Κλείσιμο του Προέδρου του Συνασπισμού, Αλέξη Τσίπρα, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής

• Τα αντικοινωνικά μέτρα, στο εισόδημα, στο ασφαλιστικό και στην αγορά εργασίας είναι ο σκοπός και όχι το μέσο για την αποφυγή της χρεοκοπίας.

• Το Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ως δίδυμο αδελφάκι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δεν είναι ένας μηχανισμός αλληλεγγύης, αλλά μηχανισμός πειθάρχησης των κοινωνιών στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα

• Καλώ, όμως, τον πρωθυπουργό να πάρει θέση για όλα όσα, συκοφαντικά και προβοκατόρικα είπε ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης.

• Είναι απολύτως αναγκαίο και επιθυμητό να διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις. Ανοιχτά. Και δεν πρέπει να  υπάρξει καμιά ενοχοποίηση σε αυτό. Παρά το γεγονός ότι 1 χρόνο πριν είχαμε προγραμματικό συνέδριο και βγάλαμε ένα πρόγραμμα με 82%.

• Πιστεύω στην ανάγκη όχι δημιουργίας νέων τάσεων, άλλα στην ανάγκη να φτιάξουμε κόμμα με δομές, με διαδικασίες, με θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας.

• Το κείμενο της επιτροπής θέσεων πρέπει να είναι ο κορμός πάνω στον οποίο θα διαμορφωθούν συνθέσεις.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις για τις πολιτικές εξελίξεις, για την κατάσταση της χώρας και να κλείσω με κάποιες σκέψεις για τη συζήτηση επί του κειμένου των θέσεων για το έκτακτο Συνέδριο του κόμματος, που έγινε σήμερα, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της ΚΠΕ.

Το πρώτο που θέλω να πω είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική συγκυρία. Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας βαίνει από το κακό στο χειρότερο και το δυσάρεστο είναι ότι τα μέτρα που εξήγγειλε και καλείται να εφαρμόσει η ελληνική κυβέρνηση είναι μέτρα, τα οποία θα μας οδηγήσουν πολύ βαθιά μέσα στην κρίση και στην ύφεση. Όσες μονάδες - που κι αυτό αμφισβητείται - αλλά αν υποθέσουμε όσες μονάδες μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα από αυτά τα μέτρα, άλλες τόσες μονάδες θα μειωθεί και το εθνικό εισόδημα. Ήδη οι προβλέψεις για τους ρυθμούς μείωσης του Εθνικού Ακαθάριστου Προϊόντος σε σχέση με τα όσα είχαν γραφτεί στο πρόγραμμα σταθερότητας, έχουν ξεπεραστεί. Το πρόγραμμα σταθερότητας που κατέθεσε η κυβέρνηση πριν από ένα μήνα. Και έχουν ξεπεραστεί προς το χειρότερο. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, όλοι όχι ότι η ελληνική οικονομία ήταν σε καλή κατάσταση, δεν είχε προβλήματα, διαρθρωτικά, δομικά, αλλά ότι τα προβλήματα και οι αδυναμίες, οι οποίες είχε, οι κίνδυνοι οι οποίοι συνέτρεχαν ούτως ή άλλως πριν από τα μέτρα αυτά, μπροστά στις επιπτώσεις και οι κίνδυνοι που θα έχουν τα ίδια αυτά μέτρα είναι δυσανάλογοι. Πολύ μεγαλύτεροι κίνδυνοι σήμερα. Η ανεργία διογκώνεται, οι προβλέψεις διαψεύδονται η μία μετά την άλλη, η αγορά ήδη έχει αρχίσει να στεγνώνει και αυτό που γνωρίζουμε ως επιτυχία της κυβέρνησης είναι η κινητικότητα του πρωθυπουργού, ο οποίος έχει πάρει τη ρομφαία και προσπαθεί να διεμβολίσει τους διεθνείς κερδοσκόπους με τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Και η μεγάλη επιτυχία είναι το δώρο του Προέδρου Ομπάμα για τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε χωρίς βίζα στις ΗΠΑ. Με την απειλή της δημοσιονομικής χρεοκοπίας και τον τρόπο που τη διαχειρίστηκε η κυβέρνηση, βαδίζουμε ολοταχώς, αν δεν είμαστε προ των πυλών, στην κοινωνική χρεοκοπία. Και μας λένε υποκριτικά τώρα όλοι αυτοί και κυρίως η κυβέρνηση ότι εμείς βρισκόμαστε εκτός τόπου και χρόνου. Λέει ότι δεν έχουμε την αίσθηση της πραγματικότητας και του προβλήματος. Ποιοι μας το λένε αυτό; Αυτοί που αξιοποίησαν το πρόβλημα, που χρησιμοποίησαν το ίδιο το πρόβλημα, προκειμένου να εξαπολύσουν την πιο σφοδρή ταξική τους επίθεση των τελευταίων δεκαετιών. Και αξίζει τον κόπο να θυμίσουμε. Ότι εμείς ήμασταν αυτοί - που το πρόβλημα το είχαμε επισημάνει, τις αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, τη στρεβλή παραγωγικής της βάση, είχαμε επισημάνει το πρόβλημα όταν πανηγύριζαν για το ισχυρό ευρώ, όταν πανηγύριζαν για την ισχυρή οικονομία, όταν αυτάρεσκα πανηγύριζαν για την Ολυμπιάδα που θα οργανώσει η χώρα μας, μια Ολυμπιάδα που άφησε πίσω της χρέη, φθαρμένα στάδια και δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε μίζες. Ήμασταν αυτοί που εγκαίρως είχαμε υποδείξει ότι είχε επιλεγεί ένα μοντέλο ανάπτυξης που στηρίζεται στα δανεικά και σε ένα μοντέλο κατανάλωσης μη βιώσιμο. Ότι για κάθε ευρώ του εθνικού εισοδήματος που παρήγαγε η χώρα, δανειζόμασταν δυόμισι. Είναι λογικό, βεβαίως, τώρα να τους ενοχλεί όταν προσπαθούμε να αποδομήσουμε το βασικό επικοινωνιακό τους εργαλείο. Τι μας λένε; Ήμασταν μπροστά στην κατάρρευση, στην καταστροφή, στην χρεωκοπία, άρα, προκειμένου να σώσουμε τη χώρα, κόβουμε τους μισθούς. Και τους ενοχλεί όταν τους λέμε ότι αν ο κίνδυνος ήταν μια φορά, αυτοί τον διόγκωσαν και τώρα με τα μέτρα που παίρνουν ο κίνδυνος είναι 15 φορές μεγαλύτερος.

Είναι λογικό να τους ενοχλεί όταν τα λέμε εμείς αυτά, διότι εμείς αποκαλύπτουμε ότι σκοπός τους δεν είναι να λύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα. Σκοπός τους είναι να περάσουν αντιλαϊκές και αντικοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Διότι οι μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα αυτά δεν είναι το μέσον, αλλά ο σκοπός. Ο βασικός τους πυρήνας αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι η μείωση του εργασιακού κόστους, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η διάλυση του ασφαλιστικού. Ήταν στον πυρήνα της Συνθήκης της Λισσαβώνας, ήταν στον νεοφιλελεύθερο πυρήνα αντίληψης οικοδόμησης της Ε.Ε. όλο το προηγούμενο διάστημα. Και βεβαίως, από τον σκοπό, να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία προκειμένου να διευρύνουν την κυριαρχία του κεφαλαίου, σε ευκαιρία προκειμένου να προχωρήσουν σε μια ακόμα πιο βίαιη αναδιανομή πλούτου εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Οι επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην ελληνική και στην πραγματική οικονομία δεν έχουν ειδωθεί ακόμα. Είναι μπροστά μας. Και θα είναι επιπτώσεις από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής και αυτών των μέτρων.

Και υπάρχει το ερώτημα: Η Αριστερά τι λέει εκτός από το να καταγγέλλει και να στέκεται απέναντι; Εμείς ήμασταν οι πρώτοι, οι οποίοι προσπαθήσαμε να αναδείξουμε ένα συγκροτημένο σχέδιο εναλλακτικής εξόδου από την κρίση. Ήμασταν οι πρώτοι που μιλήσαμε για την ανάγκη διεκδίκησης με τις χώρες που είναι πρώτες στη λίστα να αντιμετωπιστούν ως πειραματόζωο, τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου μιας στοιχειώδους κοινοτικής αλληλεγγύης. Ευρωπαϊκή στήριξη με ευρωομόλογα. Μιλήσαμε για εσωτερικό δανεισμό, για έκδοση ειδικού ομολόγου ή ακόμα και για τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Αλλά η κυβέρνηση πάει στις Βρυξέλλες και έρχεται με τα περίφημα μέτρα, για τα οποία, υποτίθεται, φταίνε οι ξένοι και όχι αυτή, που ευθυγραμμίζεται πλήρως. Και κατατροπώνει, δήθεν, τους διεθνείς κερδοσκόπους. Και αναρωτιόμαστε, σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία, τι έχουν συνεισφέρει για την έξοδο της χώρας από την κρίση όλοι όσοι όλο το προηγούμενο διάστημα κέρδιζαν; Σε τι έχουν συνεισφέρει; Σε τι έχουν συνεισφέρει οι τράπεζες που είχαν κέρδη μέσα στο 2009, έτος της κρίσης, πάνω από 3 δις. Αυτοί, οι οποίοι πήραν 28 δις πέρσι. Σε τι έχουν συνεισφέρει οι μεγάλες ανώνυμες επιχειρήσεις που κερδοσκοπούν και φοροδιαφεύγουν; Σε τι έχει συνεισφέρει, με την αμύθητη περιουσία της, η Εκκλησία; Σε τι έχουν συνεισφέρει οι εφοπλιστές, που διαθέτουν τον μεγαλύτερο στόλο σε ευρωπαϊκό επίπεδο και έναν από τους μεγαλύτερους σε παγκόσμιο επίπεδο και, παρόλα αυτά, υποτίθεται ότι θα συνδράμουν εν ίδει μεγαλοθυμίας σε αυτόν τον περίφημο λογαριασμό που άνοιξε ο Πρόεδρος της Βουλής για να κάνει έρανο.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η κοινωνική αδικία που προκύπτει από τον τρόπο, με τον οποίο προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση η κυβέρνηση, είναι προκλητική. Το ίδιο και η αναποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών. Και ο πρωθυπουργός πρέπει επιτέλους να πει την αλήθεια στην ελληνική κοινωνία, στον ελληνικό λαό. Η πολιτική του, με μαθηματική ακρίβεια, θα φέρει μεγαλύτερα ελλείμματα, μεγαλύτερη ύφεση και νέα μέτρα, ακόμη πιο σκληρά. Του ζητάνε, εμάς μας ζητάνε να βρούμε 7 δις ευρώ ετησίως. Το ερώτημα είναι πού θα τα βρούμε. Αν δεν αναζητήσουμε τα χρήματα αυτά εκεί που υπάρχουν, σ’ αυτούς οι οποίοι φοροδιαφεύγουν και δηλώνουν χαμηλό εισόδημα ενώ μένουν σε βίλες και έχουν πολυτελή αυτοκίνητα, αν δεν αναζητήσουμε τα χρήματα αυτά σε όλους όσους συνεχίζουν να κερδοσκοπούν εις βάρος του ελληνικού λαού, τότε, με μαθηματική ακρίβεια, τα επόμενα χρόνια θα πέσουμε πολύ βαθιά στην ύφεση, διότι και ο 13ος και ο 14ος μισθός θα μειωθούν και άλλο 30% του χρόνου, και άλλο 30% του παραχρόνου.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η αίσθηση που αποκομίζουμε από τις εξελίξεις είναι ότι η κυβέρνηση, προκειμένου να υποστηρίξει την πολιτική της, θα προχωρήσει σε αυταρχικές μεθόδους, σε μεθόδους καταστολής, θα υιοθετήσει ακόμα και το γνωστό άθλημα της προβοκάτσιας. Και βεβαίως, οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι και ο καθένας έχει τον ρόλο του. Δεν είναι προσωπικές απόψεις αυτές που ακούγονται. Για όσα δήλωσε σήμερα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχει εκδώσει σήμερα ανακοίνωση το Γραφείο Τύπου του ΣΥΝ. Και δεν πρόκειται να πέσω εγώ στο επίπεδο να απαντήσω σε τέτοιου είδους επιθέσεις. Όσοι θέλουν να δουν την απάντησή μας, ας διαβάσουν την ανακοίνωση. Καλώ, όμως, τον πρωθυπουργό να πάρει θέση για όλα όσα, συκοφαντικά και προβοκατόρικα, διατυπώνουν τις τελευταίες ημέρες, με μοιρασμένους ρόλους, προκειμένου να δημιουργήσουν την εντύπωση στην ελληνική κοινωνία ότι όλοι όσοι αγωνίζονται και διεκδικούν μια άλλη προοπτική, θέλουν τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και υπονομεύουν τη χώρα. Και για όλα όσα ακούγονται συκοφαντικά, προβοκατόρικα απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και στον ΣΥΝ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Αυτή η αυταρχοποίηση σε μεθόδους και πρακτικές δεν θα είναι ένα φαινόμενο, το οποίο θα το δούμε μονάχα στα πολιτικά πράγματα της χώρας το επόμενο διάστημα. Και σε ευρωπαϊκό επίπεδο πιθανώς να έχουμε τέτοιες εκδοχές. Και το λέω αυτό διότι - αξίζει τον κόπο και έχει την τιμητική της η Ευρώπη στη σημερινή μας συνεδρίαση - θα ήθελα να κάνω δύο σχόλια. Γνωρίζαμε εδώ και χρόνια ότι οι ευρωπαϊκές δομές είναι τέτοιες ώστε να βεβαιώνουν ότι το βάρος των κρίσεων θα το πληρώνουν οι εργαζόμενοι μέσω της ανεργίας, της καθίζησης των μισθών, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων. Δεν ανακαλύψαμε αυτές τις δομές εχθές. Εδώ και χρόνια μιλάγαμε γι’ αυτές. Γνωρίζοντάς τες, επιλέξαμε ως πεδίο ταξικής πάλης, το ευρωπαϊκό πεδίο. Και επιλέξαμε να δώσουμε τη μάχη, μαζί με την υπόλοιπη Αριστερά στην Ευρώπη για αλλαγές, για νέα θεμέλια, για μια ριζική στροφή. Και νομίζω ότι αυτή η μάχη, τούτη την ώρα που σε ευρωπαϊκό επίπεδο αλωνίζουν ανενόχλητες οι δυνάμεις του κεφαλαίου, των κερδοσκοπικών αγορών, οι συντηρητικές δυνάμεις που οικοδόμησαν αυτό το μοντέλο, είναι περισσότερο αναγκαία όσο ποτέ η ανάδειξη ενός ισχυρού αντίπαλου πόλου των δυνάμεων της εργασίας. Θεωρώ ότι ο ρόλος της Αριστεράς είναι ιδιαίτερα κρίσιμος. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι εξελίξεις που θα έρθουν το επόμενο διάστημα μπροστά μας θα είναι θετικές εξελίξεις. Ακούμε διάφορα σενάρια, όπως αυτό για τη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ως δίδυμο αδελφάκι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που ενδεχομένως να επιβάλει όμοιες ή και χειρότερες πολιτικές από αυτές του ΔΝΤ. Αυτός δεν πρόκειται να είναι ένας μηχανισμός αλληλεγγύης, αλλά μηχανισμός πειθάρχησης των κοινωνιών στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Θα υπάρξουν, λοιπόν, αλλαγές γιατί αυτό το μοντέλο έχει φτάσει στα όριά του, ακόμα και χωρίς εμάς, ακόμα και χωρίς την παρουσία των δυνάμεων της εργασίας, αλλά με αυτές τις απουσίες, οι αλλαγές θα είναι προς τη χειρότερη κατεύθυνση. Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι κρίσιμος το επόμενο διάστημα ο ρόλος που θα παίξει ο λαϊκός παράγοντας τόσο στη χώρα μας όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χωρίς την παρουσία του, θα έχουμε μια μεγάλη οπισθοδρόμηση, θα πάμε πολλά χρόνια πίσω.

Επιτρέψτε μου να πω ότι αποδέχομαι την αντίληψη περί διαμόρφωσης ενός συναισθήματος συλλογικής ενοχής για λαθεμένες επιλογές που έχουν γίνει στο κόμμα μας πριν από δύο δεκαετίες, το 1992 στο Μάαστριχτ, το 1996-97 στο Άμστερνταμ. Και πρέπει να επιτρέψουμε και σε μια σειρά από συντρόφους, που εκείνη την εποχή ήταν σε εφηβική ηλικία - όπως και ο Πρόεδρος του κόμματος - είτε δεν βρίσκονταν στο κόμμα, να βρίσκουν τον εαυτό τους και να εκφράζονται από μια νέα ταυτότητα που διαμόρφωσε αυτό το κόμμα, 20-15 χρόνια τώρα, μέσα σε μια αντίληψη ριζοσπαστικής κριτικής απέναντι στο διαμορφούμενο μοντέλο της Ε.Ε., της ΟΝΕ, που ανέδειξε τις ευρωπορείες, που ανέδειξε το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, που ανέδειξε το κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, που έβγαλε στον αφρό όχι ως ένα θεσμικό μοντέλο το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά ως ένα πλαίσιο για να οργανώσουμε το κεφάλι μας απέναντι σε αυτό το νεοφιλελεύθερο μοντέλο. Το 2006 οργανώσαμε το ΕΚΦ στην Ελλάδα και στο Ελληνικό είχαν μαζευτεί χιλιάδες ευρωπαίες και ευρωπαίοι, τα κινήματα όλοι όσοι οικοδομούσαν μια εναλλακτική προοπτική για την οικοδόμηση της Ευρώπης και έχουμε την πεποίθηση ότι πρέπει να δώσουμε τη μάχη. Το μεγάλο ερώτημα είναι σύντροφοι, ότι - και με δική μας ευθύνη - αυτά τα κινήματα, αυτές οι πρωτοβουλίες έφτασαν στην κορύφωσή τους στην περίοδο της ακμής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και σε ευρωπαϊκό και σε διεθνές επίπεδο και τώρα, που βρίσκεται σε κρίση, απουσιάζουν. Και τους αφήνουμε ανενόχλητους. Και δεν υπάρχει έντονο, ορατό στην κοινή γνώμη, σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος. Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.

Θεωρώ, όμως, ότι οι εξελίξεις ούτως ή άλλως είναι ραγδαίες και είναι θεμιτό απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις που ενδεχομένως να οδηγήσουν και στην ανάγκη να συζητήσουμε ξανά και ξανά και θέσεις και στάσεις και αναφορές, οφείλουμε να είμαστε σε μια διαρκή διαδικασία συζήτησης. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, τι σημαίνει; Σημαίνει ότι είναι απολύτως αναγκαίο, τελικά, για το κόμμα να προχωρήσουμε - και ιδίως σε περίοδο κρίσης - σε μια οργανωμένη και συγκροτημένη συζήτηση πάνω σε ζητήματα στρατηγικής και φυσιογνωμίας. Και να μην τα κρύβουμε κάτω από το χαλί. Και είναι απολύτως αναγκαίο και επιθυμητό να διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις. Ανοιχτά. Και δεν πρέπει να  υπάρξει καμιά ενοχοποίηση σε αυτό. Παρά το γεγονός ότι ένα χρόνο πριν είχαμε προγραμματικό συνέδριο και βγάλαμε ένα πρόγραμμα με 82%. Βεβαίως, ο καθένας μπορεί να βγάζει τα συμπεράσματά του. Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν και δεν συζητάμε από τότε αυτά τα ζητήματα με αυτήν την ένταση. Ή ότι δεν δώσαμε τη δέουσα σημασία στο προγραμματικό συνέδριο ή ότι τελικά η κρίση λειτούργησε απελευθερωτικά σε απόψεις που ήταν υπαρκτές μεν, αλλά δεν έβρισκαν τρόπους έκφρασης όλο το προηγούμενο διάστημα. Ό,τι από τα δύο και αν συμβαίνει, οφείλουμε νηφάλια να δούμε σήμερα πώς θα προχωρήσουμε σε μια ουσιαστική συζήτηση. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω ότι η ουσιαστική συζήτηση πάνω σε απόψεις και θέσεις, η αντιπαράθεση των ιδεών, όταν γίνεται χωρίς σκοπιμότητες και όταν γίνεται ανοιχτά, τότε μπορεί να είναι δημιουργική. Όταν η συγκυρία φέρνει μπροστά μας κρίσιμα διακυβεύματα, τότε η Αριστερά οφείλει να κάνει επιλογές. Και οι επιλογές είναι πολιτικού και ιδεολογικού χαρακτήρα. Δεν είναι επιλογές που καθορίζονται από την ψυχολογία μας. Μπορεί να αισθάνομαι άρρηκτα συνδεδεμένος με πολλούς από εσάς εδώ μέσα, όμως σε κρίσιμα πολιτικά ζητήματα πρέπει να πάρουμε αποφάσεις για το ποια είναι η θέση μας, ποια η στάση μας. Δεν είναι ψυχολογικού χαρακτήρα οι επιλογές, όπως δεν είναι ψυχολογικού χαρακτήρα και οι διαφορές που κατατέθηκαν στα κείμενα. Είναι πολιτικού χαρακτήρα και δεν μπορούμε να τις κουκουλώσουμε. Θα τις συζητήσουμε με συντροφικότητα και ειλικρίνεια . Ισχυρίζομαι, όμως, ότι για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη συζήτηση με συντροφικότητα και ειλικρίνεια, πρέπει να φύγουμε από ορισμένες διατυπώσεις που είναι διχαστικού χαρακτήρα. Γιατί το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να φτιάξει μια καρικατούρα για τις απόψεις του άλλου και να χτυπάει την καρικατούρα και όχι τις απόψεις. Και θέλω να το πω αυτό διότι με στεναχωρεί που και σε τούτη τη συνεδρίαση, από πολλούς συντρόφους ξαναέρχεται το ζήτημα που ταλαιπώρησε το κόμμα ένα εξάμηνο σχετικά με την αναγκαιότητα ή μη του Συνεδρίου. Έχουμε πάρει μια απόφαση, συντρόφισσες και σύντροφοι. Να προχωρήσουμε σε μια συνεδριακή διαδικασία. Είναι απόφαση. Χρέος μας είναι τώρα να δούμε πώς αυτή η διαδικασία θα είναι μια δημιουργική διαδικασία για το κόμμα και θα μας βγάλει ένα βήμα πιο μπροστά και όχι πολλά βήματα πιο πίσω. Και το λέω αυτό διότι δεν αξίζει τον κόπο να μπαίνουμε σε μια τέτοια σκιαμαχία. Ούτε και το τι έχει ο καθένας πίσω από το μυαλό του. Και να σας πω και κάτι; Γράφονται πράγματα, ακούγονται πράγματα που δεν εκφράζουν την πραγματικότητα και δημιουργούν και τεχνητές διαιρέσεις μεταξύ μας. Πρέπει να τα ξεπεράσουμε αυτά, διότι όλοι έχουμε ακούσει και έχουμε διαβάσει. Έξι μήνες τώρα ακούω ότι θέλω συνέδριο για το κόμμα προκειμένου να φτιάξω προεδρική τάση. Πού είναι; Αυτή είναι η δική μου πρόθεση; Άλλοι φλερτάρουν με την ιδέα διαμόρφωσης τάσης και όχι εγώ. Εγώ πιστεύω στην ανάγκη όχι δημιουργίας νέων τάσεων, άλλα στην ανάγκη να φτιάξουμε κόμμα με δομές, με διαδικασίες, με θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας. Και βεβαίως, όλος αυτός ο κουρνιαχτός και ο βράχος που δημιουργήθηκε ότι πάμε να επιβάλουμε μια διαδικασία - που είναι διαδικασία, μπορεί να πετύχει, μπορεί και όχι - για να έρθουν οι καινούργιοι και να φάνε τους παλιούς. Θυμάστε τα δημοσιεύματα όλο το προηγούμενο διάστημα για τον Ανδρέα Καρίτζη, για τον Τάσο Κορωνάκη, τα πιράνχας, τα μπαρακούντα, όπως τους έλεγαν. Πού είναι, σύντροφοι, πού είναι αυτή η διάθεση; Γιατί καλλιεργούμε αυτές τις ανασφάλειες;

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τα πράγματα είναι κρίσιμα και πρέπει, κατά τη γνώμη μου, στις κρίσιμες συνθήκες, με κρίσιμα δεδομένα να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων. Και εγώ πιστεύω ειλικρινά, ότι ετούτη την ώρα, αυτό που χρειάζεται είναι να προχωρήσουμε σε μια σε βάθος, ουσιαστική συζήτηση πάνω σε απόψεις που έχουν κατατεθεί και να προχωρήσουμε ομαλά και λειτουργικά σε μια προσυνεδριακή διαδικασία που μπορεί να πάει το κόμμα πιο μπροστά. Αυτό, όμως, κατά τη γνώμη μου, έχει κάποιους όρους. Πρώτος όρος να αποφασίσουμε ότι υπάρχει μια θεσμική λειτουργία στην οποία συμφωνούμε όλοι. Και αν θέλετε να συνδιαμορφώσουμε και κανόνες για όλους. Δεν θα τους επιβάλουμε. Να τους συζητήσουμε. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι το πιο κρίσιμο: Να προχωρήσουμε ως ΚΠΕ σε μια ουσιαστική συζήτηση για τους όρους και τους κανόνες λειτουργίας του κόμματος. Να συμφωνήσουμε ότι αυτό το κόμμα δεν είναι υπό διαρκή διαπραγμάτευση. Βλέπουμε τώρα και μετά θα δούμε. Είναι η βασική μας πολιτική επιλογή, μακράς πνοής είπε κάποιος, αμφισβητήθηκε αυτό από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, αλλά η ίδια η ζωή έδειξε ότι είναι μακράς πνοής, και να συμφωνήσουμε ότι σε αυτήν την κρίσιμη φάση που περνάμε, η συνεδριακή διαδικασία - και πρέπει να συμβάλουμε όλοι σε αυτή - πρέπει να είναι μια διαδικασία που θα συσπειρώνει τον κόσμο μας και όχι μια διαδικασία που θα ενισχύει διαλυτικές τάσεις. Υπ΄ αυτή την έννοια, εγώ, παρά τις δυσκολίες εισηγούμαι να κάνουμε τη θετική έκπληξη, με υπαρκτές και κατατεθειμένες όλες τις διαφορετικές απόψεις. Να συζητηθούν. Να μην αισθάνεται κανείς ότι πνίγεται. Όλοι χωράμε σε αυτό το κοινό μας σπίτι.

Αλλά να κάνουμε τη θετική έκπληξη. Και τι σημαίνει να κάνουμε τι θετική έκπληξη; Να μην δώσουμε από αυτήν την ΚΠΕ προς τον κόσμο μας, που βρίσκεται σε μια αγωνία για το κόμμα, για τη συνέχεια, που αισθάνεται την ανάγκη σήμερα να εκφραστεί ενωτικά και να βγει στους δρόμους του αγώνα, το σήμα ότι εμείς, ως ηγεσία, επιτείνουμε τις διαλυτικές τάσεις είτε με την κατάθεση 4-5 διαφορετικών αντιπαραθετικών κειμένων, είτε με διαρκείς αναβολές μιας διαδικασίας που ήδη έχουμε αποφασίσει. Και επειδή πιστεύω ειλικρινά ότι η δουλειά που έκανε η Επιτροπή Θέσεων και το κείμενο που κατά πλειοψηφία ενέκρινε - και επειδή είναι μια διαδικασία θεσμικού χαρακτήρα, οφείλουμε ως ΚΠΕ να γνωμοδοτήσουμε επ’ αυτού - μπορεί να αποτελέσει έναν κορμό πάνω στον οποίο μπορούν να γίνουν και άλλες συνθέσεις, από όλες τις απόψεις που έχουν ακουστεί και κατατεθεί, χωρίς κανείς να παίρνει πίσω τις απόψεις αυτές, ως κείμενα συμβολής, ουσιαστικής συζήτησης στη βάση του κόμματος, προτείνω σήμερα να εγκρίνουμε, ως βάση, τη δουλειά της Επιτροπής, και να βγει μια επιτροπή 3-5 συντρόφων, η οποία να προσπαθήσει πάνω σε αυτόν τον κορμό να συνθέσει όσο μπορεί από τις απόψεις που έχουν κατατεθεί και εκεί όπου δεν μπορεί, να υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές. Και η συζήτηση στο κόμμα να διεξαχθεί στη βάση ενός κειμένου με διαφορετικές εκδοχές, να μην επιτείνουμε την εικόνα της διάλυσης, απογοητεύοντας τον κόσμο και χωρίς όμως να κόβουμε το δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να έχει αυτούσια την άποψή του για να τη συζήτηση σε βάθος στο κόμμα και σε μια μακρά διαδικασία. Και ας πάει το Συνέδριο τον Ιούνιο. Να γίνει ουσιαστική συζήτηση. Να δώσουμε εύρος χρόνου. Προτείνω, λοιπόν, να γίνει αυτή η διαδικασία, που θεσμικά υποχρεούμαστε να προχωρήσουμε σε αυτή, είχαμε μια Επιτροπή Θέσεων, αυτή κατέληξε, η ΚΠΕ πρέπει να κρίνει τη δουλειά της και μετά να γίνει μια ουσιαστική προσπάθεια ώστε σε 15-20 ημέρες, στην επόμενη ΚΠΕ να δούμε αν εγκρίνουμε αυτή τη δουλειά μιας μικρής επιτροπής που θα μπορέσει να φτιάξει ένα κείμενο με διαφορετικές εκδοχές. Και αυτό που προτείνω δεν αφορά μονάχα το κείμενο των 4 συντρόφων και το κείμενο της Επιτροπής Θέσεων. Αφορά όλα τα κείμενα. Και το κείμενο της Ανανεωτικής Πτέρυγας και το κείμενο του Κοκκινοπράσινου Δικτύου.

Και ισχυρίζομαι ότι τούτη την ώρα το χειρότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε, όταν υπάρχουν υπαρκτές πολιτικές διαφορές, να τις εντάσσουμε σε μια διαμάχη, η οποία δεν είναι πολιτική, είναι διαμάχη επί των διαδικασιών, επί της διαδικασίας. Δεν μας τιμά αυτό. Οι απόψεις να κατατίθενται, να γίνει ουσιαστική συζήτηση, αλλά ταυτόχρονα να αναδείξουμε και την αίσθηση ευθύνης που έχουμε για τη συλλογική πορεία του κόμματος προς τα εμπρός, για ένα μήνυμα ενότητας και προοπτικής για τον ΣΥΝ σ’ αυτή τη δύσκολη κοινωνική συγκυρία.