Δε γιορτάζω, δε γιορτάζω! 100 χρόνια διεκδικήσεων και αγώνων, 100 χρόνια γυναικείου κινήματος και κατακτήσεων, 100 χρόνια από την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως «Διεθνής μέρα των εργαζόμενων γυναικών», 100 και πλέον λόγοι για να συνεχίσουν οι γυναίκες να μάχονται για ισότητα, αξιοπρέπεια και οικονομική αυτονομία.
Έτος 1857: Χρονιά ορόσημο για τις γυναικείες διεκδικήσεις. Εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία στη Νέα Υόρκη βγαίνουν δυναμικά στους δρόμους για να διεκδικήσουν ανθρώπινους όρους εργασίας και καλύτερο μεροκάματο, βροντοφωνάζοντας ένα πρώτο οργανωμένο όχι στον αυταρχισμό και την εκμετάλλευση. 100 και πλέον χρόνια μετά, οι γυναίκες συνεχίζουμε να παλεύουμε με την ενεργή συμμετοχή μας σε απεργίες και συνδικαλισμό, στο εργατικό, φοιτητικό, αντιπολεμικό , αντιρατσιστικό κίνημα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Ταυτόχρονα το δικαίωμα της ψήφου, η αποποινικοποίηση της μοιχείας και της ομοφυλοφιλίας , το δικαίωμα στην έκτρωση έφεραν το γυναικείο κίνημα σε σύγκρουση με τους υπάρχοντες ιδεολογικούς μηχανισμούς αναδεικνύοντας την πατριαρχική δομή των κοινωνιών.
Παρόλο που οι γυναίκες έχουμε καταφέρει μία σειρά από νίκες με τους αγώνες μας, ο σεξισμός και η καταπίεση συνεχίζονται.
Ανισότητα σε μισθούς, ευέλικτες σχέσεις εργασίας, ανυπαρξία κοινωνικού κράτους πρόνοιας, ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλική καταπίεση είναι λίγα από τα ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά και άλυτα.
Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!
Έτος 2010: Με αφορμή την οικονομική κρίση αλλά και το σχέδιο για τη «διάσωση της χώρας» οι γυναίκες γινόμαστε και πάλι πρώτος στόχος μιας πρωτοφανούς επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα με πολλές παραμέτρους.
Πρώτες στον κατάλογο της ανεργίας, εφόσον τα επιδόματα μητρότητας και οι άδειες εγκυμοσύνης, αποτρέπουν τις προσλήψεις και ενισχύουν τις απολύσεις,, μας κατατάσσουν στο 65% των ανέργων.
Τα ελαστικά ωράρια, η ανασφάλιστη εργασία και η ανισότητα στους μισθούς (ο γυναικείος μισθός είναι κατά μέσο όρο το 70% των αντίστοιχων των αντρών) μας δίνουν το ρόλο της μαριονέτας ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Η μείωση κονδυλίων για το κοινωνικό κράτος (παιδικοί σταθμοί, χώροι μέριμνας , υγείας, ΚΑΠΗ) είναι ακόμα ένα βάρος στις πλάτες μας.
Σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που ζούμε δεν αλλάζει μόνο το οικονομικό-πολιτικό σκηνικό, αλλά και το ιδεολογικό. Έτσι γινόμαστε μάρτυρες συντηρητικοποίησης της κοινωνίας με αποδέκτες όλα τα καταπιεσμένα κομμάτια του κοινωνικού χάρτη συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, μεταναστριών, ανέργων κλπ. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούμε να μην ταχθούμε κι εμείς, ως γυναίκες, ενάντια στο Πρόγραμμα Σταθερότητας, που καταπατά τα κεκτημένα δικαιώματά μας. Ταυτόχρονα το κλίμα της γενικότερης ανασφάλειας εκφράζεται και με την αυξανόμενη ένταση στις διαπροσωπικές σχέσεις με αποτέλεσμα την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, του εξευτελισμού, των διακρίσεων.
Διεκδικούμε :
- Ίση αμοιβή για ίση εργασία, αξιοπρεπή δουλειά για ντόπιες και μετανάστριες
- Όχι στην επισφαλή εργασία, στη μερική απασχόληση, στην ανεργία
- Εξίσωση των μισθών για τα δύο φύλα προς τα πάνω και του χρόνου συνταξιοδότησης προς τα κάτω
- Μηδενική ανοχή σε όλες τις μορφές βίας
- Αυτοδιάθεση του σώματός μας
- Μέτρα και πολιτικές για την καταπολέμηση του trafficking
- Μέτρα που να προωθούν την αλλαγή των πολιτιστικών προτύπων ώστε να αναδεικνύουν τη γυναίκα ισότιμη με τον άντρα σε όλους τους τομείς
- Καμία διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου