Τι έχει να φοβηθεί ο βρεγμένος από τη βροχή; - Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Κι αν ... καταρρεύσει;

Από την επομένη των εκλογών ο ...αεράτος Παπανδρέου, που επιζητώντας προεκλογικά τις ψήφους των εργαζομένων διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι χρήματα και πόροι υπάρχουν, άρχισε να ανακαλύπτει «άδεια ταμεία», «εκτροχιασμό των ελλειμμάτων», «καταβαράθρωση της αξιοπιστίας» και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς ότι χρειάζεται για να περιγραφεί μια οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Εντάξει. Το επιδιωκόμενο, εκ μέρους των κυβερνώντων, είναι πασιφανές. Μαζί με την ΕΕ και τους εδώ εκπροσώπους του κεφαλαίου, ξέρουν ότι όσο εντείνονται η καταστροφολογία και οι ανησυχίες, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσουν να αποκρούσουν τις λαϊκές αντιδράσεις, που σηματοδοτούν τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν σχεδιάσει να εφαρμόσουν. Και εδώ μιλάμε για ακόμα πιο επαχθή, για τα λαϊκά στρώματα, μέτρα για τα εργασιακά, το Ασφαλιστικό, το λεγόμενο άνοιγμα των επαγγελμάτων, τα βαρέα και ανθυγιεινά και πάει λέγοντας... Ολα τα ζητήματα, δηλαδή, που από θέσεις στρατηγικής στόχευσης έχουν θέσει στην ημερήσια διάταξη το ευρωενωσιακό κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του με τη συμφωνία της Λισαβόνας.

Αν, τώρα, τους πάρει κανείς στα σοβαρά, η τρομοκρατία που σπέρνουν ειδικά το τελευταίο διάστημα συνδέεται κύρια με τους ...φόβους των ξένων χρηματοοικονομικών οίκων για τη δυνατότητα που θα έχει και στο μέλλον το ελληνικό δημόσιο να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά τους τόκους που απορρέουν από τα τοκογλυφικά επιτόκια, με τα οποία δανείζουν το ελληνικό δημόσιο. Και επειδή υποτίθεται πως δε διαθέτουν αυτή τη σιγουριά, φουσκώνουν ακόμα περισσότερο τα επιτόκια, με αποτέλεσμα να απαιτούνται ακόμα μεγαλύτερα ποσά για την εξόφληση του κρατικού χρέους.

Δύο είναι τα ζητήματα που προκύπτουν με αυτά τα δεδομένα. Το πρώτο - το γνωστό και χιλιοαπαντημένο από τους κομμουνιστές - ποιος ευθύνεται για τα ελλείμματα, ποιος έβαλε αφεντικά στο κεφάλι μας τους ξένους και ντόπιους τραπεζίτες, πού πάει, εντέλει, ο συνεχώς αυξανόμενος πλούτος που επί τόσες δεκαετίες παράγουν οι εργαζόμενοι αυτού του τόπου. Τις απαντήσεις τις αγνοούν μόνο όσοι επιδιώκουν τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Τα ελλείμματα και τα χρέη του κράτους διογκώνονται αποκλειστικά εξαιτίας της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, που διοχετεύει όλο και περισσότερους πόρους στην άρχουσα τάξη και τη μεγάλη εργοδοσία. Και τα προσφέρει αφειδώς, ακόμα και μέσω του κρατικού δανεισμού.

Το δεύτερο συνδέεται με τις επιπτώσεις της επαπειλούμενης οικονομικής ...καταστροφής, όπως την αντιλαμβάνονται η κυβέρνηση και εκείνοι τα συμφέροντα των οποίων υπηρετεί. Γιατί, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τι έχει να φοβηθεί ο βρεγμένος από τη βροχή; Τι περισσότερο, δηλαδή, θα χάσει ο άνεργος, ο απολυμένος των stage από το δημόσιο, ή οι νέοι και οι νέες που εργάζονται για 400 και 500 ευρώ το μήνα; Ποιες θα είναι οι απώλειες για τους όλο και περισσότερους περιστασιακά απασχολούμενους με ελαστικές μορφές απασχόλησης; Τι χειρότερο θα προκύψει για τον ροδακινοπαραγωγό της Πέλλας που του κλέβουν τη σοδειά με 18 λεπτά το κιλό; Ποιο είναι το διακύβευμα για το σύνολο των εργαζομένων, που είτε βρισκόμαστε σε εποχή άνθησης και οικονομικής ανάπτυξης, είτε σε κρίση, του φωνάζουν «σκάσε και σκάβε»;

Δε χρειάζεται καμιά υποχωρητικότητα και επιφύλαξη. Καμιά ταλάντευση και δισταγμός. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στο σύνολό τους πρέπει να απαιτήσουν όσα δικαιούνται. Και, εδώ που τα λέμε, δικαιούνται τα πάντα.

ΠΗΓΗ:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ