Ανακοίνωση από το Ξεκίνημα
Την ίδια περίοδο που η ελληνική κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ ετοιμάζουν το νέο πακέτο μέτρων σκληρής επίθεσης ενάντια στις κατακτήσεις και τα δικαιώματα μας η ίδια επίθεση εξαπολύεται σε όλη την Ευρώπη από τις κυβερνήσεις και την ΕΕ.
Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε ολόκληρη την ήπειρο είναι κοινή. Παρά τις κατά τόπους διαφορές η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των χωρών εφαρμόζουν μία σκληρή πολιτική λιτότητας στο όνομα της καταπολέμησης του χρέους και των ελλειμμάτων. Για άλλη μία φορά οι εργαζόμενοι καλούνται «να πληρώσουν το μάρμαρο» για να εξασφαλιστούν τα κέρδη των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών κλπ. Η είσοδος άλλωστε και της Ιρλανδίας (του πάλαι ποτέ «κέλτικου τίγρη») στο μηχανισμό «στήριξης» ΕΕ–ΔΝΤ–ΕΚΤ αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι το μέλλον που ετοιμάζουν για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη είναι κοινό.
Απέναντι σε αυτές τις πολιτικές ένα κύμα εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων σαρώνει την Ευρώπη:
- Μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις στη Γαλλία τον Οκτώβρη απέναντι στις αλλαγές στο ασφαλιστικό
- Γενική Απεργία στις 24 Νοέμβρη στην Πορτογαλία, η πρώτη εδώ και 22 χρόνια (η τελευταία έγινε το 1988) με τεράστια συμμετοχή της κοινωνίας στην απεργία και τις πορείες.
- Μαζικές διαδηλώσεις έχουν καλεστεί για τις 27 Νοέμβρη στην Ιρλανδία
- Γενική απεργία στις 8 Δεκέμβρη στην Τσεχία
- Πρωτοφανείς σε όγκο φοιτητικές διαδηλώσεις σε Βρετανία, Ιρλανδία και Ιταλία
- Στην Ελλάδα έχει καλεστεί Γενική Απεργία για της 15 Δεκέμβρη.
- Μετά από αυτές τις εξελίξεις, στις διαφορετικές χώρες, τα ευρωπαϊκά συνδικάτα καλούν κινητοποιήσεις σε μια σειρά χώρες, στις 15 Δεκέμβρη.
Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις δείχνουν πως οι εργαζόμενοι της Ευρώπης δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αγωνιστούν απέναντι στις σκληρές πολιτικές των κυβερνήσεων και της ΕΕ.
Σε αυτές όμως τις μάχες οι ηγεσίες των συνδικάτων κάθε άλλο παρά δίνουν τη μαχητική προοπτική που απαιτούν οι συνθήκες. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα κι από την τακτική της εδώ ΓΣΕΕ που κάλεσε την απεργία στις 15/12, χωρίς ουσιαστική προετοιμασία (χωρίς συζήτηση στους διάφορους χώρους εργασίας, χωρίς εκλογή απεργιακών επιτροπών, κοκ) και πάνω απ’ όλα χωρίς να την εντάσσει σε ένα συνολικό σχέδιο δράσης και αγώνα του εργατικού κινήματος.
Εξάλλου κανείς μας δεν ξεχνά πως τον περασμένο Σεπτέμβρη ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Παναγόπουλος, μιλώντας στα (ξένα…) ΜΜΕ δήλωσε πως δεν έχει νόημα να γίνουν άλλες απεργίες στην Ελλάδα αφού η κυβέρνηση (του κόμματός του…) έχει περάσει την πολιτική της.
Παρά την στάση της πλειοψηφίας των συνδικαλιστών ηγεσιών, όμως, οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη δεν έχουν καμία άλλη επιλογή από το να παλέψουν:
- έχουν να δώσουν ένα σκληρό και μεγάλο αγώνα την επόμενη περίοδοενάντια στις κυβερνήσεις, και τις «τρόικες» των διαφόρων αποχρώσεων,
- έχουν να παλέψουν και μέσα στις ίδιες τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις για να αναδείξουν ανιδιοτελείς συνδικαλιστές, στην υπηρεσία του εργατικού κινήματος κι όχι των μηχανισμών των κομμάτων εξουσίας.
Η βασική θέση που πρέπει να αποτελεί οδηγό όλων μας, είναι πως απέναντι στη συντονισμένη επίθεση των καπιταλιστών και των κυβερνήσεών τους το ίδιο συντονισμένη πρέπει να είναι και η απάντηση των εργαζομένων. Έτσι σήμερα είναι αναγκαίος όσο ποτέ ο πανευρωπαϊκός συντονισμός των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας.
Με αυτά τα δεδομένα το κάλεσμα της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) για μέρα δράσης στις 15/12 μπορεί να γίνει η αφορμή για να ξεδιπλωθεί μια μαζική εκστρατεία για μια 24ωρη πανευρωπαϊκή Γενική Απεργία – για να στείλει ένα σαφές μήνυμα αντίστασης στους κυβερνώντες.
Μια εκστρατεία η οποία δεν πρέπει ασφαλώς να αφεθεί στα χέρια των γραφειοκρατών του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά να αναπτυχθεί από τα κάτω
- να γίνει όπλο στα χέρια των αγωνιστών του κινήματος που δεν έχουν σχέση με τους μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας,
- όπλο στα χέρια των σωματείων και των ομοσπονδιών που δεν έχουν απορροφηθεί από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό,
- αλλά και των κομμάτων της αριστεράς η οποία, δυστυχώς, εξακολουθεί να εμφανίζεται κατακερματισμένη και σε κρίση, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά πανευρωπαϊκά.
Το Ξεκίνημα δίνει αυτή τη μάχη σε όλη την Ευρώπη μέσα από τις γραμμές της Επιτροπής για μια Διεθνή Οργάνωση των Εργαζομένων (CWI). Παλεύει για το συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων και για το χτίσιμο μιας μαζικής ενωτικής αριστεράς η οποία πέρα από το να λέει όχι στις πολιτικές των κυβερνώντων και της ΕΕ, οφείλει να συνδέσει την πάλη ενάντια στις σημερινές επιθέσεις με τον αγώνα για την ανατροπή του απάνθρωπου καπιταλιστικού συστήματος και για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, δημοκρατικής κι ελεύθερης στην υπηρεσία των αναγκών των εργαζομένων και των νέων κι όχι των καπιταλιστικών κερδών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου