Ομόνοια 15 Δεκέμβρη 2010
Εργαζόμενοι, ες άνεργοι, νέοι και νέες, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι
Εκ μέρους του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΠΑΣΥ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ καλωσορίζουμε και χαιρετίζουμε τους χιλιάδες εργάτες και εργάτριες, τους νέους και τις νέες, τους άνεργους, τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, που σήμερα ενώνουν τις γροθιές τους, τη δύναμη τους, την κοινή τους αγωνία, αλλά και την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη ενάντια στον κοινό αντίπαλο, την κυβέρνηση, τα μονοπώλια, τους πολιτικούς τους εκφραστές, την ΕΕ, που ενιαία χτυπούν τη ζωή της τάξης μας αλλά και αφανίζουν τους αυτοαπασχολούμενους, ξεκληρίζουν την φτωχή αγροτιά.
Η ευθύνη που πέφτει στις πλάτες του ταξικού κινήματος μεγαλώνει κάθε μέρα. Οι μεγάλοι αγώνες, οι σκληρές συγκρούσεις με τις πολυεθνικές είναι μπροστά μας. Είναι αυτοί που θα προετοιμάσουμε και θα κάνουμε.
Εργοστάσιο, το εργοστάσιο, μαγαζί το μαγαζί, γιαπί το γιαπί, γραφείο, το γραφείο, νοσοκομείο, το νοσοκομείο, σχολείο, το σχολείο, γειτονιά, τη γειτονιά, ο κάθε ένας από εμάς, η κάθε μία γίνεται διαφωτιστής και οργανωτής. Γίνεται πυρήνας ενημέρωσης και αντίστασης.
Έτσι να απαντήσουμε στην προπαγάνδα της κυβέρνησης – στα «μαντρόσκυλα» των καπιταλιστών που καθημερινά από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις κάνουν το άσπρο – μαύρο υπερασπιζόμενοι τα δίκαια των αφεντικών τους και το δικό τους «παντεσπάνι», χύνοντας χολή και δηλητήριο σε βάρος του κινήματός μας, όπως κάνουν καθημερινά τα τσιράκια του Αλαφούζου από το ΣΚΑΙ.
Τώρα είναι ώρα ευθύνης για κάθε εργαζόμενη και εργαζόμενο, για κάθε νέα και νέο.
Κανένας δεν πρέπει να σκύψει το κεφάλι και να αποδεχτεί τα νέα βάρβαρα μέτρα που καταδικάζουν εμάς και τα παιδιά μας στη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια. Να μην πιστέψει άλλο στα ψέματα και τα εκβιαστικά διλήμματα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ. Το νέο αντεργατικό έγκλημα που τσακίζει τους μισθούς, τα εργασιακά δικαιώματα, δεν έχει καμία σχέση με το έλλειμμα και με το χρέος.
Καταδικάζουν οριστικά στη φτώχεια τις εργατικές οικογένειες για να βγάλουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη οι μεγαλοεπιχειρηματίες που θησαύριζαν και χτες.
Η σημερινή απεργιακή συγκέντρωση και η απεργία έχουν μια ξεχωριστή σημασία. Δεν είναι μια ακόμα απεργία και συγκέντρωση.
· Είναι ξεχωριστή όχι μόνο για τον όγκο και την μαχητικότητα της.
· Είναι ξεχωριστή όχι μόνο γιατί εκφράζει την καθολική απόρριψη και καταδίκη των βάρβαρων και καταπιεστικών μέτρων της κυβέρνησης, του ΣΕΒ, της τρόικας. Απορρίπτουμε και επιστρέφουμε στην κυβέρνηση, στον πρωθυπουργό, στους υπουργούς του, στους κυβερνητικούς βουλευτές, αλλά και στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ τα ψεύτικα και υποκριτικά δάκρυα για τα βάσανα των εργαζομένων. Δεν τσακίζουν απλώς δικαιώματα, θωρακίζουν και ενισχύουν την δικτατορία των μονοπωλίων.
· Είναι ξεχωριστή γιατί αυτή η συγκέντρωση, αυτή η απεργία μπορεί να γίνει η αφετηρία εξελίξεων και αλλαγών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Σας καλούμε να συμφωνήσουμε σε ενιαία γραμμή πάλης:
1. Να αντιταχθούμε εργοστάσιο το εργοστάσιο, επιχείρηση την επιχείρηση στις επιχειρησιακές συμβάσεις με τους όρους των εργοδοτών.
2. Εργοστάσιο το εργοστάσιο, γειτονιά τη γειτονιά, κίνημα αλληλεγγύης.
3. Τώρα όλοι εμείς παίρνουμε την ευθύνη μαζικοποίησης των Σωματείων.
Σας καλούμε να συμφωνήσουμε σαν ένας άνθρωπος και σε ένα καθοριστικό ζήτημα για το μέλλον του κινήματος και των αγώνων.
Ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ παντού:
− Να αλλάξουμε, να ανατρέψουμε συσχετισμούς δύναμης.
− Να γίνει υπόθεση όλων μας.
− Να απαλλάξουμε το συνδικαλιστικό κίνημα από το δηλητήριο του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Συνάδελφοι ,σες
Το ΠΑΜΕ δεν αναγνωρίζει κανένα χρέος που δημιούργησε το καπιταλιστικό σύστημα, τα μονοπώλια, οι κυβερνήσεις του. Λέει καθαρά. Να πτωχεύσουν οι λίγοι κεφαλαιοκράτες, για να μην πτωχεύσουν οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα.
Είναι ψέμα ότι η δραστική μείωση των ήδη απαράδεκτων μισθών, η ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων μας, γίνεται για να σταματήσουν οι απολύσεις, για να αντιμετωπιστεί η ανεργία. Η αλήθεια είναι ότι ταυτόχρονα με τους μισθούς πείνας και τη δουλειά χωρίς δικαιώματα, θα γίνουν και απολύσεις και η ανεργία θα μεγαλώνει. Την ανεργία γεννά και μεγαλώνει η καπιταλιστική κρίση, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, η ισχυροποίηση των μονοπωλίων. Κανείς να μην περιμένει σωτηρία από πουθενά.
Άλλωστε για να διευκολύνει την εργοδοσία στις απολύσεις πριν 2 μήνες η κυβέρνηση αύξησε το όριο των απολύσεων – μείωσε τις αποζημιώσεις, αύξησε τη δοκιμαστική περίοδο από 2 μήνες σε 1 χρόνο χωρίς αποζημίωση.
Οργανώνουμε την πάλη μας με το κεφάλι ψηλά. Τώρα αρχίζει η σύγκρουση με τα μονοπώλια. Ο δρόμος προς τα μπρος θα είναι σκληρός, μακροχρόνιος, θα χρειαστούν θυσίες. Ακόμα και αν ψηφίσουν το σαρωτικό νομοσχέδιο των δικαιωμάτων μας, τους λέμε ότι θα συνεχίσουμε την οργάνωση της πάλης στους τόπους δουλειάς χωρίς σταματημό, δεν θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί.
Να γιατί η πάλη των συνδικάτων πρέπει να στοχεύει παράλληλα με τη δράση κατά των εργοδοτών και στην αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων των φορέων που προωθούν αυτή την πολιτική. Γιατί οι συσχετισμοί που διαμορφώνονται επιτρέπουν ή δυσκολεύουν την ψήφιση τέτοιων αντεργατικών νομοθετημάτων.
Καμία εμπιστοσύνη στους κυβερνητικούς, εργοδοτικούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ που φανερά και μυστικά προδίδουν τα δικαιώματά μας στους μεγαλοβιομήχανους και την κυβέρνηση. Αυτοί ακόμα και όταν εξαγγέλλουν κινητοποιήσεις υπονομεύουν και την ταξική ενότητα και την πάλη μας.
Ουσιαστικά με τη θέση τους συμφωνούν με την κατάργηση των ΣΣΕ και την υπερίσχυση των επιχειρησιακών. Αποδέχονται ότι και οι εργαζόμενοι έχουν ευθύνη για την κρίση και θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αποδεχτούν μειώσεις μισθών και μεροκάματων, κατάργηση των δικαιωμάτων τους. Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δουλεύουν σε βάρος της εργατικής τάξης, μπαίνουν μπροστά για την υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής.
Την ίδια ζημιά που έκαναν λέγοντας στην εργατική τάξη ότι η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και η κερδοφορία του άξιζαν θυσίες, γιατί θα έρχονταν η ευημερία και η ανάπτυξη, την ίδια ζημιά κάνουν και τώρα όταν μιλάνε για δήθεν δίκαιες θυσίες ανάμεσα στους εργάτες και τους «κεφαλαιοκράτες» για την έξοδο από την καπιταλιστική κρίση, για την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.
Δεν χρειάζεται η εργατική τάξη Συνδικάτα διαχειριστές της βαρβαρότητας που σχεδιάζει η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ. Δεν μπορεί να είμαστε όλοι μαζί με ηγεσίες που κάθε μέρα και με κάθε τρόπο παραδίνουν την τάξη μας στις ορέξεις των καπιταλιστών.
Σε κάθε τόπο δουλειάς να ξεκαθαρίσουν οι εργαζόμενοι τους λογαριασμούς τους με εξαγορασμένους και τσιράκια των εργοδοτών.
Να μην ξεγελαστούν από αυτούς που εμφανίζονται με το μανδύα της ΠΑΣΚΕ και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες ψάχνουν για εξιλαστήρια θύματα για να δικαιολογήσουν την πολιτική της κυβέρνησης και επιχειρούν να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους στην λογική εμείς είμαστε το καλό ΠΑΣΟΚ, και καλούν τους εργαζόμενους να συντονιστούν για να διορθώσουν τα «κακώς κείμενα» στην κυβέρνηση.
Με την ευκαιρία απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους των πρώην ΔΕΚΟ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, Τράπεζες. Οι ηγεσίες που απολάμβαναν προνόμια για χρόνια τώρα, καλλιεργούσαν αυταπάτες και κρατούσαν στην αδράνεια τους εργαζόμενους και σε απόσταση από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Να βγάλουν συμπεράσματα. Ενιαίος καθολικός αγώνας με το ΠΑΜΕ. Ήρθε η ώρα.
Να απορρίψουμε τις ύπουλες διακηρύξεις από διάφορες ομάδες, τύπου ΣΥΝ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «ούτε ΓΣΕΕ, ούτε ΠΑΜΕ». Είναι στην πράξη πάλη, όπως χθες με τις συμβιβασμένες ηγεσίες. Και χθες και σήμερα πολεμούσαν το ΠΑΜΕ.
Λένε «βάρος στα πρωτοβάθμια σωματεία». Τα πρωτοβάθμια σωματεία ανήκουν σε κλάδους, σε Ομοσπονδίες και εκεί συνεργάζονται θαυμάσια με τις συμβιβασμένες ηγεσίες.
Και με ποια γραμμή να επαναδιαπραγματευτούμε το χρέος και να επανιδρύσουμε την ΕΕ. Με γραμμή συμβιβασμού με τα αφεντικά;
Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,
Μετράμε ένα χρόνο από την απεργία της 17 Δεκέμβρη του 2009 που ήταν μια από τις πιο δυναμικές, καλά συντονισμένες, και αποτελεσματικές του ταξικού κινήματος. Μια απεργία που έβαλε ακόμα πιο ισχυρά θεμέλια για την ανασύνταξη, την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, τον αγωνιστικό και ταξικό προσανατολισμό του στον αγώνα.
Σε αυτήν εκφράστηκε η ανυπακοή και η απειθαρχία στους θεσμούς και τους νόμους της αστικής τάξης, στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, σε όλους αυτούς που βάφτιζαν το ταξικό «εθνικό». Καμιά νομιμοποίηση δεν δόθηκε σε νόμους και θεσμούς, σε συμβιβασμένες ηγεσίες, παρά τις απειλές, τους εκβιασμούς, την χρησιμοποίηση της δικαιοσύνης, που επιβεβαίωσε για ακόμα μια φορά τον ταξικό της χαρακτήρα.
Η επίκληση της νομιμότητας, έπεσε στο κενό, το τι είναι νόμιμο και τι παράνομο είναι υποταγμένα σε μια νομιμότητα. Την νομιμότητα της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, της τζάμπα δουλειάς. Με αυτήν την κινητοποίηση απέκτησε ουσιαστικό περιεχόμενο το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Υιοθετούνται από όλο και περισσότερους οι απόψεις μας, κόντρα σε όσους έλεγαν και λένε τα κεφάλια μέσα. Απόψεις που εκφράζουν και αναδεικνύουν το δρόμο της προοπτικής για την εργατική τάξη, το δρόμο για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας. Έρχονται στην επιφάνεια νέες δυνάμεις και μπαίνουν στη μάχη. Γίνεται ευρύτερα αποδεκτή η λογική της ταξικής πάλης, αποδυναμώνεται η αντίληψη της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας.
Το μήνυμα της απειθαρχίας και της ανυπακοής δεν έμεινε μόνο στη χώρα μας. Πέρασε και στην Ευρώπη. Βοήθησε και συνέβαλε στην οργάνωση αγώνων, στην αντεπίθεση ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Στο να απεγκλωβίζονται νέες δυνάμεις από τα νύχια του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και του ευρωμονόδρομου.
Γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι στην σύγκρουση αυτή αναμετρώνται οι δύο κόσμοι, δύο στρατηγικές. Από τη μια ο κόσμος των μονοπωλίων, με όλα του τα στηρίγματα, και από την άλλη ο κόσμος της δουλειάς με τα συνδικάτα του, το ταξικό κίνημα, με την αλληλεγγύη, το πνεύμα αυτοθυσίας που απαιτεί η ταξική πάλη.
Δεν έχουμε αυταπάτες. Βεβαίως και δεν ανατράπηκε η αντιλαϊκή πολιτική. Έχουμε ένα μεγάλο όφελος όμως που είναι αρκετά σημαντικό και πρέπει να δουλεύουμε με αυτό. Διαμορφώνεται ένα ρεύμα δυνάμεων που συνειδητοποιεί καλύτερα από κάθε άλλη φορά, την ανάγκη τι κίνημα χρειάζεται, και ότι το κίνημα με τα χαρακτηριστικά που εμείς θέλουμε δεν αναπτύσσεται χωρίς εμπόδια. Καταλαβαίνει καλύτερα το στοιχείο της ολοκληρωμένης σύγκρουσης με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, την αλλαγή συσχετισμών δύναμης. Την απαλλαγή από τα κόμματα της πλουτοκρατίας, από όλους εκείνους που εξωραΐζουν την πολιτική της ΕΕ.
Εδώ πρέπει να δούμε ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα. Μπορεί να αποτελέσει απαρχή ανατροπών στο συσχετισμό δύναμης. Τους συσχετισμούς να τους υπολογίζουμε αλλά μόνο για να προετοιμαστείς καλά, να τους αντιμετωπίσεις, να τους ανατρέψεις. Η αλλαγή συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να κατανοείτε σαν βελτίωση ψήφων από αρχαιρεσίες σε αρχαιρεσίες, από εκλογές σε εκλογές, αλλά κυρίως σαν πρωτοβουλίες δράσης, αυτοτελείς πρωτοβουλίες απαλλαγμένες από το φόβο των όποιων θεσμών, νόμων, δικαιοσύνης, συμβιβασμένα συνδικάτα κλπ. Για μαζικό, οργανωμένο, αποφασισμένο, ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο αγώνας θα κριθεί από την ικανότητα να μπαίνουν στον αγώνα νέες δυνάμεις. Με τόλμη να προσεγγίσουμε και να βάλλουμε σε δράση εργατικές και λαϊκές δυνάμεις που βρίσκονται κάτω από την επιρροή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Να οργανωθούν, να μπουν στον αγώνα. Να περάσει πλατιά το σύνθημα «με τους υπηρέτες των μονοπωλίων οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα δεσμό. Να φύγουν μακριά από τα κόμματα που τους κάνουν τη ζωή μαύρη και από εκείνα που σπέρνουν σύγχυση και αυταπάτες» και ιδιαίτερα τους υποστηριχτές της Λυκοσυμμαχίας των πολυεθνικών της Ε.Ε. που η πάλη του λαού μας πρέπει να οδηγήσει σε έξοδο από αυτή.
Είναι ώριμο να ανοίξει ουσιαστικά και από τα κάτω η συζήτηση στους χώρους δουλειάς, για την ανάγκη αποδυνάμωσης του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, την ταξική ενότητα. Να μεταφέρουμε το κέντρο της πάλης στους τόπους δουλειάς, αξιοποιώντας ότι δυνάμεις υπάρχουν οργανωμένα μέσα από τα συνδικάτα. Να διαμορφώνονται δεσμοί με κύρος και να υπάρχουν συγκεντρωμένες δυνάμεις στους κρίσιμους τομείς της οικονομίας.
Να κουβεντιάσουμε για την ανάγκη της κοινής δράσης των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών βιοτεχνών και εμπόρων, των μικρών και μεσαίων αγροτών, της νεολαίας και των γυναικών, που η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου μας συνθλίβει όλους μαζί.
Να δυναμώσουμε σε κάθε κίνημα τα φύτρα του Μετώπου και ταυτόχρονα τις πρωτοβουλίες συντονισμού και κοινής δράσης.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες
Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες ότι μια απεργία αρκεί για να απαντήσεις στην ισοπέδωση της ζωής της εργατικής τάξης. Έχει δυσκολίες ο αγώνας και χρειάζεται κόπο, θυσία, υπομονή, καλή προετοιμασία, σχέδιο, έλεγχο, δράση και διαφώτιση. Χρειάζεται προετοιμασμένες δυνάμεις, αποφασισμένες, έτοιμες για να επιφέρουν ρήγματα στους συσχετισμούς.
Όχι συμβιβασμός και υποχώρηση στις δυσκολίες, αλλά μέσα στη δράση να αντιμετωπίζονται και να ξεπέρνιονται.
Δεν φτάνει μόνο η καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα αποτελέσματα των κινητοποιήσεων και των απεργιών σίγουρα δεν κρίνονται σε μια μέρα. Οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις θα γίνονται και μετά την ψήφιση των νόμων. Για να γίνουν ένα στάδιο προετοιμασίας της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, για μια συνολική αντεπίθεση.
· Αν επικρατούσε άλλη κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα και ο συσχετισμός ήταν υπέρ των ταξικών δυνάμεων
· Αν η οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα ήταν μεγαλύτερη.
· Αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι παίρνουν την υπόθεση της οργάνωσης στα ίδια τους τα χέρια.
Τότε τα αντεργατικά μέτρα παρότι είναι για το κεφάλαιο μονόδρομος θα έβρισκαν σοβαρά εμπόδια.
Χρειάζεται δηλαδή δουλειά από τα κάτω. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει ότι μέσα από συλλογικές διαδικασίες να παίρνει ευθύνη ο ίδιος ο εργαζόμενος. Ατομική συζήτηση άνθρωπο τον άνθρωπο, αλλά και μαζικές μορφές με μαζική διαφώτιση, για τα συμπεράσματα των αγώνων, την κλιμάκωση τους.
Να αποφασίζει μέσα από σύσκεψη, από Γενικές Συνελεύσεις. Να συζητά, να γίνεται αντιπαράθεση πάνω σε ποια γραμμή πρέπει να παλέψει. Να γίνεται συζήτηση για το ζήτημα της ανατροπής του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος, του δρόμου ανάπτυξης που δίνει οριστική απάντηση στα προβλήματα του.
Πρέπει να κουβεντιάσει για τις αιτίες της κρίσης, για τις εξελίξεις στον κλάδο του, για την διέξοδο. Μέσα από αυτές τις διαδικασίες και τον οργανωμένο ταξικό αγώνα θα δημιουργούνται ρήγματα, θα αποσπώνται δυνάμεις και θα μεγαλώνει το ρεύμα της σύγκρουσης και της ανατροπής. Να δημιουργούνται τα ποδάρια του μετώπου της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, της νεολαίας, των γυναικών, σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά.
Πιστεύουμε ότι έφτασε η ώρα να γίνει συνείδηση:
· όσο το κεφάλαιο ελέγχει την ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τη γη, το νερό.
· Όσο τα μονοπώλια θα εμπορεύονται αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια και άλλα, τότε δεν πρόκειται να ανασάνει η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, θα βασανίζονται και θα δουλεύουν τζάμπα για να μεγαλώνει ο τορβάς των καπιταλιστών από κέρδη.
· Θα καθορίζουν το μισθό, το μεροκάματο, τις εργασιακές σχέσεις, τις τιμές των προϊόντων, την ποιότητα, την παραγωγή, τη ζωή ολάκερη των εργατών, των λαϊκών στρωμάτων.
Δεν πρόκειται ποτέ να ικανοποιηθούν οι εργατικές και λαϊκές ανάγκες, όσο δεν λύνεται το βασικό ζήτημα ποια τάξη βρίσκεται στην εξουσία και έχει στην ιδιοκτησία της όλα τα μέσα παραγωγής.
Μιλάνε για ανάπτυξη. Για χρόνια ολάκερα ο λαός ζει τα βάρβαρα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν στη ζωή.
Ανάπτυξη μόνο η εργατική τάξη μπορεί να οργανώσει και να απαλλαγή αυτή και τα λαϊκά στρώματα από τη ληστεία. Και μάλιστα μεγάλη ανάπτυξη προς όφελος του λαού.
Υπάρχουν σήμερα οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για μια άλλη οργάνωση της κοινωνίας όπου έχει βασικό χαρακτηριστικό της, την απόφαση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων να μετατρέψει την ιδιοκτησία των μονοπωλίων σε κοινωνική, λαϊκή. Να γίνουν η ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, οι μεταφορές, ο ορυκτός πλούτος, οι μεταποιητικές βιομηχανίες, η γη και τα άλλα εργαλεία της ανάπτυξης λαϊκή περιουσία.
Να αναπτυχθούν μελετημένα, με κεντρικό σχεδιασμό παίρνοντας υπόψη τις ανάγκες των κλάδων και της περιφέρειας. Σε αυτόν τον δρόμο ανάπτυξης θα εξασφαλίζεται ο εργατικός, κοινωνικός έλεγχος. Σε αυτό το δρόμο ανάπτυξης θα αποδεσμευτεί η χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το ΝΑΤΟ. Μόνο τότε μπορεί να ζει καλά.
Δεν κάνουμε βήμα πίσω. Δεν φοβόμαστε την πλουτοκρατία. Έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη. Είμαστε σίγουροι ότι η εργατική τάξη θα περπατήσει με καλύτερα και πιο σταθερά βήματα, θα δυναμώσει το ταξικό κίνημα, θα απαλλαγή από τα παράσιτα της πλουτοκρατίας, από τους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς της εκπροσώπους.
Είναι απαίτηση των καιρών οι ριζικές αλλαγές. Η εξουσία στα χέρια του λαού και η οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Η βία των μονοπωλίων πρέπει και μπορεί να ηττηθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου