Η προσάρτηση της Κύπρου στη Μ. Βρετανία επισημοποιήθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάνης (Νοέμβριος 1922-Ιούλιος 1923) και το 1925 η Κύπρος κηρύχθηκε αποικία της Μ. Βρετανίας.
Κόντρα στην αποικιοκρατία
Η πρώτη εξέγερση των Κυπρίων ενάντια στους Αγγλους χρονολογείται από το 1931.
Στις αρχές του 1950 διενεργείται δημοψήφισμα στην Κύπρο, κάτω από την καθοδήγηση του αρχιεπισκόπου Μακάριου Β΄. Η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων τάσσεται υπέρ της ένωσης με την Ελλάδα (95,7%). Η βρετανική κυβέρνηση αρνείται να δεχτεί την ένωση, εκβιάζοντας παράλληλα την ελληνική κυβέρνηση πως, αν θέσει το ζήτημα σε διεθνές επίπεδο, δεν θα επιτρέψει την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Είναι φανερό πως οι Αγγλοι θέλουν να κρατήσουν με νύχια και με δόντια την Κύπρο. Στόχος τους είναι να τη μετατρέψουν σε πολεμική βάση για να υποστηρίξουν την αυτοκρατορία τους στη Μ. Ανατολή που βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.
Στις 22 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου η ελληνική αντιπροσωπεία του ΟΗΕ θα θέσει για πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο το Κυπριακό, ενεργώντας κατά κάποιον τρόπο ενάντια στην επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης που δεν ήθελε εκείνη τη στιγμή να υπάρξει αναφορά στο ζήτημα. Την ίδια μέρα γίνεται διαδήλωση της Πανσπουδαστικής Επιτροπής Κυπριακού Αγώνα στην Αθήνα για το Κυπριακό, παρά την απαγόρευσή της από την κυβέρνηση, και σημειώνονται συμπλοκές των φοιτητών με τη αστυνομία. Στις 25 Απρίλη του 1952 εγκρίνεται νέο ψήφισμα της κυπριακής Εθνοσυνέλευσης για ένωση με την Ελλάδα. Λίγες μέρες μετά (στις 8 Μαΐου) διοργανώνεται παλλαϊκό συλλαλητήριο στην Αθήνα με το ίδιο αίτημα. Το συλλαλητήριο απαγορεύεται από την κυβέρνηση και γίνονται μεγάλης έκτασης συγκρούσεις με την αστυνομία. Την ίδια περίοδο γίνονται μαζικές διαδηλώσεις και στην Κύπρο. Στις 2 Αυγούστου του 1954 και μετά από πολλά αιτήματα των Κυπρίων για διευθέτηση του Κυπριακού, ο άγγλος κυβερνήτης Αρμιτέιτζ απαγορεύει οποιαδήποτε έκφραση των εθνικών αισθημάτων στην Κύπρο. Ο κυπριακός λαός αντιδρά με γενική απεργία, στις 12 Αυγούστου, ζητώντας την ελευθερία του. Ετσι η ελληνική κυβέρνηση αναγκάζεται να θέσει το θέμα στον ΟΗΕ στις 16 Αυγούστου. Στα τέλη του χρόνου ο ΟΗΕ αποφασίζει να… μη συζητηθεί το θέμα. Νέες διαμαρτυρίες στο νησί. Πολλοί κύπριοι αγωνιστές χτυπιούνται από τους βρετανούς στρατιώτες. Την 1η Απρίλη του 1955 αποφασίζεται η έναρξη του ένοπλου αγώνα. Η κυπριακή αντιστασιακή οργάνωση Εθνική Οργάνωση
Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) με στρατιωτικό συντονιστή το στρατηγό Γεώργιο Γρίβα (Διγενή) ξεκινά τις επιθέσεις μέσα στις μεγάλες πόλεις, καταλαμβάνοντας δημόσια κτίρια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και διοικητήρια. Στο επόμενο διάστημα, μετά από μια νέα απόρριψη του κυπριακού αιτήματος από τον ΟΗΕ και αφού έχουν ενταθεί τα καταπιεστικά μέτρα των Αγγλων στο νησί (ποινή του θανάτου για μεταφορά ή χρήση πυρομαχικών, επαναφορά της ποινής του μαστιγώματος, απαγόρευση συγκεντρώσεων, λογοκρισία κ.ά.), αρχίζουν οι συνομιλίες του νέου κυβερνήτη Σερ Τζον Χάρντινγκ με το Μακάριο (τον Γ') τον Οκτώβρη του 1955.
Αφού οι συνομιλίες απέτυχαν, οι Αγγλοι, στις 9 Μάρτη του 1956, απάγουν και εξορίζουν το Μακάριο στις Σεϊχέλες για ένα χρόνο. Παράλληλα καταλαμβάνουν το αρχιεπισκοπικό μέγαρο, τοποθετούν φρουρές σ' όλο το νησί, συλλαμβάνουν και εκτελούν πολλούς κύπριους αγωνιστές και πυρπολούν χωριά. Η ΕΟΚΑ συνεχίζει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Στις 10 Μάη του 1956 απαγχονίζονται οι Καραολής και Δημητρίου. Και δεν ήταν οι μόνοι. Το ίδιο διάστημα απαγχονίστηκαν οι Ζάκος, Μιχαήλ, Πατάτσος, Κουτσόφτας, Παναγίδης, Μαυρομάτης, Παλληκαρίδης κ.ά. Αξίζει να αναφερθεί ο ηρωικός θάνατος του Γρηγόρη Αυξεντίου που πολέμησε μόνος του εναντίον πολλών Αγγλων μέσα σε ένα σπήλαιο στην οροσειρά Τρόοδος. Το Μάρτη του 1957, μετά από μια εκεχειρία απελευθερώνεται ο Μακάριος, που φτάνει στην Κύπρο στις 17 του Απρίλη. Μόλις στις αρχές του 1958 η Αγγλία άρχισε να ψελλίζει κάτι για αυτοδιάθεση, προτείνοντας σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού. Στα μέσα του 1958 εξαγγέλλεται το βρετανικό σχέδιο Μακμίλαν που επέβαλε στο νησί τριπλή συγκυριαρχία (βρετανική, ελληνική και τουρκική). Αρχισαν να διαφαίνονται οι διαθέσεις των Αγγλων για τεχνητές οξύνσεις με στόχο τη διχοτόμηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ίδιο διάστημα σημειώθηκαν σοβαρές συγκρούσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε πολλές πόλεις.
Οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου
Το 1959, στις 5 Φλεβάρη, ξεκινάνε οι συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στη Ζυρίχη. Συμμετέχουν οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών, Καραμανλής και Μεντερές, οι υπουργοί Εξωτερικών, Αβέρωφ και Ζορλού, καθώς και άλλοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί. Το σημαντικότερο μέρος των συζητήσεων διεξήχθη μυστικά, από τον Αβέρωφ και τον Ζορλού, το Δεκέμβρη του 1958 και το Γενάρη του 1959 σε Νέα Υόρκη και Παρίσι και φυσικά εν γνώσει των Αγγλων και των Αμερικανών. Οι συνομιλίες καταλήγουν στη Συμφωνία της Ζυρίχης (11 Φλεβάρη) και συνεχίζονται στο Λονδίνο με συμμετοχή Βρετανών, Ελλήνων, Τούρκων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στις 17 Φλεβάρη, οπότε και θα καταλήξουν στη Συμφωνία του Λονδίνου στις 21 Φλεβάρη.
Με τις συμφωνίες αυτές: Τα τρία κράτη έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν από κοινού ή το καθένα χωριστά στην Κύπρο όταν αυτή απειλείται. Το σύστημα διακυβέρνησης της Κύπρου θα είναι η προεδρική δημοκρατία με πρόεδρο Ελληνοκύπριο και αντιπρόεδρο Τουρκοκύπριο που θα εκλέγονται ο πρόεδρος από τους ελληνικής και ο αντιπρόεδρος από τους τουρκικής καταγωγής κατοίκους του νησιού. Και οι δύο έχουν το δικαίωμα του βέτο για θέματα εξωτερικής πολιτικής, στρατού, ασφάλειας κ.ά. Το υπουργικό συμβούλιο θα αποτελείται από επτά Ελληνοκύπριους και τρεις Τουρκοκύπριους. Στην ενιαία Βουλή, το 70% των εδρών θα το έχουν οι Ελληνοκύπριοι και το 30% οι Τουρκοκύπριοι. οι δύο κοινότητες θα ψηφίζουν χωριστά. Επίσης θα υπάρχουν δύο άλλες Βουλές, μία ελληνοκυπριακή και μία τουρκοκυπριακή, που θα παίρνουν αποφάσεις για θρησκευτικά και εκπαιδευτικά θέματα. Οι μεγαλύτεροι δήμοι του νησιού θα διχοτομηθούν. Ο στρατός του νησιού θα αποτελείται από 2.000 άνδρες, το 60% των οποίων θα είναι Ελληνοκύπριοι και το 40% Τουρκοκύπριοι. Επίσης, θα υπάρχει τριμερές στρατηγείο Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου, ελληνική στρατιωτική δύναμη 950 ανδρών και τουρκική 650 ανδρών. Τέλος, η Μ. Βρετανία θα διατηρήσει τις βάσεις της σε πολλές περιοχές του νησιού. Φυσικά υπάρχει και η μυστική συμφωνία για είσοδο της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και εγκατάσταση ΝΑΤΟϊκών βάσεων στο νησί καθώς και για την απαγόρευση της δράσης του κομμουνιστικού κόμματος. Με βάση τις συμφωνίες αυτές η Μ. Βρετανία αναγνωρίζει την… ανεξαρτησία της Κύπρου, παραχωρώντας στην τουρκική μειονότητα πολλές εξουσίες. Το 1960 στις 16 Αυγούστου γίνεται η επίσημη ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τυπικά λήγει η βρετανική κυριαρχία και ιδρύεται το ανεξάρτητο κυπριακό κράτος. Ο τελευταίος βρετανός κυβερνήτης του νησιού, Σερ Χιου Φουτ, αναχωρεί από τη νησί. Ουσιαστικά όμως η Κύπρος τίθεται υπό την κηδεμονία της Ελλάδας, της Τουρκίας και βασικά της Αγγλίας και ταυτόχρονα μπαίνουν οι βάσεις για τη μετέπειτα διχοτόμηση του νησιού.
Τα αποτελέσματα των συμφωνιών
Πολύ σύντομα η Αγγλία άρχισε να καλλιεργεί πολιτική προστριβών μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Ο τουρκοκύπριος αντιπρόεδρος σε βασικά ζητήματα έθετε βέτο, δημιουργώντας νέα αδιέξοδα. Το Δεκέμβρη του 1963 όμως ξεσπούν νέες εκτεταμένες συγκρούσεις μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων και η Τουρκία απειλεί με αεροπορική εισβολή.
Το σχέδιο Ατσεσον
Στις 24 Ιούνη του 1964 γίνεται μια αποτυχημένη συνάντηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζόνσον, για το Κυπριακό. Οι Αμερικάνοι, θέλοντας να μετατρέψουν την Κύπρο σε αβύθιστο αεροπλανοφόρο για τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια σε Μέση Ανατολή και Ασία, σχεδιάζουν τη διχοτόμηση του νησιού και τη διπλή ένωση με Ελλάδα και Τουρκία. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ατσεσον αναλαμβάνει τη διαμόρφωση σχεδίου για τη λύση του Κυπριακού μέσω ΟΗΕ και κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας. Η ελληνική κυβέρνηση αρχίζει μυστικές διαβουλεύσεις με τον Ατσεσον. Ο Ατσεσον προτείνει δύο σχέδια. Το πρώτο είναι να παραχωρηθεί στην Τουρκία η χερσόνησος της Καρπασίας και να γίνει στρατιωτική βάση. Το υπόλοιπο νησί θα ενωνόταν με την Ελλάδα. Επίσης προέβλεπε αυτόνομα καντόνια για τις τουρκοκυπριακές περιοχές. Το δεύτερο προέβλεπε περίπου τα ίδια, παραχωρώντας όμως στην Τουρκία μικρότερες εκτάσεις. Το πρώτο σχέδιο το απέρριψε ο Μακάριος αλλά το δέχτηκε η τουρκοκυπριακή πλευρά. Το δεύτερο απορρίφθηκε κι απ' τους δύο. Ολα τα σχέδια παραμένουν μυστικά μέχρι που αποκαλύπτεται στον Τύπο στις 14 Αυγούστου το περίφημο "σχέδιο Ατσεσον" για διχοτόμηση. Μπροστά στις αντιδράσεις του ελληνικού και του κυπριακού λαού, οι Αμερικάνοι και η ελληνική κυβέρνηση αναγκάζονται να αναδιπλωθούν και αναβάλλουν τα σχέδιά τους.
Κυπριακό και χούντα
Οι μικροσυμπλοκές συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια, εν μέσω διεθνών διαβουλεύσεων. Στις 9 Σεπτέμβρη του 1967 ο πρωθυπουργός της χούντας Κ. Κόλλιας συναντιέται στον Εβρο με τον τούρκο πρωθυπουργό Ντεμιρέλ. Οι συνομιλίες καταλήγουν σε φιάσκο. Στις 14 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου ελληνοκύπριοι αστυνομικοί, με επικεφαλής το Γρίβα, μπαίνουν στον Αγιο Θεόδωρο, ένα υπό τουρκοκυπριακό έλεγχο χωριό στην Κύπρο. Την επομένη, γίνονται συγκρούσεις και ανταλλαγές πυρών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με συμμετοχή τεθωρακισμένων και πυροβολικού. Την ίδια μέρα ο Γρίβας, σύμφωνα με σχέδιο της ίδια της χούντας των Αθηνών, καταλαμβάνει και το χωριό Κοφινού. Τα γεγονότα ήταν πολύ σοβαρά και προκάλεσαν πολιτική κρίση. Στις 16 Νοέμβρη η κρίση κορυφώνεται. Η Τουρκία ζητεί την παρέμβαση του ΟΗΕ και την αποχώρηση των ελληνοκυπριακών στρατευμάτων. Σε άλλη περίπτωση θα επενέβαινε με στρατό στο νησί. Το πρωί της 16ης Νοέμβρη οι ελληνικές δυνάμεις αποσύρονται από τα χωριά που είχαν καταλάβει. Στην Τουρκία πραγματοποιούνται διαδηλώσεις ενάντια στην Ελλάδα. Στις 17 Νοέμβρη η Τουρκική Εθνοσυνέλευση ανοίγει το δρόμο για επιχειρήσεις του τουρκικού στρατού και εκτός των εδαφών της Τουρκίας. Οι Τούρκοι σχεδόν αμέσως προχωρούν σε μαζικές παραβιάσεις του κυπριακού θαλάσσιου και εναέριου χώρου. Η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται στα πρόθυρα πολέμου. Ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Σάιρους Βανς επισκέπτεται στις 24 του Νοέμβρη την Αγκυρα και την επομένη την Αθήνα για συνομιλίες. Στις 27 του Νοέμβρη ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ ανακοινώνει ότι η Ελλάδα και η Τουρκία αποδέχονται το σχέδιο Βανς. Στις αρχές Δεκέμβρη η χούντα αποσύρει τα ελληνικά στρατεύματα απ' το νησί.
Στις 7 Μάρτη του 1970 πραγματοποιείται αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας κατά του προέδρου της Κύπρου, Μακαρίου, από τη συνωμοτική οργάνωση "Εθνικό Μέτωπο" που, όπως αποδείχτηκε, πίσω της βρισκόταν η χούντα των Αθηνών. Στα μέσα του 1971 αρχίζει τη δράση της η οργάνωση ΕΟΚΑ (Β'), με αρχηγό το Γρίβα. Αποτελούνταν από στελέχη του "Εθνικού Μετώπου", υποκινούνταν πλέον από ξένα συμφέροντα και στηριζόταν από τη χούντα. Από την προβοκατόρικη δράση της θα αναφέρουμε την απόπειρα πραξικοπήματος ("σχέδιο Απόλλων") και τη νέα δολοφονική απόπειρα κατά του Μακάριου στις 7 Οκτώβρη του 1973. Το Γενάρη του 1974, μετά το θάνατο του Γρίβα, την ηγεσία της ΕΟΚΑ Β' θα αναλάβει ουσιαστικά ο νέος δικτάτορας της Ελλάδας, Δημήτρης Ιωαννίδης. Στις 25 Απρίλη του ίδιου χρόνου η κυπριακή κυβέρνηση κηρύσσει την ΕΟΚΑ Β' παράνομη.
Στις 2 Ιούλη ο Μακάριος, θέλοντας να απαλλαγεί από τους συνωμότες, ζητεί την αποχώρηση των ελλήνων αξιωματικών από την Κύπρο. Η απάντηση του Ιωαννίδη ήταν άμεση. Στις 15 Ιούλη του 1974 η χούντα μεθοδεύει πραξικόπημα στην Κύπρο κατά του Μακαρίου, με τις προτροπές των Αμερικάνων. Οι πραξικοπηματίες πυρπολούν το προεδρικό μέγαρο, επιτίθενται στην αρχιεπισκοπή και τοποθετούν στην προεδρία το Νίκο Σαμψών. Η Τουρκία στις 20 Ιούλη επεμβαίνει στρατιωτικά και καταλαμβάνει το βόρειο 1/3 του νησιού. 250.000 Κύπριοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και ζουν σε καταυλισμούς.
"Αττίλας 2"
Στις 24 Ιούλη ο Κ. Καραμανλής επιστρέφει στην Ελλάδα από τη Γαλλία και σχηματίζει κυβέρνηση "εθνικής ενότητας". Η χούντα είναι πλέον παρελθόν. Το πρωί της 14ης Αυγούστου ολοκληρώνονται στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την Κύπρο μετά την τούρκικη στρατιωτική εισβολή, που καταλήγουν σε αποτυχία. Σχεδόν ταυτόχρονα ξεκινάει ο "Αττίλας 2". Τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν τη Λευκωσία, την Αμμόχωστο και άλλα μέρη στην Κύπρο. Η ελληνική αντίδραση είναι μόνο διπλωματική, αφού το πολεμικό συμβούλιο υπό τον Κ. Καραμανλή διαπιστώνει την αδυναμία της Ελλάδας να επέμβει στρατιωτικά. Ο Καραμανλής ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν μια κίνηση τακτικής, αφού υπήρχε μεγάλη λαϊκή αντίδραση για το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα στην Κύπρο, την ανατροπή του Μακάριου από τη χούντα, την ακολουθούμενη τουρκική εισβολή και τη διχοτόμηση του νησιού με τις ευλογίες των ΝΑΤΟϊκών.
Στις 15 του Αυγούστου, τα τουρκικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αμμόχωστο, αφού δεν υπήρχε πλέον καμιά αντίσταση. Στις 16 του Αυγούστου οι Τούρκοι καταλαμβάνουν τη Μόρφου και η κυπριακή κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται στη Λεμεσό, λόγω της επαπειλούμενης κατάληψης της Λευκωσίας. Την ίδια μέρα το απόγευμα οι Τούρκοι σταματούν τις στρατιωτικές ενέργειες. Περίπου του 36% του κυπριακού εδάφους έχει καταληφθεί. 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι σκοτώθηκαν, περισσότεροι από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 περίπου ήταν οι πρόσφυγες.
Από τότε το Κυπριακό βρίσκεται σε μια διαρκή συζήτηση και με την πολιτική των Αγγλων και των Αμερικάνων παγιώθηκε μια κατάσταση διχοτόμησης του νησιού και αναβάθμισης του ρόλου των ιμπεριαλιστών. Το αποκορύφωμα ήταν η ανακήρυξη του "Τουρκικού Ομόσπονδου Κράτους της Κύπρου" στις υπό τουρκική κατοχή περιοχές, το Φλεβάρη του 1975, και η ανακήρυξη της "Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου", από τον Ραούφ Ντενκτάς, στις 15 Νοέμβρη του 1983.
Το σχέδιο Ανάν
Ισως το σχέδιο Ανάν να ήταν η μοναδική περίπτωση που ένα σχέδιο κατασκευασμένο από τους ιμπεριαλιστές ανέφερε με τόση ειλικρίνεια τις πραγματικές τους βλέψεις (εξαιρείται το μυστικό σχέδιο Ατσεσον). Δεν προέβλεπε κανενός είδους "ομοσπονδία", αλλά τη θεσμοθέτηση δύο κρατικών οντοτήτων, με τελική κατάληξη τη διχοτόμηση. Μιλούσε για το "κοινό κράτος" της Κύπρου που θα αποτελούνταν από δύο "συστατικά κράτη", με δικά τους συντάγματα και με σημαντικές αρμοδιότητες που θα έφταναν μέχρι την πλήρη αυτοδιοίκηση αλλά και μέχρι τη λήψη αποφάσεων για διεθνή ζητήματα.
Οσον αφορά το κοινό κράτος, η διαδικασία λήψης αποφάσεων θα ήταν πολύπλοκη. Το Κοινοβούλιο του "κοινού κράτους" θα αποτελούνταν από δύο Σώματα, τη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, και θα ασκεί τη νομοθετική εξουσία. Η Γερουσία θα αποτελούνταν από ισάριθμα μέλη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ενώ η Βουλή των Αντιπροσώπων, ανάλογα με τον πληθυσμό. Οι αποφάσεις του Κοινοβουλίου θα απαιτούσαν τη σύμφωνη γνώμη και των δύο Σωμάτων με απλή πλειοψηφία, που θα συμπεριλαμβάνονταν το ένα τέταρτο των γερουσιαστών που ψηφίζουν από κάθε "συστατικό κράτος". Για ειδικά θέματα θα απαιτούνταν ειδική πλειοψηφία δύο πέμπτων του συνολικού αριθμού των γερουσιαστών από κάθε "συστατικό κράτος".
Το Προεδρικό Συμβούλιο θα ασκούσε την εκτελεστική εξουσία. Η σύνθεσή του θα ήταν αναλογική με τον πληθυσμό των δύο "συστατικών κρατών" και θα αποτελούνταν από έξι μέλη που θα εκλέγονταν από μία λίστα με ειδική πλειοψηφία στη Γερουσία και θα εγκρίνονταν με απλή πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Πάντως σε κρίσιμα ζητήματα στα οποία θα υπήρχαν διαφωνίες προβλεπόταν η ύπαρξη του Ανώτατου Δικαστηρίου (κάτι σαν υπερκυβέρνηση), ένα όργανο που θα αποτελούνταν από 9 μέλη (3 Ελληνοκύπριους, 3 Τουρκοκύπριους και 3 μη Κύπριους). Είναι φανερό πως οι 3 μη Κύπριοι θα μπορούσαν ανάλογα με τα συμφέροντά τους να συμφωνούν είτε με τους μεν είτε με τους δε και να έχουν στην ουσία τη δυνατότητα απόφασης, αν και 3 στους 9 είναι τυπικά μειοψηφία. Επέστρεφε δηλαδή από την πίσω πόρτα η κακόφημη "κηδεμονία" των συμφωνιών του 1960.
Αξια προσοχής ήταν η παράγραφος για την "αποστρατικοποίηση" του νησιού, που ανέφερε ότι η Κύπρος δεν θα έθετε το έδαφός της στη διάθεση των διεθνών στρατιωτικών επιχειρήσεων εκτός και αν θα υπήρχε συγκατάθεση της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ετσι, με τους γνωστούς εκβιασμούς των Αμερικάνων σε Τουρκία και Ελλάδα και με τον κυπριακό λαό στο περιθώριο, η Κύπρος θα κατέληγε σε ΝΑΤΟϊκή βάση για τα πολεμικά σχέδια των Αμερικάνων σε Μ. Ανατολή και Ασία. Ακόμα, αφού θα παρέμεναν σε ισχύ οι διατάξεις του 1960 για τις εγγυήτριες δυνάμεις, οποιοσδήποτε λόγος για αποστρατικοποίηση είναι άνευ περιεχομένου.
Επίσης θα υπήρχε "ειρηνευτική" δύναμη του ΟΗΕ που θα επιτηρούσε την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας καθώς και μια Επιτροπή Επιτήρησης που θα αποτελούνταν από τις εγγυήτριες δυνάμεις, το "κοινό κράτος" και τα "συστατικά κράτη", υπό την προεδρία των Ηνωμένων Εθνών.
Στο σχέδιο τονιζόταν ρητά ότι οι Συνθήκες Ιδρυσης, Εγγυήσεων και Συμμαχίας του 1960 θα παρέμεναν σε ισχύ. Δηλαδή το απαράδεκτο καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων διατηρούνταν. Τόση ανεξαρτησία δηλαδή!
Για το ζήτημα των προσφύγων το σχέδιο προέβλεπε την επιστροφή τους, σταδιακά, σε… 20 χρόνια!! Η λύση στο δύσκολο θέμα των περιουσιών μετατίθονταν για… αργότερα.
Είναι ολοφάνερο ότι, ερήμην των λαών, οι ιμπεριαλιστές (όπως στις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, όπως με το σχέδιο Ανάν και τώρα με την έναρξη των συνομιλιών με το "Κοινό Ανακοινωθέν") εκπονούν σχέδια προς όφελός τους και πάντοτε βάζουν ασφαλιστικές δικλείδες για να κατοχυρώσουν την κυριαρχία τους.
Η Κύπρος πέρυσι με την παρέμβαση των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των Γερμανών, μέσα σ΄ ένα Σαββατοκύριακο βυθίστηκε στο οικονομικό χάος κι αφού επί χρόνια οι αναλύσεις για τα μυθικά πλούτη που θα έφερνε το φυσικό αέριο από τα “οικόπεδά” της έδιναν και έπαιρναν.
Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην Κύπρο αποδεικνύουν με δραματικό τρόπο ότι όταν και όπου εμπλέκονται οι ιμπεριαλιστές, την πληρώνουν οι μικρές χώρες και οι λαοί τους. Κι αυτό γίνεται πιο βίαια σε περίοδο κρίσης.
Ήρθε και η σειρά του κυπριακού λαού να γευτεί τους πραγματικούς καρπούς της κρίσης και της επίθεσης του συστήματος που ρημάζει και καταστρέφει εξαρτημένες χώρες, πλούτο και εργαζόμενους σε παγκόσμια κλίμακα
Οι αυταπάτες και οι πανηγυρισμοί για την “πολυδιάστατη” πολιτική Χριστόφια που δήθεν θα κατάφερνε τη συνεργασία ΗΠΑ, Ισραήλ, ΕΕ αλλά και Ρωσίας γύρω από την Κύπρο με όχημα την εξόρυξη-αξιοποίηση των κοιτασμάτων της κυπριακής ΑΟΖ αποδείχτηκαν απάτες!
Έτσι η σκυτάλη πέρασε στον Αναστασιάδη, ξεκάθαρου υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν και εκφραστή των ιμπεριαλιστών στο νησί.
Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές επέστρεψαν εκδικητικά μετά το συντριπτικό «όχι» του κυπριακού λαού στο σχέδιο Ανάν για διχοτόμηση και μετατροπή του νησιού σε ιμπεριαλιστική βάση εξορμήσεων. Μπαίνουν σφήνα στις βλέψεις των δυτικοευρωπαίων ιμπεριαλιστών.
Στην Κύπρο το εκρηκτικό μείγμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης συναντήθηκε και συναντιέται με τις κινήσεις στη σκακιέρα της αναδιάταξης θέσεων και σφαιρών επιρροής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Η κρίση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος οξύνει τους ανταγωνισμούς που αυτοί με τη σειρά τους τροφοδοτούν την κρίση, σε ένα φαύλο κύκλο που τι μας έχει δώσει την τελευταία περίοδο στην ευρύτερη περιοχή; σοβαρές λαϊκές αντιδράσεις αλλά και την περίπτωση της επέμβασης στη Λιβύη και τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Συρία. Δεν είσαι απλά μάντης κακών αν ισχυριστείς ότι με τον εκνευρισμό που επικρατεί στις τάξεις των ιμπεριαλιστών εγκυμονούνται σοβαρότατοι κίνδυνοι για ολόκληρη την εύφλεκτη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Δεν υπάρχει άλλη λύση για την Κύπρο και το λαό της, όπως και για τον Ελληνικό και Τούρκικο λαό πέρα από την πάλη κατά των ιμπεριαλιστών για ανεξαρτησία, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ, να διωχτούν οι ξένες βάσεις απ' όπου κι αν προέρχονται, όπου κι αν βρίσκονται.
Που θα βροντοφωνάξουν: ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ. Που θα σηκώσουν ψηλά το κεφάλι και θα κοιτάξουν μπροστά, με εμπιστοσύνη στη δύναμη του λαού, που δεν θα αποδέχονται τετελεσμένα και κόντρα στον ψευτορεαλισμό θα συνεχίσουν να πιστεύουν στη φιλία των λαών, στα ιδανικά της ανεξαρτησίας, στην προοπτική ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
Είναι καιρός να ξανακουστεί δυνατά το σύνθημα: ΕΛΛΑΔΑ ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ.
πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου