Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania) - Η ανατομία του Όχι

Χαμός έχει γίνει όλες αυτές τις μέρες μετά το δημοψήφισμα με το όχι του ελληνικού λαού το οποίο δεν το σεβάστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΛ και πήγε ολοταχώς προς νέο μνημόνιο, είναι όμως να εκπλήσσεται κανείς; Η άποψη μου είναι πως όχι, μιας και η κυβέρνηση το έλεγε και το έδειχνε σε όλους τους τόνους και με όλους τους τρόπους ότι αναζητά μια κάποιου είδους συμφωνία με τους δανειστές η οποία έτσι και αλλιώς θα ήταν αδύνατον να υλοποιηθεί χωρίς μια σειρά από σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Και προκύπτουν λοιπόν μερικά ερωτήματα:

α) Κακώς ψήφισε όχι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού;

Άποψη μου είναι ότι καλά έκανε και ψήφισε όχι(ή τέλοσπαντων δεν ψήφισε ναι) διότι από τη μια το όχι έχει μια συμβολική έστω αξία, και από την άλλη το ναι θα ήταν σαν να βάζει ο λαός μεμιάς την υπογραφή του στην ίδια του τη σφαγή.

Να μου πεις ενδιαφέρει τον χασάπη αν το πρόβατο βάλει την υπογραφή του ή όχι στη σφαγή του, όχι αλλά ενδιαφέρει το πρόβατο έστω και αν δεν γλιτώνει ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση τη ζωή του.

β) Εξαπατήθηκε ο λαός με το δημοψήφισμα;

Άποψη μου πάλι είναι ότι εξαπατήθηκε μόνο στο βαθμό που πίστευε ότι το όχι ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μια συμβολική απάντηση σε ένα συμβολικού τύπου ερώτημα, αφού σε κάθε περίπτωση ήταν προδιαγεγραμμένο ότι η κυβέρνηση δεν θα περιοριζόταν από το «όχι» του ελληνικού λαού. Ούτε καν η φύση του ερωτήματος δεν ήταν τέτοια που να την περιορίζει. Εδώ όταν απαντούσε ναι η όχι ο λαός, το ερώτημα είχε ήδη αποσυρθεί από την πλευρά των «θεσμών». Βλέπετε απέφυγαν να προσθέσουν τα πρόσθετα ερωτήματα που πρότεινε το ΚΚΕ ακριβώς επειδή έτσι θα δίνονταν μια πιο ουσιαστική απάντηση που πραγματικά θα άξιζε καταγραφής.

γ) Είχε το όχι πολλά νοήματα;

Ναι, το συγκεκριμένο όχι το νοηματοδοτούσε καθείς όπως ήθελε, για κάποιους ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης, για κάποιους άλλους ένα όχι στα μνημόνια η ακόμη και άρνηση του χρέους, για κάποιους τρίτους επιστροφή στη δραχμή, έξοδος από την ΕΕ κλπ. Επίσης αρκετός κόσμος με το ζάλισμα από τα κανάλια και την τρομοκρατία δεν είχε καταλάβει καν για τι πράγμα ακριβώς ψηφίζαμε.

δ) Μπορούσε η κυβέρνηση να αξιοποιήσει αυτό το όχι του λαού με φιλολαϊκό τρόπο;

Καταρχήν η κυβέρνηση το μόνο που ήθελε ήταν να αξιοποιήσει το όχι ως ναι για να περάσει το δικό της μνημόνιο, να μετατρέψει δηλαδή το όχι του λαού σε νομιμοποίηση για την αντιλαϊκή πολιτική της. Ακόμα όμως και αν ήθελε η κυβέρνηση-λέμε τώρα- να αξιοποιήσει το όχι και να έρθει σε ρήξη με τους δανειστές, αυτό στην καπιταλιστική οικονομία σημαίνει κλείσιμο της κάνουλας και χρεοκοπία. Δεν είναι δυνατό να πεις πραγματικά όχι ούτε και στο πιο στοιχειώδες, όσο παίζεις στο δικό τους παιχνίδι με τους δικούς τους κανόνες και με μια εθνική οικονομία εξαρτημένη από Ε.Ε και λοιπά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

ε) Το όχι του λαού σήμαινε ναι στα σχέδια της κυβέρνησης;

Με κανένα τρόπο η κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, το όχι του λαού μπορεί να είχε πολλά νοήματα αλλά ήταν μόνο μια μειοψηφία εκείνη που ψήφισε όχι στο ένα μνημόνιο και θα ψήφιζε ναι, αν ποτέ ερωτούνταν, στο μνημόνιο της κυβέρνησης(α συγνώμη, συμφωνία της κυβέρνησης ήθελά να πω)

ζ) Θέλει ο κόσμος «αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία»;

Ο περισσότερος κόσμος δεν ξέρει καν τι είναι αυτό, η συνείδηση του δεν είναι ριζοσπαστικοποιημένη και δεν ψάχνει λύσεις εκτός καπιταλισμού, ούτε καν εκτός Ε.Ε. Δεν έχει πειστεί για κάποια εναλλακτική και αποδέχεται στην πλειοψηφία του τον καπιταλισμό-πού ούτε αυτόν τον κατανοεί στην πραγματικότητα- ως αναγκαίο κακό. Ο λαός δεν είναι έτοιμος να υποστηρίξει το όχι του προς την κατεύθυνση της αποδέσμευσης και μάλιστα για πολλούς κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ούτε καν ως ιδέα.  Θεωρώ πως η όλη κατάσταση θυμίζει λιγάκι αγανακτισμένους, έχεις έναν λαό δηλαδή που χλιαρά διαμαρτύρεται μην έχοντας καταλάβει ότι ούτε τον σέβονται ούτε τον λυπούνται ούτε τον φοβούνται στα σαλόνια της Ε.Ε και της πραγματικής εξουσίας, και ότι όσο αυτός δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να «φωνάζει» περιστασιακά ή να κλαίγεται τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το συμφέρον του.

Και μερικές γενικές παρατηρήσεις:

Παρότι ούτε οι δομές οι ανάλογες υπάρχουν(ισχυρά σωματεία, ισχυρές λαϊκές επιτροπές, κλπ) και κατ επέκταση ούτε ο υποκειμενικός παράγοντας έχει διαμορφώσει ταξική συνείδηση(αυτά έτσι και αλλιώς αλληλεξαρτώνται), ούτε και η επανάσταση βρίσκεται στην επόμενη γωνία, το όχι αυτό του ελληνικού λαού θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από τις ταξικές δυνάμεις και να τις ενυσχύσει ως ενα βαθμό. Να έχουμε υπόψη πως κάποιοι άνθρωποι, έστω και για να ψηφίσουν αυτό το εν πολλοίς κούφιο όχι, έδωσαν σκληρή μάχη με τον εαυτό τους μετά από τόση τρομοκρατία που αντιμετώπισαν(κλείσιμο τραπεζών, όριο στις αναλήψεις, τρομοκρατία από εργοδότες κλπ) και αυτό έχει την αξία του. Είναι λάθος να λέμε στον κόσμο αυτό ότι είναι κορόιδα, είναι λάθος να τους κουνάμε το δάχτυλο ή να τους προβάλουμε το επιχείρημα ότι το όχι το στήριξε και η Χρυσή Αυγή(έτσι και αλλιώς και το ΚΚΕ έχει υπερψηφίσει ή καταψηφίσει νομοσχέδια ή άρθα νομοσχεδίων που υπερψήφισε η καταψήφισε αντίστοιχα και η Χρυσή Αυγή). Η σωστή αντιμετώπιση, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι να τους λέμε «καλά έκανες και ψήφισες όχι, αλλά να ξέρεις τα όρια αυτού του όχι που ψήφισες», να τους εξηγούμε ότι το όχι αυτό, είτε ήταν στο μυαλό τους όχι στο χρέος, είτε όχι στα νέα μέτρα, είτε όχι στο ευρώ, δεν μπορείς να το υποστηρίξεις παρά μόνο οργανωμένα και στην πράξη, και μόνο με ένα γενικό σχέδιο ικανό να σε οδηγήσει τελικά κάπου και όχι στην ανακύκλωση της εκμετάλλευσης. Εκεί λοιπόν του μιλάς για αποδέσμευση, για εργατικό έλεγχο, για κεντρικό σχεδιασμό κλπ κλπ κλπ. Στην αντίθετη περίπτωση άμα τον απαξιώνεις ή του κουνάς το δάχτυλο ή του λες «εγώ στα είχα πει καλά να πάθεις τώρα» ή περιμένεις από αυτόν να ντρέπεται για το όχι του, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σου δώσει την ευκαιρία να του μιλήσεις, ή και αν στην δώσει θα είναι εξαρχής αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι σου. Από την άλλη ούτε να του χαϊδέψεις τα αυτιά δεν πρέπει, ενισχύοντας του τις όποιες αυταπάτες και δίνοντας περισσότερη αξία σε αυτό το όχι από ότι έχει. Κάτι τέτοιο κάνει με διάφορους τρόπους η Ανταρσύα που σαν ουρά του Σύριζα εδώ και καιρό:

ι) προέβη σε πανηγυρισμούς και μηχανοκίνητρς πορείες μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος(λες και έπεσε ο τσάρος),

ιι) Τους προηγούμενους μήνες καλούσε τον κόσμο σε κοινές πορείες με το Σύριζα για να πάει καλά η διαπραγμάτευση

ιιι) Παράλληλα δίνει αριστερό άλλοθι στην πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας με σταδιολογικά τερτίπια λες και η ανατροπή του καπιταλισμού θα γίνει κομμάτι κομμάτι και πριν καλά καλά το καταλάβει ο καπιταλισμός θα έχει μετατραπεί στο αντίθετό του, «χα σε ξεγελάσαμε καπιταλισμέ». Για να μη μιλήσουμε για τον προεκλογικό παροξυσμό του «χώρου», «να φύγει ο Σαμαράς» [τόπο στο μνημόνιο της αριστεράς]

Αν πάντως θέλουμε να παλέψουμε από καλύτερη θέση, και με αυτό εννοώ να φέρουμε περισσότερο κόσμο στις γραμμές μας ή έστω η άποψη μας να φτάσει αδιαμεσολάβητη σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, πρέπει αυτό το όχι του λαού να το δούμε με συμπάθεια, και να μην βοηθήσουμε να χαριστεί στο όχι η ερμηνεία που θέλει να του δώσει ο Σύριζα, δηλαδή ως επιδοκιμασία της δικής του πολιτικής.

Αυτά τα ολίγα

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Αναδημοσίευση από  Αμπελοφιλοσοφίες