Συνέντευξη Τύπου της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα - Η εισηγητική ομιλία

Κάλεσμα της ΚΕ προς τις λαϊκές δυνάμεις που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ για συμπόρευση με το ΚΚΕ

Δράσεις για την ανάπτυξη της λαϊκής αγωνιστικής συστράτευσης και αντεπίθεσης

«Δεν είναι η πρώτη φορά που απευθυνόμαστε σ' αυτούς που ψηφίζουν ή επηρεάζονται και ακολουθούν τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, προσδιορίζοντας μάλιστα αυτούς όχι γενικά ως ψηφοφόρους, αλλά ως ανθρώπους που ανήκουν στην εργατική τάξη, τους ανθρώπους που έχουν μικρομάγαζα στις πόλεις και τους μικροϊδιοκτήτες αγρότες. Ωστόσο το σημερινό κάλεσμα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας έχει ορισμένα νέα στοιχεία που προσδιορίζονται από την περίοδο την οποία διανύουμε, από την εμπειρία που έχει διαμορφωθεί.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι τα προηγούμενα καλέσματα τα οποία κάναμε βρήκαν μια ορισμένη απήχηση. Συναντηθήκαμε με ανθρώπους που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία στους αγώνες, σε τοπικούς φορείς, σε σωματεία, σε κλαδικούς αγώνες, σε γενικότερους πανελλαδικούς αγώνες. Βεβαίως δεν τους πείσαμε να χρησιμοποιήσουν και στην κάλπη την πείρα τους από τη διακυβέρνηση των δύο αυτών κομμάτων.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι ένα μεγάλο μέρος από τα φτωχά λαϊκά στρώματα φτάνοντας στην κάλπη θεωρούν ότι η λύση είναι πότε να διαλέγουν το ένα κόμμα, πότε το άλλο ελπίζοντας ότι όταν ένα κόμμα απ' αυτά τα δύο είναι στην αντιπολίτευση και γίνει κυβέρνηση θα είναι λιγότερο κακό από το κόμμα που ήταν στην κυβέρνηση και που βεβαίως πολιτεύτηκε εναντίον της εργατικής τάξης, γενικότερα εναντίον των λαϊκών στρωμάτων.

Εμείς κάθε φορά επαναλαμβάναμε: Να συναντηθούμε όλοι στο δρόμο του αγώνα, ανεξάρτητα τι πιστεύετε, αν είστε με το ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Αυτό το κάλεσμα ήταν γνήσιο και αν θέλετε και σήμερα όποιος ανήκει στα κόμματα αυτά μπορεί να μπει στον αγώνα, δεν θα ζητήσει τη δική μας άδεια. Για να δούμε όμως αυτό το κάλεσμα σήμερα. Το ίδιο κάλεσμα έχει επικαιρότητα. Είναι δυνατόν να πιστεύουμε σήμερα, ότι θα υπάρξουν αποτελεσματικοί αγώνες απόκρουσης του μνημονίου, της καταιγίδας των σύγχρονων βάρβαρων μέτρων, παίρνοντας μέρος στους αγώνες απλώς πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, ανεξάρτητα αν αυτοί ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ; Η πείρα έχει δείξει, ότι ναι μεν η προσέλευση στον αγώνα είναι ελεύθερη και όποιος θέλει συμμετέχει, αλλά οι αγώνες δεν μπορεί να έχουν αποτελεσματικότητα όταν μετέχουν άνθρωποι οι οποίοι στο δρόμο του αγώνα διεκδικούν, φωνάζουν για το «Α» ή «Β» πρόβλημα, αλλά δεν αποδεσμεύονται από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, από τα δύο κόμματα πυλώνες αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος.

Εμείς, λοιπόν, σήμερα ζητάμε απ' αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν οριστικά τα κόμματά τους. Χωρίς συναισθηματισμό. Καταλαβαίνουμε ότι κάποιος ο οποίος πολλά χρόνια πίστεψε σε ένα κόμμα, το ψήφισε, έχει και ορισμένους συναισθηματικούς, οικογενειακούς ή και άλλους δεσμούς. Αλλά πραγματικά δεν πάει άλλο. Πρώτα - πρώτα όταν πιστεύεις στην πολιτική ενός κόμματος, στα επιχειρήματά του, μπορεί και να μην μπεις καθόλου στον αγώνα ελπίζοντας ότι ο αγώνας των άλλων θα φέρει κάτι καλύτερο ή ακόμα και όταν μπαίνεις στον αγώνα δεν μπορείς να δώσεις απάντηση γιατί δεν έπεισες την κυβέρνηση και μάλιστα το κόμμα που ψήφισες να σε ακούσει. Άρα, λοιπόν, σήμερα χρειάζονται μαζικοί αγώνες. Να μπουν καινούργιες εργατικές λαϊκές δυνάμεις σ' αυτούς. Οργανωμένα, συστηματικά, αλλά και ταυτόχρονα οι αγώνες αυτοί πρέπει να έχουν την κατεύθυνση που απαιτεί η περίοδος που διανύουμε και κυρίως να έχουν προοπτική.

Καλούμε, λοιπόν, σήμερα τους πιο υποψιασμένους από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας να εγκαταλείψουν αυτά τα κόμματα, ανεξάρτητα αν είναι έτοιμοι σήμερα να υιοθετήσουν όλες τις θέσεις και το πρόγραμμα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Να συμπορευτούν μαζί μας σε έναν αγώνα, ο οποίος αν θέλετε η επικαιρότητα επιβάλλει να είναι η σύγκρουση και η ρήξη με το μνημόνιο, αλλά και που χαράζει μια προοπτική. Και η προοπτική είναι της ανατροπής του συσχετισμού δύναμης που διαμορφώνουν τα δύο αυτά κόμματα, ανεξάρτητα ποιο είναι πρώτο και ποιο είναι δεύτερο. Έναν αγώνα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, γιατί η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή Νέας Δημοκρατίας ή αν θέλετε και με κάποιες φτερούγες «κεντροδεξιάς» ή «κεντροαριστεράς» δεν θα πάψει να είναι κυβέρνηση που εκφράζει τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Αυτό άλλωστε το έχει δείξει και η πείρα της Ευρώπης, πέραν από την ελληνική πείρα. Εκεί δεν είχαμε μόνο εναλλαγή της Σοσιαλδημοκρατίας και των Φιλελεύθερων κομμάτων, είχαμε και συμμαχίες πολλών κομμάτων, δύο, τριών κομμάτων, αλλά η ρότα δεν άλλαξε.

Πιστεύουμε ότι σήμερα και εμείς έχουμε περισσότερες ικανότητες και δυνατότητες να πείσουμε. Νοιώθουμε ότι μεγαλώνει η ευθύνη μας σ' αυτό, αλλά να το ξεκαθαρίσουμε, μεγαλώνει και η ατομική ευθύνη του κάθε εργαζόμενου που διαμαρτύρεται και υποφέρει. Εμείς ποτέ δεν υποστηρίξαμε, από το 1918 που ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας μέχρι σήμερα, ότι αρκεί η δική μας συνέπεια και μαχητικότητα για να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα, για να έχουμε κοινωνική λαϊκή ευημερία, για να έχουμε φιλολαϊκή, φιλεργατική πολιτική και εξουσία, πολύ περισσότερο για το Σοσιαλισμό που εμείς πιστεύουμε. Αυτό που εμείς πρεσβεύουμε και υποστηρίζουμε είναι, ότι ο αναντικατάστατος ρόλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας δεν βρίσκεται μόνο στο δικό του πρόγραμμα, αλλά και στο γεγονός ότι μπορεί να γίνει ο εμπνευστής, ο εμψυχωτής, η πρωτοπόρα δύναμη με τους συμμάχους της για την οργάνωση και τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού. Για να έρθει πραγματικά το εργατικό, το λαϊκό κίνημα στο προσκήνιο και να γείρει η πλάστιγγα υπέρ του.

Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Υπάρχει σήμερα μια προπαγάνδα που γίνεται, ιδιαίτερα από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και από τις άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ιδιαίτερα από το χώρο αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα κόμματα στην Ελλάδα χωρίζονται σε κόμματα που ψήφισαν το μνημόνιο και σε κόμματα που το καταψήφισαν. Πρόκειται για ψευδεπίγραφο διαχωρισμό. Το να βάλουμε στο ίδιο τσουβάλι τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ, δεν είναι μία ετερόκλητη συμμαχία, είναι βαθιά λαθεμένη και επικίνδυνη αντίληψη.

Εμείς επιμένουμε τα εργατικά, τα φτωχά λαϊκά στρώματα που πίστευαν ή πιστεύουν στη Νέα Δημοκρατία πρέπει να την εγκαταλείψουν, όχι μόνο με την ψήφο, αλλά και να εγκαταλείψουν τις βασικές της θέσεις.

Η Νέα Δημοκρατία είναι υπέρ του μνημονίου που συμφωνήθηκε στα πλαίσια της Ευρωζώνης, μπορεί να καταφέρεται εναντίον της εξειδίκευσής του στην Ελλάδα, αλλά ακόμα και το εξειδικευμένο πλαίσιο λέει ότι θα το σεβαστεί εφ' όσον είναι κυβέρνηση.    Ζητάει ακόμα πιο ισχυρή εξουσία των μονοπωλίων. Περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, πιο άγρια μέτρα. Για τις ανάγκες της αντιπολίτευσης δεν έδωσε την ψήφο ή αν θέλετε ακόμα και στο βαθμό που εκφράζει μια άλλη άποψη διαχείρισης της κρίσης, σε καμία περίπτωση δεν έχει να κάνει με φιλολαϊκή πολιτική, ούτε πολιτική σύγκρουσης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των μονοπωλίων.

Ή ας πάρουμε το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, λέω χώρο γιατί τώρα δεν βρίσκει κανείς άκρη στο τι πρεσβεύει. Ακόμα και αυτοί που είναι ριζικά αντίθετοι προς το μνημόνιο και ζητάνε την κατάργησή ή αυτοί που ζητάνε λίφτινγκ στο μνημόνιο, στην πραγματικότητα φτάνουν ως το σημείο μιας νέας κυβέρνησης. Μιας εναλλαγής στη διακυβέρνηση. Όλα όμως τα οποία πρεσβεύουν δεν φτάνουν ως το ριζοσπαστικό και ανανεωτικό πραγματικά σύνθημα της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου. Όλα τα αντιμετωπίζουν μέσα στα πλαίσια του «εξανθρωπισμού» του καπιταλιστικού συστήματος.

Και ξέρετε αν τον «εξανθρωπισμό» του καπιταλιστικού συστήματος τον πιστεύει η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, είναι ας το πούμε αυταπάτη, ή ένα εφεύρημα. Αλλά το να λες ότι είσαι Αριστερός, ότι είσαι αντιεξουσιαστής και να υποστηρίξεις ότι μια κυβερνητική εναλλαγή μπορεί να φέρει μια φιλολαϊκή  πολιτική χωρίς να ανατρέψεις την εξουσία των μονοπωλίων, την εξουσία του κεφαλαίου, αυτό στην εποχή μας καταντάει επικίνδυνη κοροϊδία για το λαό, αν δεν είναι επίσης και συνειδητή.

Όταν ζητάμε να εγκαταλειφθούν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ας πούμε, τι εννοούμε: Πρώτον, το ένα είναι το μνημόνιο. Το μνημόνιο δεν είναι ένα πρόγραμμα αντικρισιακό. Εμπεριέχει και είναι συνέχεια όλων των μέτρων που έχουν παρθεί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο από τη δεκαετία του '70 και μετά. Βεβαίως τώρα τα μέτρα είναι πιο βαθιά, πιο συγκροτημένα και σε πιο γρήγορο διάστημα, αλλά είναι στην ίδια λογική και αποβλέπουν στα εξής:

Πρώτον: Να ανέβει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, των εργαζομένων.

Δεύτερον: Να συγκεντρωθεί και να συγκεντροποιηθεί όλο και περισσότερο το κεφάλαιο.

Τρίτον: Όπου υπάρχει χρέος, ελλείμματα, κρισιακά φαινόμενα, η κρίση να διευθετηθεί σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό είναι το μνημόνιο. Δεν είναι και πάρα πολύ πρωτότυπο, στο κάτω - κάτω.

Και το δεύτερο στοιχείο είναι: Η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού και δεν προέρχεται από την ανικανότητα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ή από τα λαμόγια, ή από έλλειψη πρόβλεψης κλπ. Όλα αυτά είναι δευτερεύοντα.

Αυτός ο πυρήνας των πολιτικών εκτιμήσεων θεωρούμε ότι πρέπει να κυριαρχήσει μέσα στα εργατικά λαϊκά στρώματα. Διαφορετικά αγώνες έγιναν και θα γίνουν κι άλλοι, μπορεί να πάρουν και πιο εκρηκτική μορφή, αλλά τα αποτελέσματα θα είναι μηδαμινά. Ένα κίνημα μπορεί να φέρει και να ασκήσει πίεση. Ανατροπές μπορεί να φέρει, μόνο όταν βάλει πλώρη να παρεμποδίσει την εφαρμογή του μνημονίου, να περιορίσει και να νικήσει τις δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μόνο όταν οξυνθεί η αντιπαράθεση με τα μονοπώλια, με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, στους τόπους δουλειάς και πριν απ' όλα και στον κλάδο και όταν βάλει σαν προοπτική να αλλάξει κυριολεκτικά τάξη στην εξουσία και όχι απλώς ένα κόμμα να διαδεχθεί ένα άλλο, ή μια συμμαχία να διαδεχθεί μια άλλη.

Για να ξεκαθαρίσουμε επίσης το εξής: Γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για το αν π.χ. πρέπει να δοθεί βάρος «στις επενδύσεις και στην ανάπτυξη», ή πρέπει να δοθεί βάρος «στη μείωση του χρέους». Γίνεται αυτή η συζήτηση και στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ και στους κόλπους της ΝΔ και στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, καλά ο ΛΑΟΣ είναι ένα δεκανίκι και των δυο κομμάτων σε διατεταγμένη υπηρεσία πότε να φροντίζει και να δώσει στήριγμα στο ένα κόμμα, πότε στο άλλο, εκεί δεν γίνεται συζήτηση. Γίνεται επίσης συζήτηση πού να δοθεί βάρος και ανάμεσα στους κόλπους του ΣΕΒ, στους δυνατούς και μεσαίους επιχειρηματίες.

Εμείς λέμε καθαρά, είτε δοθεί βάρος σ' αυτό που λένε ανάπτυξη, δηλαδή επενδύσεις από το κεφάλαιο, είτε δοθεί βάρος στη μείωση των χρεών, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: Αντιλαϊκό, αντεργατικό. Αν θέλετε κάνουμε και την εξής πρόβλεψη: Ούτε τα χρέη θα μειωθούν, ούτε θα διαμορφωθούν καλύτεροι όροι στην Ελλάδα για τη δανειοδότηση. Γιατί αυτό λένε: Να μειώσουμε λίγο τα χρέη για να κάνουμε δάνεια, ώστε να τα παίρνει το μεγάλο κεφάλαιο, να κάνει επενδύσεις και έτσι να μπαίνουμε σ' αυτό το φαύλο κύκλο.

Η ανάκαμψη θα είναι αναιμική, προσωρινή και θα έρθει νέος κύκλος κρίσης. Επομένως τι προτείνει το ΚΚΕ; Λέμε το εξής: Πρέπει να ξεκινήσουμε δίνοντας όμως σάρκα και οστά στο σύνθημα: «Αρνούμαστε να πληρώσουμε τα βάρη της κρίσης». Πρέπει να πληρώσουν τα μονοπώλια. Αυτό δεν μπορεί να είναι ένα ηθικό σύνθημα. Αυτό σημαίνει: Μέγιστη οργάνωση του λαού από δυνάμεις που είναι σε θέση να εμπνεύσουν ένα τέτοιο αγώνα. Αυτές οι δυνάμεις υπάρχουν σήμερα μέσα στην κοινωνία και εμάς μας ενδιαφέρουν πριν απ' όλα στο κοινωνικό πεδίο. Είναι δυνάμεις στις οποίες δεν μετέχουν μόνο κομμουνιστές, μετέχουν και μη κομμουνιστές και άνθρωποι από άλλα κόμματα. Είναι δυνάμεις μέσα στην καρδιά και στις δομές του κινήματος, οι οποίες αντιπαλεύουν το συμβιβασμό και τη συνθηκολόγηση.

Θεωρούμε ότι σε σημερινές συνθήκες αυτές οι δυνάμεις είναι η κοινή και συντονισμένη πάλη, του ΠΑΜΕ, της Συσπείρωσης στον αγροτικό τομέα, της ΠΑΣΕΒΕ, που είναι συσπείρωση σωματείων, ομοσπονδιών στο χώρο των φτωχών αυτοαπασχολουμένων, αυτών που απειλούνται με κλείσιμο. Είναι οργανώσεις στο γυναικείο κίνημα, όπως είναι η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας. Είναι οργανώσεις στο χώρο των φοιτητών, των μαθητών.

Και μιλάμε για οργανώσεις οι οποίες δεν είναι οργανώσεις κορυφής. Συνιστούν φορείς, δεν είναι παρατάξεις, ούτε παραρτήματα του ΚΚΕ. Δεν κρύβουμε βεβαίως ότι οι κομμουνιστές στηρίζουμε αυτούς τους φορείς. Όμως αυτός ο κοινός συμμαχικός αγώνας με οργάνωση από τα πάνω προς τα κάτω και κυρίως από τα κάτω προς τα πάνω, μπορεί να διαμορφώσει ένα ενιαίο πλαίσιο. Γιατί η επίθεση είναι καθολική. Πλαίσιο που δεν θα λέει μόνο να μην πληρώσει ο λαός, αλλά θα εκφράζει συγκεκριμένους στόχους πάλης.

Χτύπημα της κερδοφορίας του κεφαλαίου, με φορολόγηση 45%, που σημαίνει χειραφέτηση από τη λογική ότι πρέπει να συμβάλουμε να μειωθεί το χρέος, ότι το χρέος δημιούργησε την κρίση, ότι τα ελλείμματα δημιούργησαν την κρίση.

Κατάργηση του ΦΠΑ στα ήδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Μέτρα προστασίας των ανέργων. Αναφέρουμε πολλά συγκεκριμένα στο κάλεσμα της ΚΕ, για να μην τα λέω με πολυλογία. Όχι μόνο διεκδικούμε να μην περάσουν μέτρα, αλλά κάνουμε πράξη και το δυσκόλεμα να μην εφαρμοστούν μέτρα. Και εδώ θέλει οργάνωση. Δεν μπορείς π.χ. να περιμένεις να γίνει μια καταγγελία κάποιου που δεν μπορεί να πληρώσει τη ΔΕΗ, ούτε σε ατομική βάση να μην πληρώσω τα διόδια, ή να μην πληρώσω τη ΔΕΗ, γιατί μπορεί να σου κόψουν το ρεύμα. Μιλάμε για ένα συλλογικό αγώνα όπου όλοι και αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν και αυτοί που δυσκολεύονται να πληρώσουν και αυτοί που θα δυσκολευτούν αύριο να πληρώσουν, διεκδικούμε να καλύψει η κυβέρνηση και τα μονοπώλια τα χρέη. Είναι διαφορετικό πράγμα από ένα ατομικό ή ηθικό κάλεσμα, που αυτό δεν φτάνει. Ένα ζήτημα είναι αυτό.

Δεύτερο. Πρέπει ακριβώς να προτάξει το λαϊκό κίνημα τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Κάποιες επενδύσεις θα γίνουν στην Ελλάδα. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι φωνάζουν για επενδύσεις. Οι επενδύσεις φέρνουν την κερδοφορία. Δεν θα παραιτηθεί το κεφάλαιο από την κερδοφορία και αυτό δεν μπορεί να γίνει μόνο με το να αγοράζει μετοχές και χαρτιά. Πού όμως τοποθετούν; Τα μονοπώλια με κριτήριο το κέρδος τοποθετούν εκεί που έχουν πολύ μεγάλη κερδοφορία, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Αυτό τους ενδιαφέρει. Βλέπετε όλες οι διεθνείς σχέσεις της χώρας είναι να διευκολύνουν τους κεφαλαιοκράτες της Ελλάδας, τα μονοπώλια να πάρουν από τη διεθνή πίτα. Δεν επενδύουν σε υποδομές κοινωνικού χαρακτήρα, δεν επενδύουν στην κλωστοϋφαντουργία, δεν τους ενδιαφέρει εισαγωγές κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων. Πού επενδύουν; Στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες κλπ. Όχι ότι εμείς είμαστε εναντίον των επενδύσεων αυτών, αλλά έχει σημασία για μας το ποιος επενδύει και για ποιο σκοπό.

Άρα λοιπόν πρέπει να εκφραστούν, μέσα από το κίνημα, διεκδικήσεις όχι απλώς βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων, αλλά της κοινωνικής λαϊκής ευημερίας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Να προβληθεί αυτό που εμείς υποστηρίζουμε και θεωρούμε ότι είναι ένα σημείο συνάντησης και μ' αυτούς που δεν είναι κομμουνιστές, τι σημαίνει λαϊκή οικονομία.

Κι αναρωτιόμαστε τι έχει να φοβηθεί ο εργάτης και ο επαγγελματίας που τώρα αναγκάζεται και κλείνει το μαγαζί του, από τη θέση που έχει το ΚΚΕ για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων των επιχειρήσεων. Όχι αυτό που λένε, μόνο επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, δηλαδή ενέργεια, τηλεπικοινωνίες και νερό. Στρατηγικής σημασίας είναι και η κλωστοϋφαντουργία, είναι και το έπιπλο, είναι και η μεταποίηση ολόκληρη που παράγει καταναλωτικά αγαθά, η αμυντική βιομηχανία. Στρατηγικής σημασίας είναι η παραγωγή των αγροτικών προϊόντων, είναι η γη, είναι οι ακτές, είναι τα βουνά και τα δάση. Δεν είναι μόνο 3-4 επιχειρήσεις. Τι έχει να χάσει δηλαδή ο εργάτης από την κοινωνικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων; Είναι οι προκαταλήψεις που του έχουν βάλει. Ή τι έχει να φοβηθεί ο βιοτέχνης, ο μικροϊδιοκτήτης αγρότης από τη θέση μας για συνεταιριστικοποίηση; Εκεί που δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοποίηση σε πανεθνική κλίμακα να υπάρχει συνεταιριστικοποίηση των μικροϊδιοκτητών. Συνεταιριστικοποίηση όμως και κοινωνικοποιημένος τομέας που να συνιστούν ενιαίο τομέα οικονομίας με προγραμματισμό για πλήρη αξιοποίηση όλων των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας. Όχι με τη λογική τι συμφέρει τα μονοπώλια τα ευρωπαϊκά, τι συμφέρει τα αμερικάνικα, τι συμφέρει τα αραβικά, με τη λογική της ανταγωνιστικότητας. Που ανταγωνιστικότητα σημαίνει κερδοφορία και όχι βεβαίως εξυπηρέτηση των ανθρώπινων αναγκών. Τι έχει να φοβηθεί ο εργαζόμενος όταν λέμε ότι αυτή τη στιγμή είναι ασυμβίβαστη η φιλολαϊκή ανάπτυξη στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Τι έχει να φοβηθεί όταν του λέμε σύγκρουση και ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Μήπως η ζωή του καθημερινά δεν είναι μία καθημερινή σύγκρουση και ρήξη με τα συμφέροντά του;

Και ξεκαθαρίζουμε: Τα μέτρα που παίρνουνε από τη σκοπιά αυτών που τα παίρνουν είναι διαρκείας και έρχονται και άλλα. Υπάρχουν τέτοια περιθώρια. Επομένως τι έχει να φοβηθεί;

Εμείς θεωρούμε ότι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι η εγκατάλειψη αυτών των κομμάτων. Είναι ευκαιρία τώρα οι εκλογές στις 7 Νοέμβρη, είναι η πρώτη εκλογική μάχη μετά τις εθνικές εκλογές, όπου το εκλογικό αποτέλεσμα διευκόλυνε να παρθούν αυτά τα μέτρα.

Βεβαίως, δεν εννοούμε συμπόρευση μόνο στην κάλπη. Κι εδώ έχει αποδεχτεί, η κάλπη θα βγάζει πάντα συντηρητικά αποτελέσματα, αν δεν έχει προηγηθεί η άλλη η πιο σημαντική «κάλπη», αυτή του καθημερινού αγώνα.

Απ' αυτή την άποψη θεωρούμε ότι υποχρέωσή μας είναι να επισημάνουμε ότι αυτή την περίοδο πρέπει τα λαϊκά και εργατικά στρώματα, που επηρεάζονται απ' αυτά τα δύο κόμματα, να κάνουν ένα άλμα στην επιλογή τους. Και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, της αποχής, της βουβής ή της εκφρασμένης δυσαρέσκειας, δεν λέει τίποτα. Η απαξίωση που νιώθουν για το πολιτικό σύστημα, πρέπει να μετατραπεί σε απαξίωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και στην εξόρμηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Θεωρούμε ότι στις σημερινές συνθήκες αυτό συνδέεται αναπόσπαστα με τη συμπόρευση, με το ΚΚΕ. Άλλη επιλογή δεν υπάρχει».