TKP/ML: Για τα γεγονότα στην Τουρκία (αποσπάσματα)

Ζούμε τις μέρες που επιβεβαιώνουν απολύτως τον προσδιορισμό ότι τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Ζούμε στιγμές που γκρεμίζονται οι τοίχοι του φόβου, κατακλύζονται οι δρόμοι και οι πλατείες, απωθούνται οι κατασταλτικές δυνάμεις στα οδοφράγματα των μαχών και ξεπερνιούνται όλα τα εμπόδια. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ του φασιστικού καθεστώτος αιφνιδιάστηκε απέναντι σε μια εξέγερση που δεν έχει ξανασυμβεί στις πόλεις τις Τουρκίας.
Οι αστυνομικές δυνάμεις, που έχουν δυναμώσει σαν στρατός και με ένα στημένο μηχανισμό που πίνει το αίμα του λαού, παρά τον εξοπλισμό που έχουν, βόμβες και σφαίρες που χρησιμοποιούν ανελέητα, με δακρυγόνα, πορτοκάλια αερίου, αντλίες νερού, παρά τα άγρια βασανιστήρια και τις συλλήψεις, δεν μπόρεσαν να σπάσουν την αντίσταση. Αντίθετα, απέναντι στη μεγαλειώδη αντίσταση και την πάλη των μαζών, έχουν πνιγεί στα ίδια τους τα δακρυγόνα.

Στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, την Άγκυρα και σε άλλες πόλεις, οι δρόμοι και οι πλατείες μαρτυρούν την πάλη των επαναστατών, προοδευτικών, πατριωτών και νεολαίων. Η συσσωρευμένη αγανάκτηση των μαζών ενάντια στο φασισμό έχει πλέον εκραγεί. Όποιοι προσπαθούν να στέκονται μάταια αντίθετοι στην έκρηξη αυτή υποχωρούν με απογοήτευση. Παρά τις μεγάλες δυνατότητες και τα όπλα που έχουν ηττούνται. Πολλές πόλεις έχουν γίνει πεδίο μάχης, σε πολυάριθμες πλατείες και δρόμους έχουν φτιαχτεί χώροι ελευθερίας. Έχουν γκρεμιστεί οι τοίχοι του φόβου. Συντρίβονται τα αναχώματα που φτιάχνονται μπροστά σε αυτούς που αποκτούν αυτοπεποίθηση, έχει εξαπλωθεί η φλόγα που άναψε αυτή η αντίσταση παντού. Η εξέγερση ενάντια στο καθεστώς, παρά τη διαφορετική κατανόησή της έχει εξαπλωθεί στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Κόσμος κάθε ηλικίας, φυλής, εθνικότητας, μειονότητας, από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες έχει ενωθεί στο ποτάμι της αγανάκτησης. Ο λαός απαιτεί την παραίτηση της κυβέρνησης, το μίσος και η αγανάκτηση δεν απευθύνεται μόνο στο ΑΚΡ και στον Ερντογάν αλλά στο πρόσωπό τους στοχοποιείται το ίδιο το σύστημα. Οι μάζες δεν στοχοποιούν στις πορείες μόνο τα γραφεία του ΑΚΡ. Τα κέντρα και τα γραφεία των ΜΜΕ, τα Υπουργεία, οι Νομαρχίες και τα αστυνομικά κέντρα είναι οι στόχοι των μαζών. Οι μαθητές του κόμματός μας ήταν μέσα στις λαικές συγκρούσεις και στις επιθέσεις εναντίον αυτών των στόχων και θα συνεχίσουν να είναι.
Οι συγκρούσεις αυτές όχι μόνο δεν θα σταματήσουν αλλά το επόμενο διάστημα θα πολλαπλασιάζονται. Μπορεί το ξέσπασμα των αγώνων να ξεκίνησε με αφορμή το Πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ, αλλά μέχρι και τα αστικά επιτελεία παραδέχονται ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι κάτι πολύ παραπάνω.
Έχουν εκπλαγεί όσοι δεν πιστεύουν, στη δύναμη του λαού, στον δυναμισμό της νεολαίας που συγκρούεται μέχρι το πρωί, που κουβαλάει με ενεργητικότητα την αντίσταση, ακατάβλητα και ακούραστα. Όσοι προσπαθούσαν να ξεφύγουν με πρόσχημα τον ''αμερικάνικο δάκτυλο'' στην περίοδο των αραβικών εξεγέρσεων, πρέπει να επανεξετάσουν τη στάση τους απέναντι στις λαϊκές εξεγέρσεις, παρά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά και την εξέλιξη που έχει πάρει στη χώρα μας. Αυτοί που θεωρούν ότι ''ο λαός δεν θα κάνει τίποτα'', όπως το ίδιο θεωρεί και το σύστημα, δεν πιστεύουν στη δύναμη της ταξικής πάλης. Μοναδική δύναμη που καθορίζει την εξέλιξη της ταξικής πάλης και την προοπτική της είναι το προλεταριάτο και οι πλατιές εργαζόμενες μάζες!
Η εξέγερση δεν είναι οργανωμένη παρά τη συμμετοχή διαφόρων οργανώσεων, ανάμεσα τους και το κόμμα μας. Αυτό το χαρακτηριστικό δεν αλλάζει παρά την αλληλεγγύη και την κοινή δράση που εκδηλώνεται στον αγώνα και τα οδοφράγματα. Με αυτή την έννοια υπάρχει κενό καθοδήγησης. Αυτή η αυθόρμητη πράξη εξέγερσης του κινήματος οργής, αναμφίβολα δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει τους περιορισμένους σημερινούς στόχους. Αυτή η αδυναμία δεν θα επηρεάσει στο ελάχιστο αρνητικά, την επιμονή και τη δύναμη του αγώνα.
Παρόλο που κανένας αγωνιστής και όποιος αντιστέκεται δεν κάνει μεγάλα όνειρα για την εξέλιξη και τους στόχους του αγώνα, δεν κάνει και δεν θα κάνει πίσω στην επιθυμία της νίκης.
Η περίοδος που διανύουμε μπορεί να χαρακτηριστεί από το σύνθημα που φωνάζεται παντού ''αυτή είναι μια αρχή, συνεχίζουμε τον αγώνα'', που πράγματι δείχνει την αρχή μιας νέας περιόδου. Αν δεν συγκρουστούμε με τους βίαιους κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος, αν δεν παίξουμε ενεργητικό ρόλο στην αντίσταση, αν δεν κερδίσουμε ερείσματα μέσα από τη σύγκρουση, αν δεν γκρεμίσουμε τους τοίχους του φόβου, αν δεν κατανοήσουμε ότι το δυνάμωμα θα προκύψει μέσα από αυτή τη διαδικασία και αν δεν συσπειρώσουμε τους πρωτοπόρους αγωνιστές, είναι αδύνατη η πρόοδος του επαναστατικού αγώνα. Ο αγώνας και τα διάφορα υποκείμενα αποκτούν επαναστατική ποιότητα μέσα από τη σύγκρουση με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του συστήματος. Αν η πράξη είναι τυφλή και πολιτικά λαθεμένη και δεν γίνεται με συνειδητό τρόπο, θα οδηγηθούμε σε ήττα και στο χάσιμο των κατακτήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι χωρίς επαναστατική πράξη δεν υπάρχει δυνατότητα διαμόρφωσης επαναστατικής συνείδησης.
Πρίν 11 χρόνια έφεραν στην κυβέρνηση το ΑΚΡ, στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού σχεδίου ''Πράσινο τόξο'' για να υπηρετηθούν τα ιμπεριαλιστικά, καταχτητικά και διαμελιστικά σχέδια στη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή. Να αναλάβουν την αναμόρφωση και ανασυγκρότηση του φασιστικού-κεμαλικού καθεστώτος, σαν συνέπεια οικοδόμησαν μια πιο απολυταρχική και καταπιεστική δομή που μαζί με την άγρια εκμεταλλευτική και ληστρική πολιτική, έφεραν τον λαό σε κατάσταση ασφυξίας. Η κυβέρνηση, υπηρετώντας τα συμφέροντα συνολικά του συστήματος με τυφλή υπακοή και υποταγή, προσπαθεί να σχεδιάσει την κοινωνική ζωή στα πλαίσια των ισλαμιστικών αναφορών. Η πολιτική τρομοκράτησης, κατάπνιξης και υποδούλωσης χρησιμοποιεί τους φασιστικούς μηχανισμούς ενάντια στους εργαζόμενους και όλες τις λαϊκές μάζες. Περιφρονούν, ταπεινώνουν και αποκλείουν τις μάζες, περιορίζουν τα δικαιώματα τους, τις ελευθερίες τους και το εισόδημά τους ενώ οι εθνικές και φυλετικές μειονότητες αντιμετωπίζονται με αυξανόμενη καταπίεση. Με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε συνθήκες έκρηξης.
[...]
Η πορεία προς την έκρηξη χαρακτηρίζεται από την άγρια επίθεση, που σπρώχνει τις μάζες σε συνθήκες μεσαίωνα. Οι εργαζόμενες μάζες και η νεολαία ωθούνται στην ανεργία, στις ελαστικές σχέσεις, στην ανασφάλεια, στην αβεβαιότητα, στα εργατικά ατυχήματα που πληθαίνουν. Το δικαίωμα στην Παιδεία και την Υγεία ξεπουλιέται προς όφελος του κεφαλαίου. Ακόμη, η επίθεση στα δικαιώματα των γυναικών μέσω της εκμετάλλευσης και της βίας οξύνεται. Σε αυτή την πορεία υπάρχει περιορισμός των βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, δολοφονίες, βασανιστήρια, αστυνομικές επιχειρήσεις εναντίον επαναστατικών οργανώσεων, συλλήψεις, φυλακίσεις Κούρδων διανοούμενων, δικηγόρων, δημοσιογράφων και επαναστατών. Υπάρχει στοίβαγμα των πολιτικών κρατουμένων στην απομόνωση και στα κελιά τύπου F και καταδίκη των άρρωστων κρατουμένων σε θάνατο. Επίσης υπάρχει αυξανόμενη καταπίεση στις μειονότητες, ταπείνωση των Αλεβιτών και καταπάτηση των βασικών δικαιωμάτων τους . Σαν αποκορύφωμα, αποφασίστηκε η τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου να πάρει το όνομα του Yavuz S. Selim , δολοφόνου χιλιάδων Αλεβιτών. Στην πορεία αυτή υπάρχει μεγάλη υποστήριξη στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και η εμπλοκή στο δολοφονικό πόλεμο στη Συρία.
[...]
Εκτός από τις δυνάμεις και τα κόμματα που συμμετέχουν στο μέτωπο αντίστασης, η ύπαρξη φασιστικών και αντεπαναστατικών δυνάμεων όπως τα CHP, IP, HKP, δεν θα αλλάξουν τα χαρακτηριστικά του λαϊκού κινήματος. Η αντιπαράθεση με τέτοιες δυνάμεις που θέλουν να αποπροσανατολίσουν την αντίσταση είναι καθήκον μας. Πρέπει να προσπαθήσουμε να τους απομονώσουμε από το κίνημα. Από την άλλη πλευρά, η ανάγκη μας κάνει να φωνάζουμε με τέτοιες δυνάμεις «όλοι μαζί ενάντια στο φασισμό», μην έχοντας τη δυνατότητα να εμποδίσουμε τις ρατσιστικές και φασιστικές προκλήσεις τους και υποχρεωνόμαστε να τους ανεχόμαστε. Για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτό το ζήτημα πρέπει να δώσουμε βάρος στη δουλειά και την προσπάθειά μας. Ιδιαίτερα πρέπει να προσέξουμε να μην στοχοποιήσουμε τους οπαδούς και φίλους τέτοιων οργανώσεων, γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί που δεν έχουν κατανοήσει τον πραγματικό ρόλο των οργανώσεων αυτών. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη λέξη επανάσταση που τροφοδοτεί το όραμα του μαζικού ξεσηκωμού, αλλά ούτε να επιτρέψουμε την υπονόμευση της αντίστασης. Βιώνουμε μια ιστορική διαδικασία, ποιες εξελίξεις θα έχει και ποια ζημιά θα προκαλέσει (στο σύστημα) θα δείξει χρόνος. Όταν λέμε «τίποτα δεν θα είναι όπως πρίν», εννοούμε τα διδάγματα των ίδιων των πράξεών μας. Αυτή η κατάσταση είναι μια δυνατή γροθιά που χτύπησε το σύστημα και το έχει ταρακουνήσει και ζαλίσει. Τα υποκείμενα που έχουν συμφέρον από την επανάσταση απόκτησαν αυτοπεποίθηση και κατανόηση ότι έχουν τη δυνατότητα να καταφέρουν πολλά με τις πράξεις τους. Για να βελτιωθεί αυτό το σπουδαίο συναίσθημα χρειάζεται η πράξη. Οι συκοφαντίες και η υπονόμευση εναντίον αυτών που συμμετέχουν ενεργά στην αντίσταση, δείχνουν ότι η αντίσταση έχει προκαλέσει φόβο. Μόλις πριν ένα μήνα όταν το σύστημα δήλωνε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για την 1η Μάη και άλλες δημοκρατικές εκδηλώσεις, απαγόρευσε την είσοδο στην πλατεία Ταξίμ, όμως με συγκρούσεις ο χώρος επανακαταλαμβανόταν. Τώρα έχει μετατραπεί σε χώρο γιορτής και επίδειξης δύναμης από την πλευρά του κινήματος.
[...]
Η αντίσταση της Ταξίμ αγκαλιάστηκε από την υποστήριξη όλου του λαού. Στο τέλος της εβδομάδας εξαπλώθηκε στα Πανεπιστήμια και τα Λύκεια της χώρας.
[...]
Εκτός από τη μη μαζική συμμετοχή της εργατική τάξης η στάση του εθνικού κινήματος που βρίσκεται σε «ειρηνευτική διαδικασία» είναι από τα αρνητικά σημεία της αντίστασης. Η όποια συμμετοχή είναι αναντίστοιχη της πραγματικής δυναμικής που έχει. Η στάση του εθνικού κινήματος είναι γενικά παθητική. Η πρώτη αντίδραση ήταν η μη συμμετοχή με πρόσχημα τις διαδικασίες «ειρηνευτικών συνομιλιών»
[...]
Οι δρόμοι και οι πλατείες πρέπει να γίνουν πεδία ενότητας, αντίστασης και αλληλεγγύης, πρέπει να δυναμώσει το αίσθημα εξέγερσης. Τα οδοφράγματα έχουν γίνει σύμβολα στη σύγκρουση με το φασισμό. Τα πρωτοπόρα στοιχεία και οι ηγέτες μας μπήκαν στην εξέγερση των μαζών χωρίς να κρυφτούν πίσω από δικαιολογίες για τις αντικειμενικές συνθήκες. Δεν έδωσαν σημασία στις «ενοχλητικές» δυνάμεις και δεν έκαναν πίσω μπροστά στη δυνατότητα στησίματος προβοκατσιών. Ακόμη ήξεραν ότι με τις αντικειμενικές συνθήκες οργάνωσης και καθοδήγησης η γραμμή τους μπορεί να είχε ηττηθεί. Όμως για να μπορέσουν να πάνε μέχρι το τέλος έπρεπε να περάσουν από αυτά τα στάδια και η ιστορία τους δικαίωσε.

Και στην χώρα μας η επανάσταση θα πάρει τον ίδιο δρόμο, θα γράψει την ίδια ιστορία
Κάτω ο φασισμός
Ζήτω η αντίσταση στην Ταξίμ
Παντού Ταξίμ, παντού αντίσταση
Αυτή είναι η αρχή, συνεχίζουμε τον αγώνα
Ζήτω η λαϊκή δημοκρατική επανάσταση
Ζήτω ο λαϊκός πόλεμος