Από το Μαρικάκι
Είναι να σε πιάνει ίλιγγος αν καταπιαστείς με το μέτρημα των τάσεων, των πρωτοβουλιών, των μετώπων και γενικά των κάθε λογής ομαδοποιήσεων εντός της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και ... περιχώρων. Δικαίως πολλοί δεν κάνουν τον κόπο να ασχοληθούν γιατί η κατάσταση έχει εξελιχθεί σε Λερναία Ύδρα: ένα κόβεις δέκα ξεπετιούνται κι άντε μετά πάλι ν’ αρχίσεις το μέτρημα από την αρχή. Άσε που όλα τα κεφάλια κάθε φορά φωνάζουν «ενότητα», «ενότητα». Στο ενδιάμεσο ψελλίζουν και κάτι ψιλά γράμματα, «ιδεολογικές διαφορές», «σημεία σύγκλισης» κτλ. Άσε, παραλογισμός σκέτος λέμε...
Για του λόγου το αληθές (και για όσους τους δέρνει η περιέργεια), ορίστε το σχετικό ιστορικό για να πλουτίσετε και τις εγκυκλοπαιδικές σας γνώσεις περί του ΣΥΡΙΖΑ (και να πάψετε επιτέλους να θεωρήστε «ντουβάρια» στην πολιτική πιάτσα της αριστεράς):
Εν αρχή ήταν ... ο ΣΥΝ, ο οποίος σε κάποια φάση της πορείας του (από το 2004 και μετά) αναγνώρισε επισήμως και με τη βούλα τις εσωτερικές ιδεολογικές και πολιτικές του τάσεις: Αριστερό Ρεύμα, Ανανεωτική Πτέρυγα, Κοκκινοπράσινο Δίκτυο, Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση, ήτοι τέσσερις ήταν οι βασικές του τάσεις, αρχικώς και μέχρι πρότινος. Συγκρότησε στη συνέχεια, σαν αποτέλεσμα του Χώρου Διαλόγου για την Ενότητα και Κοινή Δράση της Αριστεράς (που προϋπήρχε και ζυμωνόταν από το 2001) τον ΣΥΡΙΖΑ δημιουργώντας εκλογική συμμαχία με 10 ακόμα αριστερές οργανώσεις και ανένταχτους του Χώρου Διαλόγου. Οι συνιστώσες που προσυπέγραψαν το εντυπωσιακό τότε εγχείρημα (κάποιες προστέθηκαν στην πορεία, όπως η ΚΟΕ) το οποίο έλαβε 5% στις εκλογές του 2007: ΑΚΟΑ, Κόκκινο, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ, ΔΗΚΚΙ, Ενεργοί Πολίτες, Ξεκίνημα, Ρόζα, ΚΟΕ, Οικοσοσιαλιστές Ελλάδας.
Από το 2009 που άρχισε ο «κατήφορος», ο οποίος επισημοποιήθηκε με το δραματικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών μετά από μια σύντομη πορεία θεαματικής δημοσκοπικής ανόδου ως το 18% (που όπως όλα δείχνουν οριστικά τερματίστηκε το Δεκέμβρη του 2008), άρχισαν οι διασπάσεις, οι ρευστοποιήσεις και η εκδήλωση κάθε λογής φυγόκεντρων δυνάμεων.
Ο Αλαβάνος έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ μαλλιά – κουβάρια πολώνοντας τις δυνάμεις μεταξύ ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ και οδηγώντας σε αναζητήσεις για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ υπό τους νέους εκρηκτικούς συσχετισμούς δυνάμεων στο εσωτερικό του με αποτέλεσμα πρωτοβουλίες, όπως το 2ο Κύμα, η Ανάσα, η ΠΑΣΑ και δεν ξέρουμε τι άλλο που δεν πήραμε χαμπάρι. Μερικούς μήνες μετά στις αρχές του 2010 ο Αλαβάνος συγκρότησε εντός (κι εκτός) του ΣΥΡΙΖΑ το Μέτωπο Αλληλεγγύης κι Ανατροπής μαζί με άλλες τέσσερις συνιστώσες: την ΚΕΔΑ, τη ΔΕΑ, την ΚΟΕ και την ΑΠΟ. Η τελευταία, η Αντικαπιταλιστική Πολιτική Οργάνωση, προήλθε από μια άλλη διάσπαση αυτή της συνιστώσας «Κόκκινο».
Στο μεταξύ, υπό την επίδραση της πολυδιάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ και των νέων δεδομένων της οικονομικής και πολιτικής συγκυρίας υπό τη διακυβέρνηση του νεοΠΑΣΟΚ (πώς λέμε «νεόπτωχοι»), στο δρόμο προς το Συνέδριο οι τάσεις του ΣΥΝ από τέσσερις έγιναν έξι, αφού το αριστερό ρεύμα και η ανανεωτική πτέρυγα χωρίστηκαν στα δύο. Η τελευταία αν κι έμεινε μισή δεν πτοήθηκε, έφυγε απ’ τον ΣΥΝ κι έθρεψε , έγινε κόμμα (να γίνει κι ο Κουβέλης κάποτε πρόεδρος, είκοσι χρόνια βουλευτής, ε μπάστα) και λένε οι δημοσκοπήσεις, ότι μπαίνει και στη Βουλή (καλή σταδιοδρομία στα παιδιά). Από την άλλη, ο αιώνιος εχθρός της πτέρυγας η «κομουνιστογενής» ΚΟΕ (η οποία συμμετέχει στο Μέτωπο του Αλαβάνου) απεύθυνε κάλεσμα σε κόμματα και οργανώσεις της αριστεράς (από τον ΣΥΝ και το ΚΚΕ, έως το ΝΑΡ, την ΑΡΑΝ, το ΚΚΕ μ-λ και το Μ- Λ ΚΚΕ, κ.ά.) για ένα «κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο», σε μια προσπάθεια προσέγγισης με την εξωκοινοβουλευτική αντικαπιταλιστική αριστερά. Στο μεταξύ, και την ώρα που γίνονται συζητήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ για να ξεπεραστεί η κρίση του, ξεπήδησε και η πρωτοβουλία για διάλογο και κοινή δράση της Αριστεράς, κείμενο της οποίας υπογράφουν στελέχη της αριστεράς, ανένταχτοι, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές, συνολικά 65 προσωπικότητες της αριστεράς.
Συμπέρασμα(για όσους άντεξαν να διαβάσουν τα παραπάνω); Πολύ λάδι κι από τηγανίτα τίποτα. Μια ολόκληρη δεκαετία, η πέραν του ΚΚΕ αριστερά, την ξόδεψε σε συζητήσεις και διαλόγους και ξανά μανά συζητήσεις και συννενοήσεις και αναζητήσεις σημείων ιδεολογικοπολιτικής σύγκλισης. Για να οδηγηθούμε σήμερα σε παροιμιώδη πολυδιάσπαση, ρευστοποίηση κι έλλειψη ενοποιητικού κέντρου, άρα, εν τέλει διάλυση, που δείχνει ότι η αριστερά που έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα δεν αντέχει την πίεση του συστήματος (κάτι το οποίο είναι εν μέρει αναμενόμενο γιατί - με το ΔΝΤ στο κεφάλι μας - έχουμε να κάνουμε με το ρετιρέ του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, δεν είναι μόνο το εγχώριο). Είτε όλες αυτές οι συζητήσεις δεν ήταν ειλικρινείς λοιπόν γιατί συνεχώς έβγαζαν τα δύσκολα απ’ το πλάνο, είτε δεν είχαν συγκεκριμένο στόχο πέρα από την ενότητα για αριθμητικούς λόγους (να φαινόμαστε πολλοί, ντε).
Ας ελπίσουμε ότι όλη αυτή η δεκαετής ρευστοποίηση της Αριστεράς που κορυφώνεται αυτό το μοιραίο καλοκαίρι με τις διάφορες ανακατατάξεις θα την οδηγήσει κάπου και κατά προτίμηση όχι στ’ αζήτητα, αλλά στο πλευρό των εργαζομένων, του «λαού» γενικότερα. Εννοείται ότι χρόνος για συζητήσεις άλλες από εκείνες που δείχνουν τη διέξοδο δεν υπάρχει, είμαστε στις καθυστερήσεις...
Πηγή:www.topontiki.gr- Από το Μαρικάκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου