Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Θέλω να ξεκινήσω με έναν θερμό χαιρετισμό προς τους συνέδρους αλλά και όλα τα μέλη της νεολαίας του Συνασπισμού.
Θεωρώ δεδομένο ότι το 6ο συνέδριό σας, θα είναι ακόμα μια διαδικασία της νεολαίας υποδειγματική ως προς τον ανοιχτό δημοκρατικό της χαρακτήρα και διακριτή για το ψηλό πολιτικό και ιδεολογικό της επίπεδο. Είναι ακριβώς τα πράγματα για τα οποία η νεολαία του Συνασπισμού μας κάνει περήφανους, χαρούμενους και αισιόδοξους.
Την στιγμή που οι νεολαίες των κομμάτων εξουσίας, έχουν περιορίσει τις διαδικασίες τους σε απολίτικες αντιπαραθέσεις, με ανταλλαγές γηπεδικών συνθημάτων και καρεκλιές, οι νέες και οι νέοι της αριστεράς κουβεντιάζουν ανοιχτά, δημόσια και πάνω σε μια σοβαρή πολιτική βάση.
Ανιχνεύουν τις προοπτικές μια αριστερής παρέμβασης στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στη νεολαία, και αναζητούν τους όρους της οργανωτικής τους ανάπτυξης.
Ξέρω ότι το πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο της νεολαίας μας πατάει γερά στην κληρονομιά της Ριζοσπαστικής και Ανανεωτικής Αριστεράς, της Αριστεράς που συζητά, προβληματίζεται και αγωνίζεται ταυτόχρονα.
Όμως, σήμερα, που η Ριζοσπαστική και Ανανεωτική Αριστερά και πρώτα από όλα το ίδιο μας το κόμμα αναζητά την φυγή προς τα εμπρός επιχειρώντας να υπερβεί σοβαρά πολιτικά προβλήματα, για να επανασυνδεθεί με τις καλές της παραδόσεις, χρειάζεται να κοιτάξει προς το μέρος σας.
Είναι η νεολαία που δίνει το υπόδειγμα πολιτικής δράσης. Μιας πολιτικής δράσης που βασίζεται στην ανιδιοτέλεια, τη συλλογικότητα, την διαρκή ιδεολογική αναζήτηση και την διαρκή παρέμβαση στα κοινωνικά μέτωπα.
Δεν ζούμε φυσικά σε έναν τέλειο κόσμο. Ξέρω ότι και εδώ υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και αυτό είναι φυσικό. Στην πορεία προς τα εμπρός πάντα θα υπάρχουν προβλήματα.
Το σημαντικό, όμως, και αυτό που κρατάει όλος ο κόσμος στον Συνασπισμό, είναι ότι η οργάνωσή σας δίνει έναν αγώνα να διαψεύσει τους πρόθυμους καλοθελητές, που έσπευσαν να διακηρύξουν το τέλος της νεολαιίστικης αριστερής συλλογικής δράσης.
Και πρέπει να σας πω ότι τα καταφέρνετε καλά και αυτό σας το αναγνωρίζει όλο το κόμμα.
Τα καταφέρνετε γιατί μέσα στην πορεία σας παραμένετε στενά συνδεδεμένοι με κάθε τι καινούριο που ωριμάζει στα κινήματα.
Τα καταφέρνετε γιατί ο τρόπος που σκέφτεστε και δουλεύετε είναι ένας γνήσια αριστερός και κινηματικός τρόπος.
Γιατί δε φοβάστε να ανιχνεύσετε καινούργιους δρόμους και να σφυρηλατήσετε τη δική σας ταυτότητα.
Γιατί δε μένετε κολλημένοι ούτε στις φυσιογνωμικές αντιθέσεις ούτε και στα οργανωτικά μοντέλα του χθες αλλά αναζητείτε τη φυσιογνωμία μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστερής οργάνωσης νέων του δικού σας αιώνα.
Αν το κόμμα μας, μπορούσε να υιοθετήσει τον δικό σας τρόπο να σκέφτεται, να δουλεύει, να στήνει οργανώσεις, να αναδεικνύει στελέχη, να συζητάει τα θέματά του, να παρεμβαίνει στα κοινωνικά μέτωπα, η Αριστερά θα είχε ήδη αλλάξει σελίδα.
Και αυτό είναι η θέληση και η επιθυμία του κόσμου της αριστεράς, του κόσμου που μας παρακολουθεί, που επενδύει τις ελπίδες του και το όραμά του για έναν καλύτερο κόσμο, για μια κοινωνία σοσιαλιστική και δημοκρατική, του κόσμου που πολλές φορές τον απογοητεύουμε και τον πικραίνουμε με τις αδυναμίες μας και τη συμπεριφορά μας.
Αυτός ο κόσμος απαιτεί να γυρίσουμε σελίδα και η δική σας συμβολή σε αυτή τη προσπάθεια θα είναι καθοριστική.
Όχι μόνο γιατί χρειαζόμαστε τις δικές σας εμπειρίες, τη δική σας αισιοδοξία και μαχητικότητα και τη νεανική σας ορμή, αλλά γιατί στις ανοιχτές και φουρτουνιασμένες θάλασσες δε μπορεί να ταξιδεύσεις με παλιοκαιρισμένο σκαρί.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Ήθελα να αποφύγω την στερεότυπη φράση, ότι το συνέδριό σας διεξάγεται μέσα σε συνθήκες μιας πρωτοφανούς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης.
Δεν θα το καταφέρω, γιατί έτσι είναι: το συνέδριό σας, ακριβώς μέσα σε τέτοιες συνθήκες διεξάγεται. Και οι επιπτώσεις αυτές είναι πολύ πιο σκληρές για την νέα γενιά και την θέση της στην κοινωνία σε όλα τα επίπεδα.
Το εργασιακό, το εκπαιδευτικό, το κοινωνικό. Είναι λοιπόν αυτονόητο ότι οι στόχοι σας, όπως πολύ σωστά περιγράφονται στο εξαιρετικό πολιτικό κείμενο του Συνεδρίου, καθορίζονται από την συγκυρία αυτή.
Στον αγώνα αυτόν έχετε ένα εξαιρετικό πλεονέκτημα. Απευθύνεστε στο κομμάτι της κοινωνίας που δεν καθορίζει τον τρόπο σκέψης μόνο από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και από την κοινωνική του κατάσταση.
Αλλά επιμένει να ονειρεύεται, να αγαπάει τη ζωή, να σκέφτεται με αρχές και αξίες, να διεκδικεί το δικαίωμα να αλλάξει τον κόσμο.
Περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι της Αριστεράς, έχετε τη δυνατότητα να μιλήσετε με ιδεολογικούς όρους, να περιγράψετε έναν καλύτερο κόσμο. Και η δυνατότητα αυτή μπορεί να ξαναφέρει την νεολαία στην πρωτοπορία των σημερινών κοινωνικών αγώνων.
Η πρόσφατη παγκόσμια κρίση ανέδειξε ένα σημαντικό στοιχείο. Την κατάρρευση της ιδεολογικής ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού.
Το παγκόσμιο σύστημα των αγορών λειτουργεί πλέον απροκάλυπτα με μοναδικό εργαλείο την επιθετικότητα και την λεηλασία των κοινωνικών κατακτήσεων, και με αποκλειστικό στόχο να σώσει το τομάρι του.
Πάντοτε έτσι λειτουργούσε, αλλά τώρα δεν μπορεί να το κρύψει.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή, το καθήκον της Αριστεράς είναι να διεκδικήσει ξανά την ηγεμονία.
Καθήκον της αριστεράς μπροστά σε αυτή τη κατάσταση είναι όχι να κερδίσει μια μονάδα στις δημοσκοπήσεις αλλά να κερδίσει συνειδήσεις.
Να εδραιώσει μέσα στους ανθρώπους την πεποίθηση ότι ένας άλλος κόσμος είναι όχι μόνο αναγκαίος, αλλά και εφικτός.
Και ότι αυτός ο κόσμος θα αναδυθεί μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μας λένε πολύ συχνά μα γιατί αγωνιζόσαστε, αφού ο κόσμος δεν αλλάζει;
Και τους απαντάμε: κοιτάξτε γύρω σας, ο κόσμος αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς μόνο που αλλάζει προς το χειρότερο και εμείς δε μπορούμε να περιμένουμε απαθείς τη μοίρα μας.
Κοιτάξτε γύρω σας.
Που πήγε η κοινωνία της αφθονίας και της κατανάλωσης που μας υποσχέθηκε ο κραταιός καπιταλισμός;
Που πήγε η κοινωνία των πολλών ευκαιριών που μας υποσχέθηκε ο νεοφιλελευθερισμός που κυριάρχησε τα τελευταία είκοσι χρόνια;
Ποιος από όλους αυτούς που μας χλευάζανε όταν μιλάγαμε για τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος, μπορούσε να προβλέψει αυτή τη συστημική κρίση;
Στην αρχή μας απαντούσαν ότι δε φταίει ο καπιταλισμός φταίνε τα γκόλτεν μπόυς. Πολύ γρήγορα πέσανε και οι ίδιοι μέσα στις αντιφάσεις τους αφού δεν μπορούν πια να κρύψουν ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που κάνει λάθη, αλλά είναι ένα σύστημα που είναι λάθος.
Ένα λάθος που οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπους στην εξαθλίωση αλλά και τον ίδιο το πλανήτη σε μεγάλες περιπέτειες.
Θα μας απαντήσουν βέβαια λέγοντας μας : καλά και εσείς τι μιλάτε αφού ο κομμουνισμός απέτυχε στις χώρες του υπαρκτού.
Μέγα λάθος. Ο κομουνισμός δεν απέτυχε, πολύ απλά γιατί δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Απέτυχαν οι απόπειρες εφαρμογής του. Απέτυχε στις χώρες του υπαρκτού η απόπειρα εφαρμογής ενός συγκεντρωτικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης που δεν μπορούσε να έχει σχέση με το σοσιαλισμό, ακριβώς γιατί όπως είπε ο Πουλαντζάς, ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δε θα υπάρξει.
Και στις χώρες του υπαρκτού πολύ απλά δεν υπήρξε ποτέ.
Αλλά ακούστε τι μας λέει ο Αλαίν Μπαντιού: Ακόμα και αν ο κομμουνισμός δεν υπήρχε ως έννοια, η βαρβαρότητα της νέας εποχής θα μας ανάγκαζε να τον εφεύρουμε.
Καθαρμένο και απαλλαγμένο από τα λάθη και τις στρεβλώσεις των αποτυχημένων αποπειρών του 20ου αιώνα θα μπορούσε να προσθέσει κανείς.
Και ενταγμένο σε ένα σχέδιο για τη κοινωνική απελευθέρωση που θα ακουμπά στις ανάγκες της δικής μας εποχής, στις ανάγκες του 21ου αιώνα.
Και επιτέλους ας μην έχουμε τα μάτια μας στραμμένα μόνο στο χθες και επιλεκτικά μόνο στην Οκτωβριανή επανάσταση.
Ας δούμε και τι γίνεται σήμερα. Ας στρέψουμε τα μάτια και σε σύγχρονα παραδείγματα, με τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις τους αλλά και με το ενδιαφέρον που μπορεί να παρουσιάζουν.
Ας δούμε για παράδειγμα το πείραμα της Λατινικής Αμερικής. Την προσπάθεια των επαναστατικών κινημάτων εκεί για την απελευθέρωση των λαών από τους καταναγκασμούς του κέρδους. Τις προσπάθειες εκεί για μια στροφή, μέσα από το δημοκρατικό δρόμο, σε μια οικονομία που θα ξεκινά από τις ανθρώπινες ανάγκες, που θα σέβεται τα δημόσια αγαθά και το περιβάλλον.
Ας μελετήσουμε αυτά τα ολοζώντανα υπόδειγμα αυτού του νέου κόσμου, ενός κόσμου απολύτως σύγχρονου με τον δικό μας. Με τεράστιες αντιφάσεις και δυσκολίες.
Και ξέρετε η δύναμη αυτού του εγχειρήματος είναι μία: είναι η στήριξη που αντλεί από τις κοινωνικές δυνάμεις.
Και αυτό είναι ακριβώς που τρέμει ο νεοφιλελευθερισμός, την ενεργή στάση της κοινωνίας, των εργαζόμενων, των νέων ανθρώπων.
Το αδύναμο σημείο του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι για να δουλέψει, χρειάζεται να έχει εξασφαλισμένη την απάθεια, την παραίτηση, τον κοινωνικό κατακερματισμό.
Μπροστά σε μια εξεγερμένη κοινωνία, που υπερασπίζεται τα κοινωνικά δικαιώματα, την δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη, το σύστημα οικονομικής εξουσίας έχει χάρτινα πόδια.
Ένας ήρωας του αγώνα ενάντια στο Απαρτχάιντ, ο Στήβεν Μπίκο, είχε πει ότι η δύναμη της εξουσίας είναι ότι ασκείται μέσα στο κεφάλι του καθενός ανθρώπου ξεχωριστά.
Και ένας μεγάλος διανοητής αλλά και ηγέτης συνάμα του κομουνιστικού κινήματος, ο Γκράμσι είχε μιλήσει για την απαισιοδοξία της σκέψης και την αισιοδοξία της θέλησης.
Απέναντι σε αυτή την χειραγώγηση, αναδεικνύεται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η ανάγκη για συλλογική δουλειά. Η ανάγκη για πειστικό αλλά και οραματικό πολιτικό λόγο, και καθημερινή πολιτική δράση.
Η ανάγκη να πείσουμε τον κόσμο γύρω μας και ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους ότι αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι ιστορική νομοτέλεια. Ότι το μέλλον διαρκεί πολύ και ότι εμείς, όλοι εμείς μπορούμε με τη δράση μας και την παρέμβασή μας να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η σημερινή κρίση στην Ελληνική οικονομία, μια κρίση που εκδηλώνεται γύρω από το χρέος και τα ελλείμματα της χώρας, δεν είναι ένα φαινόμενο που αφορά αποκλειστικά την χώρα μας.
Γύρω από αυτή την υπόθεση γίνεται πλέον ορατό το αδιέξοδο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία οικοδομήθηκε αποκλειστικά πάνω στον μονεταρισμό και την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική.
Αυτό το μοντέλο ανάπτυξης δείχνει τα όριά του σε συνθήκες κρίσης.
Σήμερα γίνεται πλέον αντιληπτό ότι τα ελλείμματα των χωρών του Νότου, είναι στην ουσία πλεονάσματα των ισχυρών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι επίσης κατανοητό ότι η κάθετη άρνηση για μηχανισμούς στήριξης και αλληλεγγύης απέναντι στις κερδοσκοπικές πιέσεις, αποσκοπεί σε ένα και μόνο πράγμα.
Στο να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την μεγαλύτερη λεηλασία εισοδημάτων και κοινωνικών κατακτήσεων που έχουμε δει από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Η λεηλασία αυτή εφαρμόζεται πιλοτικά στην Ελλάδα, με το βλέμμα στραμμένο στις κοινωνικές αντιδράσεις.
Αν τα μέτρα αυτά περάσουν, θα εφαρμοστούν αμέσως στις υπόλοιπες χώρες του Νότου και κατόπιν σε βάρος των εργαζομένων ολόκληρης της Ευρώπης.
Αυτό που αναδεικνύεται λοιπόν είναι ότι ο αγώνας απέναντι σε αυτή την επίθεση, δεν είναι ένας αγώνας που εξαντλείται σε εθνικό επίπεδο.
Είναι ένας αγώνας που ταυτόχρονα χρειάζεται να πάρει πανευρωπαϊκή διάσταση, με συντονισμό, κοινή δράση και αλληλεγγύη των ευρωπαίων εργαζομένων.
Ότι σήμερα είναι υπόθεση του Έλληνα εργαζόμενου, είναι εξ ίσου υπόθεση του Πορτογάλου, του Ισπανού, του Γάλλου, του Γερμανού εργαζόμενου.
Το μήνυμα που στέλνει η Αριστερά στην κοινωνία είναι ότι στρατηγική μας δεν μπορεί να είναι ο εθνικός απομονωτισμός.
Στρατηγική μας είναι η πάλη για ανατροπή των συσχετισμών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται τα κέντρα οικονομικής εξουσίας, που διαμορφώνουν σήμερα τις κεντρικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Τράπεζας.
Σήμερα, όμως, η μάχη δίνεται πρώτα από όλα στους ελληνικούς δρόμους.
Απέναντι σε μια κυβέρνηση που παριστάνει την αμέτοχη, αλλά αποτελεί μέρος και αιχμή αυτού του φοβερού σχεδίου.
Μια κυβέρνηση που άλλοτε προσπαθεί να κάνει την κοινωνική λεηλασία εθνικό στόχο δια του πρωθυπουργού, στον οποίον κάποιος προσέφερε τον μισθό του.
Και άλλοτε τραμπουκίζει και συκοφαντεί ασύστολα αυτούς που αντιστέκονται, όπως κάνει με επαγγελματικό τρόπο ο κ. Πάγκαλος.
Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει κανένα ελαφρυντικό ότι οι επιλογές της δεν είναι δικές της αλλά αποτέλεσμα των πιέσεων των Βρυξελλών.
Η κυβέρνηση πέντε μήνες τώρα κάνει ακριβώς ότι περνάει από το χέρι της για να γίνουμε τροφή στους καρχαρίες των κερδοσκοπικών αγορών και ταυτόχρονα να εμφανίσει τα σκληρότερα και συνάμα αναποτελεσματικότερα μέτρα από τη μεταπολίτευση και μετά, ως δήθεν αναγκαία στα μάτια της κοινής γνώμης.
Δηλώνουν έτοιμοι να πάρουν οποιοδήποτε μέτρο εις βάρος της κοινωνίας και των εργαζομένων, αρνούνται οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση για το πρόβλημα του δανεισμού και ως μόνη διέξοδο, εσχάτως, ανακάλυψαν και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ποιους δηλαδή;
Τους αρχιερείς της κοινωνικής οπισθοδρόμησης που είναι πάντα έτοιμοι να βοηθήσουν το ελληνικό κεφάλαιο, αρκεί να λεηλατηθούν όσο γίνεται περισσότερο τα δικαιώματα η ζωή και η αξιοπρέπεια των εργαζομένων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η κυβέρνηση με τις επιλογές της και με τα μέτρα που αποφάσισε, καταδικάζει την ελληνική οικονομία στην ύφεση και την ελληνική κοινωνία, στην φτώχεια, την επισφάλεια και την ανεργία.
Και αυτό ομολογείται πλέον από τα πιο επίσημα χείλη.
Στο επίκεντρο αυτής της υπόθεσης βρίσκονται περισσότερο από όλους οι νέοι άνθρωποι.
Που απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την προσδοκία μιας αξιοπρεπούς δουλειάς, ακόμα και από την ελπίδα να θεμελιώσουν ασφαλιστικά δικαιώματα κάποια στιγμή στη ζωή τους.
Που θα δουν μπροστά τους την κρίση στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο οικονομικό αδιέξοδο της οικογένειας, στον εργασιακό τους χώρο.
Που θα δουν τα δημόσια αγαθά και το κοινωνικό κράτος να ξηλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς.
Στις κρίσιμες αυτές στιγμές, η απάντηση είναι μία. Η οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Σε όλα τα μέτωπα.
Η μόνη διέξοδος από την σημερινή κατάσταση είναι η αποφασιστική υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, η μάχη για το δικαίωμα σε σταθερή και μόνιμη δουλειά, ο αγώνας για το δημόσιο πανεπιστήμιο, η αλληλεγγύη στα στρώματα που δέχονται πρώτα την επίθεση.
Η απάντηση πρέπει να δοθεί μαζικά στους δρόμους, αλλά και σε κάθε χώρο δουλειάς και μόρφωσης.
Και πρέπει να είναι μια απάντηση αποφασιστική και δυναμική, μια απάντηση τόσο ηχηρή που θα ανησυχήσει το σύστημα και τους εκπροσώπους του, σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Ο πλούτος υπάρχει, οι εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν. ΝΑ πληρώσουν λοιπόν την κρίση αυτοί που την προκάλεσαν.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Στην πρώτη γραμμή των αγώνων αυτών, πρέπει να βρεθεί και πάλι η νεολαία. Η νεολαία που έχει μέσα της τον σπόρο της αμφισβήτησης και ένα ισχυρό αίσθημα αντίστασης και αξιοπρέπειας.
Είδαμε τι κατάφερε η δυναμική των νεολαιίστικων αγώνων, την εποχή του άρθρου 16, ματαιώνοντας ένα σχέδιο, στο οποίο συναινούσαν τα δύο μεγάλα κόμματα, τα μεγάλα συμφέροντα και τα μεγάλα κανάλια.
Είδαμε ποια δυναμική απελευθερώθηκε από τον νεανικό χώρο τον περασμένο Δεκέμβρη.
Μια εξέγερση που πολλοί θέλησαν να καταγραφεί μόνο ως απολογισμός σπασμένων τζαμαριών και καταστημάτων στους εμπορικούς δρόμους.
Είναι μια βολική ερμηνεία. Μια ερμηνεία που παρακάμπτει την τεράστια κρίση του κοινωνικού συστήματος, και θέλει να ξεχάσουμε το τεράστιο μαζικό ξέσπασμα διαμαρτυρίας σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Γιατί ο Δεκέμβρης δεν ήταν μόνο οι σπασμένες βιτρίνες και τα μπάχαλα.
Ο Δεκέμβρης ήταν και οι χιλιάδες μαθητές που βγήκαν αυθόρμητα και έγιναν ορμητικά ποτάμια στους δρόμους σε όλες τις πόλεις της χώρας.
Ήταν και οι χιλιάδες μαθητές που διαδήλωναν ειρηνικά έξω από την ασφάλεια μοιράζοντας γαρύφαλλα στους αστυνομικούς.
Ήταν οι καταλήψεις σε κοινωνικούς και δημόσιους χώρους, η καταγγελία της αστυνομικής αυθαιρεσίας, τα χάπενινγκ στους δρόμους και στις θεατρικές παραστάσεις και την ίδια στιγμή, οι πιο μαζικές διαδηλώσεις εργαζομένων που έχουν γίνει από το 2001.
Με αυτά τρόμαξαν πέρσι τον Δεκέμβρη, όχι με τους χουλιγκανισμούς.
Γιατί ξέρουν ότι την μαζική νεανική αντίσταση, μπορούν να την ξαναβρούν μπροστά τους, ακόμα πιο ώριμη, ακόμα πιο δυναμική, ακόμα πιο μαζική και πολιτικοποιημένη. Και με την σκέψη αυτή τους κόβονται τα πόδια.
Σήμερα, λοιπόν, έχει ξεκινήσει πάλι η εκστρατεία καταστολής και λάσπης.
Τα πράσινα παπούτσια και η ζαρντινιέρα της εποχής του άρθρου 16, επαναλαμβάνονται ξανά, με την προχθεσινή σύλληψη του Μάριου, ο οποίος διέπραξε το αδίκημα να θέλει να συμμετάσχει στην κινητοποίηση της 11ης Μαρτίου.
Και για τον λόγο αυτό κακοποιήθηκε και φορτώθηκε με ένα σωρό κατηγορίες, με μόνο στοιχείο την καταγγελία ενός αστυνομικού.
Επαναλαμβάνονται με την αλόγιστη χρήση δακρυγόνων, την επίθεση στον Μανώλη Γλέζο, τις προληπτικές συλλήψεις, την αδικαιολόγητη αστυνομική αυθαιρεσία, και βεβαίως τις προβοκάτσιες του Πάγκαλου στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Ο οποίος οφείλει σήμερα να απολογηθεί δημόσια για τα αισχρά ψέματα που είπε εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την επίθεση στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ.
Την στρατηγική της συκοφαντίας και της καταστολής, την ξέρουμε πια. Και μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε.
Με μαζικές κινητοποιήσεις, με περιφρούρηση και κυρίως με δυναμισμό και αποφασιστικότητα. Αυτή θα είναι η απάντησή μας.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Οι συνθήκες είναι πραγματικά κρίσιμες. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μέσα σε τέτοιες συνθήκες ζυμώνονται οι συνειδήσεις.
Μπροστά σας έχετε ένα τεράστιο πεδίο δράσης, στο οποίο πρέπει να αξιοποιήσετε όσο μπορείτε περισσότερο τις δυνατότητές σας.
Ένα πεδίο δράσης που ξεκινάει από τους αγώνες αυτών των ημερών.
Ένα πεδίο δράσης μέσα στους χώρους της εργασιακής επισφάλειας, όπου δεκάδες χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι προσπαθούν να αντισταθούν στην εργοδοτική αυθαιρεσία, την ώρα που η επίσημη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ούτε μπορεί, ούτε θέλει να ασχοληθεί με τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους.
Ένα πεδίο δράσης μέσα στο πανεπιστήμιο, απέναντι στον πελατειακό συνδικαλισμό της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, και στον ιδιότυπο σεχταρισμό της ΚΝΕ και των αριστερίστικων κακέκτυπών της.
Αλλά κυρίως απέναντι στην απάθεια και την παραίτηση της μεγάλης μάζας των φοιτητών, που κάποιοι την θέλουν μια αδρανή μάζα χωρίς δυναμισμό και φωνή.
Ένα πεδίο δράσης στις γειτονιές, και στους κοινωνικούς χώρους, για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και των κοινωνικών δικαιωμάτων, για την απελευθέρωση από την μαζική εμπορευματική κουλτούρα.
Ένα πεδίο δράσης που θα απελευθερώνει συνεχώς τον πολιτισμό, τον δημόσιο χώρο, τον ελεύθερο χρόνο και κυρίως τα νεανικά μυαλά από την εμπορευματοποίηση, και θα δίνει χώρο σε κάθε αγαθό που δεν είναι εμπόρευμα.
Αλλά πρώτα από όλα ένα πεδίο δράσης και σύγκρουσης με τον ρατσισμό και τον κοινωνικό συντηρητισμό.
Η αλληλεγγύη με τους μετανάστες, η κοινή δράση απέναντι στα προβλήματα, η μάχη ενάντια σε κάθε προσπάθεια κοινωνικού τους αποκλεισμού είναι σήμερα από τα πιο βασικά μας καθήκοντα, την στιγμή που ο ρατσισμός και η ξενοφοβία αναδεικνύονται ως πολύτιμα εργαλεία του συστήματος, στην προσπάθειά του να χειραγωγηθούν τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.
Μέσα από αυτούς τους αγώνες χτίζεται και δυναμώνει μια αριστερή νεολαιίστικη οργάνωση σαν την δική σας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η προσδοκία ολόκληρης της Αριστεράς είναι να δει την νεολαία μας να πρωτοπορεί στην συγκρότηση μιας νέας αριστερής ταυτότητας.
Μιας ταυτότητας που θα κρατάει και θα τιμά τα παραδοσιακά στοιχεία, αλλά θα τα συνθέτει με τις καινούριες απαιτήσεις της κινηματικής δράσης.
Και κυρίως θα υπερβαίνει τις αδυναμίες και τις αγκυλώσεις που έχει κληρονομήσει ο χώρος μας και που σήμερα, σε κρίσιμες εποχές, αντί να συνθέτουν και να προωθούν την ενότητα δημιουργούν πια προβλήματα εσωστρέφειας και αναποτελεσματικότητας.
Αυτά το προβλήματα οφείλουμε να τα υπερβούμε, τόσο στο κόμμα, όσο και στις συμμαχίες μας, προκειμένου να είμαστε αντίστοιχοι με τις απαιτήσεις των καιρών.
Αυτή η νέα αριστερή πολιτική ταυτότητα, λοιπόν, αποτελεί ζητούμενο για ολόκληρο τον κόσμο της αριστεράς.
Και έχει αποδειχτεί ότι όπου καταφέραμε να την κατακτήσουμε στον τρόπο δουλειάς και επικοινωνίας, η δυνατότητά μας να επικοινωνήσουμε με μεγάλα στρώματα εργαζομένων και νεολαίας δυνάμωσε εντυπωσιακά.
Και σήμερα ξέρουμε ότι τα πιο σημαντικά βήματα για την διαμόρφωση και την ολοκλήρωση αυτής της νέας πολιτικής ταυτότητας τα έχει κάνει η οργάνωσή σας, δηλαδή εσείς εδώ.
Η γενιά που πολιτικοποιήθηκε με την Γένοβα του 2001, το αντιπολεμικό κίνημα του 2003, το Φόρουμ της Αθήνας το 2006 τους φοιτητικούς αγώνες του 2007, τον περασμένο Δεκέμβρη, τους σημερινούς και αυριανούς κοινωνικούς αγώνες.
Ξέροντας πόσο δύσκολος, αλλά και πόσο συναρπαστικός και ενδιαφέρων είναι ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας, σας χαιρετώ και εύχομαι καλή επιτυχία στην συνεδριακή σας δουλειά.
Θεωρώ βέβαιο ότι η συζήτηση που θα κάνετε αυτές τις μέρες, θα σας βγάλει με περισσότερη δύναμη, και περισσότερη αυτοπεποίθηση στον δρόμο της κοινωνικής και πολιτικής δράσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου