Να γυρίσουμε τον τροχό

Από αδιέξοδο σε αδιέξοδο βαδίζει η κυβέρνηση των προθύμων, όσο οι πιέσεις των ιμπεριαλιστών γίνονται περισσότερο κυνικές και απροκάλυπτες. Ο ένας δηλώνει ότι βγαίνουμε πλέον από το μνημόνιο. Ο άλλος μετατρέπει τα μίλια που τους χωρίζουν από τους τροικανούς, σε μέτρα με τη δικιά του μεζούρα, εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού. Και οι υπάλληλοι των ιμπεριαλιστών αναχωρούν για σκι, αφήνοντας την κυβέρνηση να παρακολουθεί τα σλάλομ των δυο εταίρων στην προσπάθεια να χειριστούν την χρεοκοπημένη χώρα, στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για διέξοδο από την κρίση. Ολα αυτά θα ήταν ικανά να προκαλέσουν γέλια και σχολιασμούς από τον κόσμο, αν δεν συνεπάγονταν ακόμη χειρότερες μέρες και μέτρα για τον καθένα μας. Ύστερα από μια μομφή που κατέληξε σε ένα θέατρο κουτσαβακισμού και άφθονο βερμπαλισμό περί σωτήρων και προδοτών, τα ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους επανήλθαν με σφοδρότητα. Νέα μέτρα, νέες απολύσεις, νέοι φόροι.Οι απολύσεις από την αμυντική βιομηχανία και την ΕΡΤ άραγε θα μπουν στα νούμερα του 2013 ή του 2014, ώστε να ευημερούν οι αριθμοί; Οι νέοι απολυμένοι θα το μάθουν τον Δεκέμβρη ή τον Μάρτη, ώστε να μετριαστούν οι αντιδράσεις; Το νέο πετσόκομα των συντάξεων αλλά και των μισθών θα γίνει άμεσα ή μέσω φόρων και χαρατσιών; Και, προπαντός, το χαράτσι θα μετονομαστεί, ώστε να το “χωνέψουν” οι αντάρτες βουλευτές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή θα μετακυλιστεί στους δήμους, ώστε ο κοσμάκης να κυνηγάει τους δημάρχους και όχι την κυβέρνηση;
Αυτά τα γελοία διλήμματα προσπαθούν να εφεύρουν οι δυο συνταξιδιώτες της εκποίησης της χώρας και του εργατικού της δυναμικού στους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο, ώστε να προκύπτει πρωτογενές πλεόνασμα αθλιότητας.
Την ίδια στιγμή που η ανεργία ξεπερνά το 30%, ενώ στους νέους το 60%, βρίσκεται εκτός παραγωγής και άρα βιώνει τον εγκλωβισμό του στο κοινωνικό περιθώριο.
Την ίδια στιγμή που οι κατασχέσεις μισθών και συντάξεων συγκλίνουν με τις κατασχέσεις κατοικιών στη δημιουργία ενός νέου φαινομένου αστέγων, παράλληλα με τα 350.000 νοικοκυριά που στερούνται ρεύματος και των πολύ περισσότερων που θα παγώνουν λόγω πετρελαίου.
Την ίδια ώρα που η κατάργηση της αργίας της Κυριακής μαζί με το όριο απολύσεων ολοκληρώνουν μια καταιγιστική διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι δύο νέοι μονομάχοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αγωνιούν για το ποιος θα στηριχτεί και θα πάρει την βούλα από τα ξένα και ντόπια κέντρα εξουσίας.
Και ναι μεν στο ΠΑΣΟΚ η διαλυτική κατάσταση φαίνεται πιο εύκολα, φτάνοντας ίσως στα όρια να πάψει να αποτελεί και κοινοβουλευτική ομάδα, στην προσπάθεια των βουλευτών του να επιβιώσουν, όμως εξίσου δύσκολη εξελίσσεται και η πορεία της ΝΔ. Όχι βέβαια γιατί κάποιοι θυμήθηκαν ότι, αφού ψήφισαν όλα τα μνημόνια, δεν θα “ανεχθούν” νέα μέτρα ή να φορολογηθεί το χωράφι και το μαντρί αλλά γιατί συνειδητοποιούν ότι το success story του αρχηγού τους θα τους οδηγήσει στην ίδια θέση που σήμερα βρίσκεται ο εταίρος τους. Πρόκειται, λοιπόν, για μια κυβέρνηση που κρατιέται κυριολεκτικά από τους προστάτες της και που δεν πρόκειται όχι να τους αντιμιλήσει αλλά θα πάρει και καινούργια μέτρα, όποτε και όσα κρίνουν, πριν ή μετά το σκι τους, οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και το ΔΝΤ. Αυτό οδηγεί στελέχη, όπως η Ντόρα, να προσπαθούν να διασώσουν τη σημερινή κυβέρνηση, έστω και με τσόντες από τη ΔΗΜΑΡ.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού φόρεσε και καουμπόικο χαλινάρι στο Τέξας και διαβεβαίωσε ότι δεν κάνει χωρίς ευρώ και ΕΕ τους ενδιαφερόμενους, επιχείρησε να αναβαθμίσει την κινηματική του φορεσιά, διαπιστώνοντας ότι, δυστυχώς, πρόκειται για άδειο πουκάμισο. Ούτε τα μέλη των συνιστωσών του δεν έπεισε να χάσουν ένα κυριακόβραδο στις... επάλξεις του Συντάγματος, ώστε να συμβάλουν στην “λαϊκή” αναβάπτιση της νέας του κολοτούμπας - προσαρμογής. Η ακόμη δεξιότερη μετατόπισή του και η συμμόρφωσή του με τις απαραίτητες ιμπεριαλιστικές προδιαγραφές δεν δημιουργούν μόνο εσωτερικές τριβές από κάποιους που κάνουν ότι δεν είχαν υποψιαστεί αυτές τις πολιτικές κυβιστήσεις που απαιτούνται στο στίβο της κυβερνητικής διεκδίκησης, αλλά το χειρότερο είναι, ότι δεν διαβάζουν το ρήγμα που, στην πραγματικότητα, χωρίζει όλους αυτούς από το λαϊκό αίσθημα οργής που έχει παραχθεί. Και είναι χειρότερο, γιατί ακόμη και την πιθανή μετατόπιση ψήφων που μπορεί να προκύψει, τη θεωρούν ως γεφύρωμα αυτού του ρήγματος, μη κατανοώντας ότι η λαϊκή στήριξη, ακόμη και μιας ρεφορμιστικής αριστερής εναλλαγής, απαιτεί άλλου επιπέδου λαϊκή συνείδηση και άλλου επιπέδου συγκρότηση του εργατικού κινήματος. Οι αυταπάτες τους -που ίσως ράγισαν με την αποτυχία της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα- συνάδουν με την συνεχή και σταθερή αποστίχοιση πλατειών μαζών γύρω από αυτό το μόρφωμα που διαπιστώνουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι “λύσεις” που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε διάσταση με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζόμενων, όχι βέβαια γιατί το υπαινίχθηκε ο Γλέζος αλλά γιατί το συνειδητοποιούν ολοένα και εντονότερα οι ίδιοι.
Την ώρα που διαπιστώνεται περαιτέρω φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και έγινε φανερό μέσα στη Βουλή αλλά και στη συνέντευξη του Σαμαρά στο Mega ότι οι εργατικοί αγώνες, οι λαϊκές αντιστάσεις και η Αριστερά βρίσκονται στο στόχαστρο και είναι ήδη υπό διωγμό, το να μην διαπιστώνει κανείς το χάσμα ανάμεσα στο εκλογικό ποσοστό και την κινηματική του δυνατότητα, μόνο ανησυχία μπορεί να προκαλεί και όχι αισιοδοξία.
Σε ένα τόσο ρευστό και δεξιόστροφο πολιτικό γήπεδο, αυτός που συνεχίζει να λείπει είναι η Αριστερά των αγώνων και της ανατροπής. Και εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη σοβαρότερα, γιατί η απουσία αυτή επιτρέπει στην όποια κυβέρνηση να αλωνίζει, να επαίρεται ότι περνάει όποιο μέτρο θέλει, να μετατοπίζει αντιδραστικότερα την κοινωνική πόλωση.
40 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, προβάλει επιτακτικά η αναγκαιότητα όχι της επίκλησης μια αόριστης αισιοδοξίας που τείνει να μας πείσει ότι λίγο ακόμη και έπεσε η κυβέρνηση και σωθήκαμε ή ότι το... μεταβατικό σχέδιο εξουσίας γίνεται πιο ορατό.
40 χρόνια μετά, το καμπανάκι για την κομμουνιστική Αριστερά, για τις λαϊκές δυνάμεις δεν σημαίνει τον τελευταίο γύρο αλλά την εκκίνηση για την οικοδόμηση νέων αντιστάσεων, νέων κινηματικών συγκρούσεων που θα αποτελέσουν τα δικά μας Πολυτεχνεία.
Στα σημερινά αδιέξοδα αυτού του σάπιου συστήματος, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική και επείγουσα η ανασυγκρότηση ενός μαχητικού ταξικού εργατικού κινήματος που θα θέσει στα προτάγματά του τους ιμπεριαλιστές -όπως τότε- αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο, που ωθούν την συντριπτική πλειοψηφία στα κάγκελα της εξαθλίωσης, αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο γι’ αυτό. Το πραγματικό δίλημμα για τους εργαζόμενους, για το λαό, για την Αριστερά λοιπόν, είναι, αν θα σταματήσουν αυτήν την εξέλιξη και ακόμη καλύτερα αν θα την αναστρέψουν.