Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα πατήσει πάνω σε ισοπεδωμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει για το κεφάλαιο.
O «Ριζοσπάστης» έχει γράψει επανειλημμένα πως αυτά τα μέτρα που παίρνονται σήμερα και αφορούν τις λεγόμενες «διαρθρωτικές αλλαγές» εμπεριέχονται στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ «ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990», όπως εύστοχα παρατηρεί άρθρο χτεσινής αστικής εφημερίδας.
Στο βασικό τους πυρήνα τα μέτρα αυτά αφορούν «απελευθερώσεις αγορών», δηλαδή διαμόρφωση συνθηκών για νέα πεδία δράσης του κεφαλαίου (βλέπε: ιδιωτικοποιήσεις, αγορές φαρμάκων, γάλακτος κ.λπ.) και μέτρα περαιτέρω χτυπήματος εργατικών δικαιωμάτων και μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης (3ετίες, απελευθέρωση απολύσεων κ.λπ.). Πρόκειται για μέτρα ενίσχυσης - θωράκισης της «ανταγωνιστικότητας» του κεφαλαίου, σε συνθήκες όξυνσης του διεθνούς ανταγωνισμού.
Μέτρα που για διάφορους λόγους καθυστέρησαν να υλοποιηθούν στην Ελλάδα, ανάμεσα στους οποίους θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και τη δράση του ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος. Θυμίζουμε ότι γι' αυτά τα μέτρα γινόταν συστηματική κριτική στις αστικές κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και αργότερα της ΝΔ ότι δεν υλοποιούνται με τους ρυθμούς και την αποφασιστικότητα που πρέπει, ότι καθυστερούν, τόσο από παράγοντες της ΕΕ όσο και από εκπροσώπους του αστικού Τύπου.
Θυμίζουμε, επίσης, ότι βασικές αστικές αναλύσεις επεσήμαιναν ότι αλλιώς θα μπορούσε το κεφάλαιο να αντιμετωπίσει την κρίση - εις βάρος βεβαίως της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων - εάν αυτά τα μέτρα είχαν υλοποιηθεί πιο πριν.
Είναι καθαρό ότι έχουμε «μπει» στο σκληρό πυρήνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Σε αυτές τις συνθήκες, η αντιπαράθεση για την «επεκτατική ή περιοριστική πολιτική», σε σχέση με τη δόση της λιτότητας, αντικειμενικά ξεφτίζει.
Η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να πείσει ότι αυτός ο δρόμος της βαρβαρότητας είναι ο δρόμος που θα σώσει το λαό, ο δρόμος που θα φέρει την πολυπόθητη ανάκαμψη και ανακούφιση, ελάφρυνση των βαρών κ.λπ. Ομως, η αλήθεια είναι ότι τα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που προωθούνται σήμερα αφορούν πιο βαθιές και μακρόχρονες επιπτώσεις στη ζωή των εργαζομένων πολύ περισσότερες από αυτές που έχουν φέρει μέχρι σήμερα οι περικοπές, τα χαράτσια, υπονομεύοντας τις μελλοντικές γενιές των εργαζομένων. Γι' αυτό, άλλωστε, συνοδεύονται και από πολιτικές «κοινωνικής συνοχής» διαχείρισης της διευρυμένης εργασιακής ανασφάλειας, της ανεργίας και της φτώχειας με «ψίχουλα».
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί απέναντι στο «μύθο της κυβέρνησης» να στήσει τη δικιά του κριτική. Οτι είναι πλαστά τα στοιχεία της «επιτυχίας» που παρουσιάζει η κυβέρνηση, ότι δεν έχουν πιαστεί οι στόχοι, ότι θα έρθει ένα νέο μνημόνιο κ.λπ. Η κριτική του στην κυβέρνηση γίνεται μέσα στο γήπεδο της στρατηγικής του κεφαλαίου, με βάση τα κριτήρια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, με δεδομένο το στόχο της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Προσπαθεί να αποδείξει ότι πρόκειται για πολιτική που είναι αντιλαϊκή επειδή είναι αναποτελεσματική! Γι' αυτό η κριτική του είναι άσφαιρη και αποπροσανατολιστική όσον αφορά τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, αποδεικνύοντας ότι δυο καρπούζια δε χωράνε στην ίδια μασχάλη. Με τα περί «νέου μνημονίου» προσπαθεί στην πραγματικότητα να συγκαλύψει ότι η πολιτική αυτή δεν εφευρέθηκε την περίοδο της κρίσης, αφορά δεσμεύσεις στο κεφάλαιο, δεσμεύσεις της ΕΕ που αφορούν και τη δική του πολιτική.
Επιβεβαιώνεται, λοιπόν, ότι το ζήτημα για το λαό, τους εργαζόμενους είναι εάν θα ψάχνουν μάταια λύσεις μέσα στο δοκιμασμένο και αντιλαϊκό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δρόμο του κεφαλαίου ή θα διαλέξουν άλλο δρόμο χωρίς τις δεσμεύσεις του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της ΕΕ. Με αυτό το κριτήριο θα πρέπει να σταθούν μπροστά στις κάλπες του Μάη.
Πηγή : 902.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου