Η κυβέρνηση μεγαλοπρεπώς ανακοίνωσε την απόφασή της να «εξισώσει» τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο Δημόσιο, που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι τα όρια ηλικίας των γυναικών θα αυξηθούν στα 65 χρόνια, όπως, δηλαδή, ισχύει και για τους άνδρες. Η εξέλιξη αυτή, βέβαια, ήταν αναμενόμενη για όλους αυτούς που δεν πίστεψαν τις προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ, που δεν πάτησαν την πεπονόφλουδα, πως όχι μόνο δε θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά και πως θα καταργηθούν ανάλογες διατάξεις από το νόμο Πετραλιά. Είναι, όμως, ενδεικτική του λόγου του ΠΑΣΟΚ, της συνέπειας και της φερεγγυότητας λόγων και έργων. Αλλά είναι και ένα «μάθημα» για όλους τους εργαζόμενους ότι τα κόμματα και οι κυβερνήσεις πρέπει να κρίνονται από τα έργα τους και όχι από τις υποσχέσεις στα προεκλογικά μπαλκόνια.Το ίδιο υποκριτικό και κάλπικο είναι το επιχείρημα της κυβέρνησης, ότι σε αυτή της την απόφαση κατέληξε επειδή δήθεν υπάρχει η καταδικαστική απόφαση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Και αυτό, όχι μόνο επειδή το λεγόμενο κοινοτικό Δίκαιο και οι σχετικές αντεργατικές οδηγίες διαμορφώθηκαν στα όργανα της ΕΕ με την πλήρη συμφωνία των ελληνικών κυβερνήσεων. Το επιχείρημα αυτό είναι κάλπικο, για τον απλούστατο λόγο ότι ήδη από το 1992, με νόμο της ΝΔ, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών που μπήκαν στην παραγωγή μετά την 1/1/1993 και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα αυξήθηκαν στα 65 χρόνια. Τον νόμο αυτό άφησε ανέπαφο το ΠΑΣΟΚ και ας είχε υποσχεθεί ότι θα τον καταργήσει και ας μην υπήρχε απόφαση της ΕΕ. Αλλωστε, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ αύξησε τα όρια ηλικίας και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων (Δημόσιο, ΔΕΚΟ), χωρίς να πειθαναγκαστεί από κάποιον τρίτο, με το νόμο Ρέππα. H απόφαση, όμως, της κυβέρνησης δεν φέρνει μόνο την αύξηση στα όρια ηλικίας των γυναικών από 5 έως 17 χρόνια, επί της ουσίας, και μάλιστα στο όνομα της «ισότητας», καταργείται βάναυσα και οριστικά η πενταετής διαφορά στην ηλικία συνταξιοδότησης. Δηλαδή, χωρίς αιδώ αρνούνται στην εργαζόμενη γυναίκα τις βιολογικές της ανάγκες, την προσφορά της σαν μάνα, το ρόλο της συνολικά στην οικογένεια μέσα στις σημερινές συνθήκες. Στην πράξη, οδηγούν στην ένταση της ανισοτιμίας.Eπιπλέον, μια ακόμα αρνητική συνέπεια για το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο είναι ότι - με τη συγκεκριμένη απόφαση - η ασφάλισή τους παύει να θεωρείται κοινωνική και χαρακτηρίζεται «επαγγελματική». Αυτό σημαίνει ότι παύει να έχει την εγγύηση του κράτους, ενώ ο τρόπος λειτουργίας της και το περιεχόμενό της (παροχές, τρόποι υπολογισμού της σύνταξης, όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και άλλα) θα ορίζονται πλέον σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης.Oι ανατροπές που προκαλούνται στην ασφάλιση των δημοσίων υπαλλήλων είναι ριζικές. Το παραμύθι της «διαβούλευσης» που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι μόνο παραμύθι. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, δεν πρέπει να αφήσουν να περάσει η νέα πρόκληση. Καταδικάζοντας κάθε «διάλογο» - απάτη και όσους συμμετέχουν σ' αυτόν, έχουν υποχρέωση να δώσουν τη μάχη για τη ματαίωση αυτής της αντιδραστικής εξέλιξης, την οποία θα πληρώσει ολόκληρη η λαϊκή οικογένεια.
ΠΗΓΗ:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου