Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Αναλαμβάνουμε την ευθύνη.
Για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ που τα λέμε φταίμε.
Φταίμε που δεν παραδινόμαστε αμαχητί, Που δεν συνθηκολογούμε με τη πιο ανάλγητη εξουσία, που δεν έχουμε προτάσεις για το ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων, που δεν έχουμε προτάσεις για το πώς οι άνθρωποι θα μάθουν να ζουν με την ανεργία, χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες, για το πώς οι άνθρωποι θα παίρνουν σύνταξη στα 70 τους.
Φταίμε επίσης που δε κάνουμε τα στραβά μάτια στη διαπλοκή να συνεχίζει ανενόχλητη να λεηλατεί τον τόπο.
Φταίμε γιατί εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να βάλουμε πλάτη στη κοινωνική καταστροφή με αντάλλαγμα μια θολή πρωτοσέλιδη φωτογραφία στις εφημερίδες τους ή αργότερα κάποιο υφυπουργείο κοινωνικής κατεδάφισης.
Αν λοιπόν γι αυτά μας κατηγορούν, ναι φταίμε και είμαστε περήφανοι που φταίμε.
Αλλά τους υπενθυμίζουμε κάτι. Εκτός από εμάς,
φταίει ότι αυτός ο λαός, που παρά τις επιθέσεις και τα σοκ που υπέστη, επιμένει στο δικαίωμα για αξιοπρεπή δουλειά και ζωή.
Φταίνε τα νέα τα παιδιά, που επιμένουν να ζητάνε μόρφωση και μέλλον.
Φταίνε οι κάτοικοι της Κερατέας που ζουν στρατιωτικό νόμο και βλέπουν δικαστικές αποφάσεις να μην εφαρμόζονται για να προστατευτεί ο μεγαλοεργολάβος.
Φταίνε οι συμβασιούχοι στο Δήμο της Αθήνας που δίνουν έναν αγώνα για την ποιότητα ζωής όλων μας. Για να έχουν τα παιδιά παιδικούς σταθμούς και για να μπορούν να μαζεύονται τα σκουπίδια.
Φταίνε οι άνθρωποι του μόχθου, που δεν αποδέχονται να δουλεύουν αποκλειστικά για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Φταίνε όλοι όσοι επιμένουν να υπερασπίζονται την δημοκρατία και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία.
Φταίει και η υπερηφάνεια και η αυτοεκτίμηση που αναπτύσσεται στην κοινωνία, απέναντι στην πιο αισχρή πολιτική εξαπάτηση που είδαμε ποτέ.
Πάνω από το Βερολίνο, πάνω από το Παρίσι, πάνω από τις Βρυξέλες, πάνω από τη Σύρο, τη Κομοτηνή, τη Κερατέα, στη Χαλκιδική αλλά και πάνω από κάθε πόλη ή χωριό της Ελληνικής ή της ευρωπαϊκής επικράτειας είναι οι εργαζόμενοι που αντιστέκονται και δεν συμμορφώνονται στις υποδείξεις της κυβέρνησης Παπανδρέου και της τρόικας.
Είναι τόσο κραυγαλέα πια η αποτυχία του μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής.
Είναι τόσο κραυγαλέες πια οι συνέπειες στη κοινωνία, που αν δεν επινοηθεί το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ, αναπότρεπτα θα φανερωθεί η ωμή πραγματικότητα.
Η ωμή πραγματικότητα της απόγνωσης, της απελπισίας, της ανεργίας, των λουκέτων, της νέας φτώχειας που βουλιάζει το λαό στη φτώχεια, στη χρεοκοπία, στη κοινωνική καταστροφή.
Αν λοιπόν το μνημόνιο είναι ευλογία όπως είπε ο περίφημος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, τότε γιατί χρειάζονται πρόσθετα μέτρα;
Γιατί αποτύχανε πλήρως σε όλους τους στόχους τους;
Ύφεση –6,6%.
Ανεργία 20%.
Πληθωρισμός 4,5%.
Κατάρρευση των εσόδων.
Χιλιάδες λουκέτα κα απολύσεις στην αγορά.
Νέα μέτρα τουλάχιστον 25 δις ευρώ την επόμενη διετία.
Προειδοποιήσαμε πριν από δύο σχεδόν χρόνια την πιο δεξιά και ταξική κυβέρνηση που είχε ο τόπος, πως ο λογαριασμός δεν βγαίνει
Πως με την νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο που δεν πρόκειται να βγούμε ποτέ με την κοινωνία όρθια.
Εξηγήσαμε στους πολίτες πως το Μνημόνιο ήρθε- όχι για να πληρώσουμε μισθούς όπως χυδαιολογούσε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της εντός και εκτός κοινοβουλίου- αλλά για να σώσει τις τράπεζες και τις πολυεθνικές.
Εξηγήσαμε πως είσοδος του ΔΝΤ θα σημάνει την χρεοκοπία της χώρας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τις περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές.
Η κυβέρνηση όταν μιλά για διαρθρωτικές αλλαγές εννοεί τον εργασιακό μεσαίωνα, την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας και την απόσυρση του κράτους από την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση.
Για τους μαθητευόμενους μάγους του νεοφιλελευθερισμού και του Θατσερισμού το κράτος πρέπει να υπάρχει μόνο για να σώζει τις τράπεζες.
Αλλά δεν είμαστε οι μόνοι που τα λέγαμε. Ακόμα και ο Κρούγκμαν σε άρθρο του στη New York Times χαρακτήρισε «αυτοκαταστροφικές» και «φρεναπάτη» τις πολιτικές λιτότητας.
Κατ αυτόν πρώτα είναι οι θέσεις εργασίας και μετά τα ελλείμματα. Αυτή είναι η σωστή σειρά.
Η ελληνική κυβέρνηση δεν θεωρεί ότι πρέπει να κάτι για την απασχόληση. Ακόμα και χρήματα από την Ευρωπαική Ένωση για την απασχόληση και τη στήριξη ανέργων λιμνάζουν.
Γιατί ο στόχος τους είναι απλός. Κυβέρνηση και τρόικα ένα και μόνο σκοπό έχουν μετά φυσικά από την σωτηρία των χρημάτων των δανειστών μας.
Να κάνουν τους Έλληνες φτωχούς. Να γυρίσουν τη χώρα ένα αιώνα πίσω και να αποτελέσει το ιστορικό παράδειγμα, το πειραματόζωο πως μία ολόκληρη ήπειρος παραδίδεται στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο και κάνει σύνταγμα της το καπιταλισμό-καζίνο.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από τη θρησκευτικού τύπου πεποίθηση ότι ο ιδιωτικός τομέας θα σπεύσει να αντικαταστήσει της δημόσιες επενδύσεις που μηδενίζονται.
Δείτε τι έγινε στην Αργεντινή. Σας προτρέπω να δείτε στο διαδίκτυο πια ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που παίχτηκε τις τελευταίες ημέρες στη δημόσια τηλεόραση του κ. Αυγερόπουλου, τον Εξάντα, που δείχνει την περίπτωση της Αργεντινής.
Πώς κατέρρευσε και πώς χρεοκόπησε η Αργεντινή επειδή πήγε στο ΔΝΤ και της επέβαλε αυτές τις πολιτικές που έχει επιβάλλει στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από την κυριαρχία αυτών των αντιλήψεων που μόνο σε ένα επαγγελματία οικονομικό δολοφόνο ταιριάζουν.
Στο παγκόσμιο σύστημα εξουσίας που φτιάχνουν, είπε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και οι ζημιές κοινωνικοποιούνται.
Δείτε τι πάνε να κάνουν σήμερα, τι αρχίζουν και διαδίδουν δεξιά και αριστερά.
Κατάργηση και περιορισμός των φοροαπαλλαγών.
Δεν εννοούνε κατάργηση έστω και 1 από τις 58 φοροαπαλλαγές που έχουν οι εφοπλιστές, αυτή η πατριωτική δύναμη που ναυπηγεί 300 καράβια σήμερα και ούτε ένα στη χώρα μας.
Εννοούνε κατάργηση φοροαπαλλαγών των μισθωτών και των συνταξιούχων.
Νέες περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, λες και υπάρχουν πια υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι.
Μείωση των κοινωνικών επιδομάτων, δηλαδή των επιδομάτων ανεργίας.
Δεν έχουμε πια καμία αμφιβολία αν ο Παπανδρέου διάλεξε και τι στο δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.
Εδώ πλέον μιλάμε για επέλαση βαρβάρων.
Περικοπές στις δαπάνες υγείας και παιδείας.
Όταν πριν 16 μήνες είπαμε πως ΔΝΤ σημαίνει κλείσιμο σχολείων, σχολών και νοσοκομείων, κάγχαζαν τα κανάλια των 8 και τα πολιτικά ασθενοφόρα.
Σήμερα αυτό συμβαίνει και μην σας ξεγελά πως το κλείσιμο βαφτίζεται ως συγχώνευση.
Εκποίηση δημόσιου πλούτου 50 δις ευρώ με διαδικασίες fast truck και fast food.
Επιλέξαμε ως μεσάζοντες τους ίδιους οίκους που μας ρουφάνε το αίμα, τις ίδιες τράπεζες, τα ίδια δικηγορικά γραφεία, τους ίδιους φίλους με εταιρείες που φτιάχτηκαν πριν ένα μήνα με κεφάλαιο 1 λίρα Αγγλίας.
Για αυτά τα εγκλήματα μας ζητάνε διάλογο και συναίνεση. Ας ψάξουν αλλού.
Για αυτά τα εγκλήματα μας ζητάνε να αποκηρύξουμε -όχι τα γιαουρτώματα και τις αποδοκιμασίες- αλλά τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις.
Απαντάμε. Αξιοπρέπεια- αλληλεγγύη- ανυπακοή.
Δεν αφήσαμε κανένα μόνο του χρόνια τώρα, δεν θα αφήσουμε μόνο κανέναν και στη χειρότερη κρίση που αντιμετώπισαν ποτέ οι εργαζόμενοι.
Όσο και να μας συκοφαντήσουν, όσο και αν προσπαθήσουν να απαξιώσουν τα κινήματα, όσο και αν χυδαιολογήσουν.
Και επειδή έκανε αναφορά στην αριστερά για αυτό το ζήτημα ακόμα και η κ. Μπακογιάννη, της λέμε, ναι δίκιο έχετε, θα είμαστε δίπλα στους ναυτεργάτες, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που κάποτε έπαιρναν 800 ευρώ, τους δημόσιους υπαλλήλους που κάποτε έπαιρναν 1200 ευρώ, τους αγρότες, τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, τους απολυμένους και τη νεολαία. Στον κ. Χριστοφοράκο και την SIEMENS δεν θα είμαστε δίπλα.
Σε αυτή την πολιτική λοιπόν ο κόσμος θα αντιδρά. Και θα αντιδρά δικαίως. Ας μη σπεύδουν να συκοφαντήσουν την ανυπακοή στη γενικευμένη αδικία
Η Ρόζα Παρκς το βράδυ της 1ης Δεκεμβρίου 1955, επιστρέφοντας με το λεωφορείο απ' τη δουλειά θωρακίζεται με το θάρρος του αυτοσεβασμού και της αξιοπρέπειας κι αρνείται να παραχωρήσει τη θέση της σ' έναν λευκό. Κάνει μια πράξη ανυπακοής.
Η άμεση σύλληψή της κινητοποιεί τους μαύρους της Αλαμπάμα με επικεφαλής τον νεαρό τότε αιδεσιμότατο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Η υπόθεση φτάνει στο Ανώτατο Δικαστήριο, που κρίνει αντισυνταγματικές τις φυλετικές διακρίσεις στα λεωφορεία.
Η Ρόζα Παρκς στέφεται σύμβολο του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων και όχι των διαφόρων Μουσολίνι.
Ούτε ο Όσκαρ Ουάιλντ, ούτε ο Χάουαρντ Ζιν που μίλησαν για την πολιτική ανυπακοή είχαν σχέση με τον Μουσολίνι.
Και κυρίως δεν είχε σχέση το Σύνταγμα της χώρας. Από εκεί πηγάζει, εκεί γεννιέται η ανυπακοή στην αδικία, στην παρανομία, στην μικρή μειοψηφία που καταπιέζει και εξουσιάζει την πλειοψηφία.
Δεν πιστεύουμε λοιπόν πως ξέχασαν όλους τους παραπάνω, αλλά και την μεγαλειώδη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας.
Απλά επέλεξαν να ταχθούν στο πλευρό αυτών που τρέμουν την ανυπακοή και την κοινωνική αντίσταση.
Η λεκτική και πολιτική τους ακροβασία ξεπέρασε την λεπτή κόκκινη γραμμή της πολιτικής αντιπαράθεσης και έφτασε στα όρια της πολιτικής συκοφαντίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Προχθές στη βουλή είχα την ευκαιρία για άλλη μια φορά να ρωτήσω τον πρωθυπουργό, γιατί κρύβει συνεχώς την αλήθεια από το λαό.
Και είχα για άλλη μια φορά έναν διάλογο κωφών. Άλλα τον ρωτάω, άλλα απαντάει…
Με κατηγόρησε για άλλη μια φορά ότι αποκαλύπτοντας την αλήθεια για όσα περιμένουν τον ελληνικό λαό, τρομοκρατούμε τον κόσμο.
Κι εγώ αναρωτήθηκα αν έχει υπάρξει αλλού στον πλανήτη χώρα που να έχει δεχτεί σε τόσο σύντομο διάστημα τόση συσσωρευμένη τρομοκρατία, από τα μίντια και από τη κυβέρνησή της, όσο η χώρα μας τον τελευταίο χρόνο.
Θυμηθείτε τι έλεγε και τι έπραξε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του τον τελευταίο χρόνο.
Ξεκίνησε να μας λέει ότι βουλιάζουμε σαν τον Τιτανικό και ότι χρεοκοπούμε αν δεν προστρέξουμε στο ήρεμο λιμάνι του ΔΝΤ.
Συνέχισε εμφανίζοντας τη κρίση χρέους ως πρόβλημα της ελληνικής ιδιομορφίας, της εκτεταμένης διαφθοράς.
Παρουσίαζε ούτε λίγο ούτε πολύ όλους τους έλληνες ως διεφθαρμένους και με αριστοτεχνικό τρόπο καλλιεργούσε συστηματικά το συναίσθημα της συλλογικής ενοχής, για τους υψηλούς μισθούς του δημοσίου, για τους συμβασιούχους που είχαν το θράσος να θέλουν να βρουν δουλειά, για όλους εμάς που, ως γνωστόν άλλωστε, μαζί τα φάγαμε.
Και μη νομίζετε ότι αυτή η φράση ήταν μια τυχαία διατύπωση. Ήταν απολύτως στοχευμένη και μελετημένη. Η επιλογή της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα να οδηγήσουν τη χώρα στη κόλαση του ΔΝΤ, ήταν προαποφασισμένη και μεθοδευμένη πολύ πριν τις εκλογές του 2009.
Ήταν προαποφασισμένη ακριβώς γιατί όλοι αυτοί, που λεηλάτησαν το δημόσιο πλούτο στα χρόνια της ανάπτυξης, εθνικοί προμηθευτές, εθνικοί τραπεζίτες, εθνικοί εργολάβοι και εθνικοί μιζαδόροι της διαπλοκής, δεν θα μπορούσαν να φανταστούν καλύτερη ευκαιρία από τη κρίση του χρέους, για να προωθήσουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που ούτε στον ύπνο τους δεν είχαν ονειρευτεί.
Να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις, τη κοινωνική ασφάλιση, τις κοινωνικές δαπάνες, να μειώσουν κι άλλο τη φορολογία τους, να λεηλατήσουν ακόμα περισσότερο το δημόσιο πλούτο.
Με δύο λόγια να μετατρέψουν τη χώρα σε κόλαση, μεν, για τις δυνάμεις της εργασίας και τους μικρομεσαίους, αλλά σε παράδεισο για τους ίδιους, για την εγχώρια διαπλοκή και για τη ξένη τοκογλυφία.
Και για να προχωρήσουν σε αυτή την επιλογή έπρεπε να έχουν κυβερνήσεις να τους διευκολύνουν και έναν λαό τρομαγμένο και απελπισμένο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
οι αποφάσεις των συνόδων Κορυφής των Βρυξελλών που έσπευσε να συνυπογράψει και η ελληνική κυβέρνηση, σηματοδοτούν την κραυγαλέα αδυναμία των ηγετών της Ε.Ε, σε μια κρίσιμη στιγμή για την πορεία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, να προστατέψουν στοιχειωδώς τους λαούς τους από την επερχόμενη οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Το σύμφωνο για το ευρώ, το ευρωπαϊκό μνημόνιο, στο οποίο συμφωνούν και συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες, θα μειώνει διαρκώς τους μισθούς με το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας και τις συντάξεις με το πρόσχημα του προσδόκιμου ορίου ζωής.
Οδηγούν τους λαούς στην εξόντωση, στην κοινωνική χρεοκοπία και ακολούθως βέβαια στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της οικονομίας, με μόνο τους μέλημα τη διάσωση των τραπεζών και την εξασφάλιση των χρημάτων των πιστωτών.
Εμείς με αίσθηση ευθύνης, επισημαίνουμε ότι αυτές οι εξελίξεις θα είναι οδυνηρές για τη χώρα, αν δεν υπάρξει άμεσα, αλλαγή πορείας.
Και ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τη πορεία, είναι ο ίδιος ο λαός. Γι αυτό και ζητάμε δημοψήφισμα για το νέο Σύμφωνο, το νέο ευρωπαϊκό μνημόνιο και το μόνιμο μηχανισμό στήριξης. Είναι ζήτημα δημοκρατίας.
Μια πολιτική που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει κοινωνική συναίνεση, δεν μπορεί να υλοποιείται ερήμην του λαού.
Και χαιρόμαστε που αυτή η πρόταση διατυπώνεται πια και από συνδικάτα και από κοινωνικούς φορείς.
Θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις και σε όλα τα επίπεδα για να δοθεί ο λόγος στον Ελληνικό Λαό.
Ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να αποφασίσει. Καμία κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να δεσμεύσει την οικονομική πολιτική, για όρια πέρα από την δικαιοδοσία της.
Καμιά κυβέρνηση δεν έχει το δικαίωμα να νομοθετεί καταναγκαστικά Μνημόνια, και να δεσμεύει την λαϊκή ετυμηγορία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι έχουμε πολιτική πρόταση.
Γιατί τις καλύτερες λύσεις να έχει κανείς να προτείνει, εάν δεν έχει ένα μέσο που να είναι ρεαλιστικό για να τις εφαρμόσει, δεν μοιάζουν ρεαλιστικές αυτές οι προτάσεις και οι λύσεις.
Συνεπώς αυτό μας απασχολεί πάρα πολύ το τελευταίο διάστημα. Όχι απλά να λέμε προτάσεις, αλλά να εξηγούμε και με ποιον τρόπο αυτές μπορεί να γίνουν εφικτές.
Οικοδομούμε λοιπόν, μία πολιτική συμμαχία που θα περιλαμβάνει την Αριστερά. Δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ, δυνάμεις της ριζοσπαστικής οικολογίας.
Δυνάμεις που αφυπνίζονται τώρα, μπροστά στο αδιανόητο και καταστροφικό της πολιτικής του Μνημονίου.
Μία πολιτική συμμαχία που θα είναι σε θέση να συγκροτήσει ένα νέο συνασπισμό εξουσίας.
Έναν συνασπισμό εξουσίας ικανό να εκπληρώσει ένα σχέδιο σωτηρίας της ελληνικής κοινωνίας από τη χρεοκοπία, αναδιανομής του πλούτου και παραγωγικής ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι έχουμε εναλλακτικό σχέδιο.
Ένα εναλλακτικό σχέδιο που εμείς περιγράφουμε με τους εξής τέσσερις ελάχιστους στόχους:
Πρώτον: Η άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από το μνημόνιο της χρεοκοπίας.
Δεύτερον: Η ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος. Μέσα από μια δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και του κεφαλαίου, που σήμερα στην χώρα μας απολαμβάνουν συνθήκες σκανδαλώδους ασυλίας.
Τρίτον: Ο άμεσος έλεγχος και την επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Με διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του και με βελτίωση των όρων αποπληρωμής. Γιατί, πολύ απλά, ένα χρέος που είναι πάνω από το 150% του ΑΕΠ, και έχει φτάσει εκεί εξ αιτίας των καταστροφικών επιπτώσεων του Μνημονίου δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. .
Τέταρτον: Η κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πριν από ένα χρόνο μια τέτοια πρόταση ίσως ακουγόταν ακραία. Σήμερα όμως, όλη η Ευρώπη κουβαλάει τις χρεωκοπημένες τράπεζες στην πλάτη. Και το ίδιο συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου οι τράπεζες κατορθώνουν να είναι πάντα ο αδύναμος κρίκος, αλλά ταυτόχρονα να βουλιάζουν στα κέρδη. Και ζητούν συνεχώς ακόμα περισσότερα, τη στιγμή μάλιστα που έχουν κλείσει τις στρόφιγγες στην ελληνική κοινωνία, στην πραγματική οικονομία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
ακούσαμε απίστευτες ανοησίες το προηγούμενο διάστημα.
Ανοησίες που καλλιεργούνται και αναπαράγονται από τα φιλικά προς το μνημόνιο μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ακούσαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει εκδηλώσεις βίας. Ότι καίει πολυκαταστήματα.
Ακούσαμε ότι τα πανό και οι διαμαρτυρίες θέτουν σε κίνδυνο την ζωή κυβερνητικών στελεχών.
Ακούσαμε ότι στην Κερατέα κάνουμε την γενική πρόβα για τον ένοπλο αγώνα.
Κανονικά δεν αξίζει ούτε καν να απαντήσουμε σε αυτές τις ανοησίες. Λέμε όμως.
Είμαστε η παράταξη που έχει υποστεί τη βία. Και τη βία την απεχθάνεται.
Γνωρίζουμε ότι η βία δεν είναι επιλογή του λαϊκού κινήματος αλλά των πιο σκοτεινών κύκλων εξουσίας που θέλουν το λαό στη τηλεοπτική απάθεια και όχι πρωταγωνιστή.
Μην περιμένετε λοιπόν από εμάς να καταδικάσουμε το λαό που αντιδρά. Είμαστε κομμάτι αυτού του λαού.
Και δεν θα σας αφήσουμε να ενοχοποιήσετε ολόκληρη την κοινωνία, για να κρυφτείτε.
Γνωρίζουμε πλέον ότι οι συκοφαντίες δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, δηλώσεις γραφικών παραγόντων ή σπασμωδικές αντιδράσεις, αλλά για μια γενικευμένη στρατηγική, επικίνδυνη για την ίδια τη δημοκρατία.
Μια στρατηγική που ξεδιπλώνουν αυτοί που φοβούνται ότι η λαϊκή οργή θα συναντηθεί με την εναλλακτική πρόταση της αριστεράς και θα τους καταστήσει παρελθόν.
Η κυβέρνηση προσπαθεί μέσα στην απόγνωσή της να ποινικοποιήσει τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Αυτό σημαίνει ότι τις φοβάται. Και αν τις φοβάται, σημαίνει ότι μπορεί να είναι και αποτελεσματικές. Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι η σκέψη και η προσπάθειά μας το επόμενο διάστημα.
Να τους δώσουμε αυτό που φοβούνται.
Να μαζικοποιήσουμε και να κάνουμε ακόμα πιο αποτελεσματικούς τους κοινωνικούς αγώνες.
Με στόχο, να ανακόψουμε αυτή την επίθεση. Να ανατρέψουμε την πολιτική τους.
Να γίνουμε η μαγιά μιας νέας πλειοψηφίας.
Να αποτρέψουμε τη κοινωνική χρεοκοπία και να ανοίξουμε νέους εναλλακτικούς δρόμους για την κοινωνία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
όλος ο κόσμος μας λέει «πιο δυνατά! Φωνάξτε πιο δυνατά, αγωνιστείτε πιο δυνατά, παλέψτε πιο δυνατά». Ας μη τους διαψεύσουμε.
Να δυναμώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, για να δυναμώσουμε και τους αγώνες του λαού, για να δυναμώσουμε και την ελπίδα μιας μεγάλης ενότητας της αριστεράς που θα ανατρέψει τη σημερινή καταστροφική πορεία για το τόπο.
Ας σταθούμε, λοιπόν, στην ευθύνη να παντρέψουμε την οργή και την απογοήτευση με τους πολιτικούς στόχους και τις διεκδικήσεις της αριστεράς.
Ας σταθούμε, λοιπόν, στην ευθύνη να οργανώσουμε τους νέους μεγάλους αγώνες της ανατροπής.
Ας σταθούμε λοιπόν στην ευθύνη, να γυρίσουμε σελίδα για το ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά.
Να αφήσουμε πίσω τις άγονες αντιπαραθέσεις και τον κατακερματισμό και να ανοίξουμε το ΣΥΡΙΖΑ πλατιά μέσα στη κοινωνία.
Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό. Σε κάθε εργασιακό χώρο και σε κάθε νεολαιίστικό χώρο, να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες μας να μπει μέσα η κοινωνία που αντιστέκεται.
Να αφήσουμε την αντιστεκόμενη νεολαία, την αντιστεκόμενη κοινωνία να μας μάθει τον τρόπο και να μας καθοδηγήσει. Ε
μείς απλά να τους προτρέψουμε να αυτοοργανώσουν τη δράση τους.
Εμείς απλά να τους υποσχεθούμε ότι θα συνεχίσουμε αταλάντευτα στον δρόμο των μαζικών κοινωνικών αντιστάσεων. Για ζωή, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια.
Γιατί ξέρουμε ότι, όταν οι αδύναμοι διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους, όταν στους δρόμους κυματίζουν οι σημαίες της ενότητας και της αλληλεγγύης, τότε, τα πράγματα παίρνουν άλλο δρόμο, από αυτόν που κάποιοι διάλεξαν για εμάς, χωρίς να μας ρωτήσουν.
Εκεί λοιπόν πρέπει να ρίξουμε όλη την ενέργεια και τις δυνάμεις μας.
Με αισιοδοξία και πείσμα. Υπερβαίνοντας με σοβαρότητα και ωριμότητα αυτά που μας κρατάνε πίσω.
Ανοίγοντας τις πόρτες μας στον ανένταχτο κόσμο που θέλει να ενωθεί μαζί μας στην καθημερινή πολιτική πάλη. Ανοίγοντας τις πόρτες και τις αγκαλιές μας στο κόσμο που αντιστέκεται και αγωνιά.
Να κάνουμε το ΣΥΡΙΖΑ από συμμαχία συνιστωσών, κίνημα μαζικό για την ανατροπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου