Μαζικό Μέτωπο ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ για να τους σταματήσουμε!

Η βάρβαρη επίθεση προχωρά καθημερινά και τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

      Το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα για να αντιμετωπίσει την κρίση του και για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του δημιουργεί τους όρους εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης όπως πριν το 1917.

      Η πολιτική της «εξόδου από την κρίση» σημαίνει για τους  εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία παντού στον πλανήτη ανεργία και  εξαθλίωση. Καταστροφή των στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων σε περίθαλψη, υγεία και παιδεία. Κατάργηση των ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων για να αντιμετωπιστεί η αντίσταση των μαζών.

     Οι ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, στη νέα φάση του ανελέητου ανταγωνισμού τους, επιβάλουν όρους που καθηλώνουν τη λειτουργία και ανάπτυξη των εξαρτημένων χωρών έως και σε επίπεδα καταστροφής τους  ώστε να διασφαλίζεται η διαρκής καταλήστευσή τους.

   Η πολιτική της «εξόδου από την κρίση» στη χώρα μας είναι η πολιτική των μνημονίων υποταγής που επέβαλλαν οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ. Τα μνημόνια υποταγής προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση. Αυτά στηρίζουν ΝΔ-ΛΑΟΣ-Δημοκρατική Συμμαχία, η εργοδοσία και το ντόπιο κεφάλαιο, όλοι οι παράγοντες και οι δυνάμεις του συστήματος.

Τα νέα νομοσχέδια είναι πραγματικός οδοστρωτήρας που δε θέλουν να αφήσουν τίποτα όρθιο.

   Επιβάλλεται με νόμο η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΒΑΣΕΩΝ και η κατάρρευση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα που καταδικάζει τους εργαζόμενους σε ένα καθεστώς σύγχρονης δουλείας. Με τις ιδιωτικοποιήσεις επιβάλλονται όροι κεφαλαιοκρατικής ζούγκλας και διάλυσης των κοινωνικών δομών σε Παιδεία-Υγεία-ΔΕΚΟ. Με τις απολύσεις προσθέτουν χιλιάδες εργαζόμενους στις ουρές των ανέργων και δημιουργούν απάνθρωπες συνθήκες για τις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες. Οι φοροεπιδρομές εξανεμίζουν το λαϊκό εισόδημα, εξοντώνουν κάθε μικρό επαγγελματία, γενικεύουν τη φτώχια και την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων. Οι τρομονόμοι, οι επιστρατεύσεις απεργών, ο στρατιωτικός νόμος ενάντια στις διαδηλώσεις με ΜΑΤ και χημικά, κηρύσσουν παράνομες την απεργία, τη διαδήλωση, τη μαζική αντίσταση και πάλη!

Εργάτες εργαζόμενοι

     «Οι κοινωνικοί διάλογοι, οι υπεύθυνες προτάσεις στο σύστημα, οι κοινά αποδεκτές λύσεις»,  όλα αυτά που προωθεί η συνδικαλιστική ηγεσία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, είναι η εγκληματική πολιτική λογική της ταξικής υποταγής των εργαζόμενων στο κεφάλαιο και συμβάλλει στο πέρασμα των εφιαλτικών μέτρων.

      Η λογική της ανάθεσης της λύσης στους «ειδικούς» που παλεύουν για το λαό... χωρίς αυτόν και η αποθέωση των εκλογικών αναμετρήσεων και των ενδεχόμενων πολιτικών αναδιατάξεων σε δήθεν φιλολαϊκή κατεύθυνση φρενάρει και αποπροσανατολίζει το κίνημα.

    Η λογική που απαιτεί «απάντηση στο πρόβλημα του χρέους» ως απαραίτητη προϋπόθεση για ο,τιδήποτε  είναι η άρνηση της δυνατότητας ανατροπής της επίθεσης στη βάση των δικαιωμάτων και των αναγκών των μαζών.

    Το ΠΑΜΕ θέλει ένα κίνημα «συνείδησης» κομμένο και ραμένο στα μέτρα του που θα το ψηφίζει. Δε θέλει τη σύγκρουση με το σύστημα κι έτσι υπονομεύει τη μαζική λαϊκή αντίσταση.

Το πιο κρίσιμο καθήκον.....

.....είναι η Αντίσταση στην επίθεση και η συγκρότηση και  ανάπτυξη των αγώνων που απαιτούνται!

      Η Αντίσταση ήδη εξελίσσεται στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και παντού στον κόσμο ως αντικειμενική ανάγκη επιβίωσης των μαζών.  Που δεν χρωστούν τίποτα και σε κανένα!

     Το δυνάμωμα της, η συγκρότηση της σε μαζικό Μέτωπο Αντίστασης πρέπει να στηριχθεί πολιτικά, οργανωτικά, συνδικαλιστικά σε όλους τους χώρους. Αυτή την αναγκαιότητα πρέπει να υπηρετούν οι Πρωτοβουλίες και Επιτροπές που συγκροτούνται σε χώρους ή γειτονιές.

     Είναι απόλυτη αναγκαιότητα η κοινή δράση για να εξασφαλίζεται η μεγαλύτερη συστράτευση δυνάμεων, για να αποκτήσουν ξανά -στην κίνησή τους- εμπιστοσύνη οι μάζες στον αγώνα και στο κίνημα.

     Οσες δυνάμεις αναφέρονται στο εργατικό κίνημα έχουν ιστορική ευθύνη να ανταποκριθούν σε αυτό το καθήκον. Η κριτική και η αντιπαράθεση, στο πλαίσιο του κινήματος και για τις ανάγκες του κινήματος, δεν μπορεί να βάλει ούτε προαπαιτούμενα ούτε ζώνες διαχωρισμού. Οι ανάγκες του κινήματος, σήμερα, είναι σημαντικές και επείγουσες και δεν περισσεύει καμία πολιτική δύναμη που έχει αγωνιστική κατεύθυνση είτε να αποκλειστεί είτε να λείπει από τους αγώνες.