Κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει το κλείσιμο 8 νοσοκομείων Πανελλαδικά (5 σε Αθήνα Αμαλία Φλέμιγκ, Πολυκλινική, Πατησίων, Σπηλιοπούλειο, Αγ. Βαρβάρα και 3 σε Θεσσαλονίκη: Παναγία, Δερματολογικό και Χρονίων παθήσεων) μαζί με το Ινστιτούτο Νοσημάτων θώρακος στην Αθήνα.
Η βάση αυτής της εγκληματικής κυριολεκτικά πολιτικής βρίσκεται στην ανάγκη του συστήματος να μειώσει δραματικά τις κρατικές δομές περίθαλψης στέλνοντας βίαια όσους (μάλλον λίγους πλέον) έχουν να πληρώσουν στον ιδιωτικό τομέα που πρόθημα θα καλύψει το κενό. Για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτό θα σημάνει άμεση θέση σε κίνδυνο της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, αύξηση του αριθμού των θανάτων και μείωση του μέσου όρου ζωής.
Απλά και παστρικά πράγματα, θα λέγαμε, σε μια εποχή που η ανθρώπινη ύπαρξη αντιμετωπίζεται από αναλώσιμη ως περιττό βάρος. Σ’ ένα σύστημα σε κρίση περισσεύουν οι άνθρωποι. Και ο κυνισμός, θα προσθέταμε.
Ένα απ’ τα πολλά ‘’στοιχήματα’’ του τζογαδόρου υπουργού υγείας ήταν μέχρι πρότινος ο αριθμός των εργαζομένων που θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας–απόλυσης. Η μπίλια ‘’έκατσε’’ τελικά σ’ αυτή τη φάση στο νούμερο 1.665. το θράσος–πρόκληση του ‘’βερίκοκου’’ ήρθε απλώς να συμπληρώσει τις πραγματικές διαθέσεις τρόικας και κυβέρνησης ανεξάρτητα από την ταχύτητα υλοποίησής τους.
Στην ουσία άνοιξε για το χώρο της Δημόσιας περίθαλψης το ζήτημα των απολύσεων, όπως συνολικότερα για ολόκληρο το στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Μόνο που στα νοσοκομεία η πραγματικότητα βοά και δεν πιάνει στο ελάχιστο ο λεγόμενος κοινωνικός αυτοματισμός αφού οι ελλείψεις προσωπικού είναι τραγικές. Όχι μόνο δεν ‘’περισσεύουν’’ εργαζόμενοι αλλά χρειάζονται και άλλοι για να καλύψουν τα εγκληματικά κενά που υπάρχουν. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος του δεύτερου ‘’στοιχήματος’’ της μετακίνησης των διαθέσιμων εργαζόμενων σε άλλα νοσοκομεία κατά την κυβέρνηση. Προέχει ο στόχος του κλεισίματος νοσοκομείων, κρεβατιών και λειτουργιών για να ‘’περισσεύουν’’ πλέων οι εργαζόμενοι και επισήμως.
Η λεγόμενη αξιολόγηση έρχεται να λειτουργήσει ως φενάκη για τις απολύσεις που έρχονται. Η ‘’ανακύκλωση’’ του συνόλου του προσωπικού του δημόσιου τομέα θέλει και την επίφαση αντικειμενικότητάς της. Στο τέλος τέλος κάτι έπρεπε να βρεθεί ως δικαιολογητική βάση των απολύσεων.
Αλλά και το σαθρό επικοινωνιακό ‘’επιχείρημα’’ της δήθεν αλλαγής χρήσης γκρεμίζεται με πάταγο στη βάση της ίδιας της πραγματικότητας. Αποτελεί απλό αντιπερισπασμό για να θολώσουν τα νερά και να βραχυκυκλώσει η σκέψη του κόσμου. Βλέπετε η κατεδάφιση για να ‘’πιάσει’’ πρέπει να ακολουθείται από την ακάλυπτη υποσχετική της δήθεν δημιουργίας κάτι άλλου στη θέση αυτού που κατεδαφίζεται. Κουβέντα να γίνεται… τα λουκέτα στα πρώην νοσοκομεία του ΙΚΑ δεν είναι πάντως οφθαλμαπάτη.
Στην ίδια κατεύθυνση εντάσσεται και η συζήτηση για το μέλλον του ΕΟΠΥΥ που ξεκίνησε. Είναι δυνατόν, άραγε, σε συνθήκες καπιταλισμού ‘’πωλητής’’ υπηρεσιών υγείας και ‘’αγοραστής’’ να ταυτίζονται; Πώς θα λειτουργήσει η λεγόμενη αγορά, άλλωστε; Οι απαντήσεις προσεχώς, αλλά καταλαβαίνουμε όλοι προς ποια κατεύθυνση.
Όσο και αν η κυβέρνηση στην παρούσα φάση και για λόγους σκόπιμης διάσπασης επιλέγει να εξαιρέσει τους γιατρούς από τη διαθεσιμότητα–απολύσεις, το βέβαιο είναι ότι θα τους ξαναθυμηθεί αν και εφόσον μπορέσει να περάσει τις σημερινές αντιλαϊκές και αντεργατικές επιλογές. Η περίοδος συντριβής των μεσοστρωμάτων είναι σίγουρο ότι θα συμπεριλάβει σύντομα το ιατρικό νοσοκομειακό στρώμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Είναι ενθαρρυντικό ότι οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν αμέσως μετά την ανακοίνωση των προθέσεων της κυβέρνησης στα μέσα Ιουλίου καλά κρατούν, έχουν διαμορφώσει ένα ορισμένο κλίμα, κατά βάση με κορμό τους εργαζόμενους των νοσοκομείων που έχουν μπει στο στόχαστρο. Συγκεντρώσεις, Γενικές Συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, συγκεντρώσεις–συναυλίες σε τοπικό επίπεδο και μια κεντρική στα Προπύλαια στην Αθήνα, στάσεις εργασίας και απεργίες με συγκεντρώσεις έξω από το Υπουργείο Υγείας και διαδηλώσεις, προπαγανδιστικό υλικό προς τον κόσμο, ενεργοποίηση κατοίκων, φορέων και πολιτικών δυνάμεων έχουν καταφέρει να σπάσουν το μονοπώλιο της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Παράλληλα προσπάθειες πραγματικού συντονισμού βρίσκονται σε εξέλιξη πανελλαδικά προσπαθώντας να ξεπεράσουν τη γραμμή απραξίας, υποταγής και ξεπουλήματος της συνδικαλιστικής ηγεσίας (ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΠΟΕΔΗΝ). Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι τελευταίες κεντρικές συγκεντρώσεις – ανεξάρτητα από τη σημερινή τους αναντιστοιχία με το βάθος και την έκταση της επίθεσης – στηρίχτηκαν από τα σωματεία κύρια των ‘’στοχοποιημένων’’ νοσοκομείων με την επικουρία σωματείων που παίζουν ένα ρόλο δυνάμεις που προσπαθούν να στηρίξουν τα κατά τόπους συντονιστικά.
Αυτές οι προσπάθειες έχουν να τα βάλουν με ‘’θεούς και δαίμονες’’ στην κυριολεξία. Πέρα από ΠΑΣΚΕ–ΔΑΚΕ (ανοιχτά εχθρικές) πρέπει να ξεπεράσουν την εγωκεντρική, υπονομευτική στάση του ΠΑΜΕ που έχει θεοποιήσει την αστική νομιμότητα, ακούει τη λέξει συντονισμός και βγάζει σπυράκια, χρησιμοποιεί σωματεία που ελέγχει ως ‘’φέουδα’’ (π.χ. Πολυκλινική) και εσχάτως βλέπει προβοκάτορες στις δυνάμεις και τις προσπάθειες όλης της υπόλοιπης Αριστεράς. Για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα. Με πολιτική απόφαση ούτε εννοεί ούτε συμμετέχει στα διάφορα συντονιστικά, ευελπιστώντας ότι σύντομα θα φυλλορροήσουν.
Έχουμε την άποψη ότι το κλειδί της απάντησης βρίσκεται στην ενεργοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων εργαζόμενων απ’ όσο το δυνατόν περισσότερα νοσοκομεία πανελλαδικά. Η κατεύθυνση δεν μπορεί να είναι άλλη από τους απεργιακούς, παρατεταμένους αγώνες διάρκειας που θα στηρίζονται ουσιαστικά απ’ τα κάτω και θα επιδιώκουν έναν πραγματικό συντονισμό όσων θέλουν και μπορούν να συντονιστούν χωρίς αποκλεισμούς. Πρώτα και κύρια μεταξύ των εργαζομένων στα Νοσοκομεία αλλά και με άλλους χώρους του δημοσίου που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα (Εκπαίδευση, Δήμοι κλπ.) ακόμα και με εργαζόμενους σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις χρειάζεται να διευρυνθούν οι εστίες αντίστασης που ξεσπούν καθημερινά και να συναντηθούν στο δρόμο του αγώνα, θέτοντας πραγματικό ζήτημα και πολιτικό πρόβλημα στο προχώρημα της πολιτικής τρόικας, κεφαλαίου και κυβέρνησης.
Από την άποψη αυτή, η επίθεση δεν μπορεί να απαντηθεί με 4ωρες στάσεις (ΠΟΕΔΗΝ) την ώρα που απολύονται εργαζόμενοι και κλείνουν νοσοκομεία. Ούτε φυσικά με μια 48ωρη απεργία στις 18 και 19/9 (ΑΔΕΔΥ) που ετεροχρονίστηκε σκόπιμα απ’ τη συνδικαλιστική ηγεσία για να μη δώσει αέρα στα πανιά των αγωνιζόμενων κομματιών των υγειονομικών και που έρχεται σαν αντιπερισπασμός στην απεργία διαρκείας που θα ‘πρεπε να ξεκινήσουν οι καθηγητές με βάση την απόφαση του τελευταίου συνεδρίου της ΟΛΜΕ.
Δύσκολα τα πράγματα, θα έλεγε κανείς. Δύσκολα αλλά όχι αδύνατα θα συμπληρώναμε. Από τη μεριά μας θα κάνουμε ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να προχωρήσει η κατεύθυνση που εδώ συνοπτικά εκθέσαμε. Είμαστε πεισμένοι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Πηγή : Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου