Να παραπλανήσει τους εργαζόμενους παίζοντας με τα βάσανα και την αγωνία τους επιχειρεί το «Σχέδιο Β» με επικεφαλής τον Αλ. Αλαβάνο και με το πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του, στο οποίο περιγράφεται σαν ειδυλλιακό το τοπίο μιας Ελλάδας με εθνικό νόμισμα.
Βεβαίως, στην καπιταλιστική οικονομία δεν υπάρχει «εθνικό νόμισμα» που να μην είναι συνδεδεμένο με κάποιο ισχυρό διεθνές νόμισμα, είτε λέγεται ευρώ, είτε δολάριο, είτε λίρα Αγγλίας, είτε γουάν κ.λπ., με ό,τι επίδραση έχει αυτό για τις διεθνείς συμμαχίες, τους ανταγωνισμούς κ.λπ.
«Η χρονιά που έρχεται είναι δυνατό να μην έχει καμία απολύτως σχέση με το 2010, το 2011, το 2012 και ιδιαίτερα με το 2013, ένα από τα σκληρότερα χρόνια στην Ιστορία της Ελλάδας, υπόδουλης πια στην Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που την έχουν μεταβάλει σε οικονομικό και κοινωνικό ερείπιο (...) Οι μεγάλοι αντίπαλοι βέβαια παραμένουν. Η κυβέρνηση Μέρκελ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι Βρυξέλλες, η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, το μεγάλο κεφάλαιο. Κανείς όμως από αυτούς δεν μπορεί τελικά να ανακόψει την πορεία ενός λαού που δεν παραλύει από παραίτηση και φόβο (...) Αλλού είναι το πρόβλημα. Στην "αόρατη κυβέρνηση": Στο σύστημα ιδεών και αντιλήψεων και συναισθημάτων φόβου της αλλαγής που τα καπιταλιστικά κέντρα έχουν εμφυτεύσει στο μυαλό και την καρδιά μας (...) Απαλλαγή του προϋπολογισμού από τα χρέη, ρευστότητα με το εθνικό νόμισμα, ισχυρό δημοκρατικό κράτος, αγοραστική δύναμη στους εργαζόμενους είναι τομές που γυρίζουν αμέσως τη σελίδα (...) Εμείς οι Ελληνες οφείλουμε πια να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Να αλλάξουμε τις διεθνείς συντεταγμένες της χώρας μας, σε σχέση με την Ευρωζώνη (...) Ετσι το 2014 μπορεί να γεμίσει από αυτές τις μικρές όμορφες καθημερινές στιγμές που κάνουν τον κόσμο ευτυχισμένο και ήταν εντελώς απούσες τις χρονιές που περάσανε. Τους ηλικιωμένους να λιάζονται στα παγκάκια και να κουτσομπολεύουν αμέριμνοι. Τους εργαζόμενους να ξυπνάν τα πρωινά με ασφάλεια ότι έχουν τη δουλειά τους και δε θα τη χάσουν. Τους απλούς ανθρώπους να μη τρομοκρατούνται στη θέα του ταχυδρόμου. Τους σημερινούς ανέργους να χαμογελούν με σιγουριά γιατί επιτέλους στην Ελλάδα με το εθνικό νόμισμα και τη ρευστότητα ανοίγουν δουλειές. Τους νέους να σταματούν να ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους, να αγαπούν πάλι και να νιώθουν μητρική στήριξη στον τόπο τους. Τα σπίτια παντού ζεστά το χειμώνα. Τις νεανικές θεατρικές ομάδες και τις καλλιτεχνικές εκθέσεις γεμάτες κόσμο. Τα πιτσιρίκια πολύβουα σμάρια στα κοινοτικά γυμναστήρια, μαθήματα ξένων γλωσσών και μουσικής. Τα νοσοκομεία και τα σχολεία φιλόξενα, με προσωπικό που έχει αξιοπρέπεια και συνείδηση του καθήκοντος. Και όλη την πατρίδα μας σε ένα πυρετό ανοικοδόμησης, σε ένα κλίμα αλληλεγγύης, με αίσθηση ότι γράφει ιστορία για την ίδια και όλη την Ευρώπη».
***
Σε σχέση με όλα τα παραπάνω, που ακούγονται ειδυλλιακά, υπάρχει μια εύλογη απορία: Γιατί όλα αυτά που τάζει το «Σχέδιο Β» σαν παρεπόμενα της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα δεν απαντώνται σε κανένα καπιταλιστικό κράτος είτε με ευρώ, είτε με «εθνικό νόμισμα», ούτε σαν εξαίρεση στον κανόνα; Λίγο - πολύ η φτώχεια, η ανέχεια, η ανεργία, το βάθεμα της εκμετάλλευσης, τα βάσανα και οι έγνοιες είναι στην ημερήσια διάταξη, πέρα κι έξω απ' το νόμισμα. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είναι το νόμισμα που καθορίζει το πώς θα ζει ο λαός. Αυτό καθορίζεται από το ποιος έχει στα χέρια του την οικονομία, δηλαδή ποιος έχει στην κατοχή του τα μέσα παραγωγής, ποιος καρπώνεται τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Στον καπιταλισμό, πάντως, τον καρπώνονται οι κεφαλαιοκράτες σε όποιο νόμισμα κι αν αποτιμηθεί αυτός ο πλούτος.
Διέξοδος και ανάκαμψη από την κρίση στο έδαφος του καπιταλισμού δεν σημαίνει και ανάκαμψη για το λαό, ίσα ίσα με όποιο μείγμα διαχείρισης σημαίνει για την πλειοψηφία περαιτέρω απαξίωση των αναγκών του, χτύπημα δικαιωμάτων.
Το «Σχέδιο Β» αποδίδει τις ευθύνες για τα βάσανα του λαού σε όλους (στην Μέρκελ, στην Ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στην τρόικα, στην κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) εκτός από τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η δε αναφορά στο «μεγάλο κεφάλαιο» δεν πρέπει να μπερδεύει αφού ανέξοδη «αντιπλουτοκρατική ρητορική» κάνουν και αστικές δυνάμεις. Και τι προτείνει; Εξοδο από την Ευρωζώνη και το ευρώ, παραμένοντας μέσα στην καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, με το κεφάλαιο να έχει την ιδιοκτησία και την οικονομία στα χέρια του. Το δε ισχυρό"δημοκρατικό κράτος" που επαγγέλλεται, χωρίς ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων, σημαίνει εξουσία του κεφαλαίου που θα περιφρουρεί και θα εγγυάται αυτές τις σχέσεις.
***
Το παραμύθι που αφηγείται το «Σχέδιο Β» δεν έχει ευτυχισμένο τέλος για το λαό, έχει δράκο που τον δαγκώνει, αλλά τον παραμυθιάζει ακριβώς για να τον ωθήσει να σηκώσει μια σημαία ξένη προς τα συμφέροντά του, για να θολώσει η ματιά του και να μη διακρίνει τον πραγματικό αντίπαλο. Είτε με δραχμή, είτε με ευρώ, είτε με δολάριο, το ταμείο της εργατικής - λαϊκής οικογένειας θα είναι μείον για όσον καιρό τα ηνία της οικονομίας κρατούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια. Για όσον καιρό το πολιτικό τους προσωπικό αποφασίζει σύμφωνα με τα συμφέροντά τους, για όσον καιρό συμμαχίες όπως η ΕΕ σήμερα ή κάποια άλλη αύριο, οι συνεργασίες με άλλα καπιταλιστικά κράτη, έχουν στο κέντρο τους ένα πράγμα: Το κέρδος και την ενίσχυση της θέσης της μιας αστικής τάξης έναντι της άλλης.
Να μην τσιμπήσει ο λαός στα «ριζοσπαστικά δολώματα» που καλύπτουν επώδυνα αστικά αγκίστρια για τον ίδιο και τα παιδιά του. Με οργάνωση κι αγώνα, με ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας, που προϋποθέτουν την πολύμορφη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, να χαράξει δρόμο προς το μέλλον της λαϊκής εξουσίας που δικαιούται να το απολαύσει.
Πηγή : www.rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου