ΚΟΝΤΡΑ -Αρ. Φύλλου 610
Eπιστροφή στα μαγκάλια και στις γκαζιέρες! Γιατί όχι; Κάπως έτσι θ’ απαντήσουν από την κυβέρνηση στη λαϊκή οργή για τη μελετώμενη εξίσωση της φορολογίας στο πετρέλαιο θέρμανσης μ’ αυτή του πετρελαίου κίνησης, που θα φορτώσει τα νοικοκυριά με ένα επιπλέον κόστος περίπου 400 ευρώ το χιλιόλιτρο.
«Γιατί να πληρώνει το κράτος το πετρέλαιο της Αγγελοπούλου;», δηλώνουν παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών. Βρέθηκε και το ιδεολόγημα. Το ίδιο σάπιο ιδεολόγημα που χρησιμοποιείται για κάθε πετσόκομμα κοινωνικής δαπάνης: επικαλούνται την κοινωνική δικαιοσύνη και είναι έτοιμοι να επιστρέψουν το φόρο σε ελάχιστους εντελώς εξαθλιωμένους άνεργους και συνταξιούχους. Σαν τυράκι, για να πιάσουν στη φάκα τη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων που κάθε χρόνο τέτοια εποχή μετράει τις οικονομίες της για τα σχολικά των παιδιών και για το πετρέλαιο του χειμώνα.
Αυτό είναι τελικά το μέτρο ισοδύναμης απόδοσης, που θα επιτρέψει να μη μεταταγούν όλα τα τρόφιμα στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ (23%), όπως αναφέρει το Μνημόνιο Νο2. Κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα.
Η πολιτική του δωσιλογικού Μνημόνιου είναι βαρέλι δίχως πάτο. Το είχαμε επισημάνει από την πρώτη στιγμή και η πρώτη επικαιροποίηση το επιβεβαιώνει. Δεν υπάρχει όριο στα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα. Αυτά θα διαδέχονται το ένα το άλλο σε μια αλυσίδα χωρίς τέρμα. Στόχος τους είναι να ξεζουμίσουν τους εργαζόμενους και τη χώρα, να «κινεζοποιήσουν» το ελληνικό προλεταριάτο.
Οριο μπορεί να βάλλουν μόνο αυτοί που υφίστανται τις συνέπειες. Οσο αυτοί μένουν στη γκρίνια και τη μουρμούρα, όσο σέρνονται πίσω από τις ψοφοδεείς κινητοποιήσεις των επαγγελματιών εργατοπατέρων, όσο περιμένουν να υπάρξει λύση μέσα από το πολιτικό σύστημα και δεν παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους, η επίθεση θα γίνεται συνεχώς πιο σκληρή, πιο ανάλγητη.
Το κοινοβουλευτικό πολιτικό φάσμα φόρεσε ήδη τα καλά του και ετοιμάζεται για μια ακόμη «γιορτή της δημοκρατίας», τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Καλούν τους πεινασμένους να εκλέξουν φοροεισπράκτορες και διαχειριστές της πείνας.
Τι έχουμε να περιμένουμε απ’ όλους αυτούς; Αλλοι διαχειρίζονται το Μνημόνιο. Αλλοι περιμένουν να τους διαδεχτούν. Και άλλοι λειτουργούν σαν κοινωνικά αμορτισέρ, φροντίζοντας για τη σταθερότητα του συστήματος. Αυτή είναι η λειτουργία της δημοκρατίας τους, αυτό είναι το πολιτικό τους σύστημα.
Θα το ξαναγράψουμε, λοιπόν: η εργατική τάξη πρέπει να συγκροτήσει την ανεξάρτητη πολιτική της έκφραση. Το δικό της επιτελείο. Οχι πια κάτω από ξένες σημαίες!
Πηγή:http://eksegersi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου