Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε με μεγάλη ανησυχία τις κυβερνητικές προθέσεις και ρυθμίσεις για «τακτοποίηση» καταπατημένων δημοσίων εκτάσεων, νομιμοποίηση αυθαίρετων, «αξιοποίηση» του Ελληνικού, περαίωση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων κ.λ.π. Οι παραπάνω πρακτικές με την δικαιολογία της κατεπείγουσας ανάγκης εισροής εσόδων στα κρατικά ταμεία επιβραβεύουν την παρανομία, κατασπαταλούν τον δημόσιο πλούτο, και δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την εξαφάνιση των δημόσιων αγαθών.
Στην χώρα μας, η οποία θεωρείται λίκνο του δυτικού πολιτισμού, οι αρχαιότητες το φυσικό και ανθρωπογενές τοπίο, η φυσική και ανθρωπογενής κληρονομιά αποτελούν ταυτόχρονα δημόσιο πλούτο και δημόσιο αγαθό και είναι προφανές ότι λόγω της σπουδαιότητας τους επιβάλλεται να προστατεύονται με περισσή προσοχή.
Η παρούσα κυβέρνηση προεκλογικά με την ρητορική της αποκαλούμενης «πράσινης ανάπτυξης» δημιούργησε οικολογικό προφίλ και αντίστοιχες προσδοκίες σε ένα μεγάλο αριθμό καλοπροαίρετων συμπολιτών μας. ‘Όμως ήδη με τα πρώτα νομοθετήματα, ακόμα και εκείνα που στόχο έχουν την προστασία του περιβάλλοντος, δεν διασφάλισε επαρκώς την προστασία του τοπίου και της ανθρωπογενούς κληρονομιάς. Έτσι στο νέο νόμο για τις ΑΠΕ, η χωροθέτηση των εγκαταστάσεων βασίζεται εν πολλοίς στην απόφαση έγκρισης του ειδικού χωροταξικού σχεδιασμού για τις ΑΠΕ (ΦΕΚ 2464 Β΄) και δεν θεσπίζονται ειδικά μέτρα για όλα τα είδη των εγκαταστάσεων ώστε να ρυθμίζονται επαρκώς αφενός μεν οι αποστάσεις από τα μνημεία, τις αρχαιολογικές ζώνες προστασίας, τους ιστορικούς τόπους, τα αγροτικά τοπία ιδιαίτερου κάλους, αφετέρου δε το μέγεθος, το είδος και η αισθητική των εγκαταστάσεων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται ερωτηματικά σχετικά με την αποτελεσματική προστασία του ανθρωπογενούς και φυσικού μας τοπίου. Επιπλέον με το σχεδιαζόμενο νόμο για την επιτάχυνση των μεγάλων έργων αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της «πράσινης ανάπτυξης» η οποία φαίνεται ότι δεν επιθυμεί εμπόδια στο διάβα της και πιθανότατα δεν διαφέρει και πολύ από την «άναρχη» ανάπτυξη.
Δυστυχώς η κρίση που διανύουμε αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση μόνο ως οικονομική, με την λογιστική έννοια του όρου. Οι προσδοκίες περιορίζονται σε αμφίβολης ποιότητας, ως προς την αειφορία, επενδύσεις ενώ αγνοείται οποιαδήποτε κοινωνική, περιβαλλοντική ή πολιτισμική παράμετρος, διακινδυνεύοντας ταυτόχρονα το μέλλον μας.
Διεθνώς η ανησυχία από την συνεχή υποβάθμιση του περιβάλλοντος οδήγησε εδώ και αρκετό καιρό τις ευνομούμενες κοινωνίες στο να προστατεύουν με ζήλο τα φυσικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά τους. Αντίθετα η σημερινή Ελλάδα, με πρόσχημα την κρίση μας επιστρέφει στις πρακτικές της διοίκησης των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, η οποία με τη δικαιολογία της οικιστικής, βιομηχανικής και τουριστικής ανάπτυξης δημιούργησε το τερατούργημα της Αθήνας και των άλλων ελληνικών πόλεων και εξαφάνισε ή τραυμάτισε ανεπανόρθωτα σε όλη την χώρα ιστορικούς και αρχαιολογικούς τόπους.
Όμως η πολιτεία ακόμη και σε περιόδους παχιών αγελάδων με το γνωστό άλλοθι των «αναπτυξιακών στόχων» που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα και στους οποίους ανέκαθεν προσέδιδε περιβαλλοντολογικά χαρακτηριστικά, αφάνιζε ή τραυμάτιζε μνημεία και τοπίο. Έτσι στα χρόνια της «ευημερίας» των τελευταίων χρόνων κατασκάφτηκε βιαστικά η Αττική για την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, ισοπεδώθηκε ο μοναδικός πρώιμος οχυρός πρωτοελλαδικός οικισμός στο Ζάγανι για λόγους οικονομίας που αφορούσαν στην κατασκευή του νέου αεροδρομίου των Σπάτων, εγκρίθηκαν επεκτάσεις σχεδίων πόλης σε περιοχές με αρχαιότητες και ιδιαίτερου φυσικού κάλους για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα ιδιοκτητών γης, τραυματίστηκε ανεπανόρθωτα το μοναδικό Μεσσηνιακό τοπίο για να κατασκευαστούν φαραωνικές τουριστικές εγκαταστάσεις κ.λ.π.
Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα διαχρονικά εφαρμόζει μια πολιτική χωρίς όραμα, επιβάλλει στην κοινωνία διλήμματα επιθυμώντας να την κρατά σε συνεχή ανασφάλεια ενώ αποφεύγει την ουσιαστική αυτοκριτική έχοντας μοναδικό στόχο την διαρκή επιβίωση του.
Σήμερα διασπείρονται εναγωνίως στην κοινωνία για μια ακόμη φορά διλήμματα. Διλήμματα που τρομοκρατούν ψυχολογικά κυρίως τις πιο ευάλωτες οικονομικά πληθυσμιακές ομάδες. Διλήμματα που προκαλούν αδιέξοδα και υπερισχύουν έναντι οποιασδήποτε αξίας ή έννοιας.
Η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την θυσία των φυσικών και πολιτιστικών μας πόρων και αγαθών. Η αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων μόνον ως τέτοιες, δημιουργούν νέες βαθύτερες ενώ η επανάληψη πανομοιότυπων διαχειριστικών τακτικών οδηγούν μαθηματικά στην εξαφάνιση του φυσικού και πολιτιστικού πλούτου.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι ανησυχούμε για την ανθρωπογενή και φυσική μας κληρονομία, ανησυχούμε διότι με πράσινα προσωπεία και ψευδή φίλοπεριβαλλοντική ρητορική επιχειρείται η συνέχιση καταστροφικών πρακτικών έναντι της φύσης και της ανθρωπογενούς παράδοσης.
Αντί της ψευδεπίγραφης «πράσινης ανάπτυξης», επιλέγουμε την ουσιαστική πράσινη στροφή: Στροφή προς μια κοινωνία που θα σέβεται τους προγόνους, την κληρονομιά, την γη και το περιβάλλον της.
Θεματική Ομάδα Πολιτισμού των Οικολόγων Πρασίνων
ΠΗΓΗ: www.ecogreens.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου