική ιδέα ήταν «ελεύθερη φούντα»). Από κοντά, κάποιοι σταθεροί στον προσανατολισμό τους σε ρόλο καλού και κακού μπάτσου. Τη μια μέρα ο ένας έκανε «ντα» το ΚΚΕ που δεν πρόβαλε την «σπίθα» και ο άλλος εκτιμούσε ότι «ήδη από μέρες έχει αρχίσει να μιλάει ο λαός (...) χτες στα Προπύλαια». Την επομένη, χτες, ο πρώτος χαϊδεύει τα «παιδιά» κι ο άλλος αναλαμβάνει να κάνει «ντα» το ΚΚΕ, προβλέψιμοι χρόνια πριν.

Τι ζητάνε όλοι αυτοί από το ΚΚΕ; Να μην κάνει αυτό που μαρτύρησε ο Λοβέρδος: Να μην οργανώνονται και διαδηλώνουν οι εργάτες μέσα στους χώρους δουλειάς, να μην αποκτούν συνείδηση ότι αντίπαλος είναι ο καπιταλισμός, να μη συσπειρώνονται στο Κόμμα τους, να μη βάζουν πλώρη για τη δική τους εξουσία.

Τουλάχιστον, εκείνη η κυρία - κάποια Αθηνά Κακούρη - από τους 32 διανοούμενους που ζήτησαν «τόλμη» για την εφαρμογή του μνημονίου, χτες το πρωί στη ΝΕΤ ήταν πιο αυθόρμητη: Την καλύτερη κυβέρνηση - είπε - την είχαμε το 1940. Κι όταν οι παριστάμενοι έσπευσαν να της θυμίσουν ότι τότε υπήρχε δικτατορία, απάντησε πως «απλά κάποιες διαδικασίες είχαν ανασταλεί».

Συνολικά η αστική τάξη έχει όραμα για το πολιτικό σύστημα. Μπορεί να κάψει όλους τους σημερινούς ξεφωνημένους για να βάλει στη θέση τους νέους άφθαρτους. Αρκεί να προλάβει να μη μολυνθεί και πάλι ο λαός από το κομμουνιστικό μίασμα.

Ας φροντίσουμε να μην προλάβουν...

Με ακόμα καλύτερη οργάνωση του κινήματος μέσα στους χώρους δουλειάς, σ' όλους τους κλάδους, με καθαρό το μέτωπο ενάντια στην τάξη των κεφαλαιοκρατών. Χωρίς αυταπάτες για αλλαγή του Μανωλιού, με ξεκάθαρο το ποιοι είναι οι εχθροί και ποιοι οι φίλοι.

Πηγή:www.rizospastis.gr

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ