Όλοι στην πανβολιώτικη απεργία στις 20 Γενάρη!-Προκήρυξη της Οργάνωσης Βόλου του "Ξ" για την απεργία της 20/1

 Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση

Απολύσεις και λουκέτα

Το τελευταίο διάστημα η ανεργία στην περιοχή μας παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις. Μεγάλα εργοστάσια, το ένα μετά το άλλο ανακοινώνουν απολύσεις, διαθεσιμότητες, μείωση της παραγωγής ακόμη και λουκέτα. Το δρόμο του «Κανάκη» ακολουθούν η ΒΙΟΣΩΛ και όπως φαίνεται και η ΚΟΝΤΙ. Ενώ σε απολύσεις, «οικιοθελείς αποχωρήσεις», εκ περιτροπής εργασία κοκ, έχουν προχωρήσει μεγάλες και κερδοφόρες βιομηχανίες όπως η ΜΕΤΚΑ, η ΑΓΕΤ, και ο Κιολεΐδης.

Η άνοδος της ανεργίας, η μείωση του εισοδήματος και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και η μείωση της παραγωγικής δραστηριότητας έχει σοβαρές επιπτώσεις σε όλη την πόλη και το νομό αφού επηρεάζεται το σύνολο της οικονομικής δραστηριότητας, οι μικροεπαγγελματίες, τα μικρομάγαζα κοκ.

Μόνος δρόμος ο αγώνας

Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση και να αποτρέψουμε το μέλλον της φτώχειας και της ανεργίας για εμάς και τα παιδιά μας, είναι ο αγώνας.

Οι βιομήχανοι, στην περιοχή μας και σε όλη τη χώρα, μαζί με τους τραπεζίτες (Έλληνες και ξένους) και μαζί με την κυβέρνηση τους, του κυρίου ΓΑΠ, δεν πρόκειται να αφήσουν «πέτρα πάνω στην πέτρα». Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα φορτώσουν την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων, της νεολαίας, των αγροτών, των μικρομεσαίων και των συνταξιούχων για να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Και ας μην έχουμε καμιά αυταπάτη: αυτοί οι «κύριοι» συνεχίζουν και βγάζουν μεγάλα κέρδη ακόμη και στη σημερινή «δύσκολη» περίοδο, την ίδια στιγμή που μεταφέρουν τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό, υποσκάπτοντας ακόμα παραπέρα την ελληνική οικονομία.

Παμβολιώτικη απεργία

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το Εργατικό Κέντρο Βόλου  προχώρησε στο κάλεσμα παμβολιώτικης απεργίας (στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα) την Πέμπτη 20 Γενάρη και το τοπικό τμήμα της ΑΔΕΔΥ καλεί 3ωρη στάση εργασίας την ίδια μέρα. Αυτό βέβαια θα έπρεπε να έχει γίνει πιο νωρίς γιατί τα «σύννεφα» μαζεύονται εδώ και καιρό, όταν είχε χτυπήσει η πρώτη καμπάνα με τον Κανάκη.
Έστω και σήμερα όμως η απεργία που καλεί το ΕΚΒ  πρέπει να έχει μαζική συμμετοχή και επιτυχία και να αποτελέσει το ξεκίνημα ενός ευρύτερου κινήματος αντίστασης. Επίσης είναι θετικό το γεγονός ότι το ΕΚΒ καλεί σε κοινό μέτωπο και άλλους τοπικούς φορείς όπως τον εμπορικό σύλλογο και τους επαγγελματοβιοτέχνες.

Καλή προετοιμασία, σχέδιο κλιμάκωσης και ριζοσπαστικά αιτήματα

Όμως το απλό κάλεσμα της απεργίας δεν αρκεί για να εξασφαλιστεί η επιτυχία της ούτε και για να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση. Σε μεγάλη μερίδα των εργαζομένων επικρατεί ο φόβος και η αβεβαιότητα για το τι θα ξημερώσει αύριο. Επιπλέον είναι λογικό να τίθεται το ερώτημα «πως θα διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και η ίδια η βιομηχανική παραγωγή όταν οι εργοδότες επικαλούνται μείωση της ζήτησης και οικονομικά προβλήματα λόγω της κρίσης;». Άλλωστε με αυτό το επιχείρημα (να κάνουν κάποιες θυσίες οι εργαζόμενοι για στηριχτεί η επιχείρηση και να διατηρηθούν οι θέσεις δουλειάς…) οι εργοδότες πιέζουν τους εργαζόμενους να δεχτούνε τις μειώσεις των μισθών, τις μειώσεις στις μέρες δουλειάς και τις διαθεσιμότητες.

Για αυτούς τους λόγους απαιτείται:

- καλή προετοιμασία και οργάνωση της απεργίας στις 20 Γενάρη

- αιτήματα που να απαντάνε στο πως μπορούν να διατηρηθούν θέσεις εργασίας, μισθοί και δικαιώματα στις σημερινές συνθήκες

- σχέδιο αγώνα με προοπτική νίκης και όχι κινητοποιήσεις για την εκτόνωση της οργής και για την τιμή των όπλων

Προτάσεις

Σε αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε τα εξής:

- Παλλαϊκή κινητοποίηση. Η  τοπική απεργία χρειάζεται να λάβει παλλαϊκό χαρακτήρα, των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, της νεολαίας των μικροεπαγγελματιών και των συνταξιούχων. Είναι πολύ θετικό ότι το τοπικό τμήμα της ΑΔΕΔΥ καλεί σε 3ωρη στάση εργασίας στις 20 Γενάρη. Αντίστοιχες αποφάσεις χρειάζεται να πάρουν και η ΕΛΜΕ Μαγνησίας, ο σύλλογος Δασκάλων, οι μαθητές, οι φοιτητές, η πανεπιστημιακή κοινότητα, ο εμπορικός σύλλογος και άλλοι τοπικοί φορείς.

- Γενικές Συνελεύσεις. Σε κάθε εργασιακό χώρο και ειδικά στα εργοστάσια που αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα χρειάζεται να οργανωθούν γενικές συνελεύσεις. Οι γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων πρέπει να έχουν τον αποφασιστικό και τελικό λόγο στο τι γίνεται. Η συμμετοχή των εργαζομένων δεν πρέπει να είναι τυπική, απλά για να «ακούσουν» τους συνδικαλιστές. Οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι αυτοί που τελικά αποφασίζουν. 

- Απεργιακές επιτροπές. Κάθε γενική συνέλευση, είναι πολύ σημαντικό να προχωρεί σε εκλογή Απεργιακής Επιτροπής για τον καλύτερο συντονισμό, την οργάνωση και την περιφρούρηση της απεργίας. Επιτροπές Αγώνα χρειάζεται να εκλέξουν ειδικά οι εργολαβικοί εργαζόμενοι καθώς σε πολλές περιπτώσεις δεν εντάσσονται στα εργοστασιακά σωματεία.

- Συντονιστικό στη βιομηχανική. Η ανάγκη μόνιμου και σταθερού συντονισμού των εργαζομένων στα εργοστάσια των βιομηχανικών περιοχών είναι μεγάλη. Αυτό φάνηκε στις περιπτώσεις του Κανάκη, της ΜΕΤΚΑ και στον πρόσφατο αγώνα στην ΚΟΝΤΙ. Σήμερα είναι απαραίτητο ένα συντονιστικό όργανο των εργοστασιακών σωματείων και των επιτροπών αγώνα που να πιάνει καταρχήν τον κλάδο του μετάλλου αλλά και συνολικά τους εργαζόμενους (και τους εργολαβικούς) σε όλα τα εργοστάσια της περιοχής.

- Σχέδιο κλιμάκωσης. Μια 24ωρη τοπική γενική απεργία δεν είναι αρκετή για να σταματήσει τα λουκέτα, τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών, την ελαστικοποίηση των ωραρίων και των εργασιακών σχέσεων. Το ΕΚΒ από τώρα πρέπει να ανακοινώσει δεύτερη 24ωρη και σε επόμενη φάση 48ωρη τοπική γενική απεργία.

- Μαχητικές μορφές πάλης. Στα πλαίσια των κινητοποιήσεων χρειάζεται να υιοθετούνται πλέον πιο μαχητικές μορφές πάλης. Όπως καταλήψεις δημόσιων κτιρίων (πχ νομαρχία, γραφεία ΣΕΒ), καταλήψεις εργοστασίων που προχωράνε σε απολύσεις ή λουκέτο (προειδοποιητικές ή διαρκείας) μπλόκα στους δρόμους κοκ.

- Διαχειριστικός έλεγχος. Απέναντι σε κάθε επιχείρηση που ετοιμάζει απολύσεις ή βάζει λουκέτο θα πρέπει να απαιτούμε λεπτομερή έλεγχο στα βιβλία. Αυτό μπορεί να το κάνει το Εργατικό Κέντρο και οι εργαζόμενοι με τη βοήθεια ανεξάρτητων λογιστών – είναι θέμα πολιτικής βούλησης, επομένως πίεσης από τη μεριά των εργαζομένων. Θέλουμε να ξέρουμε που πήγαν τα υπερκέρδη των προηγούμενων ετών, καθώς και αν πραγματικά αντιμετωπίζει ζημιές η επιχείρηση ή απλά οι εργοδότες έχουν πιο κερδοφόρες επιλογές, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, για τα λεφτά που μάζέψαν με τον δικό μας ιδρώτα.

- Στα χέρια των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας. Αν οι σημερινοί εργοδότες οδηγούν τις επιχειρήσεις αυτές στη χρεοκοπία, ή τους συμφέρει να κλείσουν το εργοστάσιο και να κερδίσουν από άλλες δραστηριότητες, πετώντας μας στο δρόμο, να απαιτήσουμε να περάσουν αυτές οι επιχειρήσεις στους εργαζόμενους και την τοπική κοινωνία και να στηριχτούν οικονομικά από το κράτος και να αναλάβουμε εμείς να προσαρμόσουμε την παραγωγή ώστε να παράγουμε αγαθά χρήσιμα για τους συμπολίτες μας. Αν μας πουν πως «το κράτος δεν έχει λεφτά», τους απαντάμε πως πρόσφερε 78 δις € για να σώσει τις τράπεζες – τίποτε άλλο!

- Εθνικοί Φορείς ανά κλάδο Βιομηχανίας.  Για να σωθεί η βιομηχανία απαιτείται υπαγωγή των «προβληματικών» αυτών εργοστασίων σε εθνικούς φορείς ανά κλάδο βιομηχανίας, οι οποίοι να σχεδιάζουν και να απορροφούν την παραγωγή. Απαιτούνται μαζικές κρατικές επενδύσεις για εκσυγχρονισμό ή μετατροπή της παραγωγής όπου απαιτείται. Όλα αυτά , ασφαλώς, κάτω από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εργαζομένων και της τοπικής κοινωνίας.


Αυτός είναι ο δρόμος του αγώνα και είναι ο μόνος δρόμος που έχουμε για να σώσουμε τα εργοστάσια και τις δουλειές μας, για να διασώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, τις συντάξεις, την παιδεία και την Υγεία, τις δημόσιες υπηρεσίες και την δημόσια και δημοτική περιουσία, όλα αυτά τα οποία η κυβέρνηση με τους συνεργάτες της στην ΕΕ και το ΔΝΤ είναι αποφασισμένη να συντρίψει για χάρη των κερδοφορίας των ελληνικών και ξένων τραπεζιτών, βιομήχανων και εφοπλιστών.