Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην πολιτική συγκέντρωση του κόμματος στο Περιστέρι
«Καθημερινά, συζητώντας με τους εργαζόμενους την ώρα της προετοιμασίας των αγώνων, στις περιοδείες, στην καθημερινή επαφή, ακούμε δύο ειδών ερωτήματα: Τι να κάνουμε; Υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι, σημαντικότερος αριθμός απ' ό,τι πριν, που πήραν μέρος στην πάλη, είτε επιστρέφοντας στους αγώνες μετά από αρκετά χρόνια, είτε και νεότεροι εργαζόμενοι, για πρώτη φορά.
Τώρα, στις συνθήκες της κρίσης, παλεύοντας εναντίον των βάρβαρων μέτρων που πήρε η κυβέρνηση, μαζί με τους παράγοντες που συνέταξαν το μνημόνιο, μας λένε: "Τι να κάνουμε παραπέρα; Εγιναν αγώνες, έγιναν κινητοποιήσεις. Πρέπει να κάνουμε κάτι παραπάνω για να αποτρέψουμε τα χειρότερα, για να βελτιώσουμε τη θέση μας;".
Είναι ένα ερώτημα που σωστά προβάλλει, ύστερα από 10 - 12 αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν το τελευταίο εξάμηνο και άλλες δραστηριότητες, συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις ή και δραστηριότητες που έχουν αναπτυχθεί στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές. Μια περίοδος με σημαντικό αριθμό αγώνων, με νέα χαρακτηριστικά, με δυναμισμό, αγώνες που προκαλούν σημαντικούς προβληματισμούς και φέρνουν στην επικαιρότητα το "τι να κάνουμε παραπέρα".
Βεβαίως, στην πορεία αυτή, συναντάμε πάρα πολλούς εργαζόμενους που προβληματίζονται, έχουν πονηρευτεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Παρ' όλα αυτά, όταν λένε "τι να κάνουμε", το λένε μοιρολατρικά, σημειώνοντας: "Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, όταν σε όλη την Ευρώπη υπάρχει κρίση, το μνημόνιο είναι μια πραγματικότητα, δε φαίνεται ότι θα κάνουν πίσω, δε φαίνεται ότι μπορούμε να πετύχουμε. Εχουμε τρομερά και σοβαρά προβλήματα καθημερινά. Τι να κάνουμε, θα δεχθούμε κι αυτά".
Και μάλιστα μας ρωτάνε αν θα υπάρξουν και χειρότερα. Τουλάχιστον, λένε, να μείνουν ως εδώ. Λίγο - πολύ αυτή είναι η ψυχολογία και αυτοί είναι οι προβληματισμοί των εργαζομένων, πράγμα το οποίο έχει εξήγηση.
Πριν λίγους μήνες, παρά το γεγονός ότι πολλοί ψηφοφόροι επέστρεψαν στο ΠΑΣΟΚ, είτε επέλεξαν τη ΝΔ, είτε ορισμένοι δεν επανέλαβαν την ψήφο που είχαν δώσει στο Κόμμα μας σε προηγούμενες εκλογικές μάχες, παρά το γεγονός ότι με μισή καρδιά πήγαν και ψήφισαν, μέσα τους είχαν ορισμένες προσδοκίες ότι τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ θα είναι λίγο καλύτερο απ' τη ΝΔ. "Ας δοκιμάσουμε, ακόμα κι αν βγει το ίδιο, δε θα είναι σίγουρα χειρότερο", σκέφτονταν. Αυτοί οι άνθρωποι ακριβώς εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο, που προσπάθησα σχηματικά να δώσω. Ενα "τι να κάνουμε" με πείσμα και ένα "τι να κάνουμε" με μοιρολατρία.
Ανασύνταξη του κινήματος απ' τα κάτω προς τα πάνω
Εμείς από την πρώτη στιγμή - και τώρα αυτό παίρνει ακόμα μεγαλύτερη σημασία - βάλαμε το ζήτημα αγώνας εδώ και τώρα, αλλά με ανασύνταξη του κινήματος και αναγέννηση του εργατικού κινήματος και της κοινωνικής συμμαχίας, εργατιάς, αυτοαπασχολουμένων της πόλης και φτωχής αγροτιάς - μιλάμε για τις κοινωνικές δυνάμεις - και μέσα εκεί νεολαία, γυναίκες και ό,τι ριζοσπαστικό υπάρχει στην κοινωνία.
Αν δεν έχουμε ανασύνταξη και ενιαίο τέτοιο μέτωπο, οι αγώνες πολύ εύκολα κάποια στιγμή θα σταματήσουν. Θα τους βάλει στο χέρι η κυρίαρχη τάξη, υπολογίζοντας ότι θα κουραστεί ο λαός. Τελειώνουν οι νόμοι, τελειώνουν τα Μνημόνια, τι περιμένουν να δώσει συνέχεια η ΓΣΕΕ κι η ΑΔΕΔΥ; Θα σου πούνε τώρα είναι νόμος, τώρα επαγρυπνούμε πώς εφαρμόζεται ο νόμος, έτσι κάνουν. Να πάμε σε κανένα δικαστήριο, να κάνουμε καμιά μήνυση, να πάμε στον επόπτη εργασίας.
Επομένως, εμείς βάζουμε το εξής ζήτημα: Ανασύνταξη του κινήματος και ανασύνταξη είναι από τα κάτω προς τα πάνω. Μακάρι να είχες άλλο συσχετισμό πάνω και να έλεγες το περνάω και στα κάτω. Τώρα είναι απ' τα κάτω προς τα πάνω. Βεβαίως και το πάνω δεν είναι λειψό, υπάρχει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, δηλαδή συσπειρώσεις μέσα στις γραμμές του κινήματος, που απορρίπτουν να παζαρεύουν το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, που οργανώνουν την άμυνα, δεν περιορίζονται στην άμυνα, αλλά οργανώνουν έναν αγώνα λίγο - πολύ μακρόχρονο. Εναν αγώνα με όρους ρήξης και ανατροπής στο μαζικό, στο κοινωνικό επίπεδο.
Πρώτα, λοιπόν, ανασύνταξη του κινήματος. Που σημαίνει αγώνας συστηματικός, που τα πόδια του βρίσκονται στην οργάνωση τη συνδικαλιστική ή στην Επιτροπή Αγώνα στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο, στη γειτονιά. Αυτό που λέμε οργάνωση του λαού, με τη μορφή των κλασικών ταξικών σωματείων, με καινούρια σωματεία που πρέπει να γίνουν - δεν εννοούμε "κόκκινα σωματεία" - σωματεία που αντιπροσωπεύουν νέα επαγγέλματα κλπ.
Η ανασύνταξη του κινήματος πρέπει να πάρει υπόψη όλες τις αλλαγές. Ενα κίνημα που χειρίζεται καλά όλες τις μορφές πάλης, τις εναλλάσσει, από τις κατώτερες στις ανώτερες, από τις ανώτερες ξανά στις κατώτερες, ένα κίνημα με σχέδιο και προοπτική, το οποίο χαράσσει διαχωριστική γραμμή με τα μονοπώλια και την ΕΕ.
Δεν αρκεί όμως κι αυτό. Ο δεύτερος παράγοντας στο τι να κάνουμε, είναι ότι ο λαός πρέπει να απαντήσει στο εξής: Τι είδους ανάπτυξη θέλει στην Ελλάδα. Και τα μονοπώλια θέλουν ανάπτυξη και το ΠΑΣΟΚ θέλει ανάπτυξη και η ΝΔ. Ολοι έχουμε μια αντίληψη για την ανάπτυξη. Αλλά εδώ πρέπει να είναι καθαρό, τι εννοούμε "αναπτυγμένη Ελλάδα"; Και προσθέτουμε εμείς ότι στην ανάπτυξη της Ελλάδας δεν στεκόμαστε μόνο στην τεχνοκρατική πλευρά, αλλά ταυτόχρονα τι θέση και τι ρόλο έχει στην ανάπτυξη η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός.
Αλλο ζήτημα βασικό στο "τι να κάνουμε". Πρέπει να έχουμε καθαρό πού οφείλεται η κρίση. Και μάλιστα από την απάντηση που δίνεις σε αυτό το ερώτημα καθορίζεται και τι είδους κίνημα θα έχεις και τι είδους πολιτική πρόταση θα έχεις. Αυτό που ακούμε καθημερινά και το οποίο υποβάλλεται στο λαό, "άσε τώρα ποιος φταίει, τώρα τι κάνουμε", αυτό είναι φαύλος κύκλος. Αυτό το λέμε καθαρά, πρέπει να διαγραφεί σαν τρόπος σκέψης.
Η κρίση - δεν θα κάνω τώρα ανάλυση - είναι η αγιάτρευτη ασθένεια του καπιταλιστικού συστήματος και η οποία δεν έχει σχέση με το τι διαχείριση έκανε η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ. Ο Σαρκοζί στη Γαλλία, η Μέρκελ στη Γερμανία, ο Μπους και ο Ομπάμα στις ΗΠΑ. Δεν καθορίζεται από διαχειριστικά λάθη, ούτε καθορίζεται και από τον βαθμό - αν θέλετε - παρανομιών και παρεκκλίσεων του αστικού πολιτικού συστήματος.
«Ακούμπησε» στις λαϊκές διαθέσεις η απεργία στο λιμάνι
Εχουμε ορισμένα θετικά αποτελέσματα. Θα σταθεροποιηθούν; Από εμάς εξαρτάται και απ' το λαό. Δεν είναι μικρό πράγμα ότι παρέλυσε το λιμάνι δύο φορές, με απεργία βγαλμένη παράνομη. Τα πλοία δεν έφυγαν. Αυτό, πια, πρέπει να γίνει σε όλους τους τομείς της οικονομίας, κατά καιρούς, κατά διαστήματα και να έχεις αποτελέσματα. Αν δε νιώσει, όχι μόνο τα κόμματα, αλλά η αστική τάξη, φόβο απέναντι στο κίνημα, δε θα κάνει παραχωρήσεις και ούτε μπορεί ένας κλάδος μόνος του να βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά. Θέλει όλοι μαζί.
Ακουγα σήμερα και τα περίφημα επιχειρήματα, ότι το προσωπικό των ναυτεργατών ήταν μέσα στα πλοία. Βεβαίως, ήταν μέσα στα πλοία. Δε λέει τίποτα αυτό. Αν ήθελαν και αν ήταν ενάντια στην απεργία, τα πλοία θα έφευγαν. Τα πλοία δεν έφυγαν, όχι γιατί υπήρχε περιφρούρηση απ' έξω. Αν ήθελαν οι μέσα θα έφευγαν. Η περιφρούρηση απ' έξω και το πιο προωθημένο κομμάτι των ναυτεργατών, ακουμπούσε στις διαθέσεις των μέσα και με τη στάση του βοήθησε να γίνει αυτό που έγινε. Να χαιρετάνε, δηλαδή, απ' τα πλοία οι τάχα διαφωνούντες ναυτεργάτες, τους απ' έξω.
Επομένως, μέσα στο λαό υπάρχουν διαθέσεις αγώνα και χρειάζεται μια πρωτοπορία, όχι ν' αποσπαστεί απ' τις διαθέσεις, αλλά να τις βοηθήσει να εκδηλωθούν. Αυτό θα γίνει με τον πιο δημοκρατικό τρόπο. Και ο πιο δημοκρατικός τρόπος είναι η περιφρούρηση των αγώνων και η περιφρούρηση της απεργίας».
Τέλος, σχετικά με την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, τόνισε: «Στο μυαλό μας είναι ότι όσο η Ελλάδα συμμετέχει στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς, έστω κι αν δεν είναι ηγετική δύναμη στο σύστημα των ανταγωνισμών, ο κίνδυνος να προκαλεί πολέμους ή να δεχθεί και στο έδαφός της και στην περιοχή, είναι μεγάλος. Γι' αυτό λέμε ότι η εργατική τάξη της Ελλάδας δεν μπορεί να έχει ξένη σημαία. Η σημαία θα είναι ελληνική, ταξική και δε θα είναι ούτε οι σημαίες των μονοπωλίων, ούτε η σημαία της ΕΕ, ούτε η σημαία του ΝΑΤΟ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου