Μια παλιά ανάρτηση μας ,αναδημοσίευση άρθρου του Ριζοσπάστη για τις εκλογές του 2010.Τότε είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητη, με ελάχιστους αναγνώστες.Σήμερα είναι αρκετά επίκαιρη.

Μια παλιά ανάρτηση μας ,αναδημοσίευση άρθρου του Ριζοσπάστη για τις εκλογές του 2010 στην Αίγυπτο.Τότε είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητη, με ελάχιστους αναγνώστες.Σήμερα είναι αρκετά επίκαιρη.

Κυριακή, 28 Νοεμβρίου 2010

ΑΙΓΥΠΤΟΣ- Εκλογική παρωδία-Aπέχει το Κ.Κ.Αιγύπτου.Η αποχή αναμένεται να φτάσει το ...90 %

Διαβάστε περισσότερα: http://kke4ever.blogspot.com/2010/11/90.html#ixzz1CwimRFFB

Στις κάλπες καλούνται να προσέλθουν σήμερα οι Αιγύπτιοι, στις πρώτες εκλογές που πραγματοποιούνται στη χώρα των 85 εκατομμυρίων κατοίκων μετά την υιοθέτηση καινούριου Συντάγματος το 2007. Τυπικώς όλα είναι έτοιμα στις 254 εκλογικές περιφέρειες, εκ των οποίων η κάθε μία εκλέγει, πλέον, δύο βουλευτές, τον έναν ως εκπρόσωπο εργατών και αγροτών και τον δεύτερο ως εκπρόσωπο των υπόλοιπων επαγγελμάτων. Σύμφωνα, πάντα, με το νέο Σύνταγμα, οι βουλευτές που εκπροσωπούν τα «υπόλοιπα επαγγέλματα» θα πρέπει να καλύπτουν τις μισές από τις συνολικά 508 εκλόγιμες έδρες του κοινοβουλίου, καθώς οι εναπομείνασες 10 έδρες καλύπτονται με επιλογές του προέδρου διά μέσου διαταγμάτων.

Επί της ουσίας, βέβαια, και αυτές οι εκλογές απέχουν πολύ από το να είναι μια διαδικασία πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης, αφού, όπως καταγγέλλουν και τα κόμματα που μποϋκοτάρουν τις εκλογές, όπως το ΚΚ Αιγύπτου, πρόκειται περισσότερο για μια φάρσα που επιδιώκει να δώσει επίφαση νομιμότητας στην, πολύχρονη, κυριαρχία στην εξουσία του Χόσνι Μουμπάρακ και του κόμματός του,
παρά για το οτιδήποτε άλλο. Θεωρητικά, βέβαια, η όλη εκλογική διαδικασία εποπτεύεται από την Ανώτατη Εκλογική Επιτροπή (και αυτή προκύπτει από το Σύνταγμα του 2007) και από 120 ντόπιες ανεξάρτητες οργανώσεις, των οποίων, όμως, τα περιθώρια κινήσεων είναι εξαιρετικά ασφυκτικά, καθώς χρειάζονται κυβερνητική άδεια για να ελέγξουν εκλογικά τμήματα ενώ δεν έχουν δικαίωμα να μιλήσουν με συμμετέχοντες στις εκλογές ή με ψηφοφόρους!

Προεκλογική και εκλογική φάρσα

Το κλίμα αυτό καταγράφτηκε και στον λεγόμενο προεκλογικό αγώνα, που δεν είχε μείζονες διαφορές από την εποχή που ο Μουμπάρακ ή το κόμμα του ήταν οι μοναδικοί υποψήφιοι. Οι υποψήφιοι, εκτός του κυβερνώντος κόμματος, δεν είχαν καμία πρόσβαση στα κρατικά ΜΜΕ και με διάφορα προσχήματα ματαιώθηκαν ή απαγορεύτηκαν, για λόγους ασφαλείας πάντα επισήμως, οι περισσότερες ομιλίες τους.

Επίσης, οι αιγυπτιακές αρχές αφαίρεσαν τις άδειες λειτουργίας σε σειρά από ΜΜΕ, κυρίως τηλεοπτικά δίκτυα ή ραδιόφωνα, τα οποία δεν ελέγχονταν πλήρως. Προβάλλοντας σειρά γραφειοκρατικών ή άλλων κολλημάτων, έχουν αποκλειστεί από το να συμμετάσχουν στις εκλογές πολλές δεκάδες υποψήφιοι, ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις έχουν καταστείλει σειρά διαμαρτυριών και κινητοποιήσεων, είτε πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στη συγκεκριμένη παρωδία είτε δυνάμεων που την μποϋκοτάρουν επικαλούμενες, εννοείται, τον εδώ και περισσότερο από 30 χρόνια ισχύοντα νόμο της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Εκτός από όλα αυτά τα ...προληπτικά μέτρα, η ηγεσία Μουμπάρακ έχει αποδείξει ότι έχει πολλούς ακόμη τρόπους να καθορίσει, ουσιαστικά, το αποτέλεσμα και κατά την ίδια την ημέρα των εκλογών όπως η εξαγορά ψήφων.

Δικαίωμα ψήφου έχουν όλοι όσοι είναι μεγαλύτεροι των 30 ετών και έχουν αιγυπτιακή υπηκοότητα. Οι καταγεγραμμένοι ψηφοφόροι είναι 42 εκατομμύρια (εκ των 85 εκατομμυρίων που αριθμεί ο συνολικός πληθυσμός της χώρας). Εντούτοις, το ποσοστό συμμετοχής εκτιμάται ότι θα κυμανθεί, λίγο πολύ, στα επίπεδα των εκλογών του 2005, όταν μόλις το 9% είχε προσέλθει στις κάλπες.

Είναι προφανές από τα παραπάνω, ότι ο χαρακτηρισμός «φάρσα» που αποδίδει το ΚΚ Αιγύπτου στην όλη υπόθεση είναι περισσότερο από αληθής. Παρόλα αυτά, αξίζει έστω και για ενημερωτικούς λόγους, να αναφερθούν οι συμμετέχοντες σε αυτές τις εκλογές.

Φυσικά, συμμετέχει το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα, του Χ. Μουμπάρακ, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, ισλαμιστική παράταξη, η οποία, αν και εκτός νόμου, αξιοποιεί «παραθυράκια» περί ανεξάρτητων υποψηφίων, το φιλοκυβερνητικό, σε γενικές γραμμές,Νέο Κόμμα al Wafd, το Προοδευτικό Εθνικό Ενωτικό Κόμμα - Tajammu και το Νασερικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Τις εκλογές μποϋκοτάρουν το κόμμα al Ghad του Αϊμάν Νουρ, χωρίς επίσημη αιτιολογία (αν και προφανώς ο Νουρ θέλει ν' αποφύγει την ταλαιπωρία της φυλάκισης που υπέστη με την κατηγορία της απάτης αμέσως μετά την άνοδο του κόμματός του στις προηγούμενες εκλογές), η Εθνική Ομοσπονδία Αλλαγής, μια νεοεμφανιζόμενη συνεργασία διαφόρων δυνάμεων υπό τον πρώην επικεφαλής της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας, Μουχάμαντ αλ Μπάρανταϊ, η οποία υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν οι εγγυήσεις για διεξαγωγή έντιμων και δίκαιων εκλογών και το ΚΚ Αιγύπτου,που καταγγέλλει την παρωδία.

Κρίσιμη η επόμενη μέρα εντός και εκτός

Η Αίγυπτος, όπως και το σύνολο της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής, διανύει μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. Κατ' αρχάς, εσωτερικά, η πολυπληθέστερη αραβική χώρα βρίσκεται, όπως διαλαλεί ο Χ. Μουμπάρακ σε «δρόμο μεταρρυθμίσεων». Με άλλα λόγια, η αιγυπτιακή ηγεσία προχωρά περαιτέρω τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, επιταχύνοντας σειρά ιδιωτικοποιήσεων στο δημόσιο τομέα (πολιτική που εξαρχής υπηρέτησε πιστά ο Αιγύπτιος Πρόεδρος), διευκολύνοντας ακόμη περισσότερο τη διείσδυση και ξένων κεφαλαίων - επενδύσεων μέσα από τη χαμηλή φορολογία, τις χαριστικές ρυθμίσεις και φυσικά την ανύπαρκτη εργατική νομοθεσία με αποτέλεσμα την αφθονία φτηνών εργατικών χεριών.

Ο περίφημος στόχος του «εκσυγχρονισμού» του προέδρου συνοδεύεται, φυσικά, από τη βύθιση ακόμη μεγαλύτερου τμήματος του αιγυπτιακού λαού στην ένδεια,κατήφορος που επιταχύνεται από την παγκόσμια αύξηση των τιμών των τροφίμων και κυρίως του σιταριού αλλά και των λαχανικών, όχι λόγω κάποιας πραγματικής έλλειψης αλλά λόγω της απόφασης της αιγυπτιακής ηγεσίας να εξάγει την εγχώρια παραγωγή και ν' αφήσει τους Αιγύπτιους να πεινάνε. Ενδεικτικό της πολιτικής αυτής (που εννοείται ότι η επιβολή της διευκολύνεται από την ύπαρξη όλων των απαγορευτικών διατάξεων που προκύπτουν από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, κάτι που σημαίνει ότι απαγορεύεται ως «επικίνδυνη» κάθε είδους εργατική διαμαρτυρία ή συνδικαλιστική αντίδραση) είναι το ότι παρά την έγκριση από τη δικαιοσύνη αιτημάτων που είχε προωθήσει το ΚΚ Αιγύπτου, όπως η κατοχύρωση κατώτερου μισθού στις 1.200 αιγυπτιακές λίρες (δηλ. περίπου 172 ευρώ) ή η απομάκρυνση των φρουρών ασφαλείας από τα πανεπιστήμια, τίποτε δεν εφαρμόστηκε. Οπως άλλωστε, η κυβέρνηση δεν φάνηκε να πτοείται, πριν δύο μέρες, όταν η δικαιοσύνη έκρινε ότι δεν πρέπει να διεξαχθούν εκλογές σε 24 εκλογικές περιφέρειες, λόγω της παράνομης απαγόρευσης υποψηφίων.

Κατά δεύτερον, σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, επίσης, η περίοδος είναι κρίσιμη. Με το Παλαιστινιακό σε αδιέξοδο, τις ισραηλινές προκλήσεις να πολλαπλασιάζονται, το Λίβανο να κλυδωνίζεται, τις απειλές κατά του Ιράν να κλιμακώνονται, την κατοχή στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν να συνεχίζονται, η αιγυπτιακή ηγεσία, που μέχρι στιγμής έχει παραμείνει, παρά τους ελιγμούς, σύμμαχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και μάλιστα σημαντικός σύμμαχος λόγω του μεγέθους και της συμβολικής επιρροής της) αρχίζει να έχει προβλήματα με αυτήν τη σχέση. Προβλήματα που αντανακλώνται στην άνοδο των Αδελφών Μουσουλμάνων (που στο όνομα του Ισλάμ κατακεραυνώνουν την «ανίερη αυτή συμμαχία και όσα υποφέρουν οι μουσουλμάνοι από τη Δύση»). Προβλήματα, όμως, έχει και η Ουάσιγκτον με το «σύμμαχο Χόσνι», καθώς δυσφορεί με τον τρόπο άσκησης εξουσίας του Μουμπάρακ τον οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, έχει αρχίσει να επικρίνει επικαλούμενη τις γνωστές επωδούς περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθεριών κλπ.».

Φυσικά, θα αναλογιστεί κανείς ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έχει και άλλους συμμάχους στον αραβικό κόσμο, που επίσης δεν φημίζονται για «σεβασμό δικαιωμάτων» όπως π.χ. η Σαουδική Αραβία. Είναι προφανές, όμως, ότι είναι πιο εύκολο να πιεστεί η Αίγυπτος για «αλλαγές» παρά το Ριάντ, που είναι ένα καθαρά θρησκευτικό (και πετρελαιοπαραγωγό) κράτος. Πόσο μάλλον που στην πολιτική ζωή της Αιγύπτου υπάρχει ήδη, όπως εκτιμούν αναλυτές, μια προσωπικότητα που μπορεί να επιλεχθεί ως «εναλλακτικός εταίρος»: ο αλ Μπάρανταϊ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει αν θα είναι προεδρικός υποψήφιος απέναντι στον Μουμπάρακ το 2011, πολλοί τον «βλέπουν» ως τον επόμενο ηγέτη , ιδανικό για να προχωρήσει «με πιο δυτικόστροφο τρόπο και με εξασφαλισμένη μεγαλύτερη λαοφιλία» τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις χωρίς να παρεκκλίνει και από τους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.

Πηγή:www.rizospastis.gr