Έχει συμπληρωθεί πλέον ένας χρόνος από τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε την δανειακή σύμβαση με Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ. Ο χρόνος που έχει περάσει μας δίνει μια σημαντική δυνατότητα κριτικής επανεξέτασης της κατάστασης και ελέγχου των επιχειρημάτων τόσο των αντίπαλων όσο και των δικών μας όλου αυτού του διαστήματος.
Έχει καταρρεύσει πλέον ολόκληρη η κυρίαρχη αφήγηση που προσπαθούσε να ερμηνεύσει την κρίση ως μια ελληνική ιδιαιτερότητα που προέκυψε από λάθος πολιτικές επιλογές διαχείρισης. Οι σκληρές πολιτικές λιτότητας και επίθεσης σε κοινωνικά κεκτημένα που περιλαμβάνονται στην δανειακή σύμβαση του Μνημονίου δεν αποτελούν ελληνικό προνόμιο.
Παρόμοια μέτρα βλέπουμε να υιοθετούνται όχι μόνο από τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ευρωζώνης αλλά ακόμα και από χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ. Η κατάρρευσης της Ιρλανδίας, της χώρας πρότυπο για τις δυνατότητες ανάπτυξης μέσω του νεοφιλελευθερισμού, αποτελεί συνολική αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.Η υιοθέτηση στην σύνοδο κορυφής της ΕΕ του συμφώνου ανταγωνιστικότητας που μετονομάστηκε σε «σύμφωνο για το ευρώ» αποτελεί μια προσπάθεια συνολικής επίθεσης σε επίπεδο Ευρώπης από την μεριά του κεφαλαίου σε βάρος των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Συνολικές πολιτικές λιτότητας, συνταγματοποίηση του νεοφιλελευθερισμού, αύξηση ορίων ηλικίας που απαιτούνται για την συνταξιοδότηση μέσω της σύνδεσης τους με το προσδόκιμο ζωής. Μείωση μισθών μέσω της σύνδεσης τους με την ανταγωνιστικότητα. Όταν η απάντηση από την μεριά των κυρίαρχων είναι τόσο συνολική και τόσο δομική είναι ξεκάθαρο ότι όχι μόνο δεν μιλάμε απλά για «Ελληνικό πρόβλημα», αλλά το πρόβλημα είναι πολύ ποιο βαθύτερο από το ίδιο το χρέος και το έλλειμμα.
Είναι φανερό ότι μπροστά μας δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια κρίση χρέους, αλλά μια συνολικότερη δομική καπιταλιστική κρίση. Μια κρίση υπερσυσσώρευσης, που έχει τις ρίζες της ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και τα χαρακτηριστικά που έφερε η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού. Μία κρίση δηλαδή που βασίζεται στην τεράστια ανάπτυξη της παραγωγικότητας της εργασίας και στην καθήλωση των πραγματικών μισθών, του κομματιού δηλαδή που η εργασία μπορεί να ιδιοποιείται. Η κατεύθυνση εξόδου από την κρίση που ακολουθείται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου δεν αποτελεί μια προσπάθεια μείωσης των ελλειμμάτων και του χρέους αλλά μια προσπάθεια για συνολική αλλαγή στις μορφές κυριαρχίας και αναπαραγωγής της ίδιας της εργατικής δύναμης.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια διαδικασία συνολικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, μια διαδικασία δημιουργίας ενός ποιο επιθετικού και αυταρχικού καπιταλισμού. Το Μνημόνιο αποτελεί την ελληνική μετάφραση της συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης. Το χρέος αποτελεί το εργαλείο με βάση το οποίο επιχειρείται η έξοδος από την κρίση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας. Ακριβώς για αυτό τον λόγο είχαμε μιλήσει από την πρώτη στιγμή για τρεις όψεις της κρίσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ανταγωνιστικότητα, που αποτελεί μια σχέση που είναι διαρκώς υπό διακύβευση, σταδιακά αναβαθμίζεται ως ένα από τα αποτελεσματικότερα όπλα του αντιπάλου στην προσπάθεια του να εγκλωβίσει τον κόσμο της εργασίας σε ένα εθνικό πλαίσιο αναφοράς και σύγκρουσης με όλους του υπόλοιπους εργαζόμενους στην βάση διαφορετικών εθνικών συμφερόντων.
Τέλος πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι μια πραγματική ταξικά μεροληπτική πολιτική από την σκοπιά της εργασίας δεν μπορεί παρά να είναι ταυτόχρονα και διεθνιστική. Διεθνιστική όχι με την παιδική άποψη της ταυτόχρονης αλλαγής σε πολλές χώρες, αλλά με την έννοια ότι θα αποτελεί στις γενικές της κατευθύνσεις ένα μάχιμο πολιτικό σχέδιο για τον κόσμο της δουλειάς και της νεολαίας σε κάθε χώρα πρώτα από όλα ενάντια στην δική του κυβέρνηση, ενάντια στις δυνάμεις του κεφαλαίου σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό σχηματισμό. Μία πρόταση που θα στηρίζεται στην αύξηση των μισθών, στην μείωση των ωρών εργασίας, στην σκληρή φορολογία του κεφαλαίου (μόνο μέσα από αυτή την διαδικασία μπορούν σήμερα να προκύψουν οι απαραίτητοι πόροι για την χρηματοδότηση όλων των μορφών του κοινωνικού μισθού: δωρεάν υγεία-παιδεία, φθηνή πρόσβαση σε φως-νερό μεταφορές-επικοινωνία), κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο έχει νόημα και μια σκληρή ρύθμιση για το χρέος που θα περιλαμβάνει την διαγραφή του μεγαλύτερου κομματιού του.
Το Γραφείο Τύπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου