Η βία του συστήματος και το δικαίωμα του λαού στην Αντίσταση

Η κυβέρνηση Σαμαρά και όλα τα κέντρα του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, γνωρίζουν ότι η αντιλαϊκή – βάρβαρη πολιτική τους, που κλιμακώνεται χωρίς σταματημό, θα βρίσκει όλο και πιο συχνά, όλο και πιο μαζικά, όλο και πιο αποφασιστικά την διογκούμενη λαϊκή οργή, με αγώνες και κινητοποιήσεις.
Με αυτό σαν «δεδομένο», το σύστημα έχει μπει προ πολλού στην φάση της μηδενικής ανοχής στις αντιδράσεις και τις αντιστάσεις του εργαζόμενου λαού. Η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να υποταχτούν, να συντριβούν ιδεολογικά-πολιτικά. Πρέπει να διαλυθούν οι οργανωμένες λαϊκές δυνάμεις που αμφισβητούν το «δικαίωμα» του συστήματος στην εκμετάλλευση, την καταπίεση, την εξάρτηση, στην διαμόρφωση ενός σύγχρονου μεσαίωνα σκλαβιάς. Κάθε αντίσταση, κάθε κινητοποίηση, κάθε εργατικός – λαϊκός αγώνας δέχεται την τρομοκρατική επίθεση των δυνάμεων καταστολής με τον πιο ωμό και βάρβαρο τρόπο. Και επειδή οι δυνάμεις καταστολής δεν «επαρκούν», μπαίνουν σε διατεταγμένη υπηρεσία όλοι οι πολιτικοί και ιδεολογικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους, για να εξαναγκάσουν, να χειραγωγήσουν, να διαστρέψουν την πραγματικότητα, να απαιτήσουν την υπογραφή νέων δηλώσεων νομιμοφροσύνης.
Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει περάσει σε μία παρατεταμένη επίθεση απέναντι στο δικαίωμα του λαού να οργανώνεται, να αντιστέκεται, να διεκδικεί το δικαίωμά του στην ζωή. Με την προβοκατόρικη θεωρία περί «δύο άκρων» και την «καταδίκη της βίας από όπου και αν προέρχεται», προσπαθεί να πετύχει δύο βασικούς στόχους. Από την μία, να στριμώξει τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής αριστεράς να υποταχτούν ακόμη περισσότερο στην αστική νομιμότητα της βάρβαρης επίθεσης, στην εξάρτηση από ΕΕ και ΝΑΤΟ. Από την άλλη, να τρομοκρατήσει τον εργαζόμενο λαό, ώστε να μην διανοηθεί να αναβαθμίσει ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά την πάλη του, να φράξει τον δρόμο της επαφής του με τις επαναστατικές ιδέες για την συνολική ανατροπή του σάπιου συστήματος και την οικοδόμηση μίας νέας κοινωνίας όπου ο εργαζόμενος λαός θα είναι αφέντης στον κόπο και στον τόπο του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλο το σκυλολόϊ του συστήματος επικεντρώνεται στην «βία» και τα «άκρα». Αξιοποιώντας την «εξάρθρωση» της ΧΑ, δεν άργησαν να αποκαλύψουν ποιος είναι ο πραγματικός τους εχθρός και στόχος. Οι λαϊκές δυνάμεις, οι επαναστατικές και κομμουνιστικές οργανώσεις, ο ίδιος ο λαός. Το σύστημα μπορεί να κάνει την δουλειά του, είτε με τους φασίστες στην πρώτη γραμμή είτε όχι. Δεν εκχωρεί το «δικαίωμά» του να ασκεί το ίδιο την βία και την καταπίεση στον λαό με όλους τους μηχανισμούς που διαθέτει, για να διαιωνίσει την κυριαρχία του, για την οριστική καθυπόταξη του εχθρού-λαού. Η απαίτηση για καταδίκη της βίας και των «άκρων» είναι η προσπάθεια του συστήματος να απαντήσει στην οργή του λαού με τον μόνο τρόπο που ξέρει, την κλιμάκωση της επίθεσης, την ένταση της φασιστικοποίησης, την ποινικοποίηση των αγώνων και τις καταδίκες αγωνιστών. Για να αποδεχθεί ο λαός πως μόνο η βία του συστήματος είναι «νόμιμη», αφού επιβάλλεται εξίσου και στο ένα και στο άλλο «άκρο». Έτσι, η κυβέρνηση, το αστικό κράτος και τα διάφορα κέντρα του συστήματος μεταβάλλονται στους αδέκαστους κριτές, στους εφαρμοστές του «νόμου και της τάξης». Παριστάνουν πως είναι έξω και πάνω από τις ταξικές αντιθέσεις και την ταξική πάλη, υπερβαίνουν, δήθεν, τις πολιτικές αντιθέσεις και την διαπάλη, μεταμφιέζονται σε ουδέτερους, σε θεσμικούς, σε θεματοφύλακες της «ομαλότητας της κοινωνικής και πολιτικής ζωής».
Τώρα τι είδους «ομαλότητα» υπάρχει στην πραγματική ζωή εκατομμυρίων εργαζόμενων, το γνωρίζουν πολύ καλά οι ίδιοι που βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με την φτώχεια και την εξαθλίωση, με την απαγόρευση πρόσβασης σε στοιχειώδη δικαιώματα, στην δουλειά, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, την παιδεία. Είναι η «ομαλότητα» που θέλει να επιβάλλει το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, για να διαιωνίσει την αναπαραγωγή του και να προχωρήσει σε νέες εξορμήσεις κερδοφορίας. Είναι η «ομαλότητα» που εξασφαλίζει απρόσκοπτα την ιμπεριαλιστική εξάρτηση από ΕΕ και ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, που αποτελούν και βάθρα στήριξης του ντόπιου συστήματος στην αναμέτρησή του με τον λαό. Δεν κατέταξε τυχαία ο Σαμαράς από την Νέα Υόρκη σε «ακραίους» όσους αμφισβητούν την εξάρτηση και ζητούν την αποχώρηση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, τους βασικούς «πυλώνες» από όπου η κεφαλαιοκρατική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό αντλεί δύναμη και εξασφαλίζει τους όρους κυριαρχίας και εκμετάλλευσης του λαού.
Το παγκόσμιο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα μπήκε στην νέα εποχή του μετά τις καταρρεύσεις του 89-91, με το δόγμα του «τέλους της ιστορίας». Με την πεποίθηση ότι μπορεί να επιβάλλει το σταμάτημα των κοινωνικών και πολιτικών εκρήξεων, να παρουσιάσει την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για κυριαρχία, σαν αδιατάρακτους νόμους της ανθρώπινης ζωής. Η ήττα του επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος που έφερε την παλινόρθωση, αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί την «καύσιμη ύλη» της στρατηγικής επίθεσης στην εργατική τάξη και τους λαούς. Ο σοσιαλισμός κατηγορείται σαν «εγκληματικό σύστημα» που προκάλεσε «εκατομμύρια θύματα», όλοι οι ηγέτες του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος θεωρούνται «στυγεροί δικτάτορες» και γίνεται συστηματική προσπάθεια η πραγματικότητα και όλες οι κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης να διαστραφούν. Στην αντικομμουνιστική του εκστρατεία, το σύστημα βρήκε σύμμαχο όλες τις ρεβιζιονιστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις της αριστεράς που, δηλώνοντας πίστη στον μονόδρομο του καπιταλισμού, απέτασσαν τα «επαναστατικά μονόπρακτα» και όλη την ιστορία του εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, όσο και αν έχει απαλλαγεί, προσωρινά, από το «φάντασμα του κομμουνισμού» που απειλούσε την ίδια του την ύπαρξη, με όλη του την πολεμική, αναγνωρίζει ότι δεν έχει «ξεμπερδέψει» οριστικά μαζί του. Ξέρει, όμως, πολύ καλά ότι το ίδιο γεννά καθημερινά και τους όρους της επαναστατικής ανατροπής του από την εργατική τάξη και τους λαούς και στήνει συνέχεια αναχώματα, για να εμποδίσει την εξέλιξη αυτή. Μέσα από την επίθεσή του, σκοπεύει στην αποσυγκρότηση, ιδεολογικά- πολιτικά-οργανωτικά, της εργατικής τάξης, της μόνης που μπορεί να αμφισβητήσει έμπρακτα και συνολικά την κυριαρχία του και μπορεί να οικοδομήσει μία νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Η βία των εκμεταλλευτών και η επαναστατική λαϊκή πάλη
Οι εκμεταλλευτές και οι «ιδιοκτήτες» του πλανήτη, όντας μία αισχρή μειοψηφία, δεν έχουν άλλο τρόπο να ασκούν την κυριαρχία τους παρά με την ωμή και βάρβαρη βία πάνω στους λαούς. Άλλοτε της προσέδιδαν «θεϊκά» ιδεώδη, όταν έσφαζαν τους ειδωλολάτρεις ιθαγενείς, για να τους «εκπολιτίσουν», αφανίζοντας ολόκληρους πληθυσμούς από τον ανθρώπινο χάρτη. Άλλοτε της προσέδιδαν «εθνικά» ιδεώδη που έπρεπε να βρουν διέξοδο στην υποταγή των εχθρών «αλλοεθνών». Και πάντα, για να υπερασπιστούν το «ιερό δικαίωμα» της ατομικής ιδιοκτησίας από τους ανατροπείς που θέλουν να φέρουν τα «πάνω κάτω» και να παραβιάσουν τον «θεϊκό» ή «φυσικό νόμο», ανάλογα την περίπτωση, της κυριαρχίας των εκμεταλλευτριών τάξεων.
Οι εκμεταλλευόμενοι και όλοι οι καταπιεσμένοι δεν είχαν και δεν έχουν άλλο δρόμο από την πάλη τους, την αντίστασή τους, τις αμέτρητες θυσίες των αγώνων τους για μία καλύτερη ζωή. Και σε καθοριστικές ιστορικές στιγμές, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να αναμετρηθούν με τους καταπιεστές τους και να τους ανατρέψουν, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα για αυτό τον σκοπό. Η επαναστατική λαϊκή πάλη νομιμοποιείται κοινωνικά και πολιτικά από τη μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού, όταν γίνεται υπόθεσή του, μέσα από την δική του οργάνωση και πολιτική συγκρότηση. Νομιποποιείται, επίσης, από την πάλη για μία άλλη κοινωνία όπου οι πραγματικοί παραγωγοί του πλούτου θα έχουν και την εξουσία στα χέρια τους. Οι καταπιεσμένοι δεν περιμένουν να αντλήσουν αυτή τη νομιμότητα από τους εχθρούς τους, οι οποίοι θα «κατανοήσουν» και θα παραχωρήσουν «δημοκρατικά» την εξουσία τους στους «από κάτω». Και είναι καθήκον των κομμουνιστών να επιμένουν ότι μία τάξη ανατρέπεται από μία άλλη τάξη και μία νέα κοινωνία οικοδομείται μέσα από την επαναστατική πράξη, η οποία παίρνει, αναγκαστικά, βίαιη μορφή, καθώς δεν περιμένουμε οι εκμεταλλευτές να παραδώσουν τα «κλειδιά». Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ριζική αλλαγή στην ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων χωρίς την συντριβή του παλιού και σαπισμένου συστήματος.

«Κλέφτης, αντάρτης, παληκάρι, πάντα ο ίδιος ο λαός»
Ως προοδευτικοί, αριστεροί, επαναστάτες και κομμουνιστές, όχι μόνο δεν έχουμε δικαίωμα να «καταδικάσουμε την βία από όπου και αν προέρχεται» αλλά έχουμε καθήκον να υπερασπιζόμαστε όλους τους σπουδαίους αγώνες που έχει δώσει ο λαός μας ενάντια στους ντόπιους και ξένους δυνάστες του.
Να υπερασπιστούμε το δικαίωμα του λαού στην ενεργητική αντίσταση απέναντι στους καταπιεστές του, με την οικοδόμηση μαζικών όρων κινήματος διεκδίκησης και ανατροπής.
Οι επαναστάτες και οι κομμουνιστές δεν δρουν «εξ ονόματος» του λαού. Αντίθετα, αποτελούν οργανικό τμήμα του, πρωτοπόρο κομμάτι στους αγώνες και τις θυσίες του. Δεν δρουν πάνω και έξω από το επίπεδο ανάπτυξης του κινήματος αλλά προσπαθούν να το ανεβάσουν στο ύψος που απαιτεί η εποχή μας, μέσα από την μαζική πολιτική πάλη και συμμετέχοντας στην ταξική πάλη έτσι όπως αυτή διεξάγεται. Δεν υποτάσσονται στο «ρεύμα» της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας αλλά δεν λειτουργούν πραξικοπηματικά και διαχωριστικά ως προς τις εργατικές και λαϊκές μάζες.
Δεν «παίζουν με τα όπλα» (όπως έλεγε ο Νίκος Ζαχαριάδης) αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι «η εξουσία εκπορεύεται από την κάνη του όπλου» και ότι οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η πολιτική κατεύθυνση της αναμέτρησης με το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα και όλα του τα στηρίγματα είναι «παράνομη» και αντιμετωπίζεται «ανάλογα» από τις αντιδραστικές δυνάμεις. Έχουμε, όμως, από την άλλη, απέραντη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού που, μέσα στον ζόφο των ημερών μας, από τους μαθητές μέχρι τους εργάτες της Λάρκο και των Ναυπηγείων και από τους εκπαιδευτικούς μέχρι τον λαό της Χαλκιδικής, δείχνει καθημερινά ότι δεν υποτάσσεται στα τρομοκρατικά διλήμματα και τις νέες δηλώσεις νομιμοφροσύνης.

πηγή: Προλεταριακή Σημαία