Σημαντική παρέμβαση Γκοντάρ υπέρ ενός χρήστη του διαδικτύου που έχει καταδικαστεί στη Γαλλία για «παράνομο κατέβασμα» οπτικοακουστικών αρχείων

Associated Press

Θέση υπέρ ενός χρήστη του διαδικτύου που έχει καταδικαστεί στη Γαλλία για «παράνομο κατέβασμα» οπτικοακουστικών αρχείων με βάση τον «δρακόντειο» σχετικό νόμο της Γαλλίας, πήρε ο σπουδαίος σκηνοθέτης, Ζαν Λικ Γκοντάρ.

Ο Γκοντάρ έχει ταχθεί κατά του συγκεκριμένου νόμου και στο πλαίσιο αυτής της αντίθεσής του έδωσε στον καταδικασθέντα Τζέιμς Κλιμέντ 1.000 ευρώ, σαν μια συμβολική κίνηση υποστήριξης στα δικαστικά του έξοδα, αφού ο 37χρονος διαδικτυακός... «πειρατής» έχει προσφύγει στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο πολιτιστικό περιοδικό «Les Inrockuptibles» δήλωσε: «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η πνευματική ιδιοκτησία». Πρόσθεσε ότι το «κόπιράιτ» είναι ανέφικτο και σημείωσε: «Ενας δημιουργός δεν έχει δικαιώματα. Εγώ δεν έχω δικαιώματα. Εχω μόνο καθήκοντα».

Σε άλλη πρόσφατη γραπτή δήλωσή του στις 13 Σεπτέμβρη, σημειώνει: «Φυσικά και τάσσομαι ενάντια στον γαλλικό νόμο περί προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων στο Διαδίκτυο. Δεν υπάρχει πνευματική ιδιοκτησία ή κάτι τέτοιο. Είμαι ενάντια στο να μετατρέπονται σε κληρονομιά τα πνευματικά έργα, για παράδειγμα. Τα παιδιά ενός καλλιτέχνη μπορούν να επωφεληθούν από τα πνευματικά δικαιώματα των έργων των γονιών τους, για παράδειγμα, μέχρι να ενηλικιωθούν. Αλλά μετά, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί τα παιδιά του Ραβέλ θα πρέπει να έχουν εισόδημα από το έργο Μπολερό...».

Ο Γκοντάρ αναφέρεται στο ρόλο που οφείλει να έχει ο καλλιτέχνης έναντι της κοινωνίας. Αλλωστε, τα μονοπώλια του οπτικοακουστικού αναγνωρίζουν μόνο ένα «δικαίωμα»: Στον εαυτό τους, για να κερδίζουν πάνω στις πλάτες δημιουργών και κοινού. Η «πρεμούρα» για τα «πνευματικά δικαιώματα» προσπαθεί να κρύψει το στόχο του κεφαλαίου, όχι μόνο για πλήρη κυριαρχία της «αγοράς», αλλά και της συνείδησης. Εξάλλου, η κερδοφορία των «πολιτιστικών βιομηχανιών» είναι ανθούσα παρά το μέγεθος της «πειρατείας», η οποία, στην οργανωμένη μορφή της, αποτελεί την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος της αγοραίας εκμετάλλευσης της δημιουργίας. Γι' αυτό και η ΕΕ παύει σιγά σιγά να κάνει λόγο για «πνευματικό δικαίωμα» και μιλά για «πνευματική ιδιοκτησία». Διότι ως τέτοια, μετατρέπεται σε εμπόρευμα...

Πηγή : www.rizospastis.gr

  

•