Μετά τα ληστρικά μέτρα που ανακοίνωσαν στις 3 Μάρτη ετοιμάζονται να αναγγείλουν και άλλα πακέτα μέτρων: κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, απελευθέρωση απολύσεων, υπονόμευση και άρση της μονιμότητας στο Δημόσιο, μεγάλες περικοπές και ανατροπές σε υγεία-περίθαλψη-παιδεία, ξεπούλημα των υδάτων και των ακτογραμμών της χώρας και ό,τι έχει απομείνει από το λεγόμενο δημόσιο πλούτο. Με τα νέα πακέτα μέτρων, που θα αφορούν και στον ιδιωτικό τομέα θα διευρυνθεί το μέτωπο αντιπαράθεσης του λαού με την πολιτική της κυβέρνησης, της αστικής τάξης, των εντολών της ΕΕ και της σύμπραξης με το ΔΝΤ.
Η εργαζόμενη πλειοψηφία, ο λαϊκός ξεσηκωμός μπορούν να επιβάλουν την ανατροπή του προγράμματος σταθερότητας, να ακυρώσουν τα νέα μέτρα, να αποτρέψουν την κλιμάκωση της επίθεσης.
Αυτόν το στόχο μπορεί και πρέπει να υπηρετήσει η δράση κάθε αριστερής οργάνωσης και αγωνιστή που θέλουν να συνδέσουν τη μοίρα τους με αυτή του λαού μας. Αυτό είναι το απόλυτο πολιτικό προαπαιτούμενο, το πλαίσιο της κοινής μας δράσης.
Να ενισχύσουμε την κοινή μας δράση
Πολλαπλασιάζονται, μέρα με τη μέρα, τα κοινωνικά που δημιουργεί η αντιλαϊκή θύελλα. Η κοινή μας δράση πρέπει να στοχεύει να πολλαπλασιάζει τις εστίες αντίστασης, να υπηρετεί τη λαϊκή αυτοοργάνωση και τη λαϊκή αλληλεγγύη.
Κάθε άλλη προσέγγιση σε αυτήν τη φάση είναι παραίτηση από τον αγώνα. Η ταξική πάλη διεξάγεται σε πολλά επίπεδα γι αυτό και η δράση μας πρέπει να είναι αντίστοιχη και πολυεπίπεδη. Στα σωματεία να στηριχθούν κοινά πλαίσια και να παλέψουμε να παρθούν αποφάσεις κλιμάκωσης του αγώνα. Απαιτείται αναμέτρηση με την παράλυση και αποστράτευση που έχουν επιβάλει οι αστικοποιημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Στα σωματεία που δεν υπάρχει ο απαραίτητος συσχετισμός να συγκροτηθούν επιτροπές αγώνα. Να οργανωθούν και να αξιοποιηθούν όλες οι μορφές προπαγάνδας και δράσης: συνελεύσεις, εκδηλώσεις, μαζικές παρεμβάσεις, συλλαλητήρια, παραστάσεις διαμαρτυρίας, στάσεις εργασίας, απεργίες. Να επιδιωχθεί η ενίσχυση και διεύρυνση του συντονισμού σωματείων, επιτρόπων αγώνα στους χώρους δουλειάς, πρωτοβουλιών συνδικαλιστών και εργαζομένων μεταξύ διάφορων κλάδων.
Στις γειτονιές να ενισχυθούν εκεί που υπάρχουν και να δημιουργηθούν νέες, Επιτροπές Αγώνα για να διευρυνθούν οι αντιστάσεις. Ανοιχτά, δημοκρατικά, χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισμούς. Μπορούν να γίνουν πολλά στην κατεύθυνση της συσπείρωσης ευρύτερου κόσμου. Με συντροφικό πνεύμα και κοινή δράση το αριστερό και ριζοσπαστικό δυναμικό, στις γειτονιές, πρέπει να μπει μπροστά και να αναλάβει τις “ευθύνες” του για την οργάνωση κινηματικών τοπικών δράσεων που να θέτουν το ζήτημα της ανατροπής του προγράμματος σταθερότητας και της αποτροπής της κλιμάκωσης της επίθεσης. Με εκδηλώσεις, παρεμβάσεις, τοπικά συλλαλητήρια κλπ
Το φοιτητικό σπουδαστικό κίνημα πρέπει να ενταχθεί οργανικά στον αγώνα για την ανατροπή του προγράμματος σταθερότητας. Σαν εμπροσθοφυλακή και όχι σαν τσόντα του εργατολαϊκού κινήματος. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να διαμορφωθούν κοινά πλαίσια αγώνα. Πρέπει να προκύψουν πρωτοβουλίες κινηματικής συνεννόησης για τη διενέργεια Γενικών Συνελεύσεων για να παίρνονται αποφάσεις αγώνα. Να επιδιώκονται συντονισμένες δράσεις για κοινές πορείες, συμμετοχή στα απεργιακά συλλαλητήρια, καταλήψεις κλπ. Οσο ενισχύεται ο συντονισμός στα επιμέρους μέτωπα πάλης και δυναμώνει η αντιπαράθεση ενάντια στο πρόγραμμα σταθερότητας και την κλιμάκωση της επίθεσης, τόσο θα μπαίνουν και οι βάσεις για τη δημιουργία ενός συντονιστικού κέντρου αγώνα των κινημάτων των εργαζόμενων, των ανέργων, της γειτονιάς, της νεολαίας. Δεν έχουμε σε αυτή τη φάση να δώσουμε μόνο τη μάχη με το σύστημα και τις πολιτικές του.
Να αντιπαρατεθούμε με την αδιέξοδη προτασεολογία που ευνουχίζει την πάλη και καθυστερεί την κοινή δράση.
Έχουμε να δώσουμε και τη μάχη με απόψεις και λογικές στα πλαίσια του κινήματος που εμποδίζουν την κοινή δράση και μπερδεύουν, μέχρι παραλύσεως, αγωνιστές. Οι απόψεις αυτές έχουν δυο χοντρικά χαρακτηριστικά που αλληλοδιαπλέκονται. Ακολουθητισμός στην αστική προπαγάνδα για την ανάγκη διαχείρισης της κρίσης του συστήματος και η αποδοχή ότι η επίθεση δεν μπορεί να ανατραπεί και θα περάσει αναίμακτα. Η έγνοια των φορέων αυτών των απόψεων δεν είναι πως θα οικοδομηθεί κίνημα αντίστασης που να αντιστοιχεί στο εύρος της επίθεσης άλλα το πως η χώρα πχ δεν θα χρωστά και πώς θα δανείζεται με χαμηλό επιτόκιο. Αυτές οι απόψεις κάνουν πρόβλημα του λαού το πρόβλημα διάσωσης της αστικής τάξης. Τη διάσωση της αστικής τάξης διέξοδο και λύση για τον κόσμο της δουλειάς. Επόμενο είναι να νιώθουν την ανάγκη να κάνουν προτάσεις που απευθύνονται στην αστική τάξη. Και για να δώσουν υπόσταση στις απόψεις τους παρασύρουν το κίνημα, το χρησιμοποιούν, το αποπροσανατολίζουν.
Κάνουν κριτική στην κυβέρνηση ότι “δεν έχει εξαντλήσει τις διαπραγματευτικές δυνατότητές της απέναντι στην ΕΕ” και εγκαλούν τον Παπανδρέου ότι “έχει εγκαταλείψει τη μάχη και φέρει προσωπικές ευθύνες....”. Δηλαδή, η ευθυγράμμιση του αστικού πολιτικού προσωπικού της χώρας με τους ιμπεριαλιστές στην κατεύθυνση της πλήρους ανατροπής της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας υπέρ του πρώτου ξεπερνιέται και υποβιβάζεται σαν να είναι ζήτημα κακού χειρισμού και του συγκεκριμένου προσώπου και πως αν αυτά αλλάξουν τότε θα ησυχάσει ο λαός μας. Ξανά, ακόμα και τώρα οι αυταπάτες για το ΠΑΣΟΚ που αν γίνει αυτό ή το άλλο και πιέσει κι η Αριστερά θα αλλάξει ρότα. Αποδέχονται ότι υπάρχει δημοσιονομικό πρόβλημα, ενοχοποιούν τις εργατικές συνειδήσεις ότι απαιτείται εδώ και τώρα αντιμετώπιση του και τις σπρώχνουν να αναζητούν λογιστικές λύσεις. Δεν τους φτάνει το “κάτω τα χέρια από το λαϊκό εισόδημα” και καλούν την κυβέρνηση να κόψει πχ τις δαπάνες από τους εξοπλισμούς και όχι από τους μισθούς. Γιατί δεν λένε στο λαό πως οι αστικές κυβερνήσεις συνέδεσαν τις τύχες τους με την πρόσδεση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και με σχέση όχι ισότιμη αλλά υποτακτικού. Οι ιμπεριαλιστές πουλάνε όπλα και οι υποταχτικοί πιέζονται σε όλα τα επίπεδα να αγοράζουν. Τόσο απλά. Λένε ψέματα όσοι ισχυρίζονται ότι η αστική τάξη μπορεί να ορθολογικοποιήσει τους όρους εξάρτησης της χώρας από τους ιμπεριαλιστές στο ζήτημα των εξοπλισμών και όχι μόνο. Το τσάκισμα των ιμπεριαλιστικών δεσμών είναι υπόθεση του επίπεδου ανάπτυξης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος ενάντια στη διπλή εξάρτηση της χώρας από Αμερικάνους και ΕΕ που μόνο ο λαός, με κορμό την εργατική τάξη, μπορεί να συγκροτήσει με τους αγώνες του. Αυτόν τον αγώνα να υπηρετήσουν και να μην κάνουν άσκοπες υποδείξεις στον Γιωργάκη....
Να εθνικοποιηθούν λένε οι τράπεζες. Γιατί σύντροφοι; “Για να τους επιβάλλει το κράτος να δώσουν φτηνό χρήμα στην πραγματική οικονομία για να κινηθεί και χαμηλότοκα δάνεια στα νοικοκυριά για να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τους.” Τώρα εδώ σηκώνει και λίγη πλάκα. Δεν θα σχολιάσουμε την πλήρη αποδοχή του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής και με “αριστερή” σφραγίδα αυτών των απόψεων. Να πούμε μόνο αυτό. Πριν την εθνικοποίηση των τραπεζών ελπίζουμε να καταλαβαίνουν οι εγκέφαλοι τέτοιων προτάσεων ότι οι κεφαλαιοκράτες, που δεν είναι ηλίθιοι, θα μεταφέρουν τα κεφάλαια τους έξω από τη χώρα. Οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα πρέπει να δανειστούν γιατί θα έχουν πρόβλημα ρευστότητας. Δηλαδή, επειδή είναι εθνικοποιημένες θα τους κάνουν χάρη οι ξένοι ναοί του χρήματος να δανειστούν φτηνά για να μας πουλήσουν μετά εμάς φτηνά; Αντίστοιχης αξίας είναι και το σύνθημα περί φορολόγησης του κεφαλαίου. Εδώ γίνονται τα πάντα για να εξασφαλίσει το κεφάλαιο την απόλυτη ελευθερία στη δράση και την κερδοφορία του και υπάρχουν ορισμένοι που του ζητούν, με αυστηρότητα βεβαίως βεβαίως, να βάλει φόρο στον εαυτό του. Γιατί, αν δεν το καταλάβατε σύντροφοι όταν απευθύνεστε στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στο κεφάλαιο απευθύνεστε.
Καλούν αυτές οι απόψεις σε παύση πληρωμής του χρέους. Και επικαλούνται αντίστοιχα παραδείγματα σε άλλες χώρες (πχ Αργεντινή). Ας πουν την αλήθεια στον κόσμο. Η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους στις χώρες που επικαλούνται δεν είχε κανένα θετικό αντίκτυπο στη ζωή των εργαζόμενων που υποφέρουν. Στην πραγματικότητα δεν ήταν επαναδιαπραγμάτευση χρέους αλλά των σχέσεων εξάρτησης αυτών των χωρών με τους ιμπεριαλιστές και στο έδαφος των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Να πουν, λοιπόν, στο λαό με ποιον ιμπεριαλιστή καλούν την αστική τάξη να συμμαχήσει. Ενάντια στην κακή Γερμανία; Με την καλή Γαλλία; Με την καλή ΕΕ εναντίον της κακής; Με τον νότο της ΕΕ ενάντια στον βορά της; Ίσως με Κίνα ή Ινδία; Και βέβαια μια τέτοια διαπραγμάτευση απαιτεί αντίστοιχο εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Και πως και με ποιους θα συγκροτηθεί το ανάλογο εσωτερικό μέτωπο; Αρχικά, λένε, να γίνει δημοψήφισμα για την αποδοχή ή όχι του προγράμματος σταθερότητας. Η θετική του έκβαση, αφού πάμε για παλλαϊκή συστράτευση, θα είναι το πρώτο χαρτί διαπραγμάτευσης. Το επόμενο βήμα είναι η αξιοποίηση των εκλογών της καλλικράτειας αυτοδιοίκησης που θα δώσει ένα ηχηρό μήνυμα στις δυνάμεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ που μπλοκάρουν αυτήν την κατεύθυνση.
Επόμενο βήμα (το τελευταίο;) οι βουλευτικές εκλογές για να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να προκύψει άλλη, έκτακτης ανάγκης. Για αυτό διατυπώνονται και οι απόψεις που σχολιάσαμε προηγούμενα. Έχουν χαρακτήρα προγράμματος της “νέας” κυβέρνησης για να σωθεί ο τόπος. Η αστική μας τάξη δηλαδή. Και μαζί της θα σωθεί και ο πολύπαθος λαός μας! Τώρα τι σημασία έχει αν η σύγχρονη ιστορία διδάσκει ότι όποτε οι διάφοροι φωτισμένοι, τρομάρα τους, αριστεροί έσπρωχναν το λαό να “στηρίξει” την αστική του τάξη, αυτή μετά από λίγο του έστελνε το λογαριασμό βάζοντας τον στην γωνία και ξεζουμίζοντας τον στο όνομα της οικουμενικής συνεργασίας.....
Μερικές αρρώστιες είναι ανίατες. Ο ρεφορμισμός των προτάσεων προς το σύστημα, η συνθηκολόγηση με τις δυνάμεις του συστήματος, ο εκλογικός κρετινισμός, η χρησιμοποίηση του κινήματος για να σε αποδεχτεί σαν συνδιαχειριστή η αστική τάξη, οι αυταπάτες για το ρόλο του ΠΑΣΟΚ και του ιμπεριαλισμού.... Στον αντίποδα τέτοιων απόψεων φαίνεται να είναι αυτές που δήθεν συνδέουν τις εξελίξεις με την προοπτική του άμεσου- και με εκλογές- σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Που μπερδεύουν σκόπιμα την τακτική με την στρατηγική για να αναχωρήσουν από τους αγώνες και να κρύψουν τις ευθύνες τους. Τα μέτρα δηλαδή θα περάσουν, ο λαός θα υποφέρει και θα αδυνατεί να απαντήσει στην επίθεση αλλά παρόλα αυτά είναι ώριμες οι συνθήκες για την μετάβαση στην άλλη κοινωνία. Μια τραγική μεταφυσική που τσακίζει συνειδήσεις, καρατομεί αγωνιστές, προβοκάρει το όραμα του σοσιαλισμού. Που μια γλαφυρή του έκφραση είναι να πετσοκόβονται μισθοί, επιδόματα, συντάξεις και οι φορείς αυτής της (παρα)λογικής να μιλάνε για 1800, 1900 κλπ ευρώ μισθό, εδώ και τώρα... Μοιραίο είναι να επιλέγεται από αυτούς η περιχαράκωση, οι μικροκομματικές σκοπιμότητες, ο κενοφανής κομματικός πατριωτισμός, ο φόβος του κινήματος, η αγωνία του απόλυτου ελέγχου και ο στραγγαλισμός των λαϊκών αντιστάσεων. Η παντελής έλλειψη της λογικής να πιστέψει ο λαός στο κίνημα και στις δυνάμεις του. Η στρέβλωση ότι αν ενισχυθεί το κόμμα θα κερδίσει ο λαός και όχι πως η σχέση αυτή είναι σχέση αμφίδρομη και που στις θύελλες που ήρθαν περνά μέσα από την εξέλιξη της αντίστασης στην επίθεση του καπιταλιστικού- ιμπεριαλιστικού συστήματος. Όποιος δεν συμβάλει στον αγώνα για την ανατροπή του προγράμματος σταθερότητας, την ακύρωση των νέων μέτρων, την αποτροπή της κλιμάκωσης της επίθεσης, όποιος δεν “ματώσει” για να ενώσει σε ένα πλατύ μέτωπο αντίστασης τις επιμέρους εργατολαϊκές αντιστάσεις, δεν μπορεί να πείσει (παρά τους βερμπαλισμούς και την ψευτοφασαρία) ότι θα ηγηθεί της μεγάλης πορείας προς την κοινωνική χειραφέτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου