Ένας χρόνος πέρασε από την 6η εκείνη του Δεκέμβρη, που ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεσε νεκρός από το όπλο του αστυνομικού Κορκονέα. Ένας χρόνος από το ντόμινο εξελίξεων που ακολούθησε τη στιγμή εκείνη το βράδυ στα Εξάρχεια και την αυθόρμητη εξέγερση της νεολαίας, που, μέσα σε όλα τα αδιέξοδα που της πρότασσε το σύστημα, είδε στο στιγμιότυπο της δολοφονίας την αφορμή ή ακόμα και την αιτία που χρειαζόταν για να αντιδράσει. Οι λέξεις οργή και αγανάκτηση έχουν χιλιοειπωθεί για να εκφράσουν το υπόβαθρο το όποιο οδήγησε τη νέα γενιά να διαδηλώνει με τόση μαχητικότητα στα κέντρα των πόλεων, να πολιορκεί αστυνομικά τμήματα, να οργανώνεται και να παλεύει.
Η νεολαία, λοιπόν, είδε μπροστά στα μάτια της να καταρρέει ένα ολόκληρο σύστημα με τις αξίες που το συνοδεύουν. Αυτό δεν έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Η χρόνια πολιτική του συστήματος που την πετάει έξω από το σχολειό και το πανεπιστήμιο, η ιδία πολιτική που της παίρνει το βιβλίο από το χέρι, που την αναγκάζει να λειτουργεί με εξαντλητικούς και υπερεντατικούς ρυθμούς, που δεν της δίνει προοπτική στις σπουδές, τη δουλειά και την ίδια της τη ζωή, που της απολύει τον πατέρα και του κόβει την ασφάλιση, που της καταργεί το 8ωρο, που κάθε φορά που προσπαθεί να αντιδράσει απέναντι σε όλα αυτά της έχει έτοιμα τα ΜΑΤ, το ξύλο, τις συλλήψεις, τις σφαίρες, οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στα γεγονότα του Δεκέμβρη. Άρα, λοιπόν, η δολοφονία ήταν το λογικό επακόλουθο ενός συστήματος το οποίο εξαπολύει μια ανελέητη επίθεση σε δικαιώματα, αξίες και αντιλήψεις και, παράλληλα, θωρακίζεται με τον πιο βάναυσο τρόπο απέναντι σε κάθε αντίδραση. Το ίδιο, όμως, ήταν και τα εξεγερτικά χαρακτηριστικά της νεολαίας, λόγω της φύσης της αλλά και της λειτουργίας της ως πολύ ευαίσθητου δέκτη όλων αυτών των κοινωνικών μηνυμάτων.
Αμέσως μετά τη δολοφονία ακλουθούν μαζικότατες κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, φανερά αιφνιδιασμένη (από τις αντιδράσεις όχι από το γεγονός), προσπαθεί να απαντήσει πρώτα με καταστολή και έπειτα στρατεύοντας όλους τους παράγοντες του συστήματος που μπορούν να κα καναλιζάρουν μια κατάσταση. Μάταια όμως. Η νεολαία και ο λαός από το ίδιο κιόλας βράδυ αντιδρούν. Οι μεγάλες σε όγκο διαδηλώσεις της επόμενης της δολοφονίας βρίσκουν την αριστερά τελείως απροετοίμαστη. Το ΚΚΕ, έχοντας ως προηγούμενο την προδοτική του στάση στο φοιτητικό κίνημα του 2006-07, αναπαράγει τα αδιέξοδά του και απουσιάζει πλήρως από τις κινητοποιήσεις, με αποκορύφωμα την απεργία στις 10/12, όπου ενώ, επί της ουσίας, η πορεία είναι απαγορευμένη από την κυβέρνηση και η ΓΣΕΕ συστρατεύεται στην απαγόρευση καλώντας σε συναυλία στην πλ. Κλαυθμώνος μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ πορεύονται προς το υπουργείο Εργασίας στην Πειραιώς! Ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει στις κινητοποιήσεις από τη μια προς αποφυγή της κατακραυγής της νεολαίας (βλέπε ΚΚΕ) και από την άλλη για να αναλάβει το ρόλο του επίσημου συνομιλητή του συστήματος, για να καταλήξει, μετά από πιέσεις, στην «καταδίκη κάθε μορφής βίας» και σε αιτήματα του τύπου «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων», «εκδημοκρατισμός της αστυνομίας» και περί δημοκρατικής διεξόδου των εκλογών. Επί της ουσίας, η καθεστωτική
αριστερά με τη στάση της στο ξέσπασμα αυτό ξεπληρώνει γραμμάτια στο σύστημα, παίζει το ρόλο του κυματοθραύστη στο κίνημα και προσπαθεί να διασπάσει τον αγώνα, ενώ με τα ρεφορμιστικά της αιτήματα σπείρει αυταπάτες και αποπροσανατολίζει την πάλη.
Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά θαμπώνεται από την όλη κατάσταση, αδυνατεί σε μεγάλο βαθμό να την εξηγήσει πολιτικά και καθοδηγείται σε όλη την διάρκεια του Δεκέμβρη από τις κοινοβουλευτικές της αυταπάτες (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), βλέποντας τα γεγονότα σαν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανεβάσει τα εκλογικά της ποσοστά (και να τα κάνει τι άραγε;) και να «ρίξει την κυβέρνηση των δολοφόνων από τα κάτω και από τα αριστερά», για να πλασαριστεί επιτέλους στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Το καθεστώς της πολυδιάσπασης συνεχίζει να υπάρχει με τα διαφορετικά κέντρα αγώνα να διασπούν και να εγκλωβίζουν ένα υγιές δυναμικό στη λογική των μικροκομματικών παιχνιδιών της κάθε οργάνωσης. Στην πραγματικότητα, μπροστά στις χιλιάδες λαού και νεολαίας που έβγαιναν στο δρόμο, η πλειοψηφία των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν προσπαθούσε να θύσει πολιτικά το ζήτημα που ανοιγόταν, δηλαδή την επίθεση του συστήματος και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να οργανωθούν οι αντιστάσεις απέναντι σε αυτήν, αλλά έτρεχε πίσω από τις μάζες και κατέληγε να έχει ως μόνη απάντηση απέναντι στα προβλήματα του κόσμου την ενότητα της αριστεράς, η οποία ήταν αναγκαία για να κατέβει στις εκλογές!
Οι δυνάμεις του αναρχικού-αυτόνομου χώρου, μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση, ήταν αυτές που (για την αντίληψη τους) μπόρεσαν να κινηθούν καλύτερα. Με την οργή της νεολαίας να ξεχειλίζει και την αριστερά να αδυνατεί να δώσει πολιτική διέξοδο, οι λογικές του τύπου απάντηση εδώ και τώρα, στρατιωτική αναμέτρηση με την αστυνομία και στοχοποίηση του άμεσου (αστυνομία, όργανα καταστολής) μπόρεσε να λειτουργήσει πιο ευέλικτα και άμεσα. Επί της ουσίας, όμως, η έλλειψη πολιτικών στόχων και τροφοδότησης του κινήματος με πολιτικά χαρακτηριστικά, ο αντιοργανωτισμός και η υποταγή στο αυθόρμητο έγιναν παράγοντες (οι σημαντικότεροι ίσως) που ο Δεκέμβρης δεν πήρε χαρακτηριστικά πολιτικού κινήματος και δεν μπόρεσε να συνδεθεί με άλλα κομμάτια της κοινωνίας που πλήττονταν, όπως οι αγρότες και ευρύτερα κομμάτια του εργαζόμενου λαού.
Η λογική που, κατά την άποψη μας, θα μπορούσε να περπατήσει το Δεκέμβρη, δηλαδή η ανάδειξη στόχων πάλης από επιμέρους κοινωνικά στρώματα που πλήττονταν από την επίθεση (νεολαία, εργαζόμενοι, αγρότες κ.λπ.) και η σύνδεσή τους σε ένα ευρύτερο κίνημα αντίστασης στην πολιτική του συστήματος, δεν μπόρεσε να αγκαλιαστεί από ευρύτερα κομμάτια λαού και νεολαίας. Αν και υπήρχαν οι δυνατότητες, με όπλο και εργαλείο την κοινή δράση, να ανοίξουν τα πολιτικά επίδικα της επίθεσης σε αρκετούς κοινωνικούς χώρους, η κατάσταση αυτή ανέδειξε όχι μόνο την ανωριμότητα της αριστεράς να απαντήσει στην επίθεση του συστήματος, αλλά και την αναγκαιότητα του να αναδειχθεί με πιο επίμονο τρόπο αυτή η κατεύθυνση στους επόμενους Δεκέμβρηδες.
Σήμερα, με δεδομένη την παγκόσμια κρίση αλλά και πιο συγκεκριμένα την όξυνση της επίθεσης σε όλα τα μέτωπα, με τη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να δείχνει έτοιμη να συνεχίσει την ίδια επίθεση από εκεί που την άφησε η προηγούμενη (κατάργηση δημόσιας και δωρεάν παιδείας, κατάργηση ασφάλισης, επίθεση στα δικαιώματα και καταστολή) ο δρόμος για το λαό και τη νεολαία περνά μόνο μέσα από τη σύγκρουση με το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης που δεν διστάζει να δολοφονεί 15χρονα παιδιά, δεν διστάζει να δολοφονεί μετανάστες και να αθωώνει τους δολοφόνους. Το μόνο σίγουρο από εδώ και πέρα είναι ότι έχουμε περάσει σε μια καινούργια φάση, στην οποία συνέχεια θα ξεπηδούν αντιστάσεις και αντιπαραθέσεις με το σύστημα και τις κυβερνήσεις του. Αυτό που κρίνεται είναι ο ρόλος που καλούνται να παίξουν οι αριστερές δυνάμεις στη νέα αυτή κατάσταση που ανοίγεται.
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στη Προλεταριακή Σημαία του Σαββάτου 5/12 με τίτλο: Ο λαός και η νεολαία δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από αυτό το σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου