Η στάση του ΚΚΕ(μ-λ) στο Σύνταγμα

Το ΚΚΕ(μ-λ) από την πρώτη στιγμή επέλεξε να είναι μέσα στο Σύνταγμα. Με βάση την πάγια λογική του ότι όπου ζει, δουλεύει και κυρίως αγωνίζεται ο λαός, οι κομμουνιστές, ως κομμάτι του, πρέπει να είναι εκεί. Να στηρίζουν, να προτείνουν, να αντιπαρατίθενται στις λανθασμένες απόψεις και να συμβάλλουν έτσι ώστε οι αγώνες του να αποκτούν στόχο, συνέχεια και προοπτική.
Εκτιμήσαμε ότι, ανεξάρτητα από τις αδυναμίες και τα υπαρκτά προβλήματα αυτού του αγώνα, ο λαός θέλησε να εκφράσει την οργή του με αυτόν τον τρόπο. Και όχι μόνο την οργή του αλλά και τη διάθεσή του να παρθεί πίσω η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης και των πατρώνων της τροϊκανών.
Το γεγονός ότι χιλιάδες λαού κατεβαίνουν κάθε μέρα στο Σύνταγμα, εκπλήσσοντας και τους πιο ψυλλιασμένους, επιβεβαίωσε την αρχική μας εκτίμηση ότι η ιστορία αυτή δεν θα τελείωνε σε μια δύο μέρες, όπως και έβαλε στην άκρη τις όποιες αμφιβολίες.
Δεν είναι δυνατόν να είναι χιλιάδες λαού στους δρόμους και στις πλατείες και οι κομμουνιστές που παλεύουν επί χρόνια γι’ αυτό να το… σκέφτονται κοιτάζοντας αυτόν τον κόσμο αφ’ υψηλού, εγκαλώντας τον για το πού ήταν όλον αυτό τον καιρό που εμείς κάναμε χιλιόμετρα πορειών και αναπνέαμε τόνους δακρυγόνων, αποκαλώντας τον απολίτικο.

Αυτές οι χιλιάδες λαού δεν κατέβηκαν στον δρόμο για χαβαλέ. Κατέβηκαν γιατί είναι εργαζόμενοι που τους κόβουν τον μισθό, χρόνια άνεργοι, νεολαίοι χωρίς προοπτική, μικρομεσαίοι που σε κάποια προηγούμενη φάση το σύστημα τους έδωσε τη δυνατότητα να φτιάξουν μια άνετη ζωή νομίζοντας ότι αυτό θα ισχύει και για τα παιδιά τους και τώρα όλα όσα είχαν χτίσει το σύστημα, στο όνομα της κρίσης, τους τα παίρνει πίσω και τους οδηγεί στην εξαθλίωση. Λίγα είναι αυτά σαν αιτία για να βγει ο κόσμος στους δρόμους με οποιαδήποτε αφορμή; Eίτε αυτή λέγεται «Facebook» είτε Ισπανία είτε οτιδήποτε άλλο.
Για μας λοιπόν είναι ξεκάθαρο ότι όπου ο λαός αγωνίζεται εμείς θα είμαστε εκεί για να τον στηρίξουμε, να του πούμε την άποψή μας, να ζυμωθούμε ακόμα και να αντιπαρατεθούμε σε λαθεμένες απόψεις. Και αυτό γιατί είμαστε κομμάτι αυτού του λαού, γιατί έχουμε τα ίδια προβλήματα και ο αντίπαλος είναι κοινός. Και από κοινού πρέπει να βρούμε τους τρόπους αντίστασης και ανατροπής μιας πολιτικής που μας εξαθλιώνει όλους.
Άποψή μας είναι ότι αυτό το κίνημα των «αγανακτισμένων» ή των «πλατειών» έχει υπόβαθρο στους προηγούμενους αγώνες του λαού. Από τα φοιτητικά του 2006 - 2007, τον Δεκέμβρη του 2008 και τις περσινές απεργίες με κορυφαία εκείνη της 5ης Μάη.
Είδαμε αυτό που χρόνια επιδιώκουμε και αγωνιζόμαστε. Λαό που λέει ότι δεν πάει άλλο με την επίθεση. Που φώναζε να καταργηθεί το μνημόνιο, που έβριζε τους ξένους πάτρωνες της κυβέρνησης και το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, που ξέρει πολύ καλά τι του συμβαίνει και ψάχνει διέξοδο να αντιδράσει! Που θέλει πίσω όλα όσα έχει χάσει.
Παρουσιαστήκαμε από την πρώτη στιγμή σαν αυτό που είμαστε χωρίς φτιασιδώματα και κολακείες σε έναν κόσμο που τα έχει βάλει με όλα και με όλους, δικαίως σε μεγάλο βαθμό. Με τον τρόπο αυτό, με το να παρέμβουμε από την πρώτη στιγμή ως ΚΚΕ(μ-λ) στην πλατεία Συντάγματος, θελήσαμε να συγκρουστούμε με τις απόψεις που πλασάρει το σύστημα δημιουργώντας υγειονομική ζώνη απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει οργανωμένο κίνημα με συγκεκριμένους στόχους, ιδιαίτερα όταν οι στόχοι αφορούν βασικές επιλογές του συστήματος και οι κίνδυνοι να ανατραπούν είναι ορατοί. Προσπάθησε και προσπαθεί το σύστημα να καναλιζάρει αυτό το κίνημα σε ανώδυνα γι’ αυτό μονοπάτια, να το περιορίσει στη μούντζα και στο ουστ, να διαχωρίσει τον λαό, και όταν ένιωθε ότι πάει να ξεφύγει δεν δίσταζε να «μαλώσει» τους αυθόρμητους και απολίτικους για μη σωστή συμπεριφορά.
Στόχος μας ήταν και είναι αυτός ο κόσμος παρά τις πολιτικές και κοινωνικές του διαφορές να συναντηθεί με τις προηγούμενες λαϊκές αντιστάσεις να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα, να μην υποκύψει στους τεχνητούς διαχωρισμούς. Θελήσαμε να συμβάλουμε σε μια κατεύθυνση αγωνιστική καλώντας τον λαό να κάνει πέρα τις αυταπάτες περί κυβερνητικών λύσεων και μεσσιών, που πλασάρανε πολλοί μέσα στο Σύνταγμα, και να διεκδικήσει αυτά που του πήραν και δικαιούται, να ανατρέψει το μνημόνιο, να εμποδίσει τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος που έρχεται.
Δυστυχώς η λογική του απολίτικου και ακομμάτιστου που πλασάρει το αστικό πολιτικό σύστημα και οι εκπρόσωποί του σε κάθε κίνημα εδώ και δεκαετίες έχει αποκτήσει γερές ρίζες. Όχι τόσο ή μόνο στον λαό, αλλά και σε δυνάμεις που αυτοπαρουσιάζονται ως αριστερές, αντιεξουσιαστικές ή αναρχικές, σε δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για την ανατροπή όχι μόνο των μέτρων αλλά και του συστήματος όλου.
Αποτέλεσμα αυτής τους της υποταγής στα ιδεολογήματα του συστήματος είναι και οργανωμένες δυνάμεις να παρεμβαίνουν με το προσωπείο του ακομμάτιστου λειτουργώντας υπόγεια και άκρως καπελωτικά σε μια κατεύθυνση καναλιζαρίσματος της όλης ιστορίας στο Σύνταγμα στη δική τους πολιτική γραμμή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συζήτηση που έγινε για το χρέος: εκεί οι απόψεις που το θεωρούν όχι αιτία αλλά όχημα της επίθεσης από το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο απουσίασαν τελείως.
Το ΚΚΕ(μ-λ) με τον τρόπο που κινήθηκε, αλλά κυρίως με τις απόψεις του να ξεφεύγουν από το συνηθισμένο, τους χάλαγε τη κατάσταση ομοφωνίας που ήθελαν να δημιουργήσουν. Το πολύ να γίνονταν δεκτές διαφωνίες που δεν ξέφευγαν και πολύ από το αποδεκτό. Αντί όμως να επιλέξουν να αντιπαρατεθούν στα ίσα και σε πραγματικές λαϊκές συνελεύσεις, διάλεξαν τον δρόμο της απαγόρευσης και των τραμπουκισμών. Και το ότι το πρόβλημά τους ήταν οι απόψεις και όχι το «κόμμα» φάνηκε ξεκάθαρα όταν από κάποια στιγμή και μετά τα μέλη και οι συναγωνιστές της οργάνωσης αποφάσισαν να παρεμβαίνουν, στη λογική να μην οξύνουμε τη σύγκρουση μεταξύ μας αλλά και χωρίς να απεμπολούμε το δικαίωμά μας να εμφανιζόμαστε με την υπογραφή που εμείς επιλέγουμε, με άλλη πιο πλατιά υπογραφή. Ακόμη και τότε οι επιθέσεις συνεχίστηκαν με αποκορύφωμα τους τραμπουκισμούς της περασμένης Τρίτης, όταν με κραυγές του τύπου «δεν έχει θέση η Αριστερά εδώ» επιτέθηκαν με μανία σε όποιον βρισκόταν εκεί γύρω, σκίζοντας το πανό που δήλωνε τον χώρο «Αριστερά στην Πλατεία».
Με την όλη στάση τους έδωσαν και δίνουν έδαφος να περνούν οι πιο αντιδραστικές απόψεις στο κίνημα, φτάνοντας στο σημείο να αποφασίζει η «συνέλευση» την απαγόρευση διακίνησης απόψεων!
Και όλα αυτά στο όνομα της δημοκρατίας και του σεβασμού της λαϊκής θέλησης. Της οποίας εκφραστές ήταν οι «περιφρουρητές», που εμπόδιζαν όποιον από αυτόν τον λαό ήθελε να πάρει την προκήρυξη και να συζητήσει μαζί μας, που στο κάτω κάτω ήταν και οι περισσότεροι από τη μεγαλύτερη συνέλευση που έγινε στο Σύνταγμα. 15.000 προκηρύξεις μοιράσαμε αυτές τις μέρες και κανείς δεν τις πήρε με το ζόρι! Αντίθετα, πολλοί μας τις ζήταγαν κιόλας!
Εμείς δεν κρυφτήκαμε, δεν κάναμε σκόντο σε αντιδημοκρατικά φαινόμενα αποκλεισμού. Δεν φοβόμαστε την πολιτική κόντρα και την αντιπαράθεση μέσα στον λαό και στον δρόμο. Ίσα ίσα, την επιδιώκουμε, όπως επιδιώκουμε να βγει ο λαός στον δρόμο, στον αγώνα. Μέσα σε αυτή τη ζωντάνια της πλατείας και του δρόμου θα δοκιμάζονται οι απόψεις και η παντοδυναμία του συστήματος, αλλά και η αριστεροσύνη μας. Μακάρι να διαρκέσει και να επεκταθεί αυτός ο ξεσηκωμός στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στις γειτονιές. Να συνδεθεί και με εκείνα τα οργανωμένα ή μη κομμάτια που θα διαδηλώσουν στις επόμενες απεργίες, στις 15 Ιούνη. Έχουμε ήδη δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στο σύστημα που ψάχνει τακτικές για να ξεμπερδεύει, ας μην το αφήσουμε να μας αποπροσανατολίσει με ψευτοαντιθέσεις, μην το αφήσουμε να μας «ξεφουσκώσει» .
φ.666,11/06/2011