ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Κρίσιμο το φθινόπωρο για την κυβέρνηση Παπανδρέου και τους επιτηρητές

Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα…

 Ψ ηφίζοντας το ασφαλιστικό και τα εργασιακά στη Βουλή, βλέποντας επίσης τη ΓΣΕΕ να υπογράφει με τον ΣΕΒ… τριετή σύμβαση πάνω στις αρχές του Μνημονίου, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ έχει ολοκληρώσει έναν πρώτο γύρο κατεδάφισης των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων με πρόσχημα την κρίση.

Ο Γ. Παπανδρέου, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δηλώνει ανερυθρίαστα ότι «μόνο πολιτικές αναδιανομής εισοδήματος μπορούν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση». Όμως, ως πρωθυπουργός, μέσα σε 10 μήνες έχει επιβάλει: το πάγωμα και τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τη ριζική ανατροπή του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, το πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα, την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων και τη μείωση των αποζημιώσεων, την εκτίναξη της ανεργίας σε πρωτοφανή επίπεδα κ.λπ. Είναι, πράγματι, πολιτική αναδιανομής, αλλά αντίστροφη. Αφαιρεί από τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες και προσφέρει στους βιομήχανους και τους τραπεζίτες…

«Εφεδρείες»

Η πολιτική αυτή συνάντησε σημαντικές αντιστάσεις, με κορυφαίο σημείο τη μεγάλη γενική απεργία της 5ης Μαΐου. Με τη βοήθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η κυβέρνηση Παπανδρέου φαίνεται να ξεπέρασε αυτόν τον πρώτο «κάβο». Όμως με μεγάλες απώλειες, όπως δείχνουν ήδη οι δημοσκοπήσεις, το μαζικό «κράξιμο» στελεχών του ΠΑΣΟΚ σε κάθε δημόσια εμφάνιση και –αντίστροφα– η αίγλη των διαγραμμένων και ειδικότερα της Σ. Σακοράφα μετά την ομιλία της στη Βουλή ενάντια στο νόμο-Φρανκεστάιν του Λοβέρδου. Επίσης, η κυβέρνηση «καβατζάρισε» τελείως προσωρινά. Γιατί όλοι γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η εξαγγελία και η ψήφιση στη Βουλή των αντιδραστικών μέτρων του Μνημονίου ήταν το ευκολότερο τμήμα της δουλειάς, ενώ η επιβολή τους στην πράξη και στη ζωή θα έχει περισσότερες και μεγαλύτερες δυσκολίες. Ακόμα και ο διεθνής Τύπος κρατά την αναπνοή του για τις εξελίξεις στην Ελλάδα από το ερχόμενο φθινόπωρο, όταν οι εργαζόμενοι θα διαπιστώνουν τις αλλαγές όχι πλέον από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, αλλά στην ίδια τους τη ζωή.

Όμως το εργατικό-απεργιακό μέτωπο δεν θα είναι το μόνο ναρκοπέδιο για τον Παπανδρέου. Οι περιφερειακές-δημοτικές εκλογές είναι εφικτό να γίνουν πεδίο μιας σημαντικής πολιτικής αναμέτρησης, υπό την προϋπόθεση ότι η Αριστερά θα κάνει με κάποια σοβαρότητα τη δουλειά της. Η κυβέρνηση, γνωρίζοντας από τώρα την αδυναμία της και την πιθανότητα αυτή να αποκαλυφθεί στις κάλπες του Νοεμβρίου, μοιάζει να καλεί ήδη τις «εφεδρείες» να παρουσιαστούν επί σκηνής. Το ενδεχόμενο να χρειαστεί το ΠΑΣΟΚ «αμφίπλευρη στήριξη» ερμηνεύει τόσο τις κινήσεις της Ντ. Μπακογιάννη, όσο και τη συγκρότηση της Δη.Αρι., αλλά και τον κυνισμό που ανέδειξε η «διαθεσιμότητα» του Ν. Κωσταντόπουλου να αναλάβει επίσης ρόλο επιστάτη της οικογένειας Βαρδινογιάννη στον… Παναθηναϊκό. Τέτοιες «νέες δυνάμεις» δεν θα είναι αρκετές για να αναζωογονήσουν το ΠΑΣΟΚ. Η οργή του κόσμου απέναντι στο Μνημόνιο και την επιτήρηση θα τις μετατρέψει σε καμένα χαρτιά.

Πονοκέφαλοι

Αυτός ο παράγοντας, άλλωστε, περιορίζει εξαιρετικά και τα περιθώρια ελιγμών του Αντ. Σαμαρά. Ο αρχηγός της ΝΔ δηλώνει ότι τάσσεται υπέρ της «ταχύτερης απεμπλοκής από το Μνημόνιο», για να εμποδίσει τη μετατόπιση λαϊκών δυνάμεων προς τα αριστερά. Μάταια. Γιατί δεν μπορεί να υποστηρίξει την προοπτική της «απεμπλοκής» με οποιαδήποτε πολιτική κίνηση κάποιας σημασίας, λόγω των σχέσεων του κόμματός του με τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες και τον «διεθνή παράγοντα». Έτσι η ΝΔ θα συνεχίσει να συσσωρεύει γκρίνιες τόσο από τα κάτω για την επί της ουσίας συμφωνία της ηγεσίας της με το Μνημόνιο, όσο και από τα πάνω για την στα λόγια «αποστασιοποίηση» του αρχηγού της από τη βασική επιλογή της κυρίαρχης τάξης.

Ένας ακόμα πονοκέφαλος για τον Παπανδρέου θα είναι το ξέσπασμα των ανταγωνισμών. Η πρόταση του (συνδαιτημόνα του πρωθυπουργού) Μιχ. Σάλλα, για να καταπιεί η Τράπεζα Πειραιώς την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έναντι του πινακίου φακής των 701 εκατ. ευρώ, δημιούργησε μια απολύτως προσωρινή ευφορία. Το ξαναμοίρασμα της επιρροής και της δύναμης στο χώρο των τραπεζών –αναπόφευκτο σύμφωνα τόσο με τις δηλώσεις Κωστόπουλου-Προβόπουλου, όσο και με τις εκτιμήσεις των διεθνών τραπεζιτών– θα είναι επικίνδυνο για το ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο γιατί θα αναθερμαίνει τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του. Κυρίως γιατί η Άλφα και η Γιούρομπανκ δεν θα καθίσουν με τα χέρια σταυρωμένα. Και αυτός ο «χορός των βουβαλιών» θα συνδυάζεται με το πολύ επικίνδυνο (για τα βατράχια της κυβερνητικής σοσιαλδημοκρατίας) όπλο των αποκαλύψεων για σκάνδαλα και διαφθορά. Η ερώτηση των 15 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τη Βάσω Παπανδρέου, για την καθοδηγούμενη από την Τράπεζα της Ελλάδος κερδοσκοπία σε βάρος των ελληνικών ομολόγων (ώσπου το Μνημόνιο να καταστεί, τάχα, αναπόφευκτο…) δείχνει πόσο επικίνδυνο μπορεί να αποδειχθεί αυτό το σπορ.

Και, τελικά, πάντα εκκρεμεί ο ανεξέλεγκτος παράγοντας της διεθνούς οικονομικής κρίσης, που μπορεί να αναγκάσει την κυβέρνηση σε πρόσθετα, ακόμα και δραματικά μέτρα, που οι «αγορές» μπορεί να απαιτήσουν το φθινόπωρο, αδιαφορώντας για τις αντοχές ή τη μακροημέρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Όμως, η μοίρα τόσο της κυβέρνησης όσο και της πολιτικής του Μνημονίου θα κριθεί στους δρόμους και στους χώρους εργασίας. Το φθινόπωρο, ένα νέο ξέσπασμα των εργατικών αγώνων, σε συνδυασμό με το άνοιγμα του μετώπου της εκπαίδευσης, μπορεί να αναγκάσει την κυβέρνηση και την κυρίαρχη τάξη σε άτακτη υποχώρηση. Στο άκαμπτο τοπίο που έχει διαμορφώσει το Μνημόνιο, μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να έχει καθοριστικές επιπτώσεις, αλλάζοντας τελείως τη φορά των πραγμάτων τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική.

Δύναμη αλλαγής

Σε αυτή την προοπτική αξίζει να συγκεντρώσουμε όλες μας τις προσπάθειες.

Με πρώτο σταθμό τη ΔΕΘ, που πρέπει να συνδυαστεί με απεργία και με ένα συγκλονιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη.

Και επόμενο βήμα την προσπάθεια για μια πραγματική πανευρωπαϊκή απεργία στις 29 Σεπτέμβρη. Στην κατεύθυνση αυτή ήδη κινούνται σοβαρές δυνάμεις. Αν ο στόχος επιτευχθεί, θα είναι ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Η Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού, των βιομηχάνων και των τραπεζιτών θα έχει πλέον πραγματικό αντίπαλο. Το εργατικό κίνημα στις χώρες PIGS, αλλά και στη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία… Τη δύναμη που έχει αποδείξει ξανά ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Όσο για τους εκπροσώπους του ΔΝΤ, αν πράγματι τολμήσουν να μας επισκεφτούν το Σεπτέμβρη, θα πρέπει, πράγματι, να τους οργανώσουμε μια αξέχαστη υποδοχή.